Alle inzendingen over boom sneeuw sperwer

boom zijn waarom niet nu, je danst De ballerina danst ook mee ze kan niet meer toekijken Het geluid van een motorzaag verstoort het dansende geheel alle bomen verstijven tot hout de ballerina vlucht hinkend -Ga nu- zegt de oude red degenen die je reeds zijn voorgegaan Ik ben op weg naar het geluid van stervende bomen…

slingerende zandpad langs de opgedroogde bedding van ’t riviertje richting zandheuvels waar een enkele boom de edele kunst van eenzaamheid verstaat.…

omdat in het denken iets verblijft geheim dat we delen met de bomen.…

Een huis omringd door bomen... Van dat huis lig ik soms stilletjes te dromen... In dat huis zou ik met jou samen willen wonen... Maar dat huis zal dat er ooit komen... Of blijft het alleen bij dromen... Van dat huis omringd door bomen...…

schoen misschien een brug te ver om te relativeren of anders in stilte zwijgen voor het beste fatsoen wellicht een proleet met een welriekende scheet of een dansende meid die de media vermijdt ik kan het niet weten, ik ben slechts een droom als ik alles mag vergeten over het leven en het daten slaap ik mijn eenzame roes uit bij de verhalende boom…

De boom pleit net als Nietzsche voor een nette terra-sofie met uitzicht op een parel: moeder Aarde, zo vol magie, een hemel... Als dank hiervoor worden zij in de Amazonedelta massaal vermoord. De longen van de aardbol krimpen in, steeds meer...…

De westerstorm heeft hem terneergeslagen en woest zijn wortels uit de grond gescheurd. Terwijl een vogel vette wormen beurt vervaagt geruis allengs tot zachtjes klagen. Nu afgebroken takken oostwaarts jachten het kleinste leven onder blaadjes kruipt en hemelwater van de daken druipt ligt hij nog op de bomendood te wachten. Verlossing…

Geef mij tien jaar Om te groeien in eigenwaarde Om vruchten te dragen Mij te vertakken En meer van mij te geven Geef mij enkel dat respekt Tien jaar om te volgroeien Te worden wat ik wil zijn Een stevige boom van rust.…

Alsof de wind het geheugen had meegenomen langs nostalgische familiebeelden in een televisieserie over melancholie zo lieten wij ons vervoeren in de spanning van het ogenblik het moment van gewortelde waarheid voorovergebogen als naar de grond gericht om het zware werk te doen voor de doden die ons lieten falen toen de weemoed kwam met…

Ode aan de bomen. Ode aan het bos. De longen zullen schonen. Ze zullen zuurstof inzuigen op het mos. Ode aan de bomen. Ode aan de groene levensbron. Zuurstof voor stikstof zal ons goed bekomen als de bosreuzen levenskracht produceren onder de zon.…

Een verweesde symbiose solitaire stammenwand arboraire samenleving waar wij wandelaars verpozen nochtans zijgt het hemelwater zijdemat en transparant…

vroeg of laat wijzigt het wolkenlandschap waarmee de boom zijn lucht ontneemt, doorzichtig van aard waarvan al sprake was bij naderend vertrek gezien de verte van de akker als boegbeeld van een horizon nadat een voornemen in vroegte en het late uur zodra wij verstommen in taal verzinken, het herhalen verzaken ieder zijns weegs en…

Een hiërarchie kenmerkt, de structuur van bomen. Wortels met een stam. Een stam met takken. Takken met bladeren, die mensen zijn. Een hier-archie kenmerkt, de wijsheid van planten. Wijsheid die ons leert, dat mensen bomen zijn, die standvastig staan, in een tijdloos NU. HIER-archie ontstaat, waar stormen razen.…

We beklimmen samen in een droombestaan dode bomen geworteld in een oneindig bos waar klatergoud lokt voor de verloren kinderen je laat mijn hand niet los peutert handig uit jouw neus roept wat vlinders om versterking en in het bij je zijn klinkt een lied over hoe jij jezelf bent gebleven onder het maanlicht van de nacht ben jij…

Bij de laatste boom gekomen, in het naakte licht, keek de mens pas om zich heen naar wat was aangericht. Opgejaagd door blinde hebzucht het regenwoud geveld. Koning Midas is uw naam. Uw dagen zijn geteld.…

ze droomde liep in een bos ze zag alleen maar bomen er was geen zon, geen licht geen lucht, geen wolken alleen maar bomen de sfeer was dreigend duisternis overal ze was alleen met angst voelde zich opgesloten, beklemd zag geen verleden geen toekomst, geen heden ze zag alleen maar bomen toen was daar die open vlakte zo vrij en…

Mijn ruwe huid, die kwetsbaarheid verhult, zegt mij dat het bos nog vrij is van geruchten, het vredig ritselen van mijn buren, rust en stilte, doen mij genietend zuchten. Ach, kon ik maar voorgoed wonen in dit moment, met bladeren nog vochtig van de ochtenddauw, wortels, vrij kronkelend in de koele aarde, en takken, zich strekkend naar het…

uit een bladknop spartelen een leven lang hangen aan één enkele boom en bij zon en wind en regen of in avondlijke stilte van andere bomen dromen tot de herfststormen komen en dan bevrijd naar de aarde dartelen…

Bij zonsondergang Een boom zwart afgetekend Prachtig silhouet…

het werd een boom voor haar. zijn takken reikten hoger dan de piramiden en de stam greep dieper dan elk graf. twijgen raakten aan boezemwiegen en bloesem zoende mond. proef hoe donker, voel hoe hemels blauw, hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar. en golven zee bezingen diep haar strand. en krabben schrijven epen in haar zand.…

ik ben voor eeuwig denk je zo nu en dan misschien ik zie de knoestige omhelzingen van je imponerende armen hef het hoofd naar het alom van jouw kroon je vertakkende voeten verankerd in zwarte genereuze aarde ik adem ohhhhh zucht eens diep…

De grond is wit, de nevel wit, De wolken, waar nog sneeuw in zit, Zijn wit, dat zacht vergrijzelt. Het fijngetakt geboomte zit Met witte rijp beijzeld. De wind houdt zich behoedzaam stil, Dat niet het minste takgetril 't Kristallen kunstwerk breke, De klank zelfs van mijn schreden wil Zich in de sneeuw versteken.…

en in de regen en kwam de herinnering weer tegen Ik zag je lopen door de straten Het meisje dat ze allen haatten In de regen en in de sneeuw En alleen ik, ik hoorde je schreeuw…

jij een pas had afgeslagen even rilde je mijn rug terwijl ik alles zo vergat en aan mijn schouders voelde ik het kleine kind dat werd gedragen nog een keertje keek ik om en zag de sneeuw aan mij vervagen…

Stil loop ik door de nacht over hard bevroren sneeuw de weg even kwijt de maan verlicht mijn levenspad en helpt me zoeken naar de gulden middenweg…

Strak kijkt hij voor zich uit slechts een vogel geeft geluid bij een graf, bedekt met sneeuw Stil verdriet niemand die zijn tranen ziet: mannen huilen niet...…

Saporro Sneeuw vlok op je tong Echo´s van kinderlachen Winter in Japan Okinawa Donkerrood glanzend Trillende ochtendzon rijst Uit mijn saxofoon…

Ik zie zelfs sneeuw.…

Kijkend naar de sneeuw wroet ik mij eronder hoop dat de stilte mijn verdriet doorbreekt als de zon de kou doet smelten neemt het water mijn gedachten mee.…

het strand nog onbetreden na het sneeuwen is melk en grijs van mist en stille meeuwen hoe steels belijdt het licht aanwezigheid het soevereine licht uit licht der eeuwen…