Alle inzendingen over bronzen beelden.

hemelsblauwe hemel een warme streling van zon over bloemen over dagvers groen de wind draagt bronzen jubelklanken over diepe velden klokken vieren de hoogdag Pasen…

Ondragelijk, maar goed te dragen op de vleugels van lichtvoetigheid, een koers gedragen door het hart en beeld zonder naar de laatste dans te vragen, bronzen ringen om de enkels van integerheid.…

Haar vuisten gebald en haar ogen gesloten, Stapt ze de diepte in. Niet wetende van haar afkomst. Niet wetende van haar werkelijke ziel, die net als een bloemknopje nog open moet gaan. In haar ene hand het Drakenmedaillon, in de andere de Zeeschelpen. Een ongekozen lot voor haar, boordevol levensvragen. Beschermd onder onschuldige en zuivere…

Door deze vier elementen bewaarde zij vruchtbaarheid van leven uit het spel van geven en nemen onder het bronzen statuut, waar ze de merels hoorden zingen waar ze in de stilte een blad zagen dwarrelen waar de vergeet-mij-nietjes gretig groeiden en waar twee mensenkinderen elkaar voor eeuwig de liefde verklaarden.…

Onhoorbaar haast de roep van klokken In stadsdeel, kern en buitenwijk Die van Schiedam zijn onverschrokken Zij hebben een enorm bereik Ik stop mijn vingers in mijn oren 't Is zaterdag rond etenstijd Dit beieren kan niet bekoren Terwijl het ergens ook verblijdt Waarschuwend dreunen en vibreren We zijn op ons paasbest gekleed Om het theater…

basgitaar Ruige blues met veel gevoel ik haal je op ik neem je mee dat is zijn streven en haar doel in media vita tot den doet Toch denkt ze na hoopt en verwacht van verre blanke borealis mededogenliefde erogene empathie Heeft zij op virtuele jacht op een amourbeluste caballero wel galant maar transatlant Uitdagend met haar bronzen…

gouden klanken zoemen spetteren en raken mijn oude hart vol tranen zilveren druppels vallen op gouden spinrag trillend en wenend stemmen bronzen door blauwe nachten…

Goud op de kapersvloot van het zinkende rijk Goud in de paleiszalen voor het elitaire slijk Goud in de kathedralen voor het levende lijk Goud op het tabernakel van het eeuwige gelijk Maar bronzen gebeier na het breken der dijk…

Dit bronzen buitenbeentje vond ik op de markt op haar rug lag zij daar tussen roze lampenkappen en allerhande koperwaar. Op haar billen een teken van de meester wanneer ik haar goed bekijk zijn de borsten perfect ongelijk.…

Dat Klassen mij vandaag zou overklassen Dacht Friesinger, dat had ik wel verwacht En ook aan Groves had ik nog wel gedacht Dat die mij voor het zilver zou verrassen Maar dat de bronzen plak, sprak zij beduusd Nu naar Ireen gaat, hab’ ik nicht geWüst…

Die beste brave Willem-Alexander Gaat in Beijing zelfs bij een bronzen plak In zijn oranje hemd zo uit zijn dak Dat ik mij bijna schaam als Nederlander. Dat is de man, denk ik, die binnenkort In koninklijke stijl ons staatshoofd wordt.…

Wat heb ik Gesnakt naar Nachten zonder dromen, Droomwereld die mijn Dagelijks bestaan Met wurgende regelmaat Op zijn kop zet, Met het juiste stofje Is het eindelijk gelukt - In een soort van overkill, Ook mijn dagen zijn Nu zonder dromen, Niets te verlangen, Geen wensen, zacht en stil…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

De hamerslagen van de zon verpletteren mijn bronzen harnas. Verlangen. De golven vormen zoute korsten op mijn wonden. Het eiland. Het verlies. Het altijd wijkende antwoord.…

Als de koperkleurige zon het bos met bronzen tinten tooit, als alles is verstild, warm van toon, verwaaien de winden en spoelt de regen zich weg. Dan wacht de natuur op het stille sterven in het koude wit, van de lange winter.…

Grossieren in oranje podia In gouden, zilveren en bronzen plakken En wat we verder vast nog zullen pakken (Of niet op duizendste seconden na) Dat wordt weer dagen juichen, hossen, zingen En uitgesproken standpunten verdringen…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

Hoe mooi toch zijn onze avondklokken Om ons tot bezinning te verlokken Hoe prachtig zijn hun bronzen stemmen Om ons bestaan wat af te remmen Om ‘s avonds negen uur keert dan eindelijk de rust Tijd om wat te spelen met elkaar : tijd voor wat hartelust…

Fier boven alles reiken HOOGTEpunten Luisterrijk en prachtig door heuvels omringd De DUOMO en CAMPANILE SANTA CROCE met standbeeld van Dante SANTA MARIA NOVELLA met koor dat zingt PONTE VECCHIO het BAPTISTERIUM Van bronzen deuren van Ghiberti voorzien Handel, verkoop kunst, vanalles Prachtige luchten.…

om een bronzen gong van een andere morgen te laten luiden, een afgewogen toon los van vooroordelen, een dwingende klank die om een waardige gerechtigheid schreeuwt en voortvloeit uit alle kelen, die dat willen delen, dat het schaduwen in het licht geketend blijven is iedereen slachtoffer en verminkt.…

ik hoor ze weer die zachte stemmen zoetgevooisd als een orkest zingend van die nieuwe wereld want met zijn allen lukt dat best maar ik zag slechts bronzen haken op zwarte staken tegen een loden lucht en met een braaksmaak in mijn mond ben ik halsoverkop gevlucht…

Oorlogsleed is moeilijk te verzachten Kersenkernen knarsen machteloos en andere pitten argeloos In uitgeholde nachten verslapen wij ons woelig onmachtig sprakeloos…

uit het verre dorp de bronzen jubelklank van klokken. het is zondag.…

de wind wierp alle glazen omver het water huiverde een vogel landde op de bronzen kop van een held te paard dichtbij het heimwee hield beklemming de wacht hoe lang moet je weg zijn van thuis voordat het te laat is om terug te keren…

Het trof hem diep, vooral die éne bronzen.... “Waar is mijn GSM”, vroeg hij bebloed, “ik heb wel dertig kilo bel-tegoed.“…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

Ik zie ze weer, de beelden, ze blijven herhalen, keer op keer, zie ik ze, in mijn hoofd ronddwalen. Geen rust, geen pauze, laat ze maar weer komen, een dagelijkse lust, van beelden die, mijn gedachten binnenstromen.…

Van jou wilde ik houden vanaf de allereerste dag jouw heldere oogopslag jij, die op mij vertrouwde ik keek je vragend aan zag in een flits jouw leven maar mocht niets geven ik moest je laten gaan nog eenmaal kijk ik om wil jou als beeld houwen geen afgietsel van geluk maar gewoon blind vertrouwen…

Slechts omhuld door het warme licht vanuit de hoge ramen voor een ieder in zicht staat zij daar starend naar de vijver door seizoenen heen staat zij maar bewegenloos gebeiteld uit steen emotieloos starend naar de vijver…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…