Alle inzendingen over eenzame steen

Een steen op een steen op een steen, zo klim ik steeds -- verder naar boven.…

ik bak de stenen zelf weer heb genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen…

eenzaamheid kent vaak een verleden hoe men ook de steen des aanstoots zoekt in het heden in liefde in haat de pijn kan niet worden vermeden de bezeerde ziel is dan blind, soms dagen en nachten lang men voelt zelfs niet door wie men wel wordt bemind het zijn uitzichtloze momenten in een aards gevang…

tranensnaren of je de grijze toren reeds kende die verrijst in een eenzaam woud zijn fundamenten in het hart bouwt zijn stenen zoekt bij de bron…

Puur Als op een goudomrande wolk van emotie spreid ik gedachten, zielenroerselen zo gezegd wandelend langs een stille bouwplaats laat me verwonderen door die ene enkele klaproos voorovergebogen zacht wuivend door de wind alsof ze me groeten wil sta ik even stil en voel de relatie van het alleen staan zo goddelijk mooi, in haar eenvoud…

ik ben te laat met het vertellen over de vele uren die ik er vertoefde in de hoedanigheid van welke rol dan ook werd er altijd muziek gemaakt en genoten van een kop thee nu de dood op de deur heeft geklopt en z'n entree gemaakt is de muziek opgehouden maar koester voor altijd de herinneringen aan toen…

Gedachten vinden niets meer en zijn dor en uitgedroogt als vergeten vruchten die naar eenzame dromen smaken. Mijn zwijgende ogen zoeken niet meer waar mijn gezicht ontwaakt met het stof dat herinneringen lelijk maakt. Ze heeft het einde gebaard en is vertrokken waar ze overal een stenen stilte achterlaat.…

Hypotheek Onderpand voor wonen harde steen en ramen schulden zonder pijn zolang de mensen kunnen overmaken Mening Verloren in de massa privégedachten de waarheid in een eenzaam huis Belang Financiële rompslomp ijzeren greep lenen om de bovenstand hoorbaar stemgedrag hogere verlokking…

Er is niets uit onze werkelijkheid te vereenzelvigen met het woord gevonden onder een zware steen de nacht heeft zijn verhalen over heengaan van ratio in gevoel weemoed die zich slijt in eenzaamheid er verschijnen brieven aan de maan over ooievaars met rugzakjes van de belastingdienst die over zee zwaait er…

kon geven maar ik ging dood had zelf niets in de gaten ik twijfelde aan mijn bestaan zat tegen eenzaamheid te praten de muren zijn geslecht ben ontsnapt uit stenen klauwen ik heb gekozen om weer van een ander te gaan houden…

meer kon geven maar ik ging dood had zelf niets in de gaten ik twijfelde aan mijn bestaan zat tegen eenzaamheid te praten de muren zijn geslecht ben ontsnapt uit stenen klauwen heb gekozen om weer van mensen te gaan houden…

maar nu lig je hier tussen de vele stenen. kraaien vliegen op en hun geluid doet me beseffen hoe eenzaam het hier is. dan loop ik weg en in gedachten zeg ik "dag vriend"…

Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen. Beging ik die eerste zonde, was ik dat alleen? Maak ik fouten, o jawel maar veroordelen, doe me dat niet te snel want niemand is foutloos geen mens is zonder zonde want stel, dat niemand fouten maakte dan kwam een mens nooit verder dan: De eerste ronde…

Seconden van steen Minuten van ijs Uren zijn gemeen De ochtend eigenwijs Bevroren kwartieren Dagen te lang Niks meer te vieren Onmetelijk bang Pegels van eenzaamheid Leegte die in haar port Ze leidt niet, ze lijdt Kracht verdort Verkeerde afslag Herfst met pech Verbeten lach Doodlopende weg…

ik schaduw droevig langs bergen alleen sluimer in de mist dwaal rond mijn geheimen dragend gewond, mijn hartzeer zwaar als steen nachtwolken varen van de hemel heen waar het enkel stil is mijn ziel vliegt uit waadt in eenzaamheid door een wolkenmeer verslonden versmolten in het blauw weent de aarde mij in herinnering…

de put te midden van heuvelland in strelende wind echoot zacht de klacht van het ongeziene langs stenen met mos gesmoord drijft nog immer ongehoorde eenzaamheid waar een poort de kleuren dempt in droefenis stemt een gevangenis van verdriet diepte die doorboort zolang de glooiingen niet strijken zucht het verborgene voort…

elk wezen verandert in de duisternis van de nacht eenzaamheid is het donkerst in alle tinten zwart de aarde ruw wakker geschud in een zee van brokken steen de onzichtbare aanwezigen de schreeuwen van pijn verwarde raven cirkelen tussen hemel en aarde de vergeefsheid van alles staat vast nergens thuis in een onherkenbare stad…

Hij hakte zijn hart van steen in een aantal delen, dat moest wat meer, lucht, ruimte geven maar dat lukte natuurlijk niet, en zijn steen was droog en ver- kruimelde in zoveel delen! Altijd alleen en meestal ook zo willen leven, het leven met anderen viel zwaar en tegen.…

Alleen maar alleen die ik liefheb, was ik namelijk kwijt In de verte wachtte ‘t hemelsblauw koel, ondanks ‘t warm ochtendlicht Koud zagen daar de druppels dauw naar het koele traan op mijn gezicht Toen de zon in de einder verdween liet zij slechts haar eenzaam aan mij Mijn tranen druppelden op ’t steen Zo alleen, zonder haar..aan mijn zij…

Het is weer kerst, ik snap het niet, ik kan er niet meer bij. Gevoel van woede komt in me op, een traan ik ben niet blij. Wat is nu kerst, oorspronkelijk, ik moet het nu toch weten. Ik vraag eens bij me in de buurt, maar hoor al snel “vergeten” Ik hoor de raarste dingen roepen, kerst twee dagen weg van het werk. Een boom, wat lichtjes en veel eten…

De laatste reis Een koele bries, de wind steekt op, wie meert er bij me aan. Hijs het anker, trossen los, het is tijd nu om te gaan Niemand weet hoe lang het duurt en waar het einde is. De grote vaart, een laatste groet, de stilte het gemis. De boot vertrekt, de vlag in top, niemand zegt een woord. Wij roepen nog, je hoort het niet, de wind…

Een leegte, eenzaamheid, sprakeloos of gewoon vergeten Ik kan het je niet vragen dus zal het nooit echt weten. Ik zie je als mijn maatje, kon uren met je praten. M’n ei weer even kwijt en de rest heel even laten.…

Men vraagt mij wel eens “ je toekomst, hoe ziet die eruit” wil je mij dat eens vertellen. Ik denk dan na, maar weet van binnen, dat je toekomst niet kunt voorspellen Ik graaf dieper, kijk op het net, wil de betekenis van toekomst weten. Toekomst, de tijd na het huidige moment, het verleden is vergeten. Het verleden bestaat uit momenten, herinneringen…

Woorden hebben voor mij geen nut, ze schieten me niet te binnen. Aan wie zal ik ze moeten uiten Nu ik jou niet meer mag beminnen. Vragen heb ik nog genoeg. Spinsels in mijn hoofd, brandend op mijn lippen. Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen, aan jou kan niemand tippen. Troostende woorden van “het komt wel weer goed” Ze verwachten…

Zinloos, ondoordacht, zonder nut of resultaat. Een woordenschat schiet mij te binnen, ik maak me druk en zit vol haat. Woede komt nu in mij op. Ik denk eens na en laat een traan Is dat wat de toekomst brengen zal, is dat nu ons bestaan. Een land vol gekken die niet kunnen aarden Je niet respecteren of laten rusten in je waarden Je niet nemen…

Herken je me …….. Ik kom er weer aan, je herkent me vast, misschien van verleden jaar? Hij leek op mij, mijn tweelingbroer, hij was toen al de sigaar. Vol lampen stond hij net als ik straks, voor u hier bij de schouw Ver weg van waar ik eigenlijk kom, ver weg van wie ik hou Ik stond daar fier te groeien, mijn takken in de wind Mijn wortels…

Mijn gedachten dwalen af, ineens zie ik je staan Gevoelens komen in me boven, ik zweef, ik laat me gaan Zo lang geleden, niets veranderd, de liefde is gebleven Krijg het warm, voel je adem, mijn vlinders niet verdreven Toch is het anders als toen, volwassen, beiden een eigen weg gegaan Een gezin gesticht bij een ander, ver van elkaar vandaan…

“Vroeger was alles beter” ik hoorde het van mijn oma maar kon haar niet begrijpen Vroeger? ik had nog geen vroeger en maar wilde haar ook niets verwijten. Voor mij was alles nieuw en spannend dus als ik dan weer van haar hoorde “vroeger was alles beter” dacht ik dat ze echt niet spoorde Jaren vlogen ongemerkt voorbij en bijna zonder het te weten…

Een regenachtige dag in mei een plek daar bij de molen. Hij zei: ‘ik ben sinds gisteren opa'. dat maakte geen indruk, hij wel. Een vluchtige ontmoeting, de vlinders dansten zo snel als het begon, was het weer voorbij. Wat bleef was zijn afscheidsgroet: ‘dag wolk’.…

Wat is een mens nu meer Dan een wezen dat slechts Voor één enkel doel wil gaan: Het leven af te sluiten met een Zichtbaar bewijs van zijn bestaan…