Alle inzendingen over buiten

Ik vond de oorlog eerst een dooie boel En heb mij aan de dienstplicht dus onttrokken, Maar vanaf nu stort ik mij onverschrokken En voor de lol in ieder strijdgewoel, Want als ik als soldaat niet schieten mag Dan schiet ik op het slagveld in de lach.…

De maïsvelden zwijgen in de avondnevel. Het zand knerpt onder mijn tenen, ik voel het lauwe water langs mijn lichaam sijpelen. Naakt en onschuldig draai ik mijn voet door de stromingen, dans ik met de likkende vlammen, geef ik mijn heupen aan de djembees. Ochtenddauw kietelt zacht mijn benen, ontspannen adem ik de sferen in. Het…

ik streelde over je strakke huid besefte dat buiten ook gewoon doorloopt naar binnen als hechte verdediging het is fijn te weten dat binnenste buiten ook in ons lichaam zich als contact manifesteert en zo ook vreemden weert toch is er meer als wij van alles het buitenste naar binnen keren het fysieke leeft ook in de metafysische…

Een stotteraar in Schinnen Hield steeds zijn woorden binnen Al leerde hij ze van buiten Dan nog kon hij ze niet uiten Hij raakte alleen buiten zinnen…

ik hoorde je al in het klepperen van de deur zag je in het tochten van de gordijnen merkte de smaakmakende geur op van het nieuwe buiten die ook langs de hond gleed hem deed ontwaken en alert maken uit zijn coma na het slapen helaas bracht de regen een licht vertragen we moesten jassen dragen die onze vrijheid in het gaan…

In het donker van de vragen die altijd wachten en de stilte die niemand vergeet is de grootste twijfel de gedachte en de droom die zonder het leven niet meer ontwaken wil waar de dood slaapt en het licht niets meer verandert…

Even alleen en het dondert zwarte koppen boven mijn hoofd en regen vanuit mijn ogen Even de energie voor mezelf en het raast in zware stormen tussen de diepe groeven door En dan is daar, heel diep, dieper van binnen een zwak schijnsel dat wacht op mij vol rust Even alleen en ik zie mezelf van binnen naar buiten komen, het harnas opzij…

Ge ziet van buiten door ’t gordijntje, Zo tussen hor en valgordijn, Van ieder voorwerp slechts een schijntje, Een onbepaalde schemerschijn!…

vaak ga ik alleen mijn weg het getuigt van moed en kracht soms word ik gedreven door een onweerstaanbare drang in mij en buiten mijn macht ik sluit dan de deur bij mijn dwingende stoelgang…

wind trekt aan regen tikt je tegen slaat je lam je vraagt je af hoe dit zo kan maar eenmaal uit het veld geslagen staat er een ander op jouw plek…

Zij aan zij staan ze wachtend op de stoep vlak bij de halte van lijn zeven de een ziet er verpaupert uit de ander puilt het leven beiden geuren kwalijke vertering een paar is snel te zien maar steelse blikken kleven aan het grijze en het groen ik schaam me voor ze als ik hen daar zo verlaten zie wetend dat zij innerlijk aan mij…

met buiten is de schaduw en de wind…

altijd weer gooi ik de netten uit zoek naar antwoorden op vele levensvragen de zee lijkt groot genoeg om alle opstekers in hun markante kleur te dragen vaak rest een schamele buit als ik de vangsten binnen haal hun filosofische waarde bepaal spartelend aan het oppervlak is alle diepgang ze ontgaan in het speelse van een gemakkelijk…

ik ben meer dan het gevoel dat jij me geeft jouw woorden dreigen, zijn gericht op open wonden doch met eigen onmachtig speeksel doorzeefd avec toi, la basse opinion mourit en même temps nog steeds de strenge vroege akkoorden, aldoor onderweg, waar op het voortschrijdend pad het genot zelden bekoorde; een kinderziel is met verwarring…

Vooraf heeft iedereen toch steeds gedacht Dat ons oranje niks zou gaan presteren? Opeens blijkt Nederland te excelleren Waarna we toch nog worden afgeslacht Wij zijn niet goed in winnen, kan men stellen Maar wel in dat vooraf al te voorspellen…

hier ben ik dan tussen lotgenoten in een gesloten binnenring van daarbuiten mist nu woordelijk herinnering soms daagt het even maar geen ontstijgt ons bakervlak niemand weet noch zegt hoe het anders kan…

zoals ze daar zat te verherfsten het zonneke gele blaadjes aanviel om kleur te bekennen gans het park in lichterlaaie volk op de bankskes liet komeren zei ze niks tegen zichzelf, friemelde aan het koordje van haar sacoche werd stillekes ouder, uur na uur ge kunt vele knopen in u vingers leggen zenne, handen rimpelen toch anders dan een stilstaand…

ik mis het zomergeluid van een vliegtuigje heel hoog dat stipje als een bromvlieg, en heel aards ergens beneden met de rug in het gras van weelde, ogen die verloren raken in het blauw, de geur en lucht die warm en zwoel, om het hoofd heen zweven, maar meest nog mis ik in mijn nood jouw adem die mijn lippen streelt…

Je zoeken wordt weer angst voor overdwars gestruikel als je aan kleed- lokalen denkt op zondag, opnieuw een weg moet gaan langs ondergoed, de geur van natte overwinningsdromen met buiten altijd meiden aan de lijn - Zo raak je ergens nooit genezen, staat als verrevelder dwaas en eeuwig buiten spel.…

wind trekt aan de regen tikt je tegen slaat je lam... je vraagt je af hoe dit zo kan maar éénmaal uit het veld geslagen staat een ander op jouw plek Lejo van Kuijeren…

Buiten de proporties is de nacht mijn minnaar aan wie ‘k dacht en desnoods mij gaf in alle beelden die verwoord konden worden ik kende geen andere duister dan die ene met dat zwaard en felle ogen zonder wit bebaard en toch vrouw zij was een ruiter zonder paard doch koetsierde zij in alle wrangheden van haar te kort bestaan waar ze…

En dan dit nog geliefde stille buit Ik wil U vanavond aanvoelen diep onder mijn huid. En U aanhoren als rooskleurig geluid. Ik stil zijn met jou en dan blijft de TV UiT!…

weer roept angst met hol geluid dat voortvluchtig verre vleugels krijgt echo’s kaatsen hun niet thuis gevoelloos tegen zwarte muren mijn citadel waar stemmen dwalen zonder verhalen omdat een oor ontbreekt waar tijd vandaag vergeet omdat gisteren alles overschreeuwt heb stilte laten groeien tot binnen buiten werd zie eindelijk…

dat is wat ik me afvraag nee ik ben niet altijd blij omdat ik alles zo alleen draag” Wie wijst mij de route naar zelfstandigheid waarom moet ik boeten voor mijn eigen identiteit Ze staart naar buiten naar de hevige wind de regen tikt tegen de ruiten de sterrennacht begint…

ineens rechte voren ploegt in een al diepdoorgroefde werkelijkheid waar alles krult lange tenen en een staartje heeft want daar krijgt leven juist de geest het tandje hoger is freewheelend afgezaagd sky de limit ook al vele jaren achterhaald maar in de vaart der volkeren gaan we rücksichlos vooruit graaien wat je grijpen kunt de hele buit…

m’ n gedachten gaan steeds vaker aan de wandel ik kan ze bijna niet meer volgen zeker niet als ze de benen nemen richting jou…

Of hoopt men dat tenminste op te schorten Dan kan ik iets goedkopers aanbevelen: Na school verplicht twee uurtjes buiten spelen!…

Kent u ze nog, de spelen van de straat, weet u nog, hoe buiten spelen gaat? Kent u nog het hoepelen, touwtje springen en meer van die genoeglijke buiten-dingen? Weet u nog van knikkeren en verstoppertje spelen Dan bent u met weinig want echt, er zijn er velen die niet meer weten wat buiten spelen is!…

Laat mij haastig gaan door velden en beemden schrijden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

diffuus word ik belicht deze morgen de zon wil mij verrijken vraagt mij naar buiten te kijken stof en vette vingers hinderen het zicht het is goed zo om alles zuiver te zien kan men beter naar binnen zijn gericht bovendien verleidt de zon; aan de andere kant van mijn venster toont celcius een ander land…