Alle inzendingen over benoemen

spreuken Met de allermeeste moed Omdat diep echt heel erg diep van binnen Nog steeds verscheurde liefde woedt Negentig seconden kostte het Om dit gedicht in woorden op te schrijven Ik tover woorden benoem spreuken Maar zelfs met de allermeeste moed Durf ik niet hardop te zeggen Hoelang ik hier nog onder lijden moet…

esoterie vleugde vaag ik had de letters opgeschreven maar ik kon woorden in de zinnen niet meer lezen zij waren voor mij wereldvreemd keek om mij heen maar kon niets benoemen met de ervaring die wij deelden iets dat tijd en ook volume had er was niets menselijks in alles wat ik rondom zag ik was mijn entiteiten kwijt…

Enthoven heeft flink naast het doel geschoten En loodste zijn bank richting het moeras Toch wordt deze braverik van de klas Niet door Wouter Bos naar de kant gefloten Vreemd, voor zijn benoeming volgt geen wanklank Al past hij beter op de reservebank …Michael Enthoven is benoemd tot commissaris van de ABN terwijl hij zijn eigen NIBC Bank…

Veel kan hij niet benoemen, maar bij tijd en wijle kent hij wat verhalen. Zijn praatstoel is gebarsten, maar rond het middernacht'lijk uur schieten zijn ogen vol vuur. Dan hakkelt hij honderduit tegen ongenode gasten, waaraan hij zijn grieven uit. Zo deelt hij lief en leed met wie het maar wil horen.…

de stilte zwijgt duizend nachten etmalen lang bestormen bomen mijn gedachten ook al vormen lippen zich om woorden te benoemen de tong blijft verstijfd achter en hoor ik hartslagen in mijn oren zoemen zo ongeveer dragen tranen het gemoed een traag stromende fontein die eeuwige leegte ruist in ongenaakbare overvloed…

ik droom het blauw van de jacarandaboom oogverblindend mooi in zomertooi zie ik het blauw van de geurende bloemen dan kan ik alleen de jacarandaboom benoemen ik zie de intense kleuren bijna onnatuurlijk zo het lijkt figuurlijk zo het blijkt abstract als nep, een onecht geheel prachtige bloemen en het zijn er veel apocalyptisch…

met geur van zachte handen komt eenzaamheid alsnog naar binnen rakelt verdwaald verhalen op vanuit een veelbesproken tijd terwijl ik me had voorgenomen mij op mijn woorden te bezinnen het zwijgen toe te laten als in de nacht een stil besluit jij leerde mij dat kracht kan liggen in 't niet benoemen maar laat me nu dan nog ontdekken hoe…

ik treur niet om verleden seizoenen als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog op onbekende gevoelens wachten zullen mijn herinneringen nog verder vervagen?…

zachte vingers strelen liefdevol de kleuren van de tuin het benoemen van de bloemen is dan het moment voor mij maar in passeren is herinneren voorbij een nieuwe maakt haar blij zij heeft alle tijd om te genieten van wat de dag zo brengt de regelmaat is het houvast waardoor zij haar omgeving kent is als mens een heerlijk…

Echte vriendschap is niet te benoemen, er zijn domweg geen woorden voor. Je bent er gewoon voor elkaar, da's vriendschap, da's zonneklaar.…

Jij, jij maakt iets los in mij Blijdschap, vreugde, verdriet Benoemen kan ik het niet Jij, jij maakt me soms heel blij. Jij, jij kent mij door en door Positief, negatief, helemaal Af en toe niet normaal Jij en ik spreken dezelfde taal. Jij, jij maakt iets los in mij Jij bent het helemaal !…

waarom echter altijd gevoelens benoemen ? liefde … ze is onderweg maar eerlijk ? neen, ze is er nog niet hoor.…

het mag geen naam hebben zodat benoemen geen woorden achterlaat toch bevat een boek haast evenveel kantlijn als tekst evenveel ongeschreven geschiedenis waar het verleden niet in past en de toekomst nog niet rijp voor is, dan maar als voetnoot vergelijkbaar met een beetje leven en half sterven zoiets als dovend daglicht een zijdelingse…

Wat wilt U mij vertellen met dit veld vol pinksterbloemen nu ‘k even in de stilte neergestreken ben het lichte paars, bijna te mooi om te benoemen strijkt teder langs de houder van mijn pen hoe kan ik dit beschrijven wat ik diep van binnen voel ook zonder iets te zeggen Heer weet U wat ik bedoel.…

dichters rolden over elkaar heen om iets wat in de goot lag als eerste te bemachtigen de lekke tennisbal sigarenbandjes het lege blikje Heinz sandwichspread kortom een teveel om te benoemen later toen de jeu er een beetje af was werd alles weer net zo gemakkelijk weggeworpen als voorheen…

Zijn handen op z'n buik ruikt hij aan bloemen neemt een verfrissende duik in nog niet te benoemen.…

Bloemen, waarin wij bloeien zonder bodem, zijn onze leden in elkaar gevouwen en ons gelaat is niet meer te benoemen. Wij worden koning in elkanders bloed.…

Hij wéét nog altijd mijn naam me te noemen en benoemen, Hij vergeet me niet!…

Zomaar opeens ontvang ik zielservaring door een ontmoeting met een werkelijkheid waarvan ik het bestaan nooit heb vermoed maar een gevoel geeft te mooi om te benoemen opgetild word ik uit buitensporigheid doordat de zon die zich veel te vaak achter wolken verschuilt me juist vandaag opnieuw laat verstommen bij haar opkomst…

zou de bekend scheldende politicus ooit nog tot bedaren komen mooi zou dit zijn eten benoemen als vreten niet beschaafd niet fijn mannen zodanig gefilmd graag nu een prettige ommekeer respect krijgen zozeer wat vinden u allen van houten speelgoed bouwen voor de gevluchte kinderen nou wellicht zegt dan dat mopperende…

De nacht zal ik als zacht benoemen, stilte wordt steeds langzamer. De fijne tierelantijnen van de liefde wil ik bewaren, de lokkende rust warm omarmen. Ik zal verdwijnen met de noorderzon en merken dat de dagen niet meer jagen. Er zullen geen antwoorden zijn op nooit gestelde vragen.…

het was een bonte carrousel maar de wereld ging veel te snel kleuren flitsten voorbij als een braderie vol speelse vrolijkheid vormen versmolten van groot naar klein zonder te benoemen wat zij dan wilden zijn toch was er ook rust in dit optisch inferno waar een zondvloed ideeën strand gaf aan verre zeeën jouw lach was de schepper…

ik wacht en ik wacht en ik wacht ik kan het gevoel niet benoemen en heb ook geen tijd om me met mijzelf te verzoenen. van spiegelbeeld naar boven zelfs de zon verbergt zich bij mijn aanzicht toch vraag ik Hem om Zijn licht.…

Elk mens: dezelfde basis, ze heet liefde en laat zich noemen via vele namen. Echter, we kunnen en mogen de liefde in de ander benamen. Laten we beginnen bij het begin, de oorsprong der liefde... laten we proberen te eindigen in vredig begroeten, telkens als ik jou zal ontmoeten. Als jij dat toelaat, als je ziet, wat al die tijd…

zo af en toe kijk ik de hemel af weet niet waarom wat ik daar zoek inspanning brengt alles dichterbij duidelijk en klaar maar met ontspanning kom ik daar het geeft ruimte in mijn overvolle geest niets benoemen en gaan waar ik nooit ben geweest ontdekken wat niet eerder is gezien misschien een weten dat wij al eeuwen zijn vergeten…

Hoe kan je nu zoveel verscheidenheid in één adem, met één woord benoemen? Nee, ik ben liever vreemdeling want, wie is dat nou niet? Dat, wanneer je ergens komt men jou als buitenstaander ziet.…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

leg me, op een novembernamiddag, neer in de achtertuin, waar het licht langzaam vervaagt en een niet benoembare stilte binnengaat die de tuin niet meer verlaat.…

Wat zou het triest zijn zonder bloemen Bloemen met hun geur en kleur Bloemen zijn er te kust en te keur We kunnen ze niet allemaal benoemen. Bloemen geven afwisseling in de natuur Vormen en kleuren in verscheidenheid Prachtig, een paradijselijke heerlijkheid Het is zo verwonderlijk, zo heel puur.…

Liefde en haat, geboorte en dood, afstand en nabijheid: er is nog zoveel te benoemen. Tijd. Beleven en ervaren, groeien in waarheid: de grootste cirkel is ook rond. Leven. Cirkels cirkelen rond in cirkels die cirkelen. Begrensdheid accepteren. Persoonlijk.…