Alle inzendingen over bezweet

Gebroken geknakt regenererend des leven lijdzaam overleden Doods toekomstloos brutaal door eigen hand aangerand Fragmenten rond gesmeten sieren ondergekregen nooit wederkerenden De nacht slaakt verdwaalde schoten verschillend de tussen liggende tijden De wacht schrikt op bezweet bleek trekkend Mijn god het gaat…

Vaak zie ik mezelf opduiken uit een andere tijd vroeger drukker bezweet in een niet meer te plaatsen gedaante Gister nog lang slungelig geen interesse tussen het volk staande pilsje in de hand bij een brok poëzie alles d’r op en d’r aan Schat zeg ik voor m'n neus weg dan wees eens schappelijk neem me voor de gelegenheid even…

De jeugdige wolf waagt zich eens ver van 't vertrouwde hol ziet platgetrapt gras ruikt een smakelijk dier al zijn haren springen bezweet overeind elke spier staat strak heel de wereld verzinkt voor dat ene spoor de dichter nog pril of reeds aftands wanneer het steeds jonge gemoed woelt zwelt slinkt smelt stolt bij een komend vers.…

om een of andere reden die zo op het oog nogal onbenullig lijkt tel ik de tegels van de stoep voordat de grond onder mijn voeten bezwijkt ik wijk van diepgezonken wegen mijd ingesleten, rechte paden stap door het oog van de naald wuif takken weg, blijf doorwaden met spinrag in het bezwete gelaat met licht tussen gebladerte als respijt…

de maskers grijnzen dubbel ziend gemaakte lol van binnen bezweet narren treden buiten zichzelf voeren grollen door gevulde keet ze dolen van het innerlijk bevrijd tussen licht beneveld en zwaar vermist eentonig klinken ze de rijen door hoempa papa pa opgehitst wetend hoe de dorst te lessen vergetend van het goed fatsoen duister in de hoeken…

De naamborden zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind…

Bliksemende orgelmuziek vormt de achtergrond voor een ondergronds paar schaterende botten Met z'n hand al aan de afgebladerde deurknop blijkt hij ineens net te diep doorgedrongen in die betonnen tuin Opnieuw stelt hij zichzelf die bezwete vraag wilt durft en doet hij het wel?…

Onrustig brandende dromen als spits lekkende vlammetjes, likken aan zijn bezwete lijf. Onrustig werpt hij zich van zij naar zij op zij, mompelt steeds de naam van een verloren liefde.…

droom, heb ik mijn schroom in reine slaap verkocht, het blind zijn als een tweede klacht, de eerste verschuilt zich in beloften, en achter maskers, van aangezicht, in lot volbracht, te mogen troosten aan je borsten, die vind ik in mijn lege dromen, verzadig mij met het verloren zijn, slechts een kus minuskul, zo klein, doet mijn bezweet…

Gedachten die vertroebelen werkelijkheid en realiteit Als een waas uit het niets bezweet pupillen verwijd Overvallen door pure angst het moment van ademnood Trillend vol verwarde emoties bang als de dood voor de dood Vervloekte dichtgeknepen keel zomaar in het nauw gedreven Zowel lichaam als geest bekneld grond zoeken tijdens het zweven…

Bij het omslaan van de laatst te nemen bocht Pagina opvolgend, ga ik de verlichte tunnel in Waar samenkomen de verharde gladde wegen Grof dwingend zegt het mij blind er in te racen Het negeren mijn geleden wanordelijke drempels Zodat ik willoos onmachtig voort dender Schokkend omklem ik het bezwete stuurloze Dan flits het voorbij, einde…

Nu sta ik hier en ligt zij daar, koud, zij - en ik bezweet van zomer, haast en gêne. Zij lijkt een beetje op een zonnebloem: gebruind gezicht, blonde haren, nog lang niet uitgebloeid, toch geknakt. Zij ligt voor schut; slaap noch diepe rust. Niet stuk, niet beschadigd, niet ziek: kan nog heel goed bloeien in een vaas.…

bezweten dikke reten leven met uitgevreten streken gespleten geweten welnee privé eigen portemonnee en andere populistische tongen beweren zullen we de allerrijksten deporteren overzee `t gegraaide geld blijft hier nee Geert Wilders niet jouw idee jij gaat mee naar overzee hupsakee santé…

de duistere nacht verlaat mijn kamers en ik ontwaak wenkbrauwen vol rijm rillerig van bezwete dromen huiver voor de naakte dag het bevroren winterveld mijn thuis als onbeschreven blad zie de roerloze reiger zoekt vergeefs zijn prooi in dichtgeslibde vijvers onmachtig met lamgeslagen vleugels kijk ik verbaasd en leeg naar de vlucht…

voortkomen uit mijn mond blijf staan, val niet om oude grijze gek stop , halt, stop bok met lange borstrok maar de wereld is zo mooi en vluchtig zo zwevend, zo high zo wiet wiet wiet zo bye, bye, bye ik kan niet stoppen en ga er tegen aan wat een dolle pret ieder lacht mij toe en word tot dollen aangezet maar ben, plots, bezweet…

Bezwete hoofden. Uiterste concentratie. Met kracht stootte ik de zaaldeur open, ging wijdbeens voor hen staan. Vragen werden niet gesteld. Ik sprak: 'Wij bevinden ons al geruime tijd precies in het hart van deze eeuw. Ondertussen droogt mijn wijsheid op. Ga dus, nu dat kan, heelhuids heen.…

Men is vandaag ontzettend onsterfelijk het is eindelijk de echte heldere herfst die er haast nog niet is de bladeren vergelen, nog betrekkelijk groen de wind is nog blauw, wijst geen enkele richting de grond ligt nog onder het gras men rookt de zwarte sigaar van de dokter men raakt bezweet door het werpen met darts men drinkt zijn zevende…

Zacht blaas ik Over jouw lijf dat ik aanbid kijkend naar een lichtelijk bezweette grijns leg ik mijn vingers op jouw lippen je kunt nu niet meer terug het moment verschiet in geuren elke beweging prikkelt zinnen Dit is waanzin aldus mijn geest Heftiger als in mijn dromen Strelen mijn handen jouw lijnen Je doet mijn bloed ruisen Verre…

Men is vandaag ontzettend onsterfelijk het is eindelijk de echte heldere herfst die er haast nog niet is de bladeren vergelen, nog betrekkelijk groen de wind is nog blauw, wijst geen enkele richting de grond ligt nog onder het gras men rookt de zwarte sigaar van de dokter men raakt bezweet door het werpen met darts men drinkt zijn zevende…

De ochtend is nu vacant, stilte van weer een bezwete nacht is verzwolgen door het lawaai van de stad. Kunnen de dagen zich verdomme niet eens verzetten tegen voortslepende sluiers van hun voorspelbaarheid? Zouden al die dagen zelf niet moe worden van het rochelende ritme van hun ellendige overlevingsnijd?…

Het is niet minder mystiek omdat het uit het hart komt die bruisende liefde van de Wolga waar de wolven huilen in het bos en ik van mijn tranen jenever maak nu mijn boek geopend door jou ademt over het verlangen naar jouw torso het steigeren van jouw liefdeszwaard terwijl mijn weemoed snakt naar zuurstof bezweet in mijn eenzame zomerbed…

Het lot ver van het gevoel gebracht in de lusten en de lasten verzadigt mij in het eenzaam doel, doet bezweet ontwaken in een voortdurende gewetenspijn tevergeefs in dromen op je gewacht, toch zal ik je eens ontmoeten, de ochtendstond gaf mij je hand en beeld, je zonden zal ik strelen in het kleed van lief en leed in verlangens…

Gedurende ontelbare heldere momenten Bekruipt mij het vreemde gevoel Dat ik je al jaren ken Voel de adrenaline die ons weerzien Duizend keer zo mooi maakt Als het transparante schijnsel van de volle maan Mijn hart klopt sneller dan het licht Terwijl jouw handen rode plekken achterlaten Op mijn bezwete huid Zonder het te beseffen betover…

Onze lichamen, al dan niet bezweet bekruipen elkaar en vinden die rust die nodig is om terug te kunnen keren naar de haastigheid die ons leven siert.…

hij doet het het liefst bezweet en bemodderd bespierd zijn die benen!…

Ik werk op het land tot ik met uitgeput en bezweet lijf ga zitten. Daarna sluit ik de luiken. ’s Nachts luister ik naar het ronken van de schepen op de rivier. Als ik het bed niet warm krijg draai ik een fles open. Als de vlinders komen steek ik de riek in de grond. Als de krekels sjirpen blijf ik hele nachten buiten.…

een moment was ze van al haar kuisheid beroofd en ging het kokend bloed in het arme kind tekeer maakte ‘t lijf zich gereed want wie de satan looft is kansloos, die passie kent geen enkel verweer de overweldigende gedachten deden haar zeer maar smoorde in de kiem al de morele bezwaren het was niet wie of wat, maar wanneer ze kreeg haar bezwete…

flarden zon verwarmen mijn koude gezicht terwijl ik gedachteloos paden betreed waar ik normaal gesproken angstig bezweet met spoed mijn hielen zou hebben gelicht wervelende wind verwaait zijden herfstdraad als het pad donker en onheilspellend wordt het daglicht in razend tempo verkort en de omgeving gaat ruiken naar onraad vanaf hier is…

de put dieper dan de echo kan reiken duister als in de diepste spelonken glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende…

Bij de thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw…