Alle inzendingen over buiten

Soms wil ik naar buiten, verzamel dan moed. Toe nou maar, kom, kom. Een druk op de knop en ik ben er, toch keer ik weerom. De rollator begrijpt dat, en rolt met me mee. Hij luistert geduldig, doet alles gedwee.…

Sluit de wereld even buiten geniet gewoon van elkaar doe de kaarsjes maar vast aan toe, maak dat kleine gebaar. Vertel elkaar je geheimen zeg precies wat je wilt geef je over aan de liefde tot de storm van het spel is gestild.…

Aan het zwerk een zwerm vogels meerkoetjes fluisteren in het riet de hitte hangt in huis buiten begint het langzaam aan te schemeren een vleermuis schiet langs mijn hoofd mijmerend nip ik aan mijn glas de langste dag alweer verstreken straks valt de nacht als een warme deken om mij heen ik geloof dat ik vannacht hier…

Toen jouw guitig kopje Schalks naar buiten kwam. Schreeuwde Direct aandacht eiste, terecht 't Was maart en middag Een stem zei zacht: 'een jongen', echt Op dat moment ontstond een waarlijk nieuw gevoel Zo groot is het zo overweldigend en mooi Samen met z'n drieën Geborgen in liefde. Voor Altijd…

Zij, in de verte buiten. staan. Mijn honderd doorweekte benen. Ik zwom zeven dagen. Ik voelde mij wegebben in haar stroom. Ik waadde in haar bloed- end nalatenschap van hemels witte watten en steriele, onbegrepen verbanden. Haar snijdende wind. Ze is uit. buiten. mezelf.…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

Het buiten spiegelt slechts en de voerman laat ons raden. Waarom het daar doorgronden? Het donker duiden.? De klokken luiden immers nog niet.…

Van buiten zo gelukkig, geen traan over haar wang. Maar van binnen diep gekwetst, somber en heel bang. Geen mens die zal vragen, hoe het met haar gaat, want niemand geeft oom haar, overal maar haat. Mensen die om haar geven denken het is wel goed. Maar niemand ziet hoe het is en hoe het verder moet.…

Vanachter glas klapperen vleugels warme uren weg, ik zie ze duiken zonder vrees en met gevoel; de duiven die de tijd aanvechten. Vanachter glas praat de straat geheimen uit, onsamenhangende geluiden waaien om elke hoek. Vanachter glas werpt het licht zonnesteken richting de zich in grijze gebouwen hullende mus, mens, gevangene en werkmier…

Voorzichtig. Omzeil de verrukking, dat zinkt toch maar als reumatiek het gebeente in. We heffen aanvankelijk de jurk tot op de heupen slechts. De maan fonkelt maanlicht op je naakte dijen. ‘Een waarheid,’ fluister ik ‘herhaalt zich niet’ & ‘je trekt mij als het trekken van de maan.’ Stilte. Het droge zand schelpt je nog omstandig haar nee…

stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden, werden intieme vrienden in woelige wateren van de nood, reis op beider voeten sinds zij groeiden, door mild en vertekend land, vindbare lidtekens gaan van hand tot hand, geschreven op een vervlogen krant, waait ritselend op in een gestorven zucht om de tijd te ontmoeten buiten…

Alles lijkt in bloei te staan geuren vinden hun weg naar mij hier word ik vrolijk van zelfs de hond kan lachen ik lach met hem mee de vogels vinden hun weg in mijn tuin kwetteren en fluiten hele verhalen ik versta er niets van maar ik lach tot ik niet meer kan.…

Nu dat wij naar buiten treden vredigen in het nieuwe heden nu hangt de lucht vol van waaiende lichte dingen, onbeladene ademen kostelijk gedragen op vlakgestrekene windvlagen, wazen, half beschaduwde lanen aan weerskanten van zijden vanen, rozerode kreukbehangen in rimpelingen en met gangen van blije bewegingen, een mist bezijen…

van binnen naar buiten de deur valt achter mij dicht op dat moment kan ik geen warmer woord bedenken dan zijn naam ik struikel over verwondering opnieuw de authenticiteit van zijn hart en handen trekt me overeind wrijft over mijn kale kop wanneer hij de blauwe plekken - van angst en 't lage zelfbeeld- uit mijn hoofd trekt…

Regelmatig kun je buiten vertoeven, mooi dat het kan en mag. Het coronaleed heeft de mensheid in zijn greep, maar wij moeten overwinnen, ook al duurt het heel lang. Wij moeten volhouden, wees sterk en houd je gezond.…

onder de oude olmen staan ze stil doen een stapje terug uit het landschap in de verte blaft een getergde kettinghond zwermen kraaien spatten op hardhandige westenwind beukt door de bomen door de weerloze lijven op deze verloren plek het stillen met zachte woorden een rite in grondtaal ze gaan het landschap in kraaien zwermen…

Heerlijk buiten weer warm en zacht vinden elkaar zomerhemel heerst Wanneer in de vroegte blauwe losse puzzelstukjes worden samengevoegd tot ontwakende hemel waar ook zon zich weer van haar beste kant laat zien en vogels van diverse pluimage de luchtlagen strijken of zich laten horen met enig klankenstroom.…

We kunnen er niet over praten Alleen zeggen we hoop te hebben Terwijl een orkaan over land gaat Geen mens meer is te redden Pas na een verwoestende storm Als zijn krachten zijn afgenomen Zijn sporen een nieuwe vorm Van wat hij heeft afgebroken Zo zie ik mezelf ook Zonder een echt verzetten stap Ik had blijkbaar alle hoop In dat klein…

Ik voel mij het beste buiten de gebaande paden ik voel mij het allerbeste buiten, in de open lucht dat is ook goed voor de mens dat unieke wezen, die ongelijke want alle mensen zijn ongelijk dat maakt het gelijkheidsbeginsel zo lastig, zo moeilijk, zo onredelijk zelfs vaak worden allen op die grote hoop gegooid voor jou, ja, jij, duizend…

De sneeuw ligt sprookjesachtig op de takken Het is echt onvoorstelbaar wat er viel Draag schoenen met een winterhard profiel! Vergeet jezelf niet stevig in te pakken! Een sneeuwkerstkaart is zó 2010 Die wil ik deze eeuw echt niet meer zien…

Zo'n zondag waarop de zon zich niet laat zien, dat het 's morgens zo lang donker blijft dat je beter de ochtend in bed vertoefd? Zo'n zondag, waarop je niks doet, waarop alles mag? Ken je zo'n zondag? Ik nu wel, en ik zit me heerlijk in mijn zondagse vel! Om jaloers op te worden, dus maandag; kom maar op, ik kan je hebben…

De dief wou ongemerkt verdwijnen met buit en dacht: ' 't Is pikkedonker.' Verlichting uit: zo reed-ie tegen een beuk op, die hij niet zag staan. Het kwam hem uiterst ongelegen; de rijkspolitie hield hem aan. Hij kroop gekwetst z'n wagen uit, geholpen door de sterke hand. Het sterke oog viel op z'n buit.…

er ligt een landhuis aan de stroom, verlaten met donk're luiken staart het blind, en laat de stroom, die voortglijdt, praten en luistert niet naar 't fluist'ren van de wind maar vroeger, toen hoogmogenden der staten, daar in de zomer poosden van't bewind en staat en krijg, voor huis en vree vergaten en kind'ren stoeiden over 't melkwit…

Glimlachen is niet verboden op huilen staat geen straf Van woorden vallen geen doden daar scheid je het koren van het kaf Er zijn woorden die bekoren geven je reden tot een lach Je moet ze wel willen horen anders blijft het een hard gelag De emotie zit diep van binnen probeert de uitgang te vinden Hij weet echter niet waar te beginnen…

’s Winters nieuwe minnaar zuigt ochtendlicht deze kamer binnen zuchtend tussen bed en spiegel Dromen slapen in haar haren achteloos ontvangend kraakt het bed vol bloeiende jasmijn Gesuikerd smaakt zijn tong wellustig trillen geheimen loswekend uit haar stof Kietelende steelse toppen bedwelmen teder buik heupen dijen borsten Dwarrelende…

Zij vroegen of ze tevreden was, In de stad tevreden en daar. Het jonge meisje knikte ja, Zij waren zo goed voor haar! Zij knikte ja, zij zweeg en ging In de kelderkeuken staan, En zag omhoog door 't vensterraam, Op straat de voeten gaan. Toen dacht zij aan het groene veld, En aan haar ouders hut: Daarover waait hoog de populier, En de…

langs water spelen twee meerkoeten struisvogel kontjes in de lucht -~- jongens bungelen benen, kijken naar meisjes praten wiskunde…

Durf je binnenwereld te betrekken in je buiten wereld Van binnen Naar buiten Dan kan er intimiteit ontstaan en je elkaar echt leren kennen Je binnenwereld gesloten houden maakt intimiteit onmogelijk…

stadse dame Zo kleven er vliegen aan haar kuiten, ligt de vrouw op heupen naar het land te kijken naar de sloten die ik ken van buiten. Een zonnebril valt uit haar uitgestrekte hand. Ze is moe en haar borsten trillen in de lucht, de tepels gerimpeld door weer en stijve wind.…

vóor de grote supermarkt staat een grote camper met draaiende motor te ronken vrouwlief rent zich rot om tassen vol te smijten voor manlief en kroost pa blijft breeduit staan verspert iedereen de weg totdat de buit binnen is…