Alle inzendingen over beeltenis

een kleurrijk aquarel verbeeldt in vele tinten grijs de zwarte en de witte kanten van de ziel en laat zien hoe kwetsbaar we in wezen zijn…

Je zei nooit veel. Niet dit of dat, niet zus of zo, maar altijd had je tijd te over. Voor mij en hen die aan je lippen hingen. We stonden dikwijls haast te dringen om de wijze woorden die je sprak. Je lachte vaak. Zo veel en mooi en uitgelaten. Dat deed je liever nog dan praten. Met mij en hen die zoveel om je gaven. We konden ons aan je…

mijn leven verscheen ik had je verdreven tot ver over de liefdesgrens maar je bleef als een schaduw in mijn leven soms verkeer ik tussen twee werelden, dan blijf ik zweven zonder vleugels maar naar jou luisteren is de tijd durven te verliezen wanneer ik de woorden op jouw lippen lees golft mijn hart van liefde en is jouw beeltenis…

Een portret-vervagend verleden voorbij echt alle ijkpunten door jou ooit bedacht Gelijk in sepia, de tijd voorbij met mooie tepels als vingerhoeden Het emotieloze meisje op de drempel van voor altijd gevallen of erbovenop gekomen door de daad bij het woord Clairvoyant, dus volledig, uitermate helderziend; voor anderen onzichtbaar, dui…

Moeder is een schilderij. Zij ademt pastoraal, draagt zonnebloemen in haar lach. Weinig ligt bij haar het leven stil. Een dulle griet, bij tijd en wijl een schreeuw. En altijd schuilt in haar de piëta. Zij is de grondkleur en de was. Tussen de lagen laat ze vlakten open. Haar kader is haar kroost: de randen en de bressen. Ze leeft in…

ik zag nog nooit een kiezel eender aan een andere er ontbreekt altijd wel een moment aan eeuwigdurend mijn geheugen valt uit een foto kleurt de hemel als silicaathoudend gesteente in beton gegoten tot men ingrijpt van staatswege…

o Moge ik, u onweerdig, nooit die beeltenis bederven, maar eerzaam laat ze leven in mij, eerzaam in mij sterven.…

Haar beeltenis is mijn geestelijk ervaren. Mijn hart voelt zich verloren in dit seizoen van het licht. Een bos van hoge stammen omsluiten mijn wezen. En brengen mij uit mijn evenwicht. Ik ben een ontwortelde die haar beeltenis wil bewaren. Gevangen in een zomerbos ontdek ik hiervan de gevaren.…

Een beeltenis van blinkend ebbenhout een koolzwart profiel een ingehouden blik stil op de verte lava die nog ziedt…

als je eerder gaat dan ik zal ik je lijk aanschouwen mijn god wat zul je stil zijn in je niet-zijn maar je beeltenis in haar verschrikkelijk zwijgen zal schreeuwen in mijn hoofd…

Haar beeltenis is mijn droefenis in dit grote bos van al mijn zomerdromen.…

Hij heeft in heel wat films de held gespeeld die niet behept was met subtiliteit. Maar weldra raakt hij dat imago kwijt, wanneer uw tong zijn achterzijde streelt. Nee, binnenkort staat Arnold echt niet meer alleen bekend als óngelikte beer.…

Dolend in het groen verdwaalde ik wist niets was twaalf weet ik nog een kind herinner mij haar naam een beeltenis haar schim in groene schemering…

kan mij niet laten horen Anderen zijn er die fijn kunnen spreken en schalks en levendig wat zij bedoelen kunnen vertellen ik kan 't alleen voelen Want mij werd tot nu toe het lot slechts beschoren om ver van je weg en in somber verlangen met onzichtbare draden aan je beeltenis…

, een hemelse lampion in haar aubade de toekomst kust en aan het heilig vuur ontkwam, gebalsemd in een seringenbad, bron van geurend duizendschoon, de knopen heeft ontward, het mededogen fixeert zich in een gesproken toon, water stroomt niet achterwaarts, lucht wordt lichaam die haar draagt, mij troost, modelleert de tijd haar beeltenis…

Uw koude wassen beeltenis zal ik met 't laken zacht gaan dekken eer dat de dood in uwe trekken schaadt, wat niet te helen is. Nauw'lijks zal het u dan raken als bevreesd voor een ontwaken, want ik vrees uw oogopslag in de scheemring van de dag. Gij zijt dood...…

is ze als model gekozen heeft haar wil doorgezet; ondanks protesten van haar ouders fraai en ontspannen staat ze als een prachtige sierlijke lelie rechterbeen provocerend iets naar voren opgeheven zo natuurlijk, zo oprecht, zonder een ogenblik te beven penseel glijdt over 't doek op tonen van haar lievelingsmelodie vakkundig wordt haar beeltenis…

Het was tekenend Voor mij - vond hij Dat ik als gelouterd Kunstenaar niet bereid Was even vlot zijn Beeltenis te schetsen - Ik was nogal blasé - Waarop ik hem liet weten Dat hij zich van mij toch Echt een vertekend beeld Had aangemeten…

Wolken in water Aarde raakt hemel en heel even ziet Vergankelijk later Niet alleen beeltenis Maar ook reflectie werkelijkheid ziet Wat mogelijk is Een omgekeerde realiteit het beeld in bestaan al kwijt…

Jouw beeltenis staat hoog op de schap ik kan je niet meer zien je bent er wel zoals je er altijd bent geweest ik probeer me te verschuilen zodat jij me niet kunt zien van daarboven en je ogen mij niet zullen volgen maar je bent er toch.…

misschien, ook ik een nieuw begin het kloppend hart vindt zijn kracht in de stilte het ongeschonden leven de vreugde, het licht zo vol elan de beeltenis trekt het vinnige uit de pijn geen verloren moment meer laten zijn!…

Bij de beeltenis van jouw ogen. Dient de glans Als bericht, Voor de dwarreling voor elkander.…

We turen naar de sterren en planeten Of ergens in de ruimte leven is Wie weet naar onze eigen beeltenis Want buitenaards, we zijn ervan bezeten En na die vondst verzinnen we technieken Om daar de boel dan ook weer te verzieken.…

Ik droom mijn dromen met de streling van jouw beeltenis op mijn netvlies.…

Nadat de aarde stopte te trillen zag ik, haar tranen om wat niet meer is Voor jou geen begrafenis, of engelenmis In haar gedachten voor altijd Jouw beeltenis Onmisbaar, gemis Strak kijkt hij in de camera Het is de persvoorlichter Onbewogen zijn woorden 7.6 op de schaal van Richter…

ik begroet hem vandaag met weinig woorden en blijf nog een poosje in gedachten verzonken bij zijn beeltenis staan zie hem zitten, zwijgend in zijn oude leren stoel terwijl ik naar hem kijk zijn hand weer liefdevol in de mijne voel .…

Ik moet wachten tot regen en wind de beeltenis verweert en tijd ze tot zachte vorm abstraheert Ik moet wachten tot de dagen en nachten herinneringen verdichten en hun poëzie mijn pijn verlichten Ik moet wachten tot ik me van jou ontkleed en uiteindelijk mezelf vergeet…

in onze vergeelde tuin doortrokken van vooravond temidden van volstrekt nalaten, zwenken onze gebeurtenissen naar de beeltenis van voltooide toekomst, naar de oever van niemandsland, het hellend vlak van een verzwegen draaiboek als ieder voor zich. Ons, of ik maar nauwelijks wij samen…

Nooit heeft hij zich zó koninklijk gevoeld Maar denk niet dat ik hierdoor -onbedoeld- Nou Bea's beeltenis met die van hem mix Munt uit jezelf met eigen munten slaan... Wat 'n mega-gaga-megalomaan!…

De nieuwe munt die onherroepelijk komt toont wat wordt toegebeden op randschrift in het rond, zo zal uw beeltenis worden omgeven, weet u omringd door God, de adem van uw leven.…