Alle inzendingen over etmaal

Niet achterom kijken Beslist niet achterom kijken Januari al een enkel etmaal oud Decemberdagen met feesten afgerond Wisten even niet van overgave Wisten even niet van afscheid Wisten even niet van wijken Op klokke twaalf gingen we de stadspoort door De brug over van het vergeten En kijken nu, kijken onze ogen…

pikt en vlucht, snavelvol eekhoorntjesspel in top van de eikenboom bosgeur, dennenreuk, vlier en lijsterbes ….rust-verstorend hondengeblaf in de verte irritante stem roepend om gehoorzaamheid weg is de illusie van een sprookjeswereld door onverschilligheid en asociaal gedrag spat de werkelijkheid keihard in mijn gezicht al vier weggegooide etmalen…

Momenten van stilte een slaapkamer gehuld in de nacht een vrouw droomt over haar belevenissen terwijl een volgend etmaal geduldig op haar wacht Met haar rug naar het raam gekeerd lijkt zij zich af te wenden van wat er te wachten staat terwijl zij als auteur van een nieuwe dag zelf over de inhoud gaat De nacht is als een zwart doek…

Een ijle fluittoon is de enige muziek van de zwak gespannen glans in het na te tellen etmaal, weer ontstaan om de opnieuw geschilde maan. Muziekles voor de stad, waar het geluid van af is de stille meegaande melodie die onbewuste slapers voorzichtig aanpast aan een nieuwe dag.…

Een hartstochtelijk etmaal door een welzijn dat jij mij voor de dageraad gaf een realiteit te mooi om waar te zijn die virtuele bril zet ik de komende nacht niet af.…

Op dinsdag gewijd aan bliksemflitsen donderslag, koopt zij honderd condooms tegen een voordeelprijs van twee kopen voor de prijs van één, zij is prijsbewust Woensdag werkt zij van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat honderd mannen af omdat haar vader honderd etmalen terug plotseling de pijp aan Maarten gaf Aan elke man die zijn zaad met…

met het zwaard van de stilte bladeren baden roerloos als drijvende lijken van verloren seizoenen traag kleedt de gloed zich met krimpend licht het geluid van de nacht sluit met een onbreekbare schaduw het luik van de verlaten woning de klok groeit naar klein getal wijst ruwe vachten de richting naar het holst van de duisternis een etmaal…

wanneer ik dorst heb Ik werk, niet zoals ik zou willen Ik geniet, te weinig kan veel meer Ik waak, teveel Ik zorg, zoveel als ik kan Ik zeur, soms ook teveel Ik hou van mijn dierbaren Ik verfoei, het geleuter en gemekker van de mens Ik haat, leugens en vooroordelen Ik doe, het nodige maar niet alles gaat zoals ik wil Ik wandel, vele malen per etmaal…

- ze is niet meer - De zee heeft haar genomen en een etmaal later teruggeworpen op het strand. Als ik langs het water dool bij valavond hoor ik fluisterflarden door de branding ruisend als een korenveld van grauwe troost en zwarte marmervlekken. De golven deinen om me heen.…

telkens Heb ik wolkjes fijnstof Uit je naden en kieren geveegd Met een vederzachte kwast Die elke paar minuten tastbaar Laat zien dat ik iets gedaan heb, Gewerkt heb, terwijl mijn ogen De vooruitgang nog niet kunnen zien - Geduld, eeuwig geduld heb ik Tot jij af bent, altaar Van Limburgs mergel Naar Italiaans model En dan een etmaal…

decibellen als ik onder het laken op mijn hurken, liggend, omga met het mateloos snurken het is niet ongebruikelijk dat dit geluid mij doet kwellen en de slaap onderbreekt als een zwart baken soms mag ik er meerdere tellen het zal God zijn die mij pest en steekt en mij herinnert aan het vermaledijde moeten waar ik in dit verlopen etmaal…

Nog erger dan de allerergste droom: Muskieten die je steken in je billen En onder je een handvol krokodillen, Gelukkig wel met vrienden in een boom. Het viertal zal het unaniem beamen, Survivallen is best gezellig samen.…

Informatief was hoewel - toen ik - voor even, tafels zag zweven stemmen werden gesmoord en licht uit mijn ogen verdween gestrekt en evenwijdig aan een deel van de bureaus met stoel minuten werden uren, en uren daarop volgend werden dagdelen van donker en licht dat na twee etmalen terug was na onbreekbare tijd zonder be- geerte handen…

wordt Nieuw vanzelf weer ouder Zowel weken als maanden zetten door 'De tiid hâld gjin skoft', pauzeert dus geen moment Zowel aan begin als eind is het kouder Lente, zomer, herfst, winter steeds vertrouwder laten lange tijden hun sporen na van een geboorte tot volwassenheid van warm tot frisjes, groen tot vrolijk gekleurd Gesloten in een etmaal…

Als wij samen oud worden, zeg ik, worden wij gelukkig, als twee kinderen, verliefd op elkaar, op het etmaal, op de herinneringen op de eerste slaap, weet je nog, op het allerlaatst, op onze dood.…

hij is in zijn donker theater van de eeuwigheid in spe, wachtend daarop ruist iets gelijk aan tonen uit een zee dieper in de kamer valt wat licht in dunne snoeren naar binnen en raken het tapijt de stroom gaat op aan Ludwig, die zijn toon kreunt door de massa van afwezigheid vol van verleden; hier raakt deze mens de dag kwijt hele etmalen…

De rij leek lang, slechts tweeëntwintig uur stond ik op ’t natte, koude, Leidseplein Euforisch was het om er bij te zijn voor ’t hebbeding en helemaal niet duur ‘k Heb wel de griep en het begin van jicht Maar móói is tie en plát en snél en lícht…

Het kan vandaag al zijn Waarschijnlijk morgen, Niet alle doden zijn Van hetzelfde etmaal Maar in één van de cijfers, Toe- of afnemend, Is hij een getal. En Ik vraag me af, Wil ik weten welk?…

Bij het gloren, kun je weer tranen, praten en liefde toelaten Ogen kun je weer optimistisch als stof van een etmaal aanzien, Loslaatoefeningen laten je vaak de intense oprechtheid ook zien. Zoals de bloeiende planten in verschillende tuinen wellicht Het open veel te hard van stapel lopen in je liefdesgedicht.…

Grijs aangrauwend ontwaakt de dag die druipend opstaat uit de nacht het huis ademt nog de kilte van het duister en de stilte die ik dromend voorbij gaan zag met hun ziel verlammende kracht die mij ‘n ogenblik verziltte en mijn levenslust verviltte grijs en grauw verloopt het etmaal druilerig zonder zonnestraal huizen huilen langs…

opgebracht het moet gezegd, ik voedde zelf het dier die het zocht, maar ik ben het ook die nu een aftastende vrijheid versier In al die tijd ben ik sneller vergrijst is ook de harige bescherming verder uitgedund ik durf te wedden dat mijn verdubbeld tuig tevens naar overdadige kilo’s verwijst Het licht bewaren doorheen berg en dal etmalen…

Het koren roept, en aan de einder Is het volgende seizoen In aantocht snel met rasse schreden De mensen gaan bedankt tot ziens Tot volgend jaar misschien En dan worden zand en stilte Samen twee keer per etmaal overspoeld Door zon en maan en magnetisme Want zo zijn eb en vloed bedoeld.…

De nacht is omgevlogen Het was met jou echt fijn Jij vriendje die mij bemint In jouw wereld wil ik zijn Samen de uren vol praten Een drankje en hapje erbij Dansen de salsa vol passie Je glimlach zo lief dichtbij Alles lijkt weer te stralen De zon maar ook de maan Etmaal om in te verdwalen Geluk de tijd stil laat staan Ik loods je langs…

Hij laat de dromen van de wereld gebeuren omdat niemand ze ziet , behalve hij dan, een eenzame danser in een koepel door de ogen van zichzelf, hij droomt voordat hij het weten mag, dat het hart blijft kloppen, de acteur souffleert het wiel van alledag, hij slaapt er binnen, buiten slaat de tijd z’n slag wat hem niet deert in de etmalen…

is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed maar zweven als een duif die verlate brieven brengt naar mijn nimf die op dit uur niet met mij jaagt of mij verleidt op de weg die ik straks droom mijn zin heeft haar niet gevraagd de strijd haar niet uitgedaagd dit is het uur van de waarheid gelijk aan een etmaal…

Helaas, bij gloren in de vroegste ochtendstond verdwijnt je beeld in damp als ‘t glanzend morgendauw gedachten vormen visioenen ‘t etmaal rond want wat ik daag’lijks zie is enkel ’t beeld van jou. Des nachts ben jij het licht der dag en rooft mijn slaap zo wordt mijn dag haast nacht en sta ik te kijk als aap.…

De spiegel kent al mijn dagen de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag als een maagd glanst het onbevaren water onwetend van verre spanen en peddelslagen het jonge uur kent slechts één kleur - de tint van ontdekking - ook de stervende reflecties van dit etmaal vallen stil in een schimmig…

Hedentendage alsmede een groot deel van de hiernavolgende dag des heren waart een etmaal lang op vleugelen van gezang aangezwengeld door Aiolos de god der winden gehuld in licht doorschijnende rafelrandige franje, vanaf zijn hoge zetel op de kale rotsen van Aiaia een licht aangewakkerde heliotrope nevel over de malssappige rundernitraatrijke…

Seconden tikken tot minuten weven fier kwartieren in ’n uur secuur als dag en nacht verkleven resoluut en tot etmaal verbonden Veren strelen heen en weer in de ban (blikken nokjes, vallen, klikken vast en tasten beslist naar ogen die schrikken) van de schokjes die gemiste dagen speren Gesleten klokken razen tijden of staan stil…

geraakt ondanks alles of door genade in vervoering speelt dapper wordt zelfs verleid mij wordt meer gegeven zo lijkt het, dan afgenomen al is de kwetsbaarheid van groot formaat voel het warme bloed, soms stilstaan maar ook weer in mij verder stromen het is ochtend een dag vol met nieuwe uren ik sluit nog even de ogen want zo'n etmaal…