Alle inzendingen over dorstig

Waar dorstige hunker ’n tekening maakt van lege flessen op de vloer, klemmen trillende vingers het volle glas lopen druppels naar beneden creëert zijn geest in mistige banken het gevoel van geleende warmte…

Het dorre land Onder mijn voet Ik wil hier niet zijn 't Is dat het moet 'n Dorstige mond De hemel brand Ik kniel neer In het hete zand Ik geef me over Ik laat me gaan De hoop, het leven Ligt voortaan In zonnehanden Zonneklaar Vandaar Dat ik me geven Zal…

Ik span mijn arm en rek de lengte van mijn ziel Ik gooi een bal op en vang een glimp van jouw lach Ziek zijn, is een cirkel willen beschrijven Ik vloei mijn pen en schrijf de traan op je wang Ik schenk water voor een dorstig man…

Je keek hongerig en ik voedde jou blikte Je leek dorstig en bleek ik schonk je drank Je scheen begerig en ik ging met jou naar bed Geen enkel ogenblik kwam het in mij op dat je begerig was naar inzicht dat je dorstte naar genegenheid dat je hongerde naar begrip…

Geen plaatsje om je auto kwijt te raken, vermoeid en dorstig snak je naar een glas, versmacht, vooruit, dán maar op het terras, de glazen vliegen rond, de stoelen kraken. Een inval die nochtans nogal naïef is daar het meer drank kapot maakt dan je lief is.…

Misschien dat de zee in de verte dorstig wacht. Misschien…

terwijl ik probeer slapeloze nachten uit m’ n ogen te wrijven schuur ik m’ n handen aan harde stoppels te hongerig om te eten te dorstig om te drinken te gek voor woorden alles in mij brandt behalve m’ n lampje dat is uit…

de geur van lang verwachte regen op een droge bodem een dorstige wei die geur ben jij de geur van eindelijk en iedere grasspriet en ieder bloemblaadje zijn wij, zijn wij de geur van dampend verlangen en altijd van alsjeblieft snel weer, nog meer kom hier, bij mij…

terwijl ik probeer slapeloze nachten uit m’ n ogen te wrijven schuur ik m’ n handen aan harde stoppels te hongerig om te eten te dorstig om te drinken te gek voor woorden alles in mij brandt behalve m’ n lampje die is uit [2009]…

langdurige passies hebben haar leven gevuld zij omarmde ze wolken parfum zacht , subtiel hingen altijd om haar heen mysterieus lippen dorstig vonden uiteindelijk dauwdruppels in de dageraad onze liefde blijft een sprookje door eeuwen heen zou zij stellig beweren.…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

stug als een dorstige mug steekt de stekker zijn plug vol vuur en naar zijn natuur eet hij uit de muur vreet stroom zuigt loom en zonder schroom het net leeg en wat hij kreeg is voer is lekker voor de wekker aan het andere eind van het snoer die baalt als een stekker…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en wilde wederom de horizon verklaren…

Lacht u allen met mij mede, kijk mijn trap af, naar beneden Al starend in dat diepe helle gat, gleden mijn voeten over een plasje nat U ziet links en rechts nog enige spat van jongstleden salto met het glaasje limonaad Dat dorstig werd beleden, met pijn in de billennaad…

dorstig lik ik de woorden van jouw lippen eet vol zinnen uit je hand het vraagt me niets maar geeft een uitgesproken kans om licht uit donker te zeven heel even, geborstelde woorden te bewegen in vervoerende klank de luister van het ritme proeven kloppend aan mij flank…

We kwamen aan, moe, dorstig en geschrokken. Nu gaan we wéér aan boord, van grote boten, Maar volgens mij zijn we niks opgeschoten.”…

Vele verveelde gemene kamelen dronken met dorstige minderbedeelden - de dromedaris; zij missen de weelde van één paar bulten, waardoor zij hun kelen tot barstens toe vulden zonder herverdelen. Eert dus de bron als het water er schaars is - een halve kameel telt voor één dromedaris…

Het carnaval schrijft ons al jaren voor, dat je eens niet je vorsten eren moet, maar dorstigen van koninklijken bloed'. In dronkenschap breng je die dagen door.…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht wederom, gelijk de mens is, een andere schim die ook in mijn gespiegelde vitrine vertoefde ik was van mijn schepping getuige en kon weer de horizon verklaren…

het bier in de winkels en kroegen wordt schaars dat lap ik persoonlijk vierkant aan mijn laars doch, hoe lang gaat de drooglegging nog duren dorstige kelen beginnen te schuren de schuld ligt meer dan duidelijk bij Inbev werknemers ontslagen met winst, dat vraagt lef (staking in België van brouwerij INBEV)…

het mistige vocht streelt de droge aarde dat dorstig wacht om gewekt te worden, de nevellucht daalt in alle rust, en zorgt voor nieuw leven.…

U, de Bron, ik dorstig land. U overwon, ik sta in brand. U bent, en ik ? ik aanbid.…

( een weemoedig vergezicht ) café 'Het Bolwerk' sinds 1904 te Enschede zie daar Willem Wilmink op z'n vertrouwde stek ter inspiratie in zijn stamcafé in dorstige verwachting van zijn Vlaamse Duveltje de dichter broedt zo op het oog wellicht weer op een versje want stand verplicht dat wist hij als geeneen...…

blote voeten, lange haren mondharmonica en akoestische gitaren liederen van protest peace en vrije liefde die dorstig werd gelest meisjes dansten in de zon niemand die zich stoorde aan een nozem of een non slapen in een geleende jas love was all en het leven paste in je canvas tas…

We begraven onze zielen in een toevlucht naar zuiverder oorden We knipogen ons weerzien in kristallen ogen van innige woorden We stillen dorstige harten als het gekwinkeleer van de merel spreekt We verlaten onze schaduw waar het licht in duizenden kleuren breekt…

tot hier en niet verder zei de pijnboom tegen het spook zeer dorstig onder de stekende zon en er kwam een dunne regen met een sterke wind en schudde de spookgewaden af daar waait ze nu in de vroege ochtend een vluchtend beddenlaken dat om de schoorsteen blijft hangen geen winterweb bedekt de droom van een…

waaiende wilgen slingerend langs een beek woeste wolken jagen... aangeschoten....wild verwaaide gezichten, nat, vaal en bleek zwijgzame stemmen....dorstig........verstilt God heeft deze negorij verlaten vervloekt is hier de rust geen remedie zal hier nog baten eeuwig grommende golven, ondergelopen kust.…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

ik geef je te eten toch blijf je vol honger te drinken maar dorstig zoek je aldoor in diepe putten als de ziel en het lijf naakt zijn geschuurd doet iedere bevruchting zeer het spiegelt de liefde als onhaalbaar maar is ook vaak vertekend door verwachting alleen zijn wil zeggen: ik ben de brug naar buiten kent dan…