Alle inzendingen over beheer

Niet de dagen dat wij stralen steken riemen onder harten zielen zonder kathedralen putten kracht uit eigen smarten niet de uren dat wij vrijen leggen een bodem in bestaan zielen zonder monnikspijen versmelten buiten elke waan in mijn ogen zal je wonen als het licht lijkt te verdwijnen wij zijn identieke klonen in beheer van zielenpijnen…

Ik kijk haar aan al kijkend kijkend luister ik haar aan al luisterend luisterend ruik ik haar aan al ruikend ruikend raak ik haar aan al smakend smaak ik de liefde?…

ik schreeuw maar hoor geen geluid trek vacuüm net onder de huid waar onrustig weefsel chaos genereert die ik niet beheers in het dagelijkse en normale uiten komt wanorde naar buiten nu stapelt het in wachten op de trigger flikker op stroomt onmacht met fijngevoeligheid verwoestende kracht uit het stuwmeer van onverwerkte…

De steden die de heren beheren, zijn steden die de heren verteren, en de dames die de heren vereren gaan als letters met elkaar verzweren: het krast en het kraakt in ’t vuur der heren. Het heeft hun wereld al verbeurd verklaard: hun tijd zit strop, het is in haar bedaard.…

Beheers jezelf, beheers je denken Want zo leef je nog het langst Je nagels bijt je van je vingers Je haren trek je van je hoofd Je voelt je hopeloos van binnen En de angst heeft jou verdoofd Kijk jouw vrees recht in de ogen Pak jouw angsten bij de nek Wees niet bang en blijf niet tobben Anders wordt je straks nog gek Laat jouw vrees jou inspireren…

Verzinkend in het slijk der aarde rest me slechts wroeten en geknabbel. Een spitsmuis die gangen graaft in de spitstechnologische machine, een vuiltje met andere woorden. Geen vuiltje aan de lucht?! Enkel een zonsondergang doch niet meer voor mij: ik zou mijn vingers verbranden. Schichtig vluchten mijn gedachten als een rat. Vetgemest…

Ook met de handen stijf tegen de oren is soms het geluidloze gillen te horen dat in onze diepten weerkaatst routes en wegen in eigen beheer geen regels voor het binnenwerks verkeer dat zich langs eigen banen verplaatst geen brandstof meer over voor innerlijk vuur geen macht meer te veinzen over het stuur hardnekkige voet op het…

Vroeger dwaalde ik in vier windrichtingen: oost, west en al de rest totdat ik jou tegenkwam. Stotterend stond ik daar, daar jij mijn adem benam. Harmonie bracht je mij, van het noorden de standvastigheid, van het westen het bewustzijn, de diepzinnigheid van het oosten en de warmte van het zuiden. Een hart kan niet jokken: weggestoken…

waar eens het stil verlangen woonde huist thans de kilte van weleer dromen waar ik toen van droomde gaf ik elders in beheer nooit bleef alles bij het oude altijd was men in de weer het hechten aan het zó vertrouwde deed mij later toch nog zeer van alle regels op de hoogte weet ik hoe het verder moet ik zal me vast nog eens bedenken…

ondanks het besluit te zwijgen - geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in de prille zachte voorjaarswind…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

Blij dat wij de aarde vanaf de maan Woest in het luchtledige zagen staan Dat zij het leven aan ons heeft gegeven Om altijd maar vooruit te streven En derhalve gaan wij weer beginnen Haar als moeder te dienen en beminnen Waardoor wij hernieuwd kunnen bogen Op een hoogbeschaafd vermogen Want als wij de wereld slecht beheren Door haar evenwicht…

Ik kom uit bij de wortel En verdeel mezelf Onberekenbaar Spijt kan nooit vergaan Verdriet blijft al keer ik terug Oorsprong beheers ik niet Eenzaamheid ook niet Zelfs mijn eigen lichaam Weet niet van mijn bestaan Dit leven ken ik op mijn duim Dat zuig je er niet zomaar uit Maar leef altijd nog met de dag In mijn hart spreek ik Geef…

Jan staat in het savannegras ontwaart vaag een gele smoel met aanzwellend angstgevoel dissonant in zandgeel gewas Hij denkt misschien 'n leeuw de leeuw grijnst 'een denker' haakt hem met zijn linker als Jan vlucht in 'n schreeuw Genen die onze ervaring beheren waarschuwen voor gevaar door onze gevoelens die ageren Moraal van dit verhaal…

M’n ouwe maten leven niet allemaal meer Je kent het wel Goede bedoelingen, zwak beheer Soms spreek ik hun vrouwen Geen tijd om te rouwen Problemen, alsmaar problemen De jongste ligt de godganse dag op z'n nest te gamen Dochterlief is zwanger van een illegale behanger en altijd gezeik over geld Alsof alleen geld telt Zelf helrood haar…

Alles kavel en veel Akzo, Shell veel tolueen en afgraafwijken nog wachters op de dijken en nog altijd matigen ondergelopen uiterwaarden de waterhoogten, spiegelen ze tijdelijke rietbeemden en een twijfelachtige lucht. Gaat eigen aard (wat was dat, ooit: tastbaar en zuiver? Twee miljoen inwoners en veel wild en gevogelte, slavenhandel, ongewisheid…

De aan- en uitknop staat op rood, het lukt niet om haar te beheren. Tikkende vingers op een zwart-wit klavier, dansende letters in fracties van seconden verdrukt.…

En in de gouden straten geen supermarkt o Heer, en ook niet een MacDonalds of een Centraal Beheer. Ik wil maar rustig zitten in Uw aanwezigheid en luister naar uw story, van tijd en eeuwigheid Dan zal ik van U horen over het prilst begin, zonder de evolutie van ene Charles Darwin.…

reis van eens steeds op verstrooide uren met zoekende vingers en ogen hun jonge nazaten aan brieven en pakjes gehecht verspreiden zich naar alle kanten als dwalende herfstblaadjes hebben onwankelbaar vertrouwen om altijd te blijven bestaan ondanks bliksems snelle boodschap door stroomdraad en vernuftig toestel die heel de wereld mag beheren…

Zo ik waarneem een zee van smart En ik zie de wijd gesperde monden Ontgaat mij de schoonheid rondom Van groen en lachende jonge mensen Wie spreek ik aan om hulp te vergaren Wie leert mij hieraan voorbij te staren Steeds weer grijp ik het leed om mij heen Nooit meer zie ik het groen van voorheen Doch zij die de wereld zo rijkelijk beheren…

blauwe pretoogjes betasten alles, iedereen jij boetseert de dingen één voor één dekseltje open dekseltje weer dicht drukken op het knopje geeft licht voelende vingertjes op verkenning beheren en beheersen door gewenning al weet je niet waarom en nog minder hoe je logica is nog krom maar dat doet er niet toe zelfs je wartaal…

de dag dat dit lijf te kennen gaf zwanger te zijn ging ik het opwaarderen het voelde zo bijzonder fijn een wonder te beheren koestering te geven aan een nieuw begin geen machinaal gebeuren juist een warm proces vol eigen dynamiek in beleving en fysiek een ultieme les eigen grenzen te verleggen tekens van een wil te lezen af te…

onstuimig-verre oceaan rolt vloedig-dikke lagen zand over een - van God verlaten - strand om open wonden toe te dekken alsof zij nooit hebben bestaan en diep onder de aarde waar zij hun vleugels zandig nat door tochten langs het donderpad naar het domein van helledromen onmogelijk verzwaarden waar zinnen niet meer in beheer bewegingen…

Turen terwijl wijzers het beeld beheren. Kan ik op eindeloze klanken mediteren. Passievolle melancholie bij volle maan. Waar de dierbare souvenirs voortbestaan.…

soms dwarrelt zacht de wind opeens stijgt stof in zonnestralen zie hoe het in culmineren onze ruimte steeds meer gaat beheren het constant cirkelen beperkt het zicht vormt een oog dat ongericht je warmte vreet realiteit vergeet en tot een hoos zal leiden die ongekende schade brengt aan beiden kom laten we die wind gaan temmen…

Trapt vaak op het hart van die mensen die tot openbaarheid genoodzaakt; niet langer kunnen beheren wat ooit behoorde tot hun mijn en dijn. Privacy wordt openbaar bij hen die hadden wat anderen nog steeds hebben.…

Een man geknipt en geschoren ging schijnbaar als gewoon alleen weer aan de wandel naar Amstelveen maar toch anders - moet je horen: Normaal suf op weg in dromen was zijn tred nu wakker en kordaat met rode konen rechtop over straat Waar zou dat zo plots van komen Kwam die flair wel uit eigen beheer Speelde die knakker soms mooi weer vandaag…

We zoomen in om voor de klas te staan Voor een vergadering Voor 't dansen in je uppie Een jogazoom is er voor een juppie Ook meditatiezoomen al alone Op de bank zit je dan gewoon in je home We zoomen in voor lezingen en musiceren Hoe dit bevalt en of we daar een halt in roepen..willen keren, Of laten we het zoomen ons beheren Het is wel lekker…

tijdloos en de hunkering naar jouw aanwezigheid zonder woorden in de nacht verzonden blijft zonder lethargie omdat ik leef met jouw ratio bestaan er geen grenzen aan werkelijkheid van horizon er is een verder weg dan hier in de heuvels achter de oceaan waar ik mijn brieven schrijf aan deze tijdloze stilte die ik met mijn innerlijk beheer…

Ik voel me volledig geblokkeerd wegen zijn afgesloten, ook binnen-weggetjes alle grote slagbomen zijn dicht de grens van het toelaatbare is bereikt ook de grens van het tolereren, incasseren, moraliseren, beheren en archiveren ik houd het echt langer niet meer vol de donkere nachten zijn lang en leeg en de gedachten zijn kil, koel, koud…