Alle inzendingen over geruisloos ademen

Hoor nu mijn liefde die naar adem snakt nu je vragen verstomd je ogen blind zijn van het kijken naar mij. Ik leg stilte aan je zij blijf je met mijn taal nabij om je te vrijwaren voor het vergeten want je lichaam vergaat wanneer ik het nooit meer bezing.…

we rijgen rituele woorden aaneen maar de zin laat zich niet vinden de taal van taai verdriet verankerd in de ziel laat zich niet snoeren wreed woekert ze door in het oog van de orkaan ademen we slechts het verleden uit ons onstilbaar verlangen naar toen en daar oneindig cirkelen we rond als gewichtloze doden in de ruimte…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht middels schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zwalkend door de ijle lucht zoekt het kwetsbare, nakend gekleed, al roepend naar de verloren vrucht…

(Adem voor mij (II)) In tijd is leven slechts een fractie waarin wij alles willen en moeten doen Wij willen dus volop geleefd hebben De jaren hebben mij ge- leerd dat geduld de schoonste zaak is voor mij voor jou, ons en iedereen Wij vormen samen in flakkering van het allermooiste kaarslicht 'n perfecte eenheid Een apothe- ose…

De handen broos gevouwen in haar moederschoot Een tere roos voor laatste adem uitgeloot Een open raam met slechts uitzicht op het heden Enkel nog naam 't geheugen al overleden Een twinkeling in haar vermoeide pretogen Als herinnering aan eens uitstekend vermogen Een krimpend net dat haar vangt in vergetelheid Een silhouette in…

Ons mogen herinneren en op je adem dragen langs toegestane tijd. Wij zullen luisteren aandachtig horen naar hoe jij fluisterde met de wind.…

de tijd is leeg geen woorden die van jou vertellen dat je er nog bent ik waak de uren maar je aandacht heb ik al niet meer je vervaagt in dagen je lange adem voelt weer korter aangebonden kouder dan beloofd je hebt mijn rust nog in je handen mijn ziel zal branden als je niet verschijnt ben je los zand waarop ik mijn vertrouwen…

ik van de wereld Vervreemdde - Dat ik ook van mijzelf Vervreemdde, mezelf Uitsluitend nog zag als Vreemdeling die zijn leven Als een oud laken Met vlekken en scheuren Op een hoop zag vallen, Als een man waarmee Moeilijk te leven was, Heeft wat meer tijd In beslag genomen - Nu is het zover, En resten mij slechts nog Adem…

Hem lieve en loov' wat adem heeft, En zoek' hem in zijn noden!…

De ochtend in doorzichtig glazuur, nog bauw van dauw en Hoofd dat naar adem hapt. Een steenworp van de boeg Verwijderd: Ik was je nog niet vergeten. Zo innig blijft Geur in het hoofd hangen. Zo teder de gebaren van het Afscheid, de strelingen ervoor.…

Nu jij dit leest voel ik de adem van de zee de duinen waarop wij ooit ravotten jij bent het niet voor mij achter jouw stilte begint de horizon met dromen open jouw geest vol mooie beelden voor mij ben jij het nooit geworden achter jouw stilte lik ik mijn wonden.…

Een kleurenpalet is neergestreken bonte blaren aan de bomen de zoete zomer is bijna geweken de herfst zal zeker komen Als door een kunstenaar wordt het landschap bewerkt met zijn penselen was hij daar hij maakt de bomen winterklaar Zodat de tere twijg kan groeien de bloesemknop weer adem heeft in het voorjaar opnieuw zal bloeien zijn…

Haar is een nieuwe Verjaardag toegemeten, Een nieuwe naam, Een nieuw gezicht, En toch wordt ze onverminderd Gezocht door hen die haar En haar volk vervolgen - Met achter de muren Een kast van houten planken, Die net niet zijn gedicht Om nog wat adem binnen te laten Voor als het spannend wordt - En nu de aanval onverwacht…

Verstijfd onder mijn deken luister ik ze dichterbij, tot hun hete adem op mijn gezicht, mijn longen vult. En papa naar boven stormt, op het nippertje en een haar na, heeft hij mij al zo vaak gered.…

'wat ik graag zeggen wou o lief je bent mijn wonder ik kan geen adem zonder wat houd ik veel van jou wat ik graag zeggen wou o lief je bent mijn zegen je bloeit op al mijn wegen wat houd ik veel van jou wat ik graag zeggen wou o lief je bent mijn gloren door jou ben ik herboren wat houd ik veel van jou'…

Denken aan dat ene moment dat ooit zal komen een ieder bestemd Pijn het einde is daar de laatste adem het leven is klaar Somber zijn de gedachten voor het moment wat je kan verwachten Donker is de duisternis pikdonker als het doek gevallen is Dan komt hét licht dat gaat schijnen aan de horizon en alle problemen zullen verdwijnen…

De adem verliet hun tere lijfje. Zowel jongens of meisjes verlieten het aardse leven. Ze hadden nog veel kunnen beleven.…

ik schrijf je al weet ik niet waar ik beginnen moet je plukt aan mijn warmte die met de dag verzwakt je neemt met tergende regelmaat een hap uit de zon je weet hoe je het licht van de maan verduistert je werpt je schaduw ver voor me uit zodat ik voel dat je er bent je verstikt de koele bries waardoor ik naar adem…

Als je mij toelaat in droomwereld of niet geveinsde werkelijkheid reizen we samen naar de stilte onder bloesem van de vlierstruik ruiken we adem van zomerse wind zonder verstandelijke conflicten en je kust mij plotseling vol op de mond, als ik niet aarzel vallen ook de laatste woorden op de zachte zwijgende grond waar de stilte al…

ik ben nog niet dat wat je wilt ik blijf een mens die vecht tegen de adem van schoffering dat rijpt als rottend fruit hij geniet van macht en spuugt zijn gal in een emotionele waterval zuigt elke druppel energie uit bloed en vel moge de hemel zich erbarmen over de arme nu de meedogendheid uit 't hart is gebannen…

wolken en wat grijs tikje ondoorzichtig de zon wilde wel maar scheen toch heel voorzichtig een matte sfeer iets te benauwd alsof je adem dubbelvouwt en niet naar buiten lijkt te komen we zijn er allebei de bank is vrij jij kent de plaats wijs mij de bomen waaronder we de andere wereld dromen…

Als mijn vriend komt hoef ik helemaal niets te doen om iets te laten gebeuren, schaamteloos zijn we wie we willen we laten warme adem in ons bloed spelen met geluk en ruilen woorden voor hapjes vrede in onze buik - de kleine wereld ...van tevredenheid ...in de grote wereld ...van het streven - tot we verzadigd en uitgelachen zijn…

Ik hou mijn adem in en voel dit is een begin je hand streelt mijn wang en je andere mijn dij, kalm dit doet me iets geloven en ik verdrink in je mooie ogen ik voel mijn lichaam en tril en als een tweelingziel geef jij een ril je betast me en op onderzoek ga je verder en je hoeft mij niets verder uit te leggen je wilt me en je bent…

Leugens vinden geen rust, tranen worden gesmoord Moede ogen en dode woorden sterven duizendmaal tussen sussende stiltes Mijn ziel is al gestorven, leeg is mijn lichaam, kleuren worden uit mijn stem gestolen Zuurstof wordt uit mijn adem geperst, ik stik in een onbedaarlijk huilen, ik sterf duizenden dagen Er is geen waarheid, alleen…

met kunst en vliegwerk hielden we jou in leven tot je uitgemergeld je laatste adem uitblies zonder kracht je kon niet meer lopen niet meer praten je ogen zagen zonder zicht flarden uit het verleden spraken zonder inhoud, zonder bericht je handen lagen stil huid om skelet we hebben je laten leven dood in je bed rust zacht…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

…en vergeet niet te ademen daarginds voor twee: de weldadige koelte die over kan waaien als wij dat willen. …en bezwanger voor mij wolken met de mooiste muziek, hoorbaar water van levensbelang. …en hang mijn fluwelen schaduw rondom je gestalte wanneer je straks gaat.…

Een silhouet tegen een rode komeet landt even op aarde om adem te halen Hij zweeft of hij fladdert, probeert te verdwalen Hij weet niets of doet net alsof hij niets weet. Strooit dromen als dubbeltjes gul om zich heen Slaagt erin steeds zijn gelijk te behalen Hij fraudeert, om al zijn succes te betalen, met iedere kant van de dobbelsteen.…

Ik adem diep, als je je vleugels weer spreidt.…

ze hebben de zon gewist het laatste stukje blauw vergeven nog wolkt onbestemd boven wei en verre dreven het is ademen maar zonder spirit in de lucht energie is gevlucht wij onderhouden met de dood op onze hielen de meesten zijn al ter ziele zonder aanwas is het snel gedaan in de laatste generatie verliest de mens zijn…