Alle inzendingen over dralen

De aarde is een stromenland van zwartblauwe dromen die in bochten meanderen zonder vervulling dralen. Niets heeft een bestemming alles leeft in verbeelding en in de wirwar van wegen verdwalen alle richtingen. Miljarden jaren stapelen op in het zonlicht dat nu straalt en de oliepan doet spetteren bollen bakt met rozijnen.…

diep zinken is naar leegte dalen treden overslaan blindelings dralen op één been hinken nog minder dan dat zal verdwalen zijn in wat al verborgen is roepen naar gesloten oren met minstens een dikke laag vernis de zwarte echo bekoren geluiden die weerkaatsen tegen gedeukte dromen in de adem haasten dat een bonkend hart moet…

Het is werkelijk verontrustend dat je mijn naam niet kunt onthouden dat je me Bernard noemt in plaats van Hans het is in mijn dromendans die vitale werkelijkheid van jeugdig falen onbevangen in toekomstig dralen maar ik geef niet op er is nog voldoende drank om op te zuipen er groeien nog stille bloemen in de dakgoot van de tempel…

draaf ik door de wei, Zowel los van geest als van zonden, plots zak ik weg in een grond van klei, Het leven was wat me vasthield, De klei was mijn zonden vergeten, De greep was sterk en zwaar, De zonden die mij trokken hadden zich vastgebeten, Zo ging het leven aan mij voorbij, Nu ben ik alleen op het allergrootste land, Nu kan ik eenzaam dralen…

langs oeverlanden door lenig fietsen en God beklimmen moerasklanken en grindkoude handen de woestenij als een beest beminnen en nakend prijzend droom verzinnen langs beeltenis in een stalen draven vanaf terug naar toen opnieuw beginnen waar de zon als een goudrode ballon in het spiegelmeer gevoel doet zakken dat maan aan flanken woelend dralen…

Ik durf niet te kijken, draal wat heen en weer. Toch is de reflectie te hard om niet te zien te dromen. Ik stotter nog voor ik spreek, geen fluister rekt mijn gedachten en val machteloos in stilte neer. Toch is er iets dat raakt, de mysterie in haar ogen, de kleur van emotie, lange haren die als een waterval rond haar gezicht draperen.…

Verder dan de vriendschap lag onze liefde niet; Alleen geduldig dralen aan de waterput in de veranda. De grote vreugde niet gekend, het minnen nog niet gewend morgen mischien Christine...…

de dagen dralen zich niet bewust van ik hun ellenlang bestaan door niemand nog verstaan uit de wens te leven kwam ooit een mens die moest sterven om te eren wat die dag werd aangetoond geen seconde mag ooit gehoond ik zie hier en ik tel voor elke tel een vonk die langzaam uit moet doven omdat niemand nog wil koken in de keuken wegens…

Momenten voor het slapen gaan ben ik, reeds met nachthemd aan, voor het open raam gaan staan met uitzicht op de volle maan Leunend uit venster met volle gewicht en ogen naar 't melkachtig wit gericht, valt er een zilverachtig licht met zachte glans op mijn gezicht Terwijl door hoge oude bomen stralen blijven binnenstromen draal ik om…

in jouw lieve gezicht glanst nog altijd liefde gelukkig zijn er foto’s ik laat ze glimlachen en waar je wegkijkt laat ik dromen zweven op de glijbaan ligt de gladde tijd een vaart te nemen versnellend, langs de korte dagen waar ze –pas nog- even stil bleef staan we moeten gaan… maar dralen, als de twijfel spreekt in jouw ogen breekt…

Dan zal ook de zon weer stralen met golven warmte en licht dan zal ik niet talmen of dralen te schrijven een kleurrijk gedicht. Over liefde, genot in de natuur klanken van menig vogelkoor de heldere lucht als azuur, maar eerst moeten we de winter door.…

die Het weten kunnen over De oosterburen van ons Lage landje - één verschil Is er wel, bij hen is er Het constitutionele hof Dat over 's lands armen Waakt - waar in Nederland Vierhonderdduizend kinderen In schrijnende armoede Opgroeien waar niets meer Aan wordt gedaan, hebben Onze buren het Hof dat Merkel opdraagt zonder Dralen…

waar vingers dralen handen geen warmte kunnen halen trekt kilte ijzig op uit vloeren en tocht een koude wind door de portalen bevriezen woorden die gesproken zijn doven blikken in het kale licht van pijn tot ijs en geven zo het voelen en bewegen prijs doodgevroren tot een schrijn van menselijk falen om bij elkaar wat warmte…

heb al mijn kruit verschoten in een spetterend nieuwjaar zag mijn sterren in jouw ogen stralen de klap kwam zonder dralen het oude jaar ís uitgegaan in zachte weemoed hebben we de deur achter haar dicht gedaan katerig gaat nu de eerste dag weer open vol beloften en nieuw hopen jij was de laatste vuurpijl die ik had jouw vuurwerk…

Dan zal ook de zon weer stralen met golven warmte en licht dan zal ik niet talmen of dralen te schrijven een kleurrijk gedicht. Over liefde, genot in de natuur klanken van menig vogelkoor de heldere lucht als azuur, maar eerst moeten we de winter door…

In de nacht dralen letters langs muren van steden tot woorden zich vormen gedachten zinnen beelden.…

aanzet tussen lijnen onbeschreven in vertraagde werk’lijkheid neergezet geen kwatrijn, en ook als een couplet leidt het maar krap een eigen leven doorgesponnen woorden dralen ritmisch in lengte korter en langer langzaam groeit het steeds meer zwanger van de invloeden van de Van Dale terzinen zijn weer allesbepalend de eerste toon maar net…

ik zag de regen dralen op een windstil moment of hij de grond in grote of kleine druppels zou halen in uitslag onbekend choreografen van het tegenwoordige weer hebben grafieken waarin pieken uit vele eeuwen staan en niet de getrainde blik van generaties alle luchten schouwen vaak ontbreekt de subtiele info die de natuur…

De wind spint draden van schapenwolken die wervelend door de hemel zweven waar ze zich in het maanlicht baden voor zwaluwen ze tot wazen weven en ze gewikkeld als ragfijn lint draperen in de schemersluiers van het blinde nevelkind dat door regenbogen begeleid lachend langs de zonnestralen zonder aarzelen of dralen zachtjes naar de aarde…

de zon verrast met gouden stralen het landschap wordt innig gekust ik zou niet langer moeten dralen daarvan ben ik mij goed bewust als het voorjaar zich doet gelden kunnen wij straks weer zonder jas over de Esch richting Delden en geeft somberheid geen pas het is de drang van binnenuit die ik thans openlijk durf tonen een gevoel dat naar…

Hoe weet een mens, te bepalen, zonder moeten, zonder dralen, dat ie hulp nodig heeft, als ie iets mankeert? Ik adem, in en uit, ik leef! Maar hoe bepaal ik nu, het bestaan, het woord, mijn gemoed, mijn angsten en vraag ik om hulp, terwijl ik adem, in en uit en leef? Hoe?…

In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…

bloemenbed waar borders de seizoenen kanten jaren hebben daar patronen in gelegd gesteund door vaste planten er was te weinig ruimte voor eenjarig bloeien het almaar snoeien bleek funest mag ik je vragen de opgestoken wind in minder vlagen te laten regenen op ons bloemenbed krijgen ook de vlinders weer een kans om zonder dralen…

zijn het in die wilde baren daar haar ranke hals, haar ogen die het licht doen dralen voor het in de nacht verdwijnt?  bepalen achtergrond en kleed 't goddelijke lijf, en maakt het huis als code haar verblijf? maakt herkenning voor haar staat wel iets uit? is LAIS deugd als doel van elk bedrijf?…

De dood staat handenwringend voor mijn deur te dralen maar kan haar slag niet halen. Ik woon immers zonder onderwerp in een dakloze hoek. Misschien dat ik geruisloos verhuizen moet.…

De uitverkoop is weer voorbij, maar niet die van mijn al te nijvere gedachten; ze komen en ze gaan, ze staan niet in 't gelid maar drentelen en dralen, of buitelen dooreen. Waar moet dat met dat denken heen?…

Als veldheer van mijn vlakke land verschool ik mij in bramen en zag ik niet hoe onverwacht de dienders van mijn nageslacht in sporen van een nieuwe nacht als bokkenrijders kwamen Ik wachtte in mijn ongeduld de nacht af in mijn dralen en zag ik niet hoe ochtendlicht de nevels dreef in vergezicht waar spoken kwamen om gericht mijn schaduw…

De zon die ondergaat en het licht dat even nog wil dralen doet iets trillen in de kamer die in schemer wordt gehuld tot straks de nacht voorgoed de dag doet vergeten. Rorate, ik verlang naar Jou.…

naar de laatste halte vlakbij de grens van niemandsland ik ben reeds een vluchtige gestalte kom geef me nog een laatste hand sprak zij zacht maar gedecideerd ik aarzelde, voelde nog een band ook al lag zij daar nu uitgeteerd reeds op vleugellange afstand maar wie ben ik om te bepalen of het eindpunt al is gekomen dus kuste ik na enig dralen…

ik zag je dralen en verdwalen in de winkelruit je hakte hoger in weerkaatsing van het glas naast de laarzen en de prijs zag je mijn glimlach later pas het leer was zacht paste naadloos aan je voet de rits wat stroef in eerst gebruiken natuurlijk liet je mij de kwaliteitsverschillen ruiken ze zaten als gegoten je kon er goed op…