Alle inzendingen over dalen

Ook als je denken je verwart en je moet gaan door diepe dalen. Ook als je niets dan zorgen ziet en je alleen moet door de dagen. Ook als je eenzaam je verdriet en onbegrepen pijn moet dragen. Ook als je zelfs geen woorden vindt voor je ontmoedigde gedachten. Ook dán zoekt God Zijn moede kind, dat klein en stil op Hem blijft wachten.…

op een gedichtenberg ver van kerkhofwandelaars, beneden in het dal zou ik zuiverwitte haiku’s willen schrijven, wanneer de zon het hoogst staat en de zevende wind vogels meeneemt onder bomen, innig in het fluisteren er zouden geen ramen zijn om te vullen, geen kamers die zwijgen gevonden, meer en meer het verstijven van angst…

Waar ijzervreten vol vuur opgewonden radertjes slijpt dalen tanden in verbeten knarsen aan de lopende band open dicht open dicht en jij ?…

Als de wereld stil zou staan, en de vader neer zou dalen, dan pas zou, van stof tot stof, verdriet bedaren. Vergeten zijn. Het is als weten dat je niet meer weet of als voelen dat er iets ontbreekt. De wind die langs de ramen blaast heeft de herinneringen meegetrokken. Je bent op sterven na dood.…

Afwijzend blijf ik staren, onverschillig in een dal. Roerloos sta ik hier te wachten, daar beneden zonder golfslag, in een met sfeer verlichte hal. Teneergeslagen ga ik zitten, op een met lood versierde stoel. Jammerlijk blijf ik dromen, over het zuiden in de verte, over een zoektocht naar gevoel.…

Over eindeloze zeeën blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeeën van kust tot kust.…

De nacht heeft zich gehuld In duister Waar geen ster breekt Door het wit gordijn Mensen slapen Maar ik luister Hoor ik daar geen mooi refrein Vrede zal op aarde dalen Hoor de klanken in de lucht Eng'len koren als kristalgeluid Zou de hemel openbreken Mensen kom je bed toch uit Doe als herders in de velden Want het licht breekt weldra…

drummen 'k Ga wat tikken in de tijd Dromen, tja, dat kon ik al maar mijn ritme bleek ik kwijt Uren, dagen aangeslagen Zenuw, zweet en angst verjagen Ben van die man gaan houden die weg doet al het oude Genadeloos, hij die kijkt en door mijn schaamte mij de handen reikt Tel seconde na seconde Ik dwing me in de maat Ik zie mijn hemel dalen…

hoe zuiver was je lentelied teder van toon en vastberaden in de liefde zoals mijn vroege vogel zong je stokte tegen zomertijd alsof de schoonheid van je lief je al je adem nam te kwetsbaar over zo veel liefde later met diepe klank, doorleefd de pieken en het dal het late bloeien in de herfst voorbij het verre schamen maar winter kwam…

kom dichterbij ik wil de vingers van je hand weer voelen door je haren kroelen in de diepte van je ogen dalen om de warmte uit je liefdeshart te halen langs je wimpers naar de fronzen in je voorhoofd krullen om ze met begrip te vullen zoveel lieve woordjes in je oren fluisteren dat de haartjes op je arm rechtop mee gaan luisteren…

Door jou werd ik wie ik ben en verder worden zal Wees dus fier, ik kom uit een heel diep dal. Als mens ben je echt zeer rijk Verbaast het je, dat ik naar je opkijk? Uur per uur en dag en nacht Put ik ten volle uit jouw... Kracht.…

Ik daal even af naar de prachtige jaren toen de zon nog over mij heen stroomde ik mijn gevoel op goed vertrouwen liet varen en ik nog liefdevol over ons droomde Die tijd van verlangen naar elkaar is in een storm van ontrouw vergaan vervolgens brak onze gevoelige snaar en heeft mijn tijd heel even stilgestaan Een warme periode is abrupt afgesloten…

Onder 't helder koele laken, Waar ik op de sluimer wacht, Lig ik tussen droom en waken Voor de drempel van de nacht, Turend, hoe de beide schalen Van het duister en het licht Beurtlings rijzen en weer dalen In een aarzlend evenwicht.…

Die kant op, waar het lichter is, ontsnappen aan de duisternis, zo snel als kan het dal weer uit. Vergeten wat ons vast wil houden, niet denken aan de eenzaamheid. Ogen dicht, geen angst, geen spijt, geen twijfel aan wie we vertrouwden. De weg is steil, het pad vol stenen. Waar ben je? Hoor je me niet klagen?…

Mijn dromen gaan over meren verder dan schepen kunnen gaan valt mijn hartstocht niet te keren tot aan de horizon van mijn bestaan zweven wil ik over bergen en dalen stil genieten van een vergezicht zelf mijn vrijheid te bepalen dat mijn levensdoel verlicht met de duizenden vogels zingen in bossen en bomen her en der van het geluk en nog…

op het klamme strand van haar huid waar de lagune zich opent huist het weekdier in wier dat deint op de hijgende ademhaling van een zee die het akkerland verkleint spiegels waarin wij herkennen spatten uiteen en in scherven dalen wij langs atonale toonladders, happen naar licht dat zich nestelt in haar vergezicht jij, stamelt zij met…

voor mij het met sneeuw bedekte dal een vage droom van arrenslee en dennengroen de sfeer van toen een klare lucht met heldere ster maar achter mij bourgondisch feestgedruis uit het fel verlichte huis waar kerst in overdaad op tafel staat zij schuiven aan al licht verhit snel knoeiend op het smetteloos wit ben niet terug gegaan…

Alle mensen, alle landen willen klimmen uit dat dal, maar niemand weet vandaag de dag of dat lukken zal. Is de weg terug een optie, terug naar de oorsprong van weleer? Laten we dan niet langer wachten, want straks kan het niet meer!…

Gods Englen dalen naar beneden En blikken door het venster heen.…

voor het vee dat rijkelijk gedrenkt wordt door kleine rivieren als de Reuss en de Neckar wilden deze stromen méér zijn wellicht al het water van de Rijn vervoeren dan schiepen ze gevaarlijke moerassen armoede om hen heen spoelden zichzelf naar hun ondergang moge tevreden bescheidenheid voor altijd beide levengevers van welvarend dal…

Over eindeloze zeëen blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeëen van kust tot ust.…

altijd de dagen, als altijd smelt elke dag te vlug het blokje ijs, terwijl men nog dagen kijkt naar zijn huid, overal gaten die er gisteren niet waren, overal heden ontwaart, af en aan snelt met afval en water, als razend de lieflijke geile maagdelijke wijnranken bijsnijdt, is het plotseling tijd met de misplaatste snoeischaar in het dal…

Het is schemerig stil en koud op de heide waar een eenzame berk buigt in de straffe noordenwind bladeren dalen neer op de grond richt mijn hoofd op en zie in de verte een vrouw lopen met een kind flitsen voor mijn ogen licht en donker spookt weer in mijn hoofd dat nu wat zwaar weegt gedachten slierten en vreemde beelden…

zorgen Telkens vraag ik me af Komt er nog een morgen Ik leef telkens van dag tot dag Dat zie je wel aan men gedrag Binnenin ben ik aan het schreeuwen Langs buiten zie je alleen een lach Hoe lang hou ik dit nog vol De depressie heeft me in z'n macht Een oplossing die ik niet vinden zal Het ontbreekt me aan kracht Om te klimmen uit dit dal…

bergen zijn mooi zegt hij en bossen en dalen en vreemde landen met woestijnen van droogte maar niets kan het halen zegt hij, bij de zee zij is woest en wild vurig en ontvankelijk en vooral altijd anders hij is de man van de zee die woont onder zijn huid zelfs wanneer hij over het mulle zand tegen een schrale wind opklimt staat hij…

Zichzelf vergeten stroomt hij door al haar dalen de zee tegemoet. De schaamte voorbij drinkt zij de eeuwige bron zo blijft zij nergens. Stamelend schreeuwend klanken van over de grens klinken zij samen. Dan breekt de hel los of gaat de hemel open wat maakt het hun uit?…

Aan bergen en aan dalen. Aan fouten die ik als falen zag. Aan lessen niet geleerd. Op weg naar het Hoge Noorden besef ik, dat foute schepen niet bestaan. Zij varen. Water stroomt zoals het leven stroomt. Wolken drijven, gedreven door de wind. Draag geen water naar de zee. Op weg door de Barentszzee danst ons schip. En wij?…

wat waren zijn laatste woorden dan ik ben zo blij voor jou blijf op je hoede voor de charme van mooie volzinnen dankbaarheid is nu op zijn plaats dus toch een doorbraak in je leven dus altijd weer pieken en dalen vertel verder, waar was je gebleven wees trots op je leven samen dus weer op pad voor ik het vergeet, wil ik je nog vertellen…

je verkende zacht mijn land streelde met je slankevingerhand mijn bergen zocht de dalen herkende de verhalen van het leven aan de top de eenzaamheid van afgrond het magnifieke uitzicht in de strop je weet wat wurgen is nee niet het nekkebreken na de val maar de pijn van doodgaan zo te voelen overal je trekt het touw wat…

De mintgroene dalen omsloten door heuvels van noordelijk Zweden in midzomernacht schijnen als rendieren- reeën te baden in 't gloedvolle magische schijnsel der nacht toppen en kammen verlenen de wanden een tondeldoosvuur als in sprookjes gedacht de jeugdige Thunberg zag met lede ogen het slinken der sneeuwranden als het bewijs…