Alle inzendingen over dwaasheid

toen dwaasheid bedacht zich zegeningen te tellen en de laatste verboog om tot liefde te komen wist ik weer dat dwang niet keerde naar geluk alleen omdat ik touwtjes strakker in controle trok alles glipte me uit handen, viel stuk in herhaling en ik dwaalde verder weg dan eerder ooit, verder van mijzelf maar ook van jou die…

Toch wil je wakker blijven, raad vragen en slechts doen wat moet, zonder al die kronkelingen in je hersens, zonder het zwarte licht van niet weten, van dwaasheid en onbegrip. Hoe nu overleven? Wat wel of niet ondernemen? Er is wind en er zijn wolken, maar er is veel meer dan alles wat we voelen of zelfs maar zien.…

persoonlijke wegen gescheiden voorbij het weten,voorbij de aanwezigheid in spanning van het ongewisse zwelgend in zelfovergave de tong der hartstocht krult in begeerte ongeladen in vluchtige bewegingen in stevigheid van een schuchtere brug waarop het spel der vrijheid gespeeld word waarin herinneringen glanzen in zuiverheid en wijsheid en dwaasheid…

Mocht mildheid me doordringen zoals weldra het licht van weer een nieuwe lente mijn hart heeft opgericht; Mocht mildheid me verzoenen met dwaasheid en met waan, ondanks de lepe streken die ik niet kan verstaan. Mocht mildheid me geleiden tot waar ik met veel moed een ander mens kan dragen, hem liefdevol begroet.…

Maar rijst de vraag of alle moeite loont, dan trilt het beeld dat in gedachten woont, de wil verslapt gestuit op tegenstand, elk plan wordt snel als dwaasheid weggehoond. Vergeefsheid heeft in pracht de overhand.…

fantasie Zo is het om bijna een godin te zijn onmenselijk, een beeld, een avatar om mijn lichaam verhullend dat ik besta en verhinderend dat ik sterf ofschoon iedereen me wil vermoorden om wat Het heeft aangericht in zijn scheppingsdrift waaruit ik geboren ben Alsof ik er iets aan kan doen hoe mannen en vrouwen mij zien en welke dwaasheden…

Dag en dromen zijn gegeven, oeverloos ook soms de tijd, maar waar is de gloed gebleven van het hart dat - eens bevrijd- in 't beloofde land mocht leven, melk en honing vinden daar?... Och, we zijn zo arm in 't streven naar wat goed is, mooi en waar. Maar de wanhoop mag niet winnen - mensen zijn steeds onderweg - en al zijn we dwaas van…

Dwaasheid? Combinaties van? In ramptijd is er niets, of zij ontwijdt het. Gelijk een heidenwijf wrijft zij parmant haar borst en dijen beurs te gener zijde. Al in dit groen groen knollen knollenland.…

In de werveling van gedachten en gevoelens komt niets meer tot rust, enkel het zoeken vervolgt met nog meer dwaasheid en ijdelheid, met het zonnelicht spelend tot de avond komt. Deze zomermorgen vult zich met het kolken van het water in het meer dat oeverloos lijkt.…

Te neer, op de sofa van het verlangen, geveld, log in de zwaarte van de droom, omarmt het dwaasheid en zijn zonden en het vlijt zich neer bij het verdriet. Het weet niet meer wat eerst begon: was het honger, dorst, ontbering of de lust? Het wil de hoge treden op en hier vandaan, het wil een ster die twinkelt als ze lacht.…

Wat kan dat zijn, die dwaasheid die mijn ziel zo kwelt dat nergens nog een plaats gevonden wordt om rustig en teder adem te halen, te danken voor het leven, ook in deze herfst met duizend mooie kleuren. De geuren van ontbinding en verrotting zijn niet pijnlijk, ze vullen enkel de verbeelding die niet kan luisteren naar het leven.…

Toe- verzin hier eens een list hoorde ik Bommel soms nog zeggen maar de dwaasheid die men hoorde was niet voor de Poes -die wist dat hier een dwaalspoor werd betreden naar een slot dat werd omstreden sinds de Rommeldamse muren hen betoverden in mist en er hun noodlot overhandigden dat voor hen had beslist Maar ach- als Joost het nu eens…

Belaagd, door verkeerde mannen geleefd is er voor evalueren geen gelegenheid mis je de ervaring waarmee je overleeft en ontvlucht opgejaagd aardse dwaasheid Je staat voor wat mannelijkheid beweegt de sensuele ultieme schoonheid die helaas geen ruimte in haar geest heeft voor herstel door schuilen in eigenheid De man zoekt, ná jou, vooral…

welke kracht heeft nabijheid misschien terloops in een naam genoemd of in nachtkledij wanneer, onbewaakt, tijd de voor -en achterkant volschrijft met een contrasterende stilte is nabijheid niet meer dan een reiziger zoals een vuur in beweging dat naar buiten groeit, bezit neemt van een opgaande zon die dronken van dwaasheid het tijdelijke…

Ze is vriendelijk en rustig, helemaal niet boos om onbegrip en dwaasheid die ons mensen soms komt bezwaren. Konden wij maar wat beter onze kalmte bewaren en dulden wat we toch niet kunnen veranderen. Geel daalt de zon door prachtige wolken omgeven.…

Dat lachen om die dwaasheid die een dagelijkse starheid doorbreekt. Iets toestaat van een ongedwongen houding te vertonen anders dan de grijsheid die normen en waarden preekt. Dat aan jezelf toestaat dat je ook eens menselijk mag zijn. Dat je tranen van vreugde mag huilen ter verzachting van een niet verdiende pijn.…

Die is dus verloren want wat is 't geval, hij is zonder geest, a-mentaal, al met al Amantes beginnen a-mens aan het minnen en worden Amentes zonder te bezinnen Dwaasheid is eigen aan wie bemint, liefde het hoogste doel al maakt zij blind…

Normaal is echt niet gek genoeg, dus voel je vrij om alle dwaasheid te proberen: als baardaap als een zeemeermin flaneren en dan een wedstrijd zwemmen in de poel Wat dacht je van een solootje gitaren als Hendrix, Clapton, Townshend of als Vai, al heb je geen gitaar dus, ach waarmee dan toch gespeeld? Je houdt het bij gebaren!…

een kan aan het glazen raam gezeten deze ronddraaiende aardkloot zonder dromenland achter de horizon heb je hulp nodig, vraag je me indringend nee ik red me wel, de wereld staat in brand nergens zet je me neer, ik verblijf in jouw leegte jouw schaakspel in een niemandsland onder deze sterrenregen van hemelse gerechten deze bewegende dwaasheid…

uit verzoeken, Want ik heb ‘t zelfs verzocht: Dus mag ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!) als mijn, Die min en lang beminde Die mij niet eigen kan zijn? Ik min en heb verkoren Die ’k met behagen zag, En ik weet van te voren, Dat ik ze niet krijgen en mag.…

Toen hij nog een koning was, en wijsheid alsook dwaasheid onderzocht, heeft hij zich in donkere kelders achter ijzer en beton opgesloten om daar alleen te zijn met schrift en krans. In eenzaamheid heeft hij, met zijn oor in schelp gedrukt, de zee omschreven en met lucht en leegte broederschap gesloten.…

Ik leef maar een klein leventje in mijn dwaasheid zomaar. Zomaar een leventje. Ik werk niet,ik lig alleen op bed,en ik spartel van angst op bed. Ik durf de mensen niet in de ogen te kijken. Ik ben mensenschuw en bang. Ik leef maar wat en weet niet hoe te leven. Ik ben opeens een dier geworden.…

Ik zei het kan geen weemoed zijn Geen heimwee, wens naar vroeger, vlucht, Nee, die melancholie is lang verloren Die pijn van terugkeer, nostalgie: Voorbije scènes d'une folie, Een dwaasheid waar ik niet van wist tevoren Een wild fantoom stijgt op, muziek Uit lang vervlogen erotiek Een lief refrein laat mij opnieuw bekoren 31 maart…

uit verzoeken*, Want ik heb ‘t zelfs verzocht*: Dus mag* ik wel vervloeken Mijn dwaasheid onbedocht. Zou men wel zotheid vinden Zo groot (helaas!) als mijn, Die min en lang beminde Die mij niet eigen kan zijn? Ik min en heb verkoren Die ’k met behagen zag En ik weet van te voren, Dat ik ze niet krijgen en mag.…

Een zomerlach, al is het wintertijd... 'k Heb van Alice Nahon geleerd in 't eigen hart te kijken. Wat zie ik daar? Wat laat dit blijken? Dat ik niet beter, gij niet slechter zijt maar dat we samen 't zelfde leven delen en dat we dwaas en dom zijn ooit, maar elkaars wonden kunnen helen.…

Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg Maar gekte is erin geslopen Dwaasheid voert de boventoon Er zijn maar weinig mensen die echt hopen Op ‘normale’ omstandigheden. Want natuurlijk gaan we ’s avonds niet meer over straat Doe niet zo gek zeg. Vanzelf dat je niemand na de avondklok meer binnenlaat Je bent toch niet lekker zeker?…

Waarom kunnen wij ook niet het leven leven zoals het komt, met zijn ups en downs, met zijn kinderstemmen en gejuich, maar ook de tranen en de pijn, het afscheid en het weerzien, de ontgoocheling en alle dwaasheid die een mens blijkbaar moet doormaken om wijs te worden?…

Verjaren is eens even lachen om eigen dwaasheid, ongeduld; we weten dat de Levende ons telkens weer met licht omhult. Verjaren is eens even rusten van al ‘t gedraaf en ‘t druk geluid; verjaren is de weemoed wijden en zo gaan nu de kaarsjes uit.…

de rivieren heb ik achter mij gelaten ik regen in zee ik zee ik water in de schelp aan mijn oor hangt alles in de lucht alles behalve ik de grote klucht ik zit vast in mijn tijdelijke gestalte ben ik gebouwd of gebaren geboren of geschapen dwaasheid in de vraag verstilt de vraag een lege schelp valt een moment lang dood tegen een warme kust…

We kennen niet, we zoeken naar de dingen die teken zijn, symbool in ’t kort bestaan en durven zelfs heel even helder zingen voorbij de dwaasheid en der dagen waan, met tederheid elkander trouw omringen, in dankbaarheid en hoop weer verder gaan. Aan alle lezeressen en lezers een gelukkig en hoopvol Nieuw Jaar…