Alle inzendingen over bob ross

Het was Nonkel Bob, die m’n fankaart gaf... Weet je wel? (Koor zonder de zanger:) Je ziet hem leven als hij zingt: - ” “k Hou van ’t Vlaamse lied!…

een enkele roos in werelds leegte onopvallend geurend in pure jeugd eindeloos verfrissend van aard temidden van verblindende kleurloosheid van stoffige welvaart. Skopje 2003…

ik lig in de tuin waar ik elke dag liep ik lig in de tuin waar ik elke dag sliep onder de lariks of pal in de zon het liefst was ik buiten zolang het maar kon ik hield zo van slapen ja dat was mijn lust en onder de struiken daar kwam ik tot rust achter de hosta en juist naast de roos een zonnige plek die ik dikwijls verkoos ik…

Spint de borst, de liefde in haar web geweven Ontspringt de roos, die ik van haar heb gekregen. Ruik zeer breed verspreidt het bos, de zee, het strand, ik houd haar hand. Het gezwel voelt goed, maar dit gevoel duurt maar even. Als laatste nu het hart verzwolgen in mijn eigen smart en wolken donderen in haar ogen.…

media vita in morte sumus gekraakt de allerlaatste roos die rood op geel de ijsselstenen muur besloeg de nacht zo streng en bitter van de dood verwoestte weer wie tijd van leven vroeg ik voel de oude worm hardnekkig knagen ik voel hoe krom en slom hier gangen boort die doorgedrongen tot de liefste lagen gestaag verteert wat nog aan…

gesloten rozen vol verlangen het ontluiken wacht opent pracht in die eerste stralen vervaagt een grijs vergane nacht fluistert de merel in zijn eigen lied de voelbare stilte van zacht ontwaken verdwijnen witbedauwde velden in de warmende adem van de zon omhelst het leven deze wintermorgen dwalende zielen in het dodenveld zal een stervende roos…

Ik schreeuw het van de daken van verliefdheid en geluk Als dit gevoel zo blijft kan mijn leven niet meer stuk Zoals jij van mij houdt en ik op mijn beurt van jou Zo overtuigd en voorbestemd dat vind je echt niet gauw Ik wist allang diep van binnen dat jij voor mij was gemaakt Nooit eerder werd mijn hart zo vol in de roos geraakt Cupido…

zo graag vrij zijn gewoon zijn weg vervolgen Geboren uit een grote wolk en samen met zijn broertjes en zusjes naar beneden het onbekende tegemoet En nu hangend alleen zijn familie in plassen bij elkaar dromen uiteengespat Strijkt een windvlaag langs laatste zetje naar beneden eindigend in een kelk van een prachtige roos…

vergelijking met de warmte uitgestraald door jouw aantrekkelijk lichaam De helderste ster aan de hemel is slechts een kleine bron van licht in vergelijking met die fonkeling in jouw mooie ogen Eén enkele vlinder, fladderend in de lucht is eenzaam en alleen in vergelijking met de vele vlinders in mijn verliefde buik De schoonheid van een roos…

teder nodend vrij zij is verbaal gracieus geletterd op de schermen heren begeren jagend in hun termen hun toetsen spreiden minne via taal knallen knetterend uit computers gulzig sturend droge roos in brieven flatteus flessend in hun klef gelieven tot gebluesde blauwtjes zatte toeters…

Het spiegelmeer herschikt jouw lijn Een vlak waarin de huid schubt De heuvelrug glanst van zweet In een koperen zon Jouw roos van lippen De gekartelde wonde, nog pril Geurt naar een oeroude vijver Grillige diepte Groen gevlekt Maar smetvrees en schaamrood vertragen de kus Jouw oogwit vangt de schaduw van mijn hand De avond dompelt in…

de verlatenheid tikte met haar koude staf turend overzag ik het bekruiste veld van eer bezaaid met versteende tranen ik stond hier al vaker ja, meer dan één keer de gegraven kuil weerspiegelt de schaduw in mijn ziel als onbegrepen eenzame momenten ik buig mijn hoofd alsnog hopend op een nieuwe lente "la rose…

reukloos keren rozen zich tegen de verenigde vijand met doornen die zich vormen tot een wapen van dood zich stekend in rottend vlees een plaats te bemachtigen waarbij Samael spreekt dat de stank nog kwelt omdat de neus voor jaren gesloten is geweest want na al die jaren dat ik als roos mocht bloeien heb jij nimmer als dar de heerlijke honing…

uit het heden, Als in de verte ik tuur hoor ik stemmen uit het verleden Voor me zie ik mijn jeugd Daarachter loopt de realiteit Ik zie vergane vreugd Waar is hij gebleven die tijd Ik zie een groene weide Wij beiden hand in hand Hoor nog wat wij toen zeiden Voel onze sterke band Toch is die gebroken Rondom mij staat nu een muur De roos…

door de regenval staat er nog één laatste zomerse volbloeide rode roos in de tuin al haar andere metgezellen zijn verwelkt, verwaaid een schemering van droefenis zucht in mij geen enkele rozenknop kan ik meer zoenen heel eenzaam en alleen sta jij nu in volle glorie te bloeien nog eenmaal schijn jij met je rode gloed je kleurenlicht…

Daar beefde in ’t bos een rose gloed al hoger naar de toppen hoog, die ’t speelse briesje teer bewoog, al zachter ging mijn voet. Ik liep zoals een neofiet gaat door de Tempel stil ontroerd, aan de aarde ontvoerd, aan de aarde ontvoerd, op ritmen van het Eeuwig Lied.…

Hoe rijk zijn de woorden door namen benoemd verankerd aan gestolen momenten voorbijvliedend, verloren in tijd Want in de ruïne van 't verleden tussen brokkelend steen bloeit een witte wilde roos zo puur in 't heden met mossig donkergroen daaromheen.…

Mocht mijn ziel in deemoed drinken van de winter, van de roos.…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden.…

En op de achtergrond een prettig kwetterkoor van vogeltjes, de naklank van een schot, midden in de roos (of kraakbeen van een vluchtend dier), een juichend stadion plus het voortdurend beuken van de golven op de rotsen.…

Heel stiekem verlang ik naar de dag dat jij mij ineens ziet staan dat je gevangen wordt door mijn lach en dat je me nooit meer laat gaan Heel stiekem leef ik al verder in jou met een prachtige roos op mijn hoed met mijn hart vol passie en trouw en met de liefde die de rest doet Heel stiekem gaat mijn leven voorbij lach en huil ik al dagelijks…

Een volmaakte dag die nog volmaakter zal eindigen, Een nacht waarbij de zon prachtig afscheid neemt, Een ochtend waar de zon mij omhelzend wakker schudt, Een droom in het leven; een levendig leven, Een zonnebloem gegoten in een rode roos, Een perenboom omgetoverd tot een naaldboom, Een persoon zonder personen, een persoon zonder lach; een levendig…

(what a wonderful world) kijk toch hoe de bomen glanzen zie de roos bedekt met dauw en hoe de wolken samenvoegen tot een sneeuwbeeld tegen blauw ik hou van jou klinkt dan zo goed de woorden dansen, langs de regenboog van mijn gemoed hoor toch, hoe een baby huilt het kindje schuilt zo warm in moeders arm en aan de vaste hand van…

Herinnering, gestage pijn ingevreten in mijn hart -rosse roestschilfers- dat ouder is dan 34 jaren. In de Netedalen zie ik steeds vager de dierbaren oprijzen uit oktobermist en bleke blaren. Een beeldengroep uit vroeger jaren, dan weer een schimmenspel met onwezenlijke gebaren.…

ik heb je stilte gezien de weggeduwde zorgen er is voor jou geen morgen je bent bang voor flitsen in je ogen zag schimmen die bewogen je glimlacht raadsels en je stem is toonloos door langdurig zwijgen ik fluister je een rode roos je luistert naar mijn dromen een vogel die voor vliegen koos als handen langs je lichaam…

avond valt, de hemel kleurt sporen van wit in 't blauw oranje en rood gekleurde wolken een Engelse roos in mijn tuin geurt genieten vanavond in de warme avondlucht damp stijgt op vanuit de aarde in de verte klink het geluid van een tractor kraaien vliegen over in snelle vlucht nog even dan is het met de zomer gedaan zullen vogels zich…

nu dan tellen we de banen van de vlag hij wappert, want het mag een feestdag heten jouw tas hangt woorden-loos en licht tegen het blauw een zonnehemel, en het grauw van angstig wedervaren- drijft snel weg het diploma plaats ik netjes naast een roos (hij bloeit nu al een poos en ach, de doornen lijken niets) in jouw jonge mannenlijf…

Van het stalen ros laat ik het gas los voor het fatsoen, en denk bij mezelf,; "wat ben ik ook een OEN" Was ik maar weer als toen....…

- 't Knopje zweeg en hoorde 't aan; Maar de middag kwam haar wreken, Deed haar boezem opengaan, En de volle roos verbleken. Hoop en dartelend Genot! Zie uw beeld en 't menslijk lot!…

Afscheid nemen bestaat niet En toch kunnen wij samen nooit meer lachen Ik kon het niet geloven Zo vredig als je daar lag Mooie en minder mooie herinneringen werden uitgesproken Jou lievelingsmuziek bracht me tranen In gedachten hield ik je stevig vast Terwijl ik een witte roos naast je neer legde Met tegenzin sloot ik je laatste slaapplaats…