Alle inzendingen over asbak

het luchtledig zoeken tastend in het duister ontembaar verlangen paden onbegaanbaar je struikelt je valt terug in de waanzin van toen je nog ergens goed voor was naar ’t scheen gebroken en getekend werd eenzaam niet alleen druk de waanzin uit dan blaas ik de rook en gooi de asbak leeg omdat ik geloof in eind en nieuw begin in jou…

geen etiquette in de gaten van stilte huilt het kind van morgen in gerafelde eenzaamheid de stukken uit de middag maar vanmiddag vielen snippers eierschaal omlaag gras kleurde tot kunst geboorte werd begrafenis de zon doofde in de asbak de thee met chloor smaakte naar bestoven tantes ik voelde me gevangen achter tralies…

een oneindige vlakte hier en daar een struikje, rotsblok er stroomt een beekje meanderend in één van zijn lussen een lege fauteuil plompverloren neergezet de zon schijnt een zwoel briesje kietelt receptoren op het bijzettafeltje een asbak en een glas cognac halfvol op de grond een manuscript onaf de gsm met een open smsje ligt aan de…

een terras is slechts wat stoeltjes met een tafeltje ertussen een kaart met getypte lekkernij hier en daar een asbak hier en daar een bloempje hier en daar een kaarsje uitzicht als een schilderij of stoeprand baksteen en gevel whatever, het glas is leeg en moet halfvol niet thuis niet binnen niet alleen maar de zon op onze bol…

het uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden, hebt gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol is zacht net als je wangen…

Schaduwen van het verleden liggen in hun bed zich om te draaien totdat materie gesmolten is in een verkeerde asbak van alle verkeerde herinneringen.…

Nog altijd schijnt de maan Naar binnen, uit zijn asbak kringelt rook, er ligt een boek, de radio staat aan. De rozen die hij kocht zijn nog bedauwd. Een scheermesje, een spiegel en wat coke Staan op tafel klaar voor zo meteen. De kachel doet haar best, maar hij blijft koud.…

Er wordt weer heel wat prachtigs mee naar huis genomen: een asbak waar een wulpse Lorelei op prijkt, een blikken Eiffeltoren die van koper lijkt, een echte imitatiezijdensjaal uit Rome, Manneke Pis in zakformaat dat ook kan plassen, een heilige uit Benidorm (made in Taiwan) van plastic en waarvan het lichtje branden kan en stapels leuk bedrukte…

vele ochtenden verspoelt hij het gruis van de vorige dag er zijn momenten dat hij zichzelf betrapt, hardop lacht ‘koffiekop sijpelt’ de stemmen, dromen ‘gebruik hen, luister naar hun razen’ vele ochtenden is niets hem dierbaarder dan de randen van het bad hij stapelt er boeken en klokhuizen sterven er is een asbak, een viltstift…

stuur naar de kartonfabriek hollander-mulder in schiften zelden ziek op het voetbalveld een erkend supporter met schuifelende voeten die nauwelijks bedwingbaar meedoen de sneeuwbal raakt zijn oog fronsend rijdt hij verder geen woord ooit over gesproken ik zie hem languit liggen in zijn stoel snurkend zijn middagdut genietend sigaar in de asbak…

op vrijdagen geen nagels knippen en (wie wijs is) mijdt ook de zondagen, al verschillen hier de rekkelijken van de preciezen - en bij afnemende maan geen mannenhaar snijden, op straffe van kaalheid (van gesnedene) nimmer een hoed op een bed leggen of fluiten in een kleedkamer en na zonsondergang geen eieren het huis in brengen of asbakken…

als de arbeid gedaan is, rest de thuisreis, trein tussen vertrek en verblijven, niet ver van ginds zoekend maar volgbaar open de weg, volg het ijzer zoem het voortgaan, verder weg van stilstand, hoor de uren slaan, licht en donker, beleef een betrokken weten, dit vlees verschijnt in niemandsland asbak, niet uit het raam hangen ‘…

De vrouwen staan tastend in het donker op, struikelen over sokken, stinkende asbakken en hurken aan de rand van hun droom. Ze vinden hun weg naar de veranda, maanlicht schijnt op de mandarijntjes, de eerste verzen in het opengeslagen schrift.…

het enige ritueel dat de kamer kent is er niet meer, hoe hard ik ook met mijn mouw schud een betraande zakdoek maakt elk woord overbodig: de duif is dood kaarten voorspellen nuchterheid, het teken is het lege glas zonder dubbele bodem kan ik niet verdwijnen de asbak geeft geen gehoor aan het rookgordijn; die illusie brandt zichzelf…

het lauwe licht vloeit langzaam voorbij de dingen in de kamer de stoel de tafel de asbak vol campertiaans de lege glazen de klok jaagt slaafs naar kleine cijfers er was te veel mezelf te weinig jij je droeg de sleutel van een altijd open deur trots tussen je borsten uit hart en hoofd verlangen en kiezen voor jouw ziel die me lief is je…

De hele wereld verdwijnt en ik druk het ongeluk uit als een peuk in een asbak. Alles wat ik nodig heb is het lege beeld, vel, en de hele wereld kan me gestolen worden.…

Jouw lichaam, je gestalte in die vergeelde kamer met kringen tot randen van bruin aan de muren, overlopende asbakken zo ver als ik kon zien mijn netvlies is voor eeuwig met alles wat van jou was en door jou was en bij je hoorde beprint Nooit zal ik dit en dat en hét en jou vergeten Aan de vergeelde en half tot rood getrokken…

De stad ze wacht ze wil als warme jas weer aangetrokken ze trekt aan mij trekt pubers boeren buitenlui studenten eenzaam dronken mafkezen en in het park verliefde lentesnuivers aan Pleinen worden geveegd glazen gespoeld asbakken geleegd kroegnamen vervangen gevels blijven eeuwen staan Je hoort de handel Hier werd met pigmenten…

ja, god mag weten naar wat zijn ogen zijn leeg er is geen interesse niet meer ze ziet het niet gevangen in eigen verdriet koffie wordt koud de asbak vol een traan rolt over haar wang overblijfsel van een voorbije passie die als een eens sappige sinaasappel is uitgedroogd uitgeperst midden in een zin onderbreekt hij…

in de ronde van Giekerk De plaats en datum waarop Fausto Coppi werd geboren Het treintje van Mon Chou dat niet voorop rijdt maar van voren dat botte pech malheur is 'n verzorger een soigneur is grote klasse hier grandeur is en iets griezeligs horreur is Hij degradeerde Dijkstra, Smeets en Rooks tot bleke betten het nog niet waard een asbak…

Ooit verdronk ik de smeulende sjekkies in mijn asbakken. Maar wat mij tegenwoordig overkomt, treft alles, want die kwakende eenden, die mijn fietsenhok genaken, zijn zo levensecht en aandoenlijk, dat ik er apestoned naar blijf kijken, zonder gebruikt te hebben. Ik zweer je. soms wil ik zo'n hongerige eend wel op de kwebbelbek zoenen.…

naar morgen door de honger van vandaag de tijd passeren met herinnering en dromend door ruïnes struinen van een toekomst in verval het ongeweten ogenblik van liefde in zweet genomen zacht gekomen triomferend heersen tot het eind laatste stilte van genot verrookt gesnoven tot vergetelheid maar alles lacht en verder wacht een nieuwe asbak…

vuile asbakken doen mij nu pas overgeven…

programma' s meer de tv die zet ik uit met mijn pc in slaapstand ga ik naar de keuken ik rook een laatste sigaret terwijl ik naar het vuurwerk staar vanuit het keukenraam plots hoor ik de klok het is één uur in de morgen geen lichtflitsen en geen knallen meer het vuurwerk is gestopt mijn pc die zet ik af ook mijn sigaret doof ik in de asbak…

tegenover mij de verleidelijke mond die ze opeens iets opende om vervolgens wat sigarettenrook uit te blazen ze was niet om mij tegenover mij op die barkruk gezeten sterker nog; na aankomst van die patserige jongeman dat durf ik nu wel eerlijk op te biechten was ik dit aandoenlijke schepsel al weer snel vergeten slechts een sigarettenpeukje in een asbak…

Zo hier en daar nu: overbezette terrasjes met wat lome glazen bier, net geleegde asbakken, licht besmeurde servetten, en de lichamen van talloze ontzielde fruitvliegjes. De lucht zindert, de hemel boven de daken trilt. Liefdeskoorts in voorzichtige pasjes op de alles verslindende straatstenen.…

Beetje belachelijk, mijn jas en das, ‘t was niet nodig, ook wat warm en ongemakkelijk, voel ik, langzaam zweet ik me een weg, pas als je het ijs breekt, door het uit je glas te wippen en je het laat smelten in de asbak, bedoel ik, kan ik even ademen en je zeggen: (had ik willen zeggen, bedoel ik) "wat ben je zacht" en wat was het goed…

avonds in de mooie kamer zo vol… zo klein… tussen divan en orgel jij en je moeder op stoel bij tafel je vader met piepke ernaast Ik laag in de rookstoel praatte wat veel en jullie wat weinig toen leek alles gezegd en de laatste woorden dreven langzaam weg In de stilte tiktakte driftig het klokje op de schouw Ik keek naar de asbak…

de grote trek is nu begonnen reuring allerwegen tafels in beweging asbakken geleegd ze wil hem snoeren helemaal de lucht is heel bezonnen op klaarlichte dag gaat zijn raad naar de filistijnen de bezwering van samen terug kent ze nu niet meer waarom toch alles verloren de stomme goeroe spreekt niet meer vertrokken naar de zwijgers van…

Ze grijnsde en heeft aan de buren een roetmop en asbak verteld. Ze rookte alweer in d'r sponde en sliep. Ze is niet meer ontloken. Slechts as van de vrouw werd gevonden, die toch nog gestopt is met roken.…