Alle inzendingen over dwangmatig

jij was weg van de wind schaduwde tijd in het verkennen van licht bang voor volume in een commune van lichtgewichten en verdwaalde anorexia ’s wist hun agenda’s door het turen op uren in ledigheid doorgebracht met negatief passionele kracht in dwangmatige perspectieven doorstonden zij therapieën gingen niet door de knieën voor…

rechtsom de mens zijn bestaan verbeeldt in maten en graden en ontegenzeglijk zichzelf vergelijkt met groepen of zwervende neuroten: omdat alles onder de hersenpan doet wat moet ik zou er gek van worden, zo ik dat al niet ben en tracht de stroom van uitwassende woorden aan mijn voeten en zeker niet lichtzinnig te onderwerpen aan mijn dwangmatig…

En zo bleef hij hondstrouw, deed hij gestand aan zijn banale dwangmatigheden. De pijp is uit , een kleine brand vermeden. Als stille getuige siert ze de kast Mijn vader, veel te jong overleden, verdwenen, maar zijn beeld onaangetast. Kleinkinderen staren naar ‘t relikwie met open mond en vragen : Opa wie?…

Omdat het ritmisch danig strikt moet zijn, wordt het vaak als dwangmatig weggezet maar ‘t blijkt een weldaad voor een ouder brein. Sonnettenbakken is dus niet verkeerd, het houdt de geest op peil en goed gesmeerd.…

idioten die midden in het leven staan van die minderwaardige sociale en geliefde mensen terwijl je medelijden zou moeten hebben met hun geestelijke armoede dan deed je niet van die overdreven absurde dingen zoals de deur opendoen als de bel gaat of kinderen baren als jij normaal was zou je bezig zijn met nuttige zaken neurotisch en dwangmatig…

Omdat het ritmisch danig strikt moet zijn, wordt het vaak als dwangmatig weggezet maar 't blijkt een weldaad voor een stokoud brein. Ik blijf tot aan mijn dood Sonnetjes bakken, dan krijgt die Alzheimer mij niet te pakken.…

oranje buikig zangvogel die eentonig tu-tu-tu zingt bij opwinding trilt tirr rap in loofbomen klimt even snel op als neer vast gekleefd aan stammen men noemt ze echte holenbroeders modder is hun metselspecie in schors zoeken zij de spleetjes voor nauwe broedse holletjes dwangmatig in metseldrang ze modderen al maar door voor spechten…

als dor hout voelen de ledematen aan het levensvocht, zo het er al is of resteert zal zeker in bevroren toestand zijn en aders zich niet meer kunnen gedragen als communicerende vaten stalen buizen lopen door mijn lijf daar wordt de verstarring verbeeld momenten van gevoelloosheid uitgeput door dwangmatig denken uitgehold door overmatig…

Na jaren doemt zij weer op zomaar vanuit het niets vanuit de geestelijke wereld die hier en nu is die tijdloos is ondanks de dwangmatigheid van alle klokken het zinloze lawaai en de rest van alle onwaarheden Ik sta bij de literatuurboeken te neuzen als een voorgeprogrammeerde automaat niet meer wetend waarom en waarvoor stekeblind voor…

van dromen houdt verwaaide bladeren van de taal niet tegen, een woord een uitvlucht, verdwenen over de paginarand, vanuit het eerste teken, refrein op de rug van elk beschreven blad of wat de versnipper bak niet vrat de vlucht die iedere schrijver kent in zovele kunstgrepen, elk thema neigt naar overdrijving, zwart op wit van dwangmatigheid…

Giftige dampen begeleidden het samen smelten Het kwaad aangezet door passie was in wording Dan duldde het moeras het embryo niet langer Stuwde het omhoog en braakte het op de oever En slijmerig begon jij aan jouw dodelijk bestaan Fluisterend met liefdevolle woorden penetrerend Dwangmatig ongeremd razend verspreid je gif Wetend dat verlustiging…

excentrieke diersoort, waarbij de voortplanting vanuit het instinct wordt gemotiveerd dat de resultaten voor onze nazaten, het op z’n minst een betere opstap hebben tot een hoger doel, wat scoort is te zwak uitgedrukt, geprojecteerd in een gevoel tussen materie en afhankelijkheid wat wordt bedoeld wat alles wat ons maakt uit dwangmatigheid…

Een thuis verschilt van een huis, slechts bestemd voor een dwangmatig nut, “Voelen jullie niets?” hoor ik mezelf vragen “Waaraan herinnert dit?” “Aan wat?” werpen zij terug, eendrachtige twijfel.…

die dag hoeven ze mij niet meer te zoeken, op beslagen ruiten verschijnen de wasem van beeltenissen, één goede beurt, de ruimte maakt zich vrij van stof en van enig spoor waarin mijn schaduw verscheen, een tocht door kale vensters van de wereld, ging teloor in een kwade nacht, ontsnapt op lemen voeten, ben benieuwd in welk dwangmatig…

bezorgdheid thans helpt alleen koffie mij in deze vermaledijde tijd en hoop dat de senseo mij hier doorheen helpt zo'n ding met knipperlichten zet met grote snelheid iets dat bruin kleurt en coffeïne begeleidt naar het hongerige gevoel dat uit onpeilbare verlatenheid roept en ik rijm derhalve als een onbenul zoals mijn hond dwangmatig…

nou dat kind hindert: dringt zich veelvuldig dwangmatig aan me op dagelijks ja, ja, dat kind van vroeger, ja, ja, dat kind ben ik verwekt zomer 1951, geboren winter 1952 ik werd volwassen en kreeg zelf een kind, een dochter oerverlangen bevredigd, nieuw kind, nieuw leven, nieuwe kans ik wilde niks meer met mijzelf als kind te maken hebben…

Ik kijk vooruit naar het vangnet van de tijd, waarvan ik de mazen nog moet boeten, in welk dwangmatig gesponnen geluk ik ben beland, misschien word ik voor die laatste stap gered. Illustratie Claudio Dacosta ( Brl )…

Nee, geen woorden meer, niet dat spel met mijn psyche, dat dwangmatig jagen op kunstzinnigheid. Kunst is lariekoek, gedrenkt in een stroperige massa verblindig en het sloopt de mens, die zich laat vangen door deze martelkamer, ik kan het weten, want ik ben gevlucht naar een minder pijnlijke vrijheid. Vaarwel, woorden...…

Neer Nog nederiger Nu buien dimmen, druilerige metamorfose Murw van misère, mat onder ‘n apathische apotheose Gedachten in regressie naar ‘n vroeger bestaan: Crescendo carrière, Sessie van hypnotisch geldelijk genot, ‘T leek niet voorbij te gaan Zonder blikken of blozen, Rationeel verkozen, Boven elk signaal op rood Als verpakking voor dwangmatige…

De poezen miauwen dwangmatig voor het raam waarbij zij, met blote pootjes, in de sneeuw staan. Zodra het kan, glippen zij weer gauw naar binnen waarbij ze je dankbaar antwoorden met vredig spinnen. Kinderen steken knus de kaarsjes aan waarbij zij beurtelings voor het haardvuur staan.…

Verslaafd in een ‘game’ verloren, Dwangmatig willen scoren. Met moordende snelheid En ‘diggende’ felheid. Naar het volgende ‘level’ ..... Toch blijven wij geloven in dit drama Van valse verlossing door geweld. En de helden ten tonele dragen fier de zovele Onderscheidingen op hun borst gespeld…

als mijn wereld dreigt zich voor haar taak te verblinden waar ik als door de tijd heen vaak van wakker lig lijkt een er geen toekomst, is het als het ware tossen of een dichte mist trachten op te klaren wijl ik diep de adem bevries of het vocht zacht of ongeremd laat gaan dan wel dwangmatig zoek naar de uitkomst al vele mijlen verder, zakt…

Nu alles kan en alles mag maakt het blijkbaar toch niets uit Wanneer het gaat van kwaad tot erger, vanaf een baksteen door de ruit Boven, over, op of onder, geen grens is grens genoeg Gedogen en geen gedonder, dit is de vrijheid die men vroeg De virtuele viriliteit is onwetend religieus en dwangmatig bang Zijn prenatale fantasie slechts ontsproten…

Koor, haal toch ontbindend uit Naar wat ons zo dwangmatig bindt, Dit ostinato enkel Scheept ook nabestaanden Op hun uitvaart, schipbreuk lijdend, In; de nagels zijn verroest, Vermolmd het heilig wrakhout.'…

Een tocht door de verveloze vensters van mijn wereld, ik ging op stap door een duistere nacht, jouw schaduw ontsnapte op z’n lemen voeten, was ik benieuwd voor welke dwangmatig macht ik moest boeten, in welk nieuw gesponnen web ik strand.…

Een thuis verschilt van een huis, slecht en slechts bestemd voor een dwangmatig nut.…

me af herhalen doe ik oké, iets anders geformuleerd dan jij dat doet soms aangepast aan de heersende stijl zo die er is of aan mijn stijl zo die naar herkenbaarheid neigt en maar trachten weer te geven wat ik, jij, hij, zij wij dus willen uitdrukken moeten schrijven gedwongen worden dus om ons zelf maar te manifesteren dwangmatigen…

open raam beginnen mag er passeert een eerste blik naar ik aanneem op vier wielen (ik woon één hoog voor) en de vogel aan de overkant, een duif op leeftijd, zit als het waren doorgezakt op het Franse dak menselijkerwijs gesproken op zijn iele hielen ik word me gewaar van de zucht naar de bruine vloed iets dat, zoals u weet, bij mij dwangmatig…

bekend is daarachter toch niemand die je beter kent je vrienden staan weer in de rij maar ze kwamen in een taxi en reden met sneltreinvaart de muze voorbij herrie om je heen alleen maar herrie want zonder muziek in de straten is de passie weg, zonder te verlaten de geur van licht in de jonge avond rijp door het gezucht dat je meent in dwangmatig…