Alle inzendingen over baksteen

soms is nog onvoorzien een laatste klank zo klakkeloos zo schielijk scherp, zo met effect dan valt de stilte als een baksteen als door een droom hard opgeschrikt een laatste toon heeft baat bij stilte soms klinkt de stem nog heel lang door dan vallen klanken samen met hun echo vleien zich zachtjes neer als dichterswoorden in mijn oor…

Herinneringen het voorbije leven en daarvoor ijl als hoge lucht azuur en de vlucht het stuwen en het dragen flinterdun denkbeeld van bijna niets sierlijke zwaan boven alle verdenking van de wolken en de bakstenen mens de nek krommen om de vergissing het zware trekken van verheven verzuchtingen de mens is wel degelijk daar…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…

Ze kijkt hem aan terwijl ongeloof haar ogen in verbijstering doet kleuren ze slikt en slikt en stamelt dan dus jij laat jouw beste vriend als een baksteen vallen omdat hij HIV besmet blijkt te zijn……..…

het is warm de fontein spuit haar zilveren stadse sappen uit over de kinderkoppen een kind huilt in een wagen een fanfare sproeit noten platanen verwachten lente een bruiloft verandert levens het gemeentehuis uit roze bakstenen opgetrokken waakt over dit bruisend plein als een stenen mensenwaker een kind huilt in een wagen het weet…

Ik heb wat voor je meegebracht wat dingen van het Noordzeestrand die ik vond in het mulle zand of aan de vloedlijn half nat rond geschuurde stukjes baksteen betekenden voor ons een schat meerschuim,mesheft slakkenhuis alles ging toen mee naar huis we bukten en we zochten voort als kinderen zo ongestoord ik zag ons weer in een…

meeuwen knopen tapijten uit lachen en nevelsluiers liggen vermoeid op de pier terwijl de geur van hete koffie nog door steegjes drijft aan flessenpost hangt zeeluigaren en de bakstenen van de mansardestad kleuren rood als een roestige dag de zweetnaad tussen horizon en zee is lekgeslagen en laat de zonnestralen diep oranje in de…

Een baksteen met brief stuurde Geert: 'Toen je mij had getelegrafeerd, dat het goed ging, m'n Bart, viel een steen van m'n hart. Kijk, hier is-ie.' 't Was ongefrankeerd.…

Mijn bloemrijk dorpje met uitzicht verder dan een kinderoog grote lindes langs de laan reikend tot de hemelboog Zij is op sterven na dood Het licht is uitgegaan van baksteen is de horizon dampend grasland platgewalst begraven onder asfalt en beton Achter de oude ligusterheg rest slechts het houten kruis met de getaande tekst treed…

En misschien zijn 't wel de wolken die op een dag, naar beneden komen vallen als bakstenen. Ja dat vraag ik me dikwijls af, wat zal ons doen verdwijnen? Welk persoon of wat voor iets, zal ons uitroeien? Want DAT het ooit gebeuren zal, dat is me allang bekend...…

het woord kwam uit t niets zwart omsloten - ingekaderd een verstikkende deken zoekend naar contrast of in ieder geval iets lichts - iets wat mijn ongelijk bewijst een knoop in mijn maag - baksteen de ogen - ‘Vantablack’ lijken mij te hypnotiseren doen vuren oplaaien waarvan ik het bestaan niet kende er worden geen woorden vuilgemaakt…

Wat zeg je, als een baksteen laten vallen? Tja, slechte peiling en de achterban Nou afgebrand.., joh trek het je niet aan Feed back, daar moet je juist voor openstaan!…

Plots duikt hij, stil, poten gestrekt als een baksteen naar de grond. Een veldmuisje weet zich verloren. Het lijden wordt niet lang gerekt. De warme prooi verdwijnt terstond. Er was en is niets van te horen.…

Ik droomde dat ik in jouw huis dat zo mooi verbouwd van binnen bakstenen muur, daartussen plantjes verhoginkjes, schilderingen Zoveel speelgoed voor de kleintjes in proporties Er waren moeders, vrouwen, kinderen Bevoorrecht met jou te kunnen slapen, hoorde je stem en vraag nog in mijn oor Maar de vrouwen en de kinderen, bleven zitten…

Het was een heel dik boek, dat in een zwarte omslag als een baksteen op de hoek van de schoorsteenmantel lag. Het bindwerk was versleten, de rug van leesgenot gekromd, de bladen vet van 't vette eten.…

ik hoor je nog narrig dat ik je niet begrijp mijn koeterwaals geen taal in jouw verfijnde wereld waar niet met bakstenen gegooid op onbegrepen hoofden ik hoor je pen nog krassen met de felle githeid zoals alleen gevallen kraaien kunnen bij het pikken van een lijntje om dan in de stilte van de wereld ontkleed mijn liefde uit te drukken…

'mijn hart kon alle vlinders die ik erin voelde niet meer dragen en ik stortte hulpeloos neer, in de ban en zo in de war van jou en hulpeloos ook, een baksteen in een rode doos mijn hart, een hand met daarin een nog bloedende roos en wolken donker in mijn hoofd gedraaid en een zon die er vervaarlijk boven hing, pro- beerde ik…

opgesloten in dit vertrek hou ik m'n mond luister naar de buizen luister naar het druppelende water niet dat ik daar wat mee kan, een muis rent radeloos om me heen en verdwijnt door een kier, hij wel. ik niet, mijn huilende stem echoot droog tegen de muren, ik blijf zitten waar ik zit en treur, huil bakstenen tranen.…

alsof het bakstenen waren gooide de dichter met woorden schelden en vergelden het enige wat telde omdat hij geen roddelblad zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender…

Men laat me maar vallen keihard als een baksteen 't Laat me ergens koel koud ook erg leem beslist geen geween Olie zal steeds boven blijven drijven Genoeg pijn gehad en het toch gehaald Wie van meet af lukt nimmer faalt Mij nooit ofte nimmer gegeven Ben er nog fier en trots op ook Geleefd ook gevochten vooral bemind De looser wordt dan jij…

een terras is slechts wat stoeltjes met een tafeltje ertussen een kaart met getypte lekkernij hier en daar een asbak hier en daar een bloempje hier en daar een kaarsje uitzicht als een schilderij of stoeprand baksteen en gevel whatever, het glas is leeg en moet halfvol niet thuis niet binnen niet alleen maar de zon op onze bol…

door Groen Met instemming van Blauw Want waren het niet de Rooien Die steeds het Koningshuis redde Drees met de Greet Hofman Affaire Den Uijl met de Lockheed Affaire Kok met de Zorrigetha affaire Groen bidt wel voor de Koning Blauw speelt graag met de Koning Maar puntje bij het Oranje-Paaltje Laten ze het, ons Koninkrijk Vallen als een baksteen…

l’Histoire kent vele gezichten zoals la nuit Barthélemy schavotten Robespierre Jeanne d'Arc of l‘Inquisition tragedies die somtijds herrijzen in kwade geest en demonie hélas vers in de pers contre un danger danois dans le peloton l’évocation nu lijkt uit de start bij la Sainte Cécile te verklaren Albi's kathedraal gebouwd uit baksteen en haat…

liep toen door, eerste links, dan weer links en kwam uit op een binnenplaats bij een bank aan een bakstenen muur waar een viool de ruimte vulde, een viool van wijn en waakzaam vuur.…

de bakstenen vorm doet denken aan het huis dat ooit bestond en het door haar deur verstond mensen warm te laten passeren voor wat gezelligheid binnenin de gebakken gaten vandaag ontkennen het verleden, toen de ramen nog juist konden passen ook al stonden ze wagenwijd open zo ver als haar scharnieren plooiden er is ook geen brievenbus meer…

De rauwe onwerkelijke berichtgeving over zoveel Nederlandse doden valt als een baksteen op Nederland!…

hun verloren aandacht weer te krijgen, met hen mee te lopen want de meters muren leken open breed van doorgang, vol van nieuwe geestkracht Maar het was alweer de lucht, ongrijpbaar als de tijd verdwenen in seconden spinsels in een rij aaneengebonden die ik dagelijks verbeten nastaar Bij het zien al, lijken ze te vluchten werelden van baksteen…

Station te Lynton binnen vier minuten op ons retour het heen en weer kregen after that little tjoeketjoek holderdebolderman in de touringcar met de klok mee welke uren slabakkend rondtoerde around the middle of nowhere see you in Exmoor waar de natuur doodbloeiend op ons wachtte en wij nimmer bereikte doch werden gedumpt in het rood bakstenen…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen, het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht.…

daar maar stilletjes op de straat temidden van vogels die zij laat eten uit de holte van haar hand onverstoorbaar zijn zij samen het middelpunt dit kind en de vogels om hen heen de wereld gehaaste voetstappen Ieder voor zich god voor ons allen fietsen wachtende kinderen rondjes auto 's in wedloop op weg naar thuis achter bakstenen…