Alle inzendingen over geruisloos ademen

Ik adem diep, als je je vleugels weer spreidt.…

Druppels vallen op het doek boven zakken slapend vlees Warme adem blijft gevangen het snurken zacht en hees Een uil kijkt naar de sterren verslikt zich in wat lucht repeteert nog eens zijn kunstje nu in vogelvlucht Zachtjes vallen dromen synchroon met strepen ster Na al die vele kilometers is thuis nog steeds niet ver…

Langzaam doen zwijgen tot ze moeilijk hijgen en de adem stokt. Twee museumpoppen blijven gespaard en bewaard klaar voor een avondmis vol mist en humus. Tot ze stikken in ‘wrede’.…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

morgen is van glas de toekomst transparant met een lichte weerspiegeling van het verleden je droomt voorzichtig over morgen borduurt voort op je ervaring van vandaag morgen is van glas beslagen van mijn adem herinnering van Dromen over morgen sijpelen als water uit je handen geen houvast, oneindig lijkt de val als je in de overbruggende…

Een dichter is gestorven zijn leven werd ontkracht doordat het einde onverwacht z’n laatste adem heeft verworven de man nam alle woorden mee die hij door zin verheven poëzie had willen geven maar helaas het is passé de mensheid leest gerichter zijn nalatenschap; zijn werk en concludeert: dat is toch sterk van verre is hij zelfs nog dichter…

Mist hangt over zee sluiert mijn gezicht verbergt alweer de droevenis warme adem in koude lucht maakt alleen meer mist mijn gedachten aan jou brengen plots weer zonneschijn licht glinstert over water gedachten klaren op dofheid verdwijnt uit ogen wangen blozen frisse lucht…

er staat een boom vlakbij mijn raam het is een treurwilg zijn tranen kruipen naar de winter losgeraakt doorheen de nacht ik wil niet zien waar de zomer ligt of waar ik mijn adem heb achtergelaten ik vlucht wel verder op stille voeten ontkleed mijn dromen van ster en maan want de lippen die mij hebben gekust ze doofden…

---***--- Binnenboel Raam voor raam wis ik jouw adem en je teksten uit het vuil wanneer de hemel strak is, begin ik aan de buitenboel…

als jouw wangen rusten in mijn handen jij ze aan mij toevertrouwt dan laat je ze zonder woorden toch nog schuchter bevangen je huid roept met zachtheid kom, wil je mij dragend raken ik voel je dan zo tastbaar dichtbij om je adem te smaken en de tederheid in je ogen spreken zomaar als vanzelf zielsveel van nabij laat ons samen…

Lichtgeurig deinend schaamteloos ademend naakt groen.…

zij zagen jouw blik keken mee ontdekten de magie van samen beleven een armzwaai je vinger wees ingehouden adem kwam ineens tot ontlading het was feest zij waren op pad gegaan maar kwamen niet aan het was of iedereen hun kleine bestaan zomaar vergat maar in jou herkenden zij stukjes leven waarvan zij dachten die zelf nog…

Lig dichtbij, ver van missen sintels nagloeiend, het vuur van de vorige avond vurige tongen blaas, stook het op adem als de zachte wind vermijd het toeval vertrouw niet op het lot verstik het nog minder blaas, stook het op aangewakkerde vlammen laat dit laaiend branden voortdurend, waakzaam roodgloeiend als de Liefde…

Adem ten leven, vuur en licht, liefde, vertrouwen, Aangezicht, hoop op een toekomst, zachte bries, fluisterend spreken, teder gebaar, stem die ons thuisbrengt, woorden waar, licht in de morgen, avondrood, weg naar het leven, door de dood, vriendelijk teken, golvend visioen, nooit echt te grijpen, hier te doen.…

mijn bloed stolt, mijn adem stokt jouw messcherpe blikken stuiten tegen de koude hardstenen wand die mijn ingewanden beschermt tegen een onvoorzien bruusk attaque van mijn welgeconserveerde bolster al mijn schone schijn verbrokkelt totdat zij volledig oplost in het niets en jij echt onbeschaamd indringend recht in mijn kale naakte ziel staart…

de laatste uren zoals er veel nog zijn en zullen gaan ze sterven in mijn adem weg zo mijn stappen even klinken hol weerkaatsend om mij zingen in het rusten van de nacht tel ik de kaarsen één voor één zie ze vuren branden rook verkringen als de tijd die smeltend leeft als de nacht die langzaam dag wordt en ons zo momenten geeft…

ik adem ik leef ik voel ik geef, meer dan ik ooit kan verliezen ik ontkleed waarde van hoe het hoort te zijn word meer dan het lichaam waarin ik woon, meer dan ik ooit kan verliezen wolk sluit om mij heen als warme deken vogel leent mij haar vleugel ik zweef boven bomen terwijl ik voorbij mijn wortels reik, verder dan ik ooit…

het zuivere water weerspiegelt niet het tegenbeeld blijft zichzelf, soms vertroebeld bij het vreemde waaien van een bekende wind ik neem de kiezel op in mezelf, ik word gepolijst van binnen en houd mijn adem in geen zuchtje verstoort nog het uitdeinen aan de rand een meerwezen noch minder noch meer ik ben rust een steen met een…

Het is niet vreemd dat in deze kou mijn adem komt: want ik kom om de wind te warmen. ------------------------- uit: 'Formosa', 2005.…

Ik viel diep in haar en vond een tweede adem nieuw ijzer om te roesten bottende twijgen aan stam. Zij kwam nog op tijd om in liefde te geloven in metalen die smelten als hardheid ze dwingt.…

als het hemels dak, vochtig grijs en alles omhullend, het ademen beperkt vraag ik me af of zich nu reeds de contouren vormen van mijn zielverlaten glazen zerk, al doende het ongewisse met eeuwigheid vullend het uitzicht draagt niet verder dan heden morgen, wat dat ook zij, lijkt een beeld uit een verleden een woord in…

Omdraaien kan al lang niet meer de strik is onnodig kort haar heeft ook wel iets maar als hij ingehouden vraagt waarom vandaag en niet morgen blijft het ijzingwekkend stil zelfs adem wordt niet gehoord blauwe ogen spreken allang geen stoere straattaal meer zij draait zich wanhopig om vergist zich in de hoogte van de donkergrijze stoeprand…

Ik schoffeerde het wierrook terwijl ik de goden gunstig wou stemmen om mij het eten te laten smaken De tijd inhaleerde mijn adem en strekte zich uit zoals een valide cognitie de waarheid is in een hart vol liefde maar het bekomen van de maal brak mijn maag in tweeën en steunend op de pilaren van het wantrouwen verliet de meester…

de laatste adem zal mij niet ontsnappen samen gaan wij ooit uitgeblazen worden onder illuster gezang van vele koren het wordt geen welkomstlied want bladpapier zingt bergen en dalen waarin emoties juichen en huilen in hun verhalen terwijl tijd mijn geschiedenis op een kerfstok schrijft dirigeert hij de jaren in voor en tegenspoed…

Bewust adem ik in. De vlucht van de dag kan gaan beginnen Vouw mijn handen fluister een gebed. Even in gedachten. Op dat moment voel ik mij kwetsbaar en toch ook heel sterk. Deze dag zal ik zwerven maar nooit ver weg zijn Vandaag leef ik verder. God gaat met mij mee waarheen ik ook ga. Hij weet waar ik sta.…

Gebroken glas Bloemknop geknakt Ik ben, jij was Je bent niet meer Ik dertig, jij vier Toekomst afgepakt Jij daar, ik hier Leven doet zeer Je leven liep dood Voetstapjes uitgevlakt Je zusje op mijn schoot Haalde jouw adem weer Gaf leven nieuwe zin Zij is, jij bent Daar geloof ik in…

dat het moet de vlinders onder zerken van vraatzuchtige dagen wanneer ze rood zijn en vingers de nachten bergen met voorgelogen zomers de stilte komt toch met het temperen van hypothesen een mond vol brandende woorden bij de adem van vroegere triomfen en het zoete gewicht, krabbend aan het nieuwe duister nog steeds verleid…

dan valt uiteindelijk het laatste woord en meteen stopt de tijd mag ik nog wel ademen want zover wil jij niet en tenslotte gaat het nergens over of toch, nee laat maar we zwijgen in elkanders naam en ik kijk door het venster naar het huis aan de overkant nergens licht te zien, de buren schuilen of liggen dood in hun zetel……

Blazen schrijversteksten hun laatste adem uit, verraad de kleur van inkt, waarin het neon de twijfel spuit, breekt alleen het ego in het zicht van elke morgen, vloeit het licht door polsgewricht, verstijfd in een literair gericht van achter ieder poëtisch aangezicht, in het zicht van dichterlijke associaties of het snel gekozen plagiaat…

De nacht wacht op haar adem, luistert naar het groeien van de sterren.…