Alle inzendingen over gelouterden

Op een zwerfkei twee gelouterden, mijn grootouders. Eens waren ze dood, nu klein doch groot.…

Het goud wordt gelouterd in louter vuur. En het Lied in Gods grote gloed.…

Gelouterd en ontdaan van overtollige ballast. Zo is er balans en zal het weer eb zijn.…

Het was tekenend Voor mij - vond hij Dat ik als gelouterd Kunstenaar niet bereid Was even vlot zijn Beeltenis te schetsen - Ik was nogal blasé - Waarop ik hem liet weten Dat hij zich van mij toch Echt een vertekend beeld Had aangemeten…

En nu… daar staan we dan, voorbij de tijd, gelouterd door het leven. Herken je iets van wat eens was? Herken je iets van hoe ik was? Ik zie een lichtpunt in een traan. Spijt...? dat het ons zo is vergaan?…

Lachend liet ik in het labyrint van liefde mij verleiden labiel en laconiek leidde dat mij tot lamlendig lijden later leerde latere liefde mij uit het lijden leiden gelouterd letsel van lang lijden is nu mijn levensles met levenslust laat ik mij door die laatste liefde leiden…

Woorden ontbreken om gevoel te beschrijven dwalend en dolend in denken en doen Berusting, verlichting gedachten verdrijven verwijten verglijden in grenzeloos toen Gelouterd, geraakt gelezen, gesproken gehoopt, niet gevonden verloren, verdoofd Gezocht en gebeden voor letters en woorden getikt niet bezeten ooit héb ik geloofd ...…

nooit was ze alleen het huis had sterke vleugels en ogen die ze kon sluiten veilig verborgen toen de dag nieuw werd huilde van nood wuifden enkel kale takken welkom en ze vertrok beladen met verleden verdriet de wereld rond tot aan de ring van vuur en er doorheen gelouterd tot feniks hooglied van de zon…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…

Gelouterd trekt de wonde dicht. Hoe we zo in hun begrip geborgen weer slapend wachten op de morgen. Een nieuwe dag, een ander licht.…

de volle zeilen bol van zilten bries de lippen zout en zongebeten is hij alleen nog vastberadenheid de blik blijft strak gehecht aan verre horizon hij heeft de tijd getemd glijden de golven weg onder zijn voeten en winden wijken terug voor zijn gelouterde gelaat hij is een god totdat hij klein en koud de haven binnengaat…

er zijn zo van die mensen die mij niet mogen het aantal neemt door de jaren heen alleen maar toe heb ze mogelijk in hun verwachtingen bedrogen worden van mijn aanwezigheid ondraaglijk moe of zal het zo zijn dat ik nu pas, door de jaren gelouterd, de schone schijn doorbreek van zelfgenoegzaamheid waar de ziel schellen verdrijft…

Jij die niet alleen Met Pasen maar elke Dag wel in mij sterft En samen met mij doodgaat, Wakend de nacht van doodsangst Doorbrengt, me door de dood Heen vasthoudt en samen stervend Tot nieuw leven komt in een Leven dat echt is, waarachtig, Waar niets gekunstelds meer aan is En waar we samen drinken van het water des levens Gelouterde…

nu december zacht zijn witte kringen vorst verbindt, begint de advent van mijn laatste jaar als lang verguisde vrouw, die meerdaags zeven vloeken kent getekend door de lengte van erdoor gedrukte rouw mijn start zal anders zijn, gelouterd door slechts wie ik ben ik lief, verbeter en verblijd scheld alle grieven van dit leven kwijt en blijf…

verworpene Gewraakt als zij dient te worden In opdracht van het betwiste woord Zullen zij haar meedogenloos vermoorden En als de eerste steen haar hoofd pijnigt Tiert het beest in de reine massa rond Werpen zij die smetteloze ongeremd Bezwerend wordt haar genade kreet overstemd Pas als de laatste steen het vormloze treft Keren zij de gelouterde…

Het ligt in het geheim van de natuur besloten hoe gij het hart hebt weten te bevriezen het leven met ingenomen dood tot stilstand bracht om te verteren onder zuiverend maanlicht uit 't duister van de nacht gekomen volgt afscheid om nieuw geboren ochtendgloren van lente in stralend begin gelouterd om de kringloop te volmaken het is met het…

geur van de lelie stijgt op uit het veilige veld in het licht bij het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door en ik laat mijn venster hier wijd open staan met het brandmerk van een vervolgde in de rug en het zeer van het keer op keer openrijten van een wond voor wie ik niet bestond gelouterd…

deze tocht staat het sparrenbos gedrongen in zijn licht verder dan een eerdere ontmoeting dichter bij herkenning dan getemde woorden het landschap als naschrift van gedachten, verstomd op papier, in stenen beelden, bijna achteloos gelouterd door een bries uit onbestemd gewest stammen, rank en recht, als bos doorregen met limbische paden en…

ergens daar waar ik ze heb gelaten, de ruimte die ik schrijf zijn beloften die nimmer het echte leven raken tussen schemering en wolk is de balans onevenwichtig dragen kleine contragewichten het respijt en het ongrijpbare op weg naar weer een gemiste kans doch ook deze statige nevel trekt de rokken op en beëdigt de uitverkorenen die gelouterd…

Op een zwerfkei twee gelouterden, zie: mijn grootouders. Eens waren ze dood, nu klein doch groot.…

Lente heerst wrang, maar ik heb in tranen jouw lied bewaard, door alle lusten heen: kristallijne weerschijn, vrij van wanen, gelouterd door elk feit van het gedane, eisende slechts 'n gebed om de aarde.…

Eens geschapen, nu gelouterd. Eeuwen, eeuwen, eeuwenlang wordt jij al geslagen, getart, verwond. Maar ... Broos is de boosheid Keihard is de ontkenning van de pijn die wij als gasten keer op keer veroorzaken. Houden wij genoeg van jou? Of alleen van onszelf, van rijkdom en welvaart? Knuffelen wij jou? Of stampen wij alleen.…

Geboren tot verlangen, Gelouterd tot geduld, Hebt Gij, in mijn gezangen, Uw melodie vervuld. Zij ons Uw doel verborgen, Uw daden zijn ons klaar: Gij maakt, in vreugdes morgen, Uw werken openbaar. O dag des heils! O heden! O zuivre morgenpracht! Wat deert mij nu ’t verleden? Wat heucht mij van den nacht?…

Ik kan mij slechts herinneren het af en toe doodlopen van steegjes in kromgebogen steden waar door de tijd gelouterd licht hing, een enkel bord een klein rood balkje en jij die vroeg of we hier wel verder zouden kunnen. Ik heb je nooit teleurgesteld.…

kort voor Tarifa rechts kronkelt een nieuwe asfaltweg glimmend haast spiegelglad richting zee daar kruip je dan bijna tot in zee tot op het strand o stad zo diep gelouterd tot in je grauwe stenen het is hier stil het is hier beter niet te spreken want stenen spreken niet met woorden maar met beelden het forum ligt verstomd…

het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door mijn raam staat open en ik laat als iemand die daar ginds de brand bespeurde mijn venster hier wijd openstaan met het brandmerk van een vervolgde in de rug met het keer op keer weer openrijten van een wond voor wie ik niet bestond gelouterd…

god die niet sterven mag slingert een vuursteen naar de hemel vanaf de Heuvel van het Werk de zon staat laag het licht legt een lange weg af een god zonder stem ver van zijn stam hij is de waanzin nabij telt ontelbare sterren van gouden oker op de Heuvel die Bidt de wereld wordt stil als een god met bedaarde hand de wolken kamt in gelouterde…

ondervoed / operatief verwijderd en gelouterd begin ik aan een derde whisky met ijs het is een lang verhaal maar ik houd het kort specifieke irritaties en diep gekoesterde verwachtingen nemen de overhand / in het stille dal één enkele onhandigheid blijkt noodlottig zelden / heb ik zo verlangd naar kanker mezelf verplaatsend / met…

Wanneer eenmaal de haan kraait voor een gelouterd resultaat; ontkent driemaal zijn echo die aan het haat zaaien gaat. De vrije keuze een te zijn met de maatschappij verliest zo zijn veren bij de uitgesloten partij. Jezus, een hippie ging voor in die zin, was gelijk later Armand voor de mensen te min.…

In kracht gewonnen is het resultaat dat Hij lage streken oningetoomd met een rechtvaardigheidsgolf overstroomt en haar gelouterd weer wegzwemmen laat.…