Alle inzendingen over broosheid

waar spreken we af om te zwijgen bestaat er wel een tijdstip is er een hoogte in ruime zin waarop zwaartekracht en gewicht samenvallen kijk uit, deze horizon is met linten afgezet dit landschap valt binnen grenzen van luchtledig soms houdt voortgang even in en lijkt deze op weerzien op een dag die opnieuw aanvangt of een woord dat broosheid…

Vertrouwd waren de winden die me in hun wijde wereld vormden mijn takken naar dezelfde kant reikend over de rand wijkend voor de druk, fier in mijn eigen stand IJzerwater heeft me gehard en het patroon van mijn leven vastgelegd in de botten en in de aders van mijn scheve balans Ik maak elastische sprongen die mijn broosheid breken…

het onbegrip, het misverstand, het veel te klein vergeven, de winter die niet wijken wil, de broosheid van het leven; maar dwarsdoor de zwachtels die het leven vaak omvangen blijft toch soms even hier en nu iets van verrrijzen hangen Want 't licht is sterker dan de dood; en liefde kleurt weer rozerood.…

Ze zijn niet te vergelijken met de zachte kracht van universele ziele-intuïtie, waarbij sprakeloosheid de broosheid gaat overschrijden van klank en woord wanneer men zielewijsheid in stilte hoort.…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…

je zegt ik kan de pijntjes voelen van de bomen van de onrust in het gras van de twijfel in de wolken van de benauwenis onder vogels van de vrees voor kruipende dieren je zegt ik lijd met hartzeer om de broosheid van de bloemen om het verdriet van de kleinen om de domheid van de groten zullen we zoenen?…

Je herkneed de klei, in verbaasde bewondering van haar gestileerde schoonheid, geroerd door een ranke hand, gereinigd in water uit een schaal van broosheid, verglaasd tot krachtig metaal, versteende onschuld, de vorm ontstijgt het verstand van de mens in het porseleinen werk, te zweven in haar breekbaarheid, om het licht een andere norm…

het voelt als voor het laatst in al haar broosheid nog eenmaal haar stem voor de stilte spreekt Gisteren mijn zoon van vijf huilt bij stef bos want na de dood komen we elkaar nooit meer tegen ik beloof het hij gelooft me op mijn blauwe ogen die neigen naar groen En jij en ik wentelen in onze wrede dans van verlangen en vrijheid…

Zovelen zijn er hier en elders die nog moeten wachten tot iemand naar hun vragen hoort, hun droeve blikken ziet en zelf ervaar ik nauwelijks hun schrijnend groot verdriet en loop ik ooit voorbij de grote broosheid van hun krachten.…

ik struikelde met pijn en moeite hervond ik mijn balans maar die kans werd mij maar een keer gegund voor ik echt duikelde ik wist dat mijn bestaan alleen nog met variabele balans kon door blijven gaan het was een schok om eigen broosheid als limiet te moeten ervaren want in de taal die mijn lichaam sprak bleef hierna ook geen enkele…

Verleer mezelf niet te overschatten, verwen het maar als het onderhuidse kind, is het moeilijk in te schatten waar je de oprechtste tranen vindt eerst ontkende ik de waarheid, er bestaat geen wereld van gelijk, nooit een waarde zonder enige broosheid naast het verspilde schroot, beleer de tijd, alles blijft in wezen onvoltooid.…

Ze kneedt de klei, in ogen van verwondering door ranke schoonheid, geroerd door slanke handen, water gereinigd uit de schaal van broosheid, zweet gestileerd in onschuld, de vorm ontstijgt de ziel van het creatieve denken, te zweven in onbreekbaarheid en licht laat dolen in een hogere vorm, ontleedt in betrekkelijkheid en deelt het…

Eerst misgunde ik mij die waarheid, er bestaat geen wereld in gelijkheid, nooit een schoonheid zonder broosheid naast de dood, verspeel de tijd met zijn energie niet want alles blijft in wezen onvoltooid.…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

Ze danste voor hem soloduetten met wervelende schoonheid hij schreef voor haar liefdessonnetten van twinkelende broosheid onder zijn woorden danste zij ademloos over haar passie dichtte hij tomeloos zo waren ze een jaar lang onafscheidelijk maar helaas geluk is vaak maar tijdelijk toen ze samen gingen dansen hij over haar voeten duikelde…

Verleer mezelf niet te overschatten, verwen dan maar liefst een eenzaam kind, en is het moeilijk in te schatten waar je de oprechtste tranen vindt, eerst misgunde ik mij die waarheid, er bestaat geen wereld van gelijkheid, nooit een waarde zonder enige broosheid naast het schroot, verpeel de tijd niet, alles blijft in wezen onvoltooid.…

haar mondhoeken plooiden neerwaarts in een trieste glimlach maar in haar ogen las ik geen spijt enkel opluchting dat het gezegd was en dat was het ik zweeg want ik wist niet wat te zeggen en hield me sterk om toch nog indruk op haar te maken het is haar recht, dacht ik alles overboord te gooien mijn hart te breken en zich in haar broosheid…

Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt Wier broosheid zelfs het zonnelicht zou deren, Bloeit haar lichaam: mild-rose voor de tere En diepe grond die somberkleurig vlaakt.…

twijfel zich in de kruin van onbesef terwijl het waarlijk besef in ieders bezit een balletje mee speelt waar is het moment gebleven dat akkers werden geploegd en hoge vorens de wallen waren van ons zandkasteel ergens huilt de wind, dezelfde wind van toen alleen het spreken lijkt luider terwijl de afstand zich vermeerdert in de broosheid…

Dit seizoen ontroert me met haar goudbruine broosheid. Ik loop zachtjes met haar mee en neem dan geduldig afscheid.…

In een stemming van broosheid Eén wereld in tweeën delen Met verdiepte emotie spelen Het is uit met de verliefdheid Het is de winter in mijn buik Stollende prikkelingen Uit met de bindingen Ik ontsnap uit de fuik Ik adem weer de frisse lucht En mijn geest verscherpt zich Het is niet dat ik je beticht Maar het is die drang tot vlucht…

Alsof de hond weet heeft van haar broosheid, gaat hij zachtjes op haar schaduw liggen. Een handje verdwijnt in de zwarte vacht terwijl haar ogen blauw worden. “Ik had ook een hond maar die is dood”. Waarop ze meteen vervolgt: "Mijn mama ook”. Ik zie een blad geluidloos neervallen. Ik geef haar mijn hand. Er moet meer zijn, toch.…

Kracht en broosheid tekent, een halo rond haar zonneogen tranen uit haar licht ontsnapt als meiregen beneden lijkt alles nog onbewogen in de droge grond, evenwicht in een onbedorven landschap.…

Ik gunde mij die horizon, er bestaat geen wereld zonder droom, in een schoonheid zonder broosheid wint de dood als grootste aandeelhouder. In z’n afgespeelde tijd is nog niets verloren, blijven levens open en onvoltooid.…

God weet waarom in 't best van onze dagen Dikwijls zoveel smart, zorg en stof tot klagen In tranen door 't groot verdriet, de jammerlijke plagen Toch zijt Gij o Heer, van d'aller-vroegste jaren Voor ons geweest een toevlucht in gevaren Onze Here Here, die wij ootmoedig eren Ook al schijnt ons niets te deren Kan in een wenk de mens zijn broosheid…

De stilte valt zodra de peer loslaat Zachtjes knapt de navelstreng Geluid gezogen in vacuum Dompelend in water, de broosheid van het bordes Waarover in stilte rollende peren pantoffels - Glijdend door de tussenhemel - Losgerukte stoeptegels uit vernedering - Ellendige cadaverbeelden uit marmer Geen haar op mijn hoofd en een kale hoofd uit haar…

Pieeeep zoemmmm Pieeeep De machine naast je bed stelt gerust Je wit gezicht met die blauwe ader Alles is er nog, maar oud en onbewust Pieeeep zoemmmm Pieeeep Je borst gaat op en neer Even een trilling door het zakje water Ik weet dat je vecht, alsmaar weer Pieeeep zoemmmm Pieeeep Maar ook dat het stopt… eens… ooit Je broosheid, je dunne vel…

eigen gelaat in de geest die ontspoort in eindigheid, gesloten door de realiteit te beliegen, zich te laten wegen, menigmaal ten onrechte gedacht maar te laat, te veel verwacht, ten leste maar gezwegen, waarin herstel niet werd geheeld, schrik wakker, knieën knikken, gedachten vervliegen waar de stakker dreigt te stikken, tijd om de broosheid…

Geroerd door water uit de schaal van broosheid, het aanzweet gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te zwerven door haar onschendbaarheid. Het licht laat dolen door de toekomst van de kosmos, ze ontleedt de eenvoud aan de betrekkelijkheid en los van zelfgenoegzaamheid,.…

Verwen het liefst een naamloos en eenzaam kind wat ik ken en ben, in het idioom van het beleven is het moeilijk in te schatten op welke oprechtste schouder je de bron van tranen vindt Ik misgunde mij die horizon, er bestaat geen wereld zonder droom, in de schoonheid van de broosheid wint alleen de liefde als grootste aandeelhouder.…