Alle inzendingen over broosheid

Zoals een zaadpluis door een spinragdraad, De glinst'rende door 't glinst'rende gevangen, Een korte poos stil trillende blijft hangen, En dan langs lucht'ge helling opwaarts gaat, Zo kleeft de mensenziel zich vol verlangen Aan ijle broosheid van geluk, en haat De vlaag van 't lot, die stuk het spinsel slaat En voort haar jaagt tot nooit…

waar haar openheid me nood voel ik de broosheid van haar diepere leven. Haar betreden betekent ieder voetstap omzichtig zetten met het risico te verstoren wat aan evenwicht is ontstaan. Zij wekt het bewustzijn van mijn respect, mijn nieuwsgierigheid naar haar details en opent mijn ogen voor haar zuiverheid.…

Beneden lijkt alles onbewogen in de nog onbewerkte grond, evenwicht in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond de zonneogen, die aan het licht willen ontsnappen, met deze aanhouder wint de grond aan eigen dankbaarheid, dat kind met haar oneindige dromen zijn onze tolk waarop de tijd zich opricht, waarvoor het prikkeldraad…

In broosheid slaat uw ronde steel de wind van gekruide velden: de roller kwijnt, 't was wis een and're straat...…

het spookschip genaamd de wereld zeilt door zwarte oneindigheid kapiteins oreren op de brug dol ijlend van koorts naar meer machthebbers in witte verblijven overvol narrenschip vol hongerigen naar brood en een menswaardig bestaan droeve broosheid van stervende kinderen klauwend in het ruim tussen de ratten stervend in stinkende walmen van…

Geroerd door water uit de schaal van broosheid, de vorm gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te mogen zwerven door haar onschendbaarheid. Het licht laat dolen door de toekomst van het heelal, ze ontleent de eenvoud aan de betrekkelijkheid en los van zelfgenoegzaamheid,.…

en ziener, bedelaar en vrek speelman en zwijger, wijsgeer en gek schuil in het kind en de grijsaard, in de vrome en goddeloze, de levende en dode alom aanwezig blijf ik dromen van een hemel op aarde, laat alle dagen vredig komen en verglijden bemoedig elk schepsel tot een verbonden bestaan je vindt me in goed en kwaad, in sterkte en broosheid…

de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend hart dat naschokt door een zwoele zomer hoe schoon kleurt het rode herfstblad in al haar geschonken vormen zij viel op de gebroken hard grijze aarde waar zij hopelijk lieflijk werd ontvangen omdat ik niet zeker weet of de grond behaaglijke warmte uitstraalt rond haar aanzienlijke broosheid…

haar leed verzinkend in een zee tranerigheid zuchten golven zich te pletter ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze verwoest, ze splijt haar gebeeldhouwde torens soms ijselijk gepolijst dan weer doordrenkt haar windzang de broze stilte met twinkelend refrein ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar ze beeft, ze breekt als verdoken broosheid…

Broosheid , je botten, kaalheid zijn niet erg je hoeft geen momenten meer te wachten nieuwe familieleden ook zonder bloedband mogen je ook verwarmen en omarmen. Ook jij mag je de gelukkigste man of vrouw zijn, je dichterbij verenigd voelen elke dag week of maand, dit moment is er om te blijven.…

nog altijd dicht naast elkaar en heel innig verbonden met grijs en dun geworden haar in hun broosheid, met veel zorgen zo werden zij hoogbejaard man en vrouw de handen verstrengeld ‘s winters heel dicht bij de haard hun dagen eenzaam in deuren vergrendeld de ogen ver weggezonken brillen en sleutels vaak zoek toch bleef een geborgen…

Alles om mij heen beweegt in de onbewerkte grond, onevenwichtig verhaal in een verzwegen landschap, broosheid tekent halo’s rond kinds zonneogen, die net als ik aan het felste licht steeds weer moeten wennen, alleen de aanhouder bouwt op een twijfelachtige zekerheid, het blijft een zware strijd, door ethiek geslecht kern van niet…

. --------------------------------------------- --------------------------------------------- 1- Ze danste voor hem soloduetten met wervelende schoonheid hij schreef voor haar liefdessonnetten van twinkelende broosheid onder zijn woorden danste zij ademloos over haar passie dichtte hij tomeloos zo waren ze een jaar lang onafscheidelijk…

Wandelwegen leiden door de regendagen, wou dat ik dit mysterie kon gaan...alleen onherroepelijk kwetsbaar hoor ik je stem zie jouw gezicht ..in mij ik hou broosheid vast tussen mijn handen, zoek op alle wandelwegen..de regendagen.…

slechts niet bezwijken onder 't juk, noch laat de ellende niet te zeer onz' broosheid tergen, noch meer dan het vermag wilt niet uw schepsel vergen.…

Nu ziet ge eerst klaar de broosheid aller dingen, Hoe min het wuft geluk naar breidel hoort en toom, En hoe de staat der stervelingen Gelijk is aan een vlugge droom. Terwijl de vreugde u bloemen schijnt te geven, Ach, zieldoorgrievend nieuws!…

droom zijn weer-glans dacht geboren ter woel'ge waatren van het hevigst levens-feest, - thans gaat, gelaten en verlate' in zee, verloren in 't welvig-wadend spel waar de avond-bare' in gloren, en uw begoochling aan deze éindloosheid geneest, en - komt geen adem 't staal der stillende ebbe storen, - glim-lachend in uw beeld uw eigen broosheid…