Onopgemerkt
de put te midden van heuvelland
in strelende wind echoot zacht
de klacht van het ongeziene
langs stenen met mos gesmoord
drijft nog immer ongehoorde eenzaamheid
waar een poort de kleuren dempt
in droefenis stemt
een gevangenis van verdriet
diepte die doorboort
zolang de glooiingen niet strijken
zucht het verborgene voort
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid