Alle inzendingen over erbarmen ontfermin

Het kabinet toont daar alvast erbarmen, familie kan er boetevrij omarmen, bewoners knuffelen naar hartenlust. Mijn vriendenkring bleek enthousiast en groot, we gingen los in Huize Avondrood.…

een koor zingt en het erbarmen maakt de lucht om ons heen zo dik als stroop dan stopt de plaat alle ingewanden vallen uit het lied waar wij naar kijken alsof onze eerste kribbe een gitaarkoffer was -------------------- uit: 'Bang', 2007.…

Mark toont nog geen erbarmen. Wel mag u het idee alvast omarmen.…

Het erbarmen smeekt de wereld nu ten einde. Als alles anders zal zijn blijft weer dezelfde hoop. Jezus wil nog wel roepen maar God is al verdronken in een kil wiel bij Leerdam vlakbij mijn vaders dood. Ik heb altijd het gevoel dat ik toeschouwer ben niet redden kan uit angst hier zelf te zullen sterven.…

want iedereen die dat zou kunnen heeft geen tijd, behoeft zelf hulp Jij geboren in de gore goot, die zoveel zelf verwierf en anderen alles gaf, staat opnieuw met lege handen, zo klauwend naar het licht, zo alleen in ’t peilloos donker, zonder echo van een ander - erbarmen wacht je na de dood…

Twee handen die elkaar erbarmen. Elkaar vertrouwen. Elkaar verwarmen. Twee handen een gelukkig paar. In ware liefde voor elkaar.…

Slaap met het donker, vrouw slaap met de nacht ons diepst omarmen heeft de droom omgebracht donker en zonder erbarmen zijn bloed en geslacht slaap met het donker, vrouw slaap met de nacht. -------------------------------------------------------- uit: Verzameld werk (1899-1940) Deel 1: Poëzie. Amsterdam/Bilthoven, 1938.…

Dan het licht van ons erbarmen?…

Kom nu met uw donker, diep erbarmen, Eindelijke Dood. Laat dit pijnlijk lichaam in uw armen Rusten als het kind op moeders schoot. Laat mij veilig door de schaduw uwer groote Vleugelen gedekt Slapen gaan, het moede oog gesloten En het lichaam pijnloos uitgestrekt.…

Een hint van erbarmen is merkbaar in de lucht. Bries van traag verwarmen in een onmerkbare zucht. Lome dampige deken, door zonnen verwarmd. Aan het zwerk bezweken en door loodgrijs omarmd. Wolken die zo zwaar wegen dat ze wijken onder hun gewicht. Weggespoeld door louterende regen in warme druppels op mijn gezicht.…

Toch vraagt het kind der armen In 't meer dan schamel kleed Vaak nog vergeefs erbarmen Met haar ellende en leed. Och, mocht gij haar ontmoeten Verzacht haar droefenis In naam van Hem daarboven Die ook haar Vader is.…

droog mijn laatste dauwtranen als de ochtenstond wordt gebaard uit nachtelijke wanen waar dromen hebben gepaard in spelonken zochten zij elkaar om mijn slaap durend te verwarren zij bevruchtten op een dodenbaar stenen eieren zonder erbarmen duivels braken uit de schalen vuurspuwend naar mijn keel ik kon niet anders meer dan in de hel…

en als een eed ontlok mij schuwe schroom bevochtig mij benoem het stillen nieuw verdrijf het troebele uit mijn droeve blik en weiger mij het gisteren, het terug erbarm je nooit mijn alsmaar klagen het doodgewenste d’ oude vragen en zeg me, voel jij ook in heel jouw zijn ’t verlangen naar het vliegen.…

Hoor hoe stemmig de klokken klinken hun tonen verhalen melodieus het wonder dat eeuwen geleden in nacht hoop in een bange kille wereld bracht Ik hoor het gebeier en blik omhoog in de hoop dat er nog steeds een macht bestaat die erbarmen met de mensheid heeft en inzicht en vrede tot verwondering geeft in het holst van de nacht…

Voor mij, in mijn droeve stemming, lijken hun vooruitgestrekte takken op gekwelde smekende armen die om erbarmen vragen “verlos ons uit dit vagevuur geef ons vrede en rust laat ons sterven in de natuur”…

ik ben nog niet dat wat je wilt ik blijf een mens die vecht tegen de adem van schoffering dat rijpt als rottend fruit hij geniet van macht en spuugt zijn gal in een emotionele waterval zuigt elke druppel energie uit bloed en vel moge de hemel zich erbarmen over de arme nu de meedogendheid uit 't hart is gebannen…

Erbarmen, hij dacht dat alles sprak. Kako- fonie, en voor wie, voor wie? Toen zag hij een hand, zo sierlijk over een glas gebogen... Meer wist hij niet, dan dat het pover was, en goed. Dat maakte hem nieuwsgierig. Hier paste iets. Dan toch een woord dat hij verdroeg? Daar hief zich de hand.…

De aarde danst op haar wolken met het geroezemoes van de middenstand Ultragolven bereiken mij niet meer ook niet die van het erbarmen. Kan een gedicht denken? In welke zin? De aarde is er voor het koesteren van klei, voor het boetseren van gedachten Kijk in mijn ogen! Blijf niet wachten en verachten!…

Opgelucht haal ik adem: het gaat om niemand die ik ken Het antwoord lezen we vol erbarmen in de ochtendkrant...…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

Van regenboog tot regenboog om stemmen te bewegen voor wat goud onder de hemel om te keren - om te legen veel meer dan men er kon nemen uit een pot welteverstaan waaruit de geest van Amalthea met de dood was opgestaan Het was de waanzin die zij vulde met vergulde ommewegen van hun kardinale deugd die uit erbarmen was ontstegen voor zichzelf…

De Heer zou ik vragen om erbarmen want ik zou je niet eens kunnen omarmen!…

Hang niet langer aan mijn lippen lik liever mijn vergiftigd hart even maar, een vleugje nippen van mijn ondragelijke smart kijk niet langer in mijn ogen knijp je ziel uit in mijn handen even maar, half krom gebogen, diep onder zwarte nagelranden rust niet langer in mijn armen maar draag me naar de overkant op een deken van erbarmen over…

De gehele ruimte die nooit door is te vliegen doordringt dit erbarmelijk dolend getierelier. Krankzinnige heiligen hun eenzaamste kindertijdse kippedrift die volhoudt, ongemalied en ongesierd. Ongenaakbaar volmaakt als de populierenoverpissing voor het wicht dat ik tot lief hief op mijn manier.…

Ik droom mijn liefde wijder, dat niet mijn einddoel zij ’t erbarmen van een man en dat ik met mijn vrouwenhanden wat wereld-ellende omvatten kan.…

hij verraadde zijn vriend deed hem de laatste groet bij fakkellicht in de tuin nog een keer voelde hij de man van Nazareth keek schuw langs hem heen hoorde het zachte verwijt dat zijn ziel zou verteren zijn lichaam zou breken de gekruisigde stierf omgeven door spotters vrienden familie en moordenaars heb erbarmen met de verrader…

het is of een voetballer/zanger hooggeleerd docent oh ja het lijkt echt een enorm fatsoenlijke vent let op kinderen zijn engeltjes dat niemand de vleugeltjes beschadigd WAAK het gebeurt heden nog erbarmelijk vaak zij kunnen vreselijk liegen menig kind ziet tegen hen op het bittere eind van dit drama dat velen…

mysterieus, tot de verbeelding onbereikbaar virtueel bezetenheid, een geestesspeelding onbegrensd obsessioneel een kweeste voor de desperado wanhopig zevend naar karaat verdwalend in zijn eldorado graaigrijpend in het zand en zaad over zijn vuiggewreven armen begaaid, behaard als een primaat strelen vrouwenhanden met erbarmen tot banvloek…

Hoe moet je leven fier en rechtop zonder de ander naar de ogen te kijken en toch vol erbarmen te blijven? In alle verscheidenheid de eenheid te zien van hoe iedereen naar geluk zoekt en naar tederheid, zoals in de herfst de kale takken al naar de lente uitzien.…

zijn moeder wordt zijn huilen moe en dekt hem met wat lappen toe slechts daar vindt hij erbarmen in moeders warme armen Een sterrenregen onverwacht is alles wat de kerst hen bracht wat zullen zij zich wensen? te leven hier als mensen.…