Alle inzendingen over ballast

We moeten inpakken en wegwezen, meenemen wat hoognodig is, paspoort, bankkaart, ballast achterlaten, vertrouwen hebben in de bestemming en onszelf, geen geschenken kopen, herinneringen bewaren, verbroederen met lokale bewoners, toeristen mijden, ons ondergraven in het forse gewemel, reisverzekering, landkaart opbergen, ons redden met tandenborstel…

buiten graadt het vijf boven nul het recht de zekerheid tot waar het ijs zich manifesteert in klompen van ruw ballast, als baldakijnen van het schoonste laken in wit tot soberheid van kleur, het damast stevent af op een niet-ontwaken het ijlt in het geeuwen van rust het adert in stromen van zwijgzame leergierige momenten, het doopt de…

Wrok, haat, jaloezie, ergernis, hebzucht, hartzeer en egoïsme, als ballast gaan ze overboord. Geleid door het licht, heilig licht , ontdoe ik me van mijn boeien. Leven in het moment, waarin Hij naast mij staat. Mij Zijn levensgeest schenkt, Hoe meer ik met Hem verbonden ben, hoe krachtiger ik word. Geen orkaan, kan hier tegen op.…

Natuurlijk, in sommige gevallen blijven er sporen achter, valt er nog wat weg te poetsen, maar fier op wat je hebt doorstaan, om tot hier te komen, van ballast ontlast, de wind gedraaid naar hoopvol.…

Mijn vaderland ik mis u als ik u verlaat, maar ik haat u als ik me niet vergis, mijn vaderland met harde hand houdt gij mij vast zijt gij ballast zandzak bij mijn luchtballon moet ik me traag van u ontdoen om op te kunnen stijgen tot u, mijn onvolmaakte god, met duizend talen door uw strot duizend genen door uw aders bastaardkind…

zoals schepen ballast dragen, lichter gemaakt door water lijkt het, immer ver wasgoed danst haar vriendschap met de wind het zomerkind speelt haar vreemde spel veroorzaakt goud op golfjes, waar haar ritme danst als vuur op dit vroege uur vergaat de tijd tot as, in lichte strooisels samen met de was een luchtballet dat witte tonen legt…

Gedreven struiner Z'n gezicht al wat bruiner In nachten zo vroeg Alle ballast die hij bij zich droeg Camera in aanslag De herten die hij zag Het juiste diafragma gekozen Waar wild mag verpozen Glunderen in schuiltenten Hier schept hij z'n precedenten Een mooie herinnering gemaakt Als de camera maar niet heeft verzaakt Je hoort het…

Laat mij daar zijn waar ik kan helpen Waar ik verlichting kan brengen van last Waar ik verdriet en tranen kan stelpen Bevrijding van lichaam en ziel van ballast. Ik wil daar zijn waar ik vrede kan brengen Vreugde en blijdschap en een gulle lach Ik wil tranen drogen die de mensen plengen Door verdriet, teleurstelling of tegenslag.…

worden geschud daar mijn vingers allengs verstijven besef ik dat zij er niet om vroeg; haar aard en prille haard dienden veelal in angst te verblijven ik voel haar pijn thans in mijn hart het is alsof ik het toelaat en luister naar de woorden achter in haar mond en nu dieper in de ogen kan zien, zoals die blik uit het duister, met de ballast…

Alleen in een stille kerk mijn zorgen opzij gezet ben ik mij bewust dat Gods oog op mij rust ik hoef zelfs niet te spreken Hij kan mijn ziel wel lezen er is een samenhang alsof ik achter het voorhang zit van Zijn eigen huis Hij kent de sleutel van mijn kluis en zonder dat ik ‘t moet vragen helpt Hij mijn ballast te dragen Zijn hand rust…

Hij leerde nooit hoe kwijt te raken wat mensen aan hem hingen, hij sleepte ballast van velen mee en het diepe spoor dat hij zo uitsleet werd de bedding van gieren en hyena's De namen die hij droeg hadden zijn witte lijf uitgeklaard, de klagende cadans had gat gemaakt en in het bekken van zijn verre draagzaamheid echoode de gal van kwalijke…

Zoals men aankomt op een station in een reiziger uitstapt, met zijn ballast vastloopt in een passant, dit is het ogenblik, men is vacant, op slag beslaat de inhoud het glas, taal past haarfijn haar mal, niet gemond, ongehoord, totaal onoorbaar, vlees, zoals het hoort dat men dit mangat moet instaan, dit niks moet uitleven in een snik, eindelijk…

onder de bleke hemel een overbodig mens slaapwandelt door lege straten een verkleumd talmend hart leeg omhulsel in de onbewoonbare wereld een niemandsland niet bestemd om te leven de tijd met ballast beladen achter ramen zonder uitzicht een overbodig mens te laat voor spijt te laat om weg te sluipen nu weet zij dat hij het kind…

ik zie de oude Takma lopen leunend op z'n stok de lasten van een stil verleden doen z'n schouders buigen ik zie m'n oude vader lopen langs verlaten straten het gewicht van eenzaamheid als ballast op z'n rug en dan zie ik mezelf als oude man voorbijgaan is dit een toekomstbeeld van een ver verleden vanaf z'n nieuwe kinderfiets…

Hij kon het niet – de lasten dragen, en wierp de ballast van zijn schouders, Nu voelt hij schuld diep in hem knagen, schuld bij zijn God en bij zijn ouders. Nu is hij niet feilloos meer – hij faalt. Hij schreeuwt en vloekt en tiert en kankert, maar hij heeft moeders schoot gehaald en ligt daar nu opnieuw verankerd.…

Ineengekrompen op de tweezitsbank: een zeemeermin in nood, daar aangespoeld, te zwaar beladen met ballast, die stoelt op lucht, gebakken lucht, op stank voor dank. De zwarte wolken waarvan het krioelt, verdrijven zicht. Onaanhoorbaar de klank van mijn coryfee, die zo rank en blank de zee met tranen van onschuld doorwoelt.…

en, elke keer als wij op het strand lopen geven we spontaan toe aan dat oergevoel, zonder schaamte gooien we ons schoeisel in de ruimte en ontdoen ons van de geritste en geknoopte ballast, rennen als gekken door het schuimend water tussen zeewier en drijfhout, als de naar huis snakkende verdrevene na een lange ballingschap!…

Het regent vreemdsoortige pijpenstelen Ze spuiten van boven direct op mij neer Ze halen de roest weg, verwijderen zeer Opdat ik mijn geest in balans kan bevelen De noodzaak is nu verstoken te blijven Van andermans lijden en ballast en kwaad Te mijden het ongevraagd geven van raad Ik ben nu gezandstraald en dat kan beklijven De drukpers der…

hoe de winter zich etaleert in het voorportaal waar alles schreeuwt om warmte en schaatsen als beitels worden gehanteerd om het ijs van weerzien te kloven vogels honen de rijp van takken wijl hun beenderen als vloeibaar leven zich voortbewegen met vleugels door de tot ballast geklonken zware luchten niets is nog zeker, dagen schaduwen…

we lentten in een nieuw begin ontplooiden in ontdooien bevruchtten tot een eeuwig samenzijn de ballast die er was gaf ons steeds minder last ik pluk je niet maar laat je bloeien groeien in mijn liefdeslied je wiegt op ongekende tonen in een onbekend gebied op nieuwe klanken van de wind die zon weer als haar partner vindt in samen…

op een stalen ros gezeten met achterlating van alles wat niet vast gehangen slechts ballast kan zijn door de jaren van jeugd blik op oneindig in het hart de wetenschap van morgen dorpen rondom armoede met stof op het bord eenzame gitaren snaren over melancholie en rust die berust in de ondergang van stukjes vlees en bot de onaanraakbaren…

Inspelend gevoel door je genen Natuur zo mooi voor je verschenen Zonnige ochtendbeelden beleven Natuur kan zoveel goeds geven In natuurstilte kun je zuchten Je ziel laten opluchten Het opkomen van de zon begeren Ballast elimineren Natuurtheater met diepgaande belevenis Wat tranendauw en ochtendfris Kleuren strelen de ziel Alsof alles…

troep die ik verzameld heb een leven lang een aantal splijt weerbarstig laten ze hun inhoud zien doven in de koude wereld van voorheen ik zwaai, ze gaan en niemand weet waarheen de anderen sjouw ik verder mee de dagen door langs vele jaren soms zijn we blij maar ook mistroostig in het doelloos staren toch wil ik ook die ballast…

zijn benen stappen door beemden en bossen en dragen de ballast van voorbije dagen handen keren elke steen tussen gras en mossen op zoek naar het antwoord op talloze vragen hij zal zich wassen in het woeligste water zuiveren met zout uit de diepste meren luisteren naar het kristalhelder geklater als hij stroomafwaarts drijft op eigen veren…

grenzen aan te geven niet slechts voor anderen te leven gevoed met druk almaar rationeel en zacht te zijn onbemerkt en zonder eigen streven hield zij haar behoeften klein hoog wapperend de schijn van grote zelfverzekerdheid bleef er echter honger knagen *** tranend uiten zich alsnog de vragen van het overschatte kind naar de ballast…

We reizen op het Licht Alle ballast overboord. Een reis op de wind. Door het oog van de storm In de verte brandt het Licht van de vrijheid. Zoet land. Land van de Vrijheid. Wie zou er niet willen wonen? Wie zou er zich niet thuis voelen? Ik heb een droom om mensen samen te brengen en daarnaar toe te leiden.…

Ze zijn eigenlijk maar ballast. Want we zeggen geluk niet, we doen het. Dieren hebben alleen maar hun lichamen; snuiven, stampvoeten, hoeden warmte met warmte. Het leeft en trilt, het heeft geen namen. Hoeveel gemakkelijker vindt verdriet woorden.…

verdwijnen maar een herboren in nieuwe gloren spanning voelen in een warm contact waar delen heel intens zijn unieke info overbracht de wereld bekijken met een nieuw ontzag omdat alles blijkbaar een eigen plaats in het leven had in heden vibreert een vitaliteit die heel vroeger een armzalig bestaan moet hebben geleid vrijheid zonder ballast…

ontstaan in de conceptie, geuit in een impulsieve daad, in onderhuidse maat gelucht uit fantasieën van een kind, ontstaan de bellen die ze blaast, en bekwaam haar weg in vindt, wijzigt de kleur niet in ademzucht kaast de beelden af op dikke huid, onttovert haar wereld in schel contrast, verveelt zich in treurig geluid van hebzucht, de ballast…

mensonterende passie kleinerende lust de schaduw van mensen verdonkert het licht van de wijsheid vermindert zijn goedheid verwatert tot smart ik wil terug naar die wijsheid rust van het weten vinden van wegen tot kennen begrip kunnen begrijpen van mensen die lijden helpen en delen met velen mijn ziel stem ik af op tonen van wijsheid ballast…