Alle inzendingen over beeld(schoon)

ziljoen zeepbellen spoelen wassende wolken soppen de aarde…

hoe schoon is het wanneer de dag zich opkrult in de nacht zodat ze precies in mijn handpalm past met mijn andere hand strooi ik dromen van ver die alleen zijn weggelegd voor hen die ze willen ontwaren…

En daarom stellen zij nu aan de kaak Mijn honderdveertig pond schoon aan de haak.…

En mijn schone zelf.…

onder de grijze lucht van de stad voorbij de zwarte gebouwde gebergten het kerkhof gras overwoekert een eenzaam kruis als een goddelijke ingreep daalde hier een regen van gloeiend lood neer het schone schemert in het verval…

De wereld is dezelfde; overal De blauwe hemel en de grauwe steden, Drijvende wolken en, daar vér beneden De velden en de mensen; morgen zal Deze aarde mij niet anders zijn dan heden En dan zij gisteren was; en zonder tal, Trekken bij zonneschijn, bij regenval De dagen verder, als zij altijd deden. Alleen, lief, waar wij vluchtige uren…

in alle rust slaat hij de deuren open, laat het weer zachtjes binnenkomen zit verstild aan het erfgoed van de dichter van beeld en kleur om alledaagse zaken te verwerken een luchtige plaats te geven…

Mijn lijf is als een instrument dat bespeeld wil door een musicus of een leerling, iemand die er de juiste klanken uit probeert of weet te halen. Het hoeft geen bladmuziek, maar eigen composities. Wanneer hij één is met zijn klankbord is er alleen maar melodie, trillen de kamer en de planten Daarna kan mijn lijf weer andere dingen doen…

jouw voetstappen zijn allang onder de voet gelopen het beeld redelijk helder tanen afdrukken in het zand welke de zee dagelijks schoon wast toch raak je me niet meer iedere dag maar op gezette tijden verdwijnen zul je pas wanneer 'n ieder die jou liefheeft dit leven verruilt voor eentje in Zomerland of toch…

een vuil gezicht besmeurd met bloed geen enkel iets dat nog fascineert de tranen schonen delen van je wang maar het maakt niet uit je blijft toch wel bang het zwart kleurt je ogen weg is elk beeld de realiteit vergaat waar haat ontstaat pijnlijk scheurt je hart waar rood druppelt je huid droog, plakt en de pijn verdubbelt…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

Ik zie ze weer, de beelden, ze blijven herhalen, keer op keer, zie ik ze, in mijn hoofd ronddwalen. Geen rust, geen pauze, laat ze maar weer komen, een dagelijkse lust, van beelden die, mijn gedachten binnenstromen.…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

Slechts omhuld door het warme licht vanuit de hoge ramen voor een ieder in zicht staat zij daar starend naar de vijver door seizoenen heen staat zij maar bewegenloos gebeiteld uit steen emotieloos starend naar de vijver…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

stenen haar eigen genen uit een eerder bestaan zag landschappen in het terloopse gaan onder vluchten vol kleurrijke luchten in de warmte van thuis was er het ceremonieel groeten in eindeloos ontmoeten waarin samen ervaren waarheen de stroom van de tijd ons toen heeft geleid in tal van talen verstond babel al onze verhalen in beelden…

de beelden zijn uit het park verdwenen nog kruipt er weemoed tussen het gras stiller dan de stenen durven spreken er zijn geen woorden blijven kleven.…

ze druppelde glinsterend groene voeten in het koude ochtend gras spiraalde ronde speelse vormen in haar gaan door het nat licht scheen alle kleuren door gebroken stralen van de ochtendzon feeëriek danste zij met de frêle schaduw van haar beeld vonkte volmaakte schoonheid in het langzaam doven van haar ochtendsleep…

Toen hij klaar was vroeg iedereen de maker hoe het was geworden. En de maker sprak: "Geworden? Ik bracht slechts tot expressie wat al die tijd onzichtbaar was."…

In beelden kan ik 't nu niet zeggen, en zonder beelden spreek ik niet.…

konden nare beelden maar vervagen ze staan voor eeuwig op het netvlies gebrand levenslang en haarscherp geprojecteerd herinneringen op de lopende band (dichtvorm: knotvers)…

De foto van de dag een beeld dat je niet zal verliezen Misschien een bittere last wat zal je kiezen Dat beeld van onwel of die schim die is verdwenen De dag gaat snel maar die foto is gebleven…

Hoe een beeld zich in je taal slaat, je stem verspringt, je hert verschiet - hoe zijn roos overloopt, de wijn van eiken is, roemer voor stenen, de tafel gonst van honing en de uil met bos je mond ontkorft - behoort bos zijn botten toe, vuur zijn voltooiing, wat as - wat jij? ------------------------- uit: 'Speling', 2005.…

ik zag een witte piano staan op het strand, net voorbij de vloedlijn.. dichterbij was hoorbaar hoe zorgvuldig partituur bewoog verderop kwam zij uit het zand in rood gewaad om zich heen haar blote voeten verborgen zich beurtelings in de zeewind het zwarte haar spartelde hoog boven het klavier, ik luisterde samen met het ritme van golven…

ervaar de beelden die ik houw uit diepe lagen voel je ook de zwaarte van gerimpelde gelaten? vooral die uit doodsangst praten en geen speeksel voor de tong kunnen vragen…

Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden naar elke windstreek verstrooid op vreemde wieken gedreven, geen van ons weet waar de onschuld van ooit, geloof en het geluk is gebleven.…

De lijken liggen zij aan zij op straat 'N machteloze overheid die blundert Overal wordt er massaal geplunderd En hulp is er te weinig of te laat Geen medicijnen,water, voedsel, kisten Maar waar je over struikelt; journalisten!…

Beelden in zwart wit worden in mijn hoofd geprojecteerd schaduwen uit een verleden door de tijd al wat geslepen en verbleekt. Herinneringen die nooit helemaal zijn verdwenen komen weer in het heden. Zij vertellen de verhalen die goed zaten verborgen in mijn hart.…

Als het beeld langzaam vervaagt nacht wordt omarmt door de slaap. Waar ik in mijn dromen de echo uit het verleden nog hoor klinken het steeds verder gaat verdwijnen. De ochtend mij wekt uit dromen dan voel ik dat mijn hart zich vult met dankbaarheid voor het leven.…

Meteen een gouden film voor Gooische Vrouwen De drie van Sirte zijn weer in het land Hans Hillen wist van hoed noch van de rand Genoeg dus om een versje van te brouwen Als ik eerst maar eens los kon komen van Die vreselijke beelden uit Japan.…