Alle inzendingen over dalen

Vrees niet... dat er schaduw komt als de zon gaat stralen: weet dat in de lommerte ook warmte neer kan dalen Vrees niet... dat het onkruid wordt als het zaad gaat groeien: weet dat op de…

Kerstavond Samen Nog 7 dagen om achteruit te kijken Verdriet, isolement en virus - maar ook verbondenheid en plezier gevoeld in 2020 Samen beleefd 2021 dient zich aan Uitzicht naar fijner leven geeft kracht Samen gaan we het doen Ieder op zijn eigen tempo en karakter Top en dal en alledaags Maar vooral als gezin Dat telt Geef steun gevraagd…

vertelden over liefdes, kinderen en hun daden en gleden door een dikke blubberige klei kluiten bleven plakken als een loden brij We zagen medewandelaars en praatten, vroegen welke kant, ze waren vrolijk zoals wij en groetten terwijl wij voort, ik me verdiepend in een woord De late zon tussen de wolken, toverde een zilv'ren rand over dal…

ik wilde je lezen in het strelen van huid kraste met nagels mijn liefde voluit je voelde de pijn in het zien van de sporen jouw naam werd in rood heel langzaam geboren ik zocht naar je ziel in onherbergzame dalen we slechtten de bergen om waarheid te halen ik peilde je ogen in een landschap verdriet door het grijs van vergeten…

ik breek geen muren meer zoek zand in de woestijn door wind gedragen vluchtig in herinnering het is een nieuw begin waarin ik bergen breek dalen aarddiep erodeer met water van vergeten de zon mijn toeverlaat weet hoe jouw sarcofaag zich toekomst graaft in een piramide zonder zicht ik sfinx je voeten met geschiedenis weet dat de tijd…

Veluwse beek In gemoedelijke natuur Waar rust heerst Nabij een verlaten kreek Flonkerende lichtval De beek op weg naar het dal Merels zingen Een juffer dwarrelt voorbij Stroom maar Neem het mee naar binnen Rust stroomt je tegenmoet Door zachtheid van oevermossen bevangen Kolossale beukenbomen al eeuwenoud Iedere keer voelt het beeld…

Als fluwelen frambozen lonken je lippen naar mij Je geeft je kwetsbare pose en lacht je witte tanden vrij Je groengerande ogen stralen zoals een zoete zomerzon Ik volg je bergen en je dalen en wou dat ik je strelen kon Ik kan je mijn passie geven vol van tedere geborgenheid en onze liefde laten leven en stoeiend vrijen zonder tijd…

De wijzers van de klok, ze tikken zacht Je hand omklemt die van mij Het is nog warm, ik ben niet blij Droevig klinkt de muziek van de nacht Weten dat ’t licht snel doven zal Sleept mij in dit diepe dal De tijd, het leven, het is niet in mijn macht De wijzers van de klok, ze tikken zacht Je koude hand zegt me “het is tijd” Pijnlijk is ‘t laatste…

het filmpje is gebroken de werkelijkheid staat stil met beelden uit geschiedenis maar heden is alleen maar wit er wordt bewogen zonder registratie gesproken in het stille woord er lijkt leven maar de ziel is men vergeten de tijd is zonder inhoud zijn slag en spirit kwijt hoogtes zijn niet uitgelicht omdat schaduw in de dalen…

Glijdend in van hun voorlopigheid De perfectie, tot de warme lucht op is En zij, uit zichzelf, zij dan dalen. ----------------------------------------------------- uit: 'Pornschlegel en andere gedichten', 1988.…

niet is het een bange hand die klampt en keelt het is een wonderlijke hand jouw hand die mij heel streelt heelt en zon oplegt niet is het zoenen jouw zoenen maar spreken van dier tot dier tot het zomer is en heuvels zingen niet zijn het de heuvels die mij doen klimmen en dalen op de lange reis over zeven continenten van jouw lijf het is een…

de weerklank van mijn geweten voedt zich met de vragen die onbeantwoord en eindeloos bleven zagen door bergen en door dalen door kronkelende gangen waar niemand ze kon horen door eigen leugens gevangen de waarheden bleven uit zodat niemand ze ooit zag de woorden zonder geluid schreven in neerslag als opgedroogde tranen diepe scheuren…

Toscane Hart van trotse schoonheid Cipressen langs de horizon De warme wind Zoekt zijn weg door de dalen Toscane Wijngaarden luieren in de zon Olijven rijpen langzaam Sereen is het landschap De zon kleurt de velden Toscane Land van heerlijkheden Genietend van rust In schaduwen van stilte Bergen sieren de aarde Toscane Tijd staat stil…

ik geloof in zonneschijn na regen na ieder dal toch weer een top en zit het eens een keertje tegen lossen we dat samen wel weer op ik geloof soms tegen wil en dank na één stap terug: twee vooruit is er van hoop een laatste sprank komen we er samen wel weer uit in: we slaan ons er wel door of: gaat vast beter volgende keer en…

De Dikke Van Dale heeft gesproken aangaande zwemmen en de moslimvrouw. Hoe blijft ze de wet, taal en Koran trouw? Er mag in kledij worden gedoken!…

En klein dalen vanuit de hoogte meeuwen neer op je handen die het brood verdelen Dan laat eindelijk over de eeuwen heen een stem zich uit een verte horen: "Een vrouw, een man, een paradijs verloren" en loop ik door de wereld wit en wijd terwijl ik weet dat slechts voor werkwoorden bestaat een onvoltooid en niet verleden tijd.…

Mij de ruimte geeft, adem te halen, mij niet vasthoudt, als ik wil gaan, die mij leidt over bergen en dalen, mij de zin in doet zien, van het bestaan. Vaak zijn woorden overbodig, begrijp je mij meteen, je steunde me daar waar nodig, sleepte me er zo vaak doorheen.…

zwartgevlekte tralies verbannen me naar niemandsland,waar bloed gutst over ruwe treden van mijn wanhoop met geplette handen en brekend bot daal ik af, stap voor stap kruip onder de steen waar ontvelde vingers stuiptrekkend aan de waarheid sleuren neergeworpen in schreeuwende inktvlekken worden stenen aangesleept onder en boven…

voelt je er werkelijk heel verheven Je kan glimlachen op een regenboog, Dansen met dauwdruppels, hemelhoog Drijven op blauwe kristallen door waterdamp omgeven, Op zilveren luchtbellen sierlijke nevelkleden weven Vliegen op de vleugels van de horizon, Van de vrijheid genieten zoals in een luchtballon Je kan zwerven langs een dal…

Vroeg in de morgen stijg ik op ik inspecteer de stranden en daal op het hoge huis. Ik hoor getijden van verre en dichtbij - echter de bootsman haalt mij met een ruk binnenboord en wrikt de heilbot uit mijn strot. 22 januari 2002 Zonneleen 53…

Weer geeft de wind en reiken wolken over en flarden wol van schapen vaal geschuurd aan rotse randen Een beeld van gras en vlak en langzaam stijgt een dal Het klettert kort en amper raakt één zonnestraal het vochtvervulde land Een vale damp van zee en ver omhult en hevig trillend klinkt de lucht en dempt het grommen van de zwav…

Zijn het de hoge klippen of diepe dalen? Is het de walvis, dromedaris of het land waardoor ze gaat? Is het de reiger die een stukje meevliegt of de struik die eerst ver, dan dichtbij, tenslotte achterblijft?…

benen door regelmatig de passaatwind mijn equatoriale stiltegordel met aangename warmte te beroeren idyllisch lag je daar te stralen tussen de knipogende olivijnen die half verborgen tussen het zand het groen met verve verdedigden als ongeëvenaarde compensatie oh eiland van de eeuwige lente met je kleurrijke lunatieke bergen en het dal…

Van de bergen in het noorden rollen wolken naar het dal waar jij en ik het traag verval beseffen zonder grote woorden. Laten we nog één keer de sintels van het licht met onze adem doen ontwaken dan vouwen we het duister dicht terwijl we met een laatste blik de horizon aanraken.…

Ik stelde voor 'n avondje "vleugels maken" leek me wel wat voor dichters eerst nog gevleugelde woorden opgezocht in de van Dale daarna papier,bamboe en bisonkit uit m'n lade lekker frobelen 't laat zich raden maar 'n ruzie en 'n twist 'n vuistslag hier, 'n muilpeer daar Snel ging ik op eigen vleug'len was voor ik…

bergen van oud zeer een dal vol met tranen herinnering aan weleer toen wij nog samen waren ooit was jij degene voor wie ik alles deed we deelden nota bene jaren lief en leed vandaag is alles stil zelfs de klok aan de muur doet niet meer wat ik wil en slaat geen enkel uur hoe kon liefde zo verkoelen dat jij niet langer bleef kon jij…

minder vurig zijn van zonneschijn laat mij de tover uit het het rosse lover van de hoven halen nu de schalen overlopen van karmijn laat mij nieuwe noten kraken grote herfsttapijten maken vol van opensplijtend rijm voor u want mijn hart bespeurt de geur van uw beminnen in de zinnen van uw levend woord dat voortgalmt in de diepste dalen…

niemand kent de noorderzon waar de fluittoon galmt en droomt uit de trilling spoort het licht door de dalen van gebergten iemand wekt de taak der taken om de wereld neer te leggen water vuur en aarde buigen om elkaar en strijken tijd toen er brak een zwaar gelaat door elementen die het zwart van de zon met woorden weefden en een straal…

ik weet dat jij geen heilige bent maar wel de grenzen kent en netwerkjes hebt met boven in jouw ogen hangt de cherubijnen lach het stukje hemel dat ik op oude schilderijen zag als jouw stem ter kerke gaat dan sprankelen noten als nachtegalen omhoog om als regenboog te dalen in kleurrijke sfeervolle melodieën die ziel en zaligheden…

Stille steen, geen treden voert naar grond, geen weg schept ons wegen naar een overleden zon, wat scheen in wolken wat eerst scherven zijn, het mozaïek betreden van bergkristal, een steile trap voert naar het groene dal, bedekt mystiek waar het om vraagt, springt naar sterren in het heelal, met duizenden zichtbaar maar in verval…