Alle inzendingen over baksteen

Van baksteen. Waarom van steen? Anders val je erdoorheen. Een muur moet staan. Zonder te beven. Waarom staat hij? Omdat wij niet met de buurman. Waarom niet? Omdat hij met zijn geweer een kat neerknalt. Waarom? Omdat hij zich verveelt, niemand anders heeft om op te schieten. Of om van te houden.…

Meteen na de ontvangst kijkt zij wild rond door de ruimte tussen ruwe bakstenen in gelijke fragmenten.…

Er viel een baksteen van z'n hart. Wat niet in zijn vermogen lag, was vreugd na jaren lik. Je zag het aan z'n oogopslag: een bakblik was z'n blik. Ze dacht: 'Ik monter hem wat op,' Opdat het ijs dan brak, vertelde zij de man een mop. Hij baalde van de bak.…

En buiten: de kou die de bakstenen roder maakt, de kinderen dichter bij elkaar doet kruipen. Liefst hoor ik het geritsel van kleren, als de slaap zich langzaam aan onze ogen onttrekt en de glazen toekijken hoe het licht zich opdringt aan de ramen.…

En buiten: de kou die de bakstenen roder maakt, de kinderen dichter bij elkaar doet kruipen. Liefst hoor ik het geritsel van kleren, als de slaap zich langzaam aan onze ogen onttrekt en de glazen toekijken hoe het licht zich opdringt aan de ramen.…

bakstenen op elkaar gestapeld ik dicht er mortel tussen: het is een muur schrijf ik “deur, raam, dak”, het wordt een huis ik laat de zon erop schijnen aan de overkant poot ik een paal neer niet zomaar één er hangt een bordje aan: Bus niets laat vermoeden welk drama er in dit tafereel besloten ligt maar als ik zeg dat de afstand tussen…

Zelfs droog verpulverd gras leeft daar langer dan een foeilelijk bakstenen zwijgen vastgeroeste omheining van een voorheen aangenaam voort- vluchtig aards bestaan…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen; Het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht.…

overal rondom verborgen de stilte van het denken als onderdeel van alles in muren gemetst om nooit meer neergehaald - bakstenen eeuwigheid in plantgroene gemeenteperkjes worteldiep verankerd in die klei waaruit dan later die muren overal rondom open en bloot de stilte na het denken als hoogste doel van alles in systemisch ruis op de…

Het staat er nog en ook ik droom nog herhaaldelijk van betonnen en bakstenen gebouwen die een veelbelovend uitzicht drastisch teniet doen. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Een merelstel heeft de lege bloempot gekraakt dit aardewerk pand hangt zo mooi verborgen tussen de klimop aan de bakstenen muur het is voorjaar het nest moet worden gemaakt zij vliegt nijver om het interieur te verzorgen met sprietjes en pluisjes wordt het niet zo duur hij zit op een tak ‘s morgens al vroeg te zingen fluitend naar elke passerende…

de laan der lanen parelt in de zon de krokus heeft een paars tapijt geweven Café de Posthoorn blijft de gulle bron alwaar bezoekers aan hun glazen kleven Hotel des Indes start een tweede leven en kruipt voorzichtig uit een flets cocon Den Haag is hier gewoon Den Haag gebleven de baksteen blijkt veel sterker dan beton Couperus kijkt, gebronsd…

feestdag van de arbeid wordt gevierd door niet werken een ode aan het labeur van een doodgewone kalenderdag niet voor het brood op tafel noch voor wat beleg daarop daar steekt geen Belg een lamme poot voor uit arbeid in dit land wordt verricht voor de wagen voor de gevel van het huis uit hergebruikte baksteen opgetrokken voor de avonden…

zo broos jonge baksteen in een wei vol ervaring, zo leeg nog de ramen, de koeien keken daar dwars doorheen vader, jouw huis is gaan leven toen de veestapel verdween en het gras zo wit is het nu, zo rood de rozen, met plukjes vacht nog aan het prikkeldraad soms vind je tussen de struiken een poppenarm, een lekke bal of 't ruikt er…

meel wekt roes, zo rustig stilte dempt mijn zielekwaal in ruis deemsteren de sporen van mijn wereld, hard, brutaal mag magnolia mij redden met schoonheid, geur, in glundertaal ach, ‘k veracht beurzige vrienden hoogschoud’righeid is zo banaal diep platonisch vult mijn leven zich zielsgewijs; het geld neemt wijk niets kan mij beurs noch baksteen…

Als een baksteen laten vallen, viel zij in een heel diep gat. Ze is wat je noemt, mislukt in deze maatschappij. Niemand gunt haar een blik waardig, men loopt haar met een boog voorbij. Maar ook zij heeft haar gevoelens, is een mens zoals jij en ik. We hebben vaak een vooroordeel, en noemen haar een viezerik.…

maar mijn armen doen zo zeer ik kan alleen maar vluchten voor het aankomend noodweer Ik wil dansen langs de huizen maar mijn benen zijn vermoeid ik kan alleen maar vluchten voor de regen op komst De mist is niet zacht om op te lopen ik pletter er steeds weer doorheen en als ik op een wonder zou hopen zou ik vallen door de wolk als een baksteen…

Ze was een ééndimentionaal fort van schoonheid uitgelijnd tot in perfecte sferen de gearticuleerde wind uit haar mond echter wasemde een gruis van baksteen het uitbreken van de wandeugden construkties van vormloos lood die zwaar op het hart vielen of was ze slechts de poort boven een stinkende slotgracht Haar schitterend blinkende…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

Koele schaduw en versnipperde gloed liefkozen donkerbruine bakstenen, schenken strenge ramen spraakzaam gemoed. Gevels bezingen verlopen venen, waar noestheid bloeide - bij blije boerendans, strooien Friese weemoed om zich henen.…

Zij kijkt met turende blik om haar heen; miauwt dan blazend, wanneer zij valt als een baksteen om haar prooi met huid en haar te kunnen verschalken. Wanneer de winter terug is in het land, is het leven op de grond niet veilig voor deze vogel van stand.…

Hou je taai, 't is hanepoot en baksteen. Ben je blij- ven zitten? En nog vind je niet de draai? Alleen waar vuur heerst, heilig vuur, ontwaakt de ware schrijfaandrift.…

hadden weergegeven als een plastic kinderspeeltje van plusminus 12 cent dat door de veelkantigheid en equilibrium permanent tot in de eeuwigheid wordt aangedreven, maar toch aan elke honderdste seconde z'n momentum toekent Vooral die 12 cent stond de dames & heren tegen; als charlatannetjes armlastig werden we bejegend en in hun bekakte bakstenen…

in de muren van mijn tuin zijn zichtbare penanten als waren zij de lijsten van stenen beelden uitpuilend aan weerskanten tussen deze staande pilaren uit bakstenen opgetrokken zie ik strakke ogen staren uit groen verweerde betonnen koppen elk hun eigen wereld verklaren het verre oosten en mijn westen zijn er te vinden bezinning…

Grote bedrijvigheid in Maag en darmen; Er wordt een muur gebouwd, Bakstenen liggen altijd Zwaar op de maag. En ze zuchten en verzuchten, Kijken naar hun Pikzwarte zielen. De zwarte randen Tergen maagdelijk Blauwe luchten, Hopeloze wolken spuiten bitter hun gal.…

opnieuw een toren, een fort, het baksteen het grootse uitzicht op eeuwen her vandaag gevangen in broeierige cellen van brand, broedertwist en haat trek mij langs de oorlog, hoeder trek mij langs het strijdend vuig trek mij langs vergeten historie til mij tot je trans en schrei!…

de stalen muren van een ziekelijk vermagerde,hypocriete kosmos, teder bloeiend in zijn noodlottige val, gillend als een kamikaze-piloot, omdat het plebs woont in de kastelen en de adel vreet uit vuilnisbakken, ik gris de angels uit zijn handen schrijvend met de spitse toppen van engelenvleugels gedoopt in pek, cement voor de nieuwe bakstenen…

Maar eerst vervaardigden wij nog bakstenen, bouwden kazernes op, boden onze rogge aan, wildbraad; langs hun straatweg. Overwonnenen. Maar nu bestonden wij pas. Hoe machtig hun wereld waarin bliksems heersten, getemde tekens die alles verlichten!…

blijven deelbaar in de ziel van elke oceaan, als bruisend water wat in elk lichaam herbeleeft nooit ver van ons vandaan, de troost doorbloedt in de bedding van iedere traan uit de aardse ogen eerder zijn geoogst prikkelt zenuwbanen als lichtstralen, die te vroeg werden gedorst en valt het afscheid zwaar aan een herinnert leven spatten bakstenen…

Alles overheersend moe Man met de spreekwoordelijke houten hamer Dreunt op hersenpan Duizenden bakstenen Hangen met touwtjes Omlaag aan wimpers Krampachtige kaken Stijf en onverzettelijk Schieten vonken van kiezen Slaap valt aan, trekt zich terug En beukt met hernieuwde kracht Tegen het heftig tegenspartelende lichaam Overwinnen…