Alle inzendingen over bladeren

Ik wandel met je hand in hand door het herboren lenteland de kleuren van de bladeren aan de bomen zijn als die van je ogen zachtgroen de kleur van je huid is lichtbruin als van de oude herfstbladeren alles straalt in de zonneschijn ik wandel met je hand in hand in het herboren lenteland.…

(voor Bob) de hemel grijzig blauw 'k waai met de wind en bladeren mee over het stil bekende pad, naar jou in de verte het geluid van verkeer een hond blaft, jij rust ik kniel voorzichtig bij je neer pluk dorre blaadjes weg vertel je van mijn wel en wee daarna ga ik terug en verder en ook al laat ik je hier achter je gaat in alles…

Vredig verbonden met de inspiratie het geruis van de bladeren één worden met de stilte alleen de natuur met haar inwoners met hun eindeloze lied. Ontvangen door een entree dat leeft de stilte met haar warmtebron de harmonie die ontwaakt ik hoor de bedrijvigheid en bezieling maar ik zie het niet.…

ze mogen niet zwart wel geschminkt als kaas,als stroopwafel Schuiven aan aan de Hollandse tafel: de zuurkool-stamp spruitjes en 'r spruitjeslucht Het kinderfeest wordt flink verstierd door protest-en actiegroep die staan zelfs Bij de rechters op de stoep bladeren -tevergeefs- in dikke boeken Strooi,Zwarte Piet blijf strooien…

Bladeren rustig fluisteren. Mensen vredig dromen.…

de wateren liggen in korte golfjes zilverblauw onder de kleurenboog maar de droeve wolken onder de verwoestende stadswind met de pijn van een aangedane boom met wormstekige bladeren vol met stervende vlinders maken haar stem droef van ingehouden tranen maar in haar eigen zijn in wonderlijke lichtkring rood als fluwelen…

Knisperige bladeren met een sepia geheugen hopen zich op tot lijkenpiramiden en operahelden zonder tooisels tellen hun jaarringen in kloosterstilte. Zwijgzame bomen, ontvoogd en onttakeld, als gekromde denkers van Rodin.…

Laten we er zijn als er sneeuw ligt Laten we er zijn bij de eerste lentedag de eerste bloem het vroege ochtendlicht Laten we onder de bomen gaan liggen Laten we er zijn op een zomeravond aan zee Laten we gekleurde bladeren zien vallen Laten we in de wind gaan staan en in de regen Alles stroomt Alles uit de tijd gelicht en vol betekenis…

ik pak de zon en stapel wolken tot een open rood gordijn geef mij je warmte zonders sluiers, mijn huid zal liefde voor je zijn je lach kleurt als de wind zijn spel met bladeren speelt ik zie de zomer vonken in je ogen omdat je mijn verlangen deelt we zijn de herfst voorbijgelopen, hebben zacht de winter aangeraakt in het ochtendgloren…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

Zo weinig als we weten en zoveel als we willen zouden we geen van onze kinderen het bos insturen, en toch vallen we als bladeren in de herfst als regen in het dal en geloven we dat als het niet ergens goed voor dan toch een natuurverschijnsel is. ---------------------------- uit: Tirade 393/2002.…

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

gekuste hartstocht en opzwepende passie voeren mij naar het zachte mos daar nog eenmaal de zonde beleven zonder berouw noch enige spijt in de herfst van het leven weer de bladeren voelen op mijn naakte huid jouw liefde laat mij groeien in kruinen van genot hemelse momenten als fijn versneden dope laten mij heftig…

Draden breken onder een pijn van afgestorven bladeren, geweven op een zilveren lentedag. IJskristallen treuren om de kilte van een zwijgende maan, gevangen in een web van een ingekraste traan. Een frisse huivering druppelt uit mijn koude lippen, ik adem de winter uit.…

scherp schuurde vaal licht langs schrale takken valse contrasten schetsten niet bestaande unheimliche sferen het donkerde in woud en bos ondanks het gebrek aan bladeren nog priemde zon venijnig strak naar leven op de grond schijnwerpen creëerde een bewogen beeld omdat licht continuïteit doorsneed er gaat geen dood voorbij…

Bladeren van struiken, doorpriemt met gaten. Het ijsballenspel vernietigde alles wat het tegen kwam. De aarde sleepte zich tot aan de afvoer, om daar zijn verstoppend werk uit te voeren. De regen vond genoegen, in al de kuilen en voegen. Zonder te verpinken, werd alles overspoelt en verminkt.…

we liepen samen uit het lawaai de stilte in, een vogel zong er was een hond die blafte er waren stemmen in het ritselen van bladeren, toekomst voorspeld verleden ontrafeld, ik deed mijn schoenen uit en jij kon niet achterblijven, hing de jouwe de veters aan elkaar geknoopt met een zucht om je nek op het breder wordend pad kwam je naast…

ik was het laatste blad dat de herfst bijna liet hangen heb met bladeren geruiseld een zomer lang alle koelte gevangen stormen getrotseerd zag takken breken waarvan het einde nog niet was geformuleerd nu somberend in een wereld vol vergrijzen donkere dagen die in de ochtend al verijzen ik val en vervolmaak het kleurig…

toen de zon zich verschool in mijn hand en het gezicht werd bedekt door bladeren voelde ik mij overmand door vreugde die stroomde door eindeloze aderen het was nabij een veld dat leunde tegen de uitgestrekte bosrand waar de dag, zo scheen, haast bleek uitgeteld de avond hing boven volgezaaide gleuven van het vlakke land…

De rust is ingetreden Roerloos liggen bladeren Windvlagen zijn verleden Lage wolken naderen De takken bedekt met dauw Aan mist overgegeven Schimmen achter in het blauw Met het uitzicht verweven Twee bomen door de tijd heen Naar elkaar toe gebogen Hun twijgen vlechten ineen Nevelige atmosfeer Het stenen erfgoed geeft weer Symbolen…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

groen liegt door bladeren winterbruin en perkament vertellen van in herfst verdwenen dagen karig de grond met sporen van wat zand in voegen tussen stenen aarde lijkt hopeloos het wachten op ’t ontwaken en toch gestreeld door zonbeminde dagen streeft het omhoog in voorjaarslicht als een klein wonder in een godvergeten hoek lieft het de…

Verdwaalde bloemen Bestaande uit ijs en zand Vormen een mozaïek Het laatste geruis Van eenzame bladeren Wordt minimalistische muziek Imaginaire penselen Verven momenten in Wanneer ze komen bovendrijven Verloren woorden Vinden hun spreekwoordelijke weg Zodat hij ze kan neerschrijven Zijn vergeten glimlach Keert weer terug Terug…

Zag jij ook de zwiepende takken en hoorde je het ruisen van de bladeren voelde jij je eigen hart kloppen in heel je lijf, door al je aderen ? Zag je de eerste spetters vallen en hoorde je het lachen van een kind voel jij je ondanks alles ook gelukkig of ben ik de enige die dit ondervind ?…

Met mijn hoofd leun ik tegen jouw stam vertrouwend op de wortels van jouw leven mijn zorgen vertrouw ik toe aan jouw takken die wel buigen maar niet breken in de wind de zon verwarmt jouw kruintje doet mijn wangen blozen geeft mijn huid een goudbruine tint zo kan ik bij jou verpozen en hoor jouw bladeren ritselen waar vogels nestelen…

Alles keert weer: de val van de bladeren en het kiemen van het zaad; geboorte en dood, de eindeloosheid en de traagheid. Alles keert weer, alleen de liefde schept en blijft tot in de dood, tot ver erover, alleen de liefde blijft.…

Wie met de zon danst als een kind in zomers die als bladeren verwaaien kan verdwalen op de wind tot aan het graf van een winterse dood zal ik de mantel van herfstvlinders dragen met vleugel-ogen zonder vragen mijn schaduw vooruitwerpen in de tijd waar ik het licht kan vangen dat paden plaveid om rozen te kweken want geuren worden…

ook donkere stromen raken ons in het leven geven weerstand in een luchtig bestaan we laten ze gaan in ontkennen kijken de andere kant op willen niet aan ze wennen maar er is geen bloem zonder bladeren en wortels geen zoen zonder liefde en trouw laat donker en licht elkaar in vrijheid ontmoeten zonder dat het je leven ontwricht probeer…

Hemel van bladeren bres geslagen in het groen, weefgetouw van tijd. Mensensporen dekt een dikke laag ervaringen vervagen nimmer. Vlinders begraven hun beelden in het herfstlicht, mist als berusting. De dood getemd, wordt ontdaan van zijn verschrikking in een jaarlijks verdrag.…

waar is het dan, dat dorp met pleintje, omzoomd door bomen waaronder bankjes staan niet bezet door mensen waar de zon door bladeren schijnt lucht trilt van warmte luiken van omliggende huizen dicht zijn gekko's gevels bestormen krekels vleugels langs elkaar strijken daar zou ik willen wonen alleen, met boeken soms, heel soms met mensen…