Alle inzendingen over duizend jaar

jaar verdriet Dan nooit Een deel van jou te zijn geweest Het einde Nimmer uitgesproken Zal niet in zicht komen Zolang onze harten kloppen Voor Elkaar…

Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen en van sterren, kust licht van verre. De maan in de zee, gebakken voor mens en dier, licht van hemelse stier.…

Nee meer, veel meer Beroofd, geslagen, weggevoerd Geketend, gefolterd, verminkt Verkracht, vernietigd, vermoord Als alle leed geleden is door allen die de daders zijn - zoals zij martelden de zielen leden zij hetzelfde leed - en smekend op hun knieën en biddend duizend jaar pas dan, ja dan misschien dat doders en gedoden dan weer wonen…

* jarenlang laat mijn gelaat zien dat er karrensporen lopen waarvan het ontstaan duidelijk is duizenden jaren oud vaag ik weg het zijn er amper negenenzestig het wiel is door mij niet uitgevonden ook de genen niet waar oorsprong ligt over de ouderdom van de sporen blijft men nog steeds in het ongewisse dat is het geheim van mijn jonkheid…

jaren salland heeft opgeleverd in een door natuur en omgeving beschermde leefwereld…

Steken kop niet boven maaiveld uit dan zijn we prooi van politiek correct van nuchter volk beneden de zeespiegel in een land zonder persoonsverering Watermens aan de voet van de zee Europa’s rivierendelta in z’n aderen duizend jaar in staat van wateralarm creëert een volk als de Hollanders…

jaar het drakenbloed wordt duur betaald lees en laat Socotra rusten vaar in je hoofd naar Socotra…

Onder zand en as geslapen, wel duizend jaar, hij stond op, was klaar. Waait stof langs de kust van zielen langs de sterren, licht kust de verten. Maan in ruige zee, voorbestemd voor mens en dier rode lap voor mijn stier Olijf in kruiken, scherven stromende welvaart ontpit door eerste persing?…

Toen ik 12 jaar was hield ik het meeste van bossen vol beesten en van slapen in het gras. Daar staan nu huizen, want dat was duizend jaar geleden. Wat bos was en weiland is nu bebouwd en bereden.…

Een uur werd duizend jaren in zijn tent, in mijn gedachten hoorde ik profeten. Van schalen op het kleed werd er gegeten, het beste lam diende als traktement. Vierduizend jaar verstild in een moment.…

Omar Khayyam en duizend jaren hebben zijn ragfijn lied gehoord: miljoenen mensen zijn vermoord maar niemand kan mij ooit verklaren Waarom de nachtegaal weer zingt en daarmee dom geweld verdringt ook tijd, die vreemde meester, zwijgt. Knorrende beesten gaan voorbij maar dit gezang blijft diep en blij: een nachtegaal die parels rijgt.…

Een proces dat onveranderd twee duizend jaar aan ervaring winnen kon. Gerimpeld en gekrompen en geoordeeld naar zijn pit, bepaalt de boer of er een reden voor export in zit. Bijbels en exotisch en Athene's antiek icoon behoeft de vijg zich geen schaamblad voor te binden; zoals het is vertoont het zich, bloot en buitengewoon.…

Alles heeft een vervaldatum, zelfs atomen houden het voor bekeken na grofweg achthonderd duizend jaar. Maar het is niet het einde, niet het einde...…

vloed die reikte naar de stad en landerijen eb zou in een nieuwe vorm betijen we schoonden onze genen in herboren worden, de niet- aangepasten zijn verdwenen, zo vonden wij elkaar na duizend jaar…

Ritselen doet ’t stil niet meer dat is zij lange reeds vergeten Maar ach, de stilte van weleer zat vol trieste afscheidskreten Ritselen doet ’t stil niet meer zij wacht mij en ligt te staren in het duister steeds maar weer naar de pijn van duizend jaren Ritselen doet ’t stil niet meer ook in het oeverriet is ze dood Schoon het riet gaat…

jij waait woestijnen van vruchtbare grond kaalt bodem tot rotsen verschraalt al het leven tot elementair hoost de zee en golft tsunami’s smelt het ijs van duizenden jaren spiegelt hoog tegen de dijk jij houdt ons in beweging met steunen en kreunen orkaant met het oog gericht op de mens zelfs in de stilte die komt voor de storm…

Leven wil ik, levend leven, Leven zonder op te geven, Spijt elk lijfs- en zielsgemis, omdat leven, ‘t moge kloppen op de kin en op de koppen, omdat leven leven is.Want al leefde ik duizend jaren, zonder zien een daagraad klaren door de dikke duisternis van ellende, leed en lijden, Nog zou ik niet graag verscheiden, omdat leven leven is.…

Duizenden jaren her was Israëls volk zeer blij met het leven van klare eenvoud, vruchtbaar land, zonneschijn en regenwolk. Hechte woning, wat op velden werd verbouwd, bracht het oogstfeest jubeltoon: lovende tolk voor bewust bestaan, aan God toevertrouwd!…

En de ovens langs, waar rode stenen drogen In 't zelfde zonlicht, kronkt de blauwe stroom, Die boten met een zacht geraas bevaren; Zo zag ik, wie maar even leven mogen, Met wat reeds daar was meer dan duizend jaren, 't Tijdloze en 't tijdlijke als droom van een droom.…

soms wil ik de wereld wel eens kunnen bevriezen en kijken waarom we allemaal zoveel verliezen, waar het fout gegaan is, duizende jaren geleden, of sterker nog..waar het ons gaat brengen in het heden! waar bidden wij mensen nog voor? voor vrede, rijkdom en geluk ga zo maar door ik zal menig mens met deze opmerking wel prikken...…

Daar is een oude sproke, van een roos Die eenmaal in de duizend jaren bloeit; Maar die in wildernis van dorens groeit En die daar leeft een al te korte poos. Daar is een oude sproke, van een man En van een vrouw die bij de dorens staan; Wanneer hun hand ten plukken uit wil gaan Is die geboeid in angst van toverban.…

jaar aanbreekt Luister niet.…

niet dat we je zijn vergeten Dat zou nooit lukken, in geen honderd jaar Na duizend jaren zelfs zullen wij weten Jouw liefde voor ons was oprecht en waar Rust zacht, neem alle rust die jou nu toekomt Baad in het Grote Licht van het Heelal En als de tijd er is dat je weerom komt Dan zijn wij daar, en dat is géén toeval!…

Duizenden jaren geleden op een bijzonder magische plek Zag hij het eerste levenslicht onder een beschermend bladerdek Van een jong klein boompje uitgegroeid tot een echte reus Groot, sterk en machtig naar een evenbeeld van zeus Met zijn stevige wortels verankerd na eeuwen nog steeds imposant Heeft alles al overleefd stormen…

Het was de eerste keer in duizend jaar Jij verscheen in wolken omringd door licht Ik wist niet wat ik zag het trof me als de bliksem Jouw schoonheid was al snel voorbij ik zag het voor me gebeuren Ik voelde onzekerheid ik dacht dat je weg was Maar daar was je weer ik zag jou daar lopen Ik verzonk in jouw schoonheid het was al snel…

Mijn woorden en mijn kussen ik dek je er mee toe en word het lichte strelen in duizend jaar niet moe. Nog één keer zachtjes kreun je ten teken van contact voordat je al weer wegdrijft in vrede ingepakt. Een glimlach op je lippen is al wat er resteert als zichtbaar sediment als de ochtend wederkeert.…

Om kennis te hebben, beslist te onthouden van dingen die bijna als lood gevoelsmatig als dikke mist over een trekvaart eeuwig zijn dan weer aan de rand van daar zee te staan continenten van en voor duizenden jaren echt in je ziel bewaard vredig willen schilderen ik eigenlijk mijn ogen wil sluiten, gewoon in de tegenovergestelde richting wil…

jaren oud tijdloos schijnt en langer zou bestaan dan vader moeder zouden leven en er nog zal zijn als vanuit warm verlichte kamers niemand meer mijn naam roept ---------------------------- uit: schokbos (2020)…

jaren het glazuur geeft ons de kracht de hemel in ons mozaïek te evenaren…

in de kloostertuin van Eloïse, zij wordt even oud in 1164 bijgezet in ’t graf Een vriend schrijft dat Abélard zich opricht, haar in z’n armen sluit een zucht opstijgt uit de aarde Op Pere Lachaise ‘t Parijse kerkhof wordt het paar, bijna duizend jaar op weg naar eeuwigheid, druk bezocht…