Alle inzendingen over geul

maakt kruidig proeven zoet Ik ben zot op pikante vruchten snedige smaakvol door het vuur hartig schuimend zonder tuchten gepeperd door moesje natuur Ik ben wild met haar te heulen zeezout golvend peilloos roze en haar kuiten langs mijn lippen over mijn tong te laten slippen of haar vinnen te overwinnen gevangen in haar diepe geulen…

Gelukkig stroomt in Limburg nog de Geul En Roer, al is het vuil en iets te veul…

Murw gebeukt door tomeloze kracht Van springtij in vollemaansnacht Breken oude dijken krakend open, Land wordt schuimend overlopen. Slufter, geboren uit dijkzwakte, Groeit uit tot zilte kweldervlakte. Op warme dagen lamsoorpaars getint, Blauw doorsneden krekenlabyrinth.…

De eerste zonnestralen raken het wassende water Het schitterende waterkleed laat zich spreiden Drijvend neemt het water de zonnestralen mee Langs prachtige oevers van groene weiden Het waterkleed laat zich meenemen Door geulen van mystieke rietkragen In nevelen vol sprankelende druppels Het water laat zich langzaam meedragen Stil laat ik…

zacht kabbelen de woorden voort warmen zich in belangstelling alsof ze nog nooit zo expliciet zijn gehoord de toon verbindt onderliggende gevoelens die langzaam aan komen drijven uit ankerplaatsen in stilstaand water ver van de geul waar gisteren en vandaag nog kolken met de vaart van het wereldnieuws en de regio’s nog op…

Herfst Sterft Met dat bladgeritsel in de struiken Zal alles in het water onderduiken In een week verwelken alle kleuren In geuren Troebele verhalen Zal het de stroomversnelling halen Langs de geul in de modder Een verloren zondagsfolder Weggegooid door een blaag Bedrukt vervormde toplaag Als herfst-traag Een berg oud nieuws Tragisch…

Een ribbelstrook zand en zonlicht schitterde in een geul oude vloed die ging toen een slingerpad het zicht op het strand openbrak, de gloed van de dag jou beetnam, je streelde met een wind vol kinderstemmen een kluwen vogels jou verlokte met hun wit van het blauw breken dartel als jij die van mij rende naar de zee die vlokken sneeuwde…

de regen valt met sloten koffie aan de tafel vierkant geknoeste tijd met elleboog gesleten geulen waar gasten zich een plek weten om het hoofd te laten hangen voor even nergens thuis het getrippel van duizend druppels verdrijft het eeuwige geneuzel in wat het verleden heet te zijn nu en gisteren ook al toen de zon zo scheen en toch is…

al weer bijna zomer een bijtje vliegt verbaasd voorbij Maar wat zou het bijtje wezen is het een hijtje of een zij Het is felgekleurd oranje en dat is maar heel gewoon Het is geneties zo gekleurd en bovendien is het een kloon Verder heeft het ook geen vleugels maar een turbine op de rug Daarmee raast het door de velden naar Schin op Geul…

Nog voor mijn tijd geslonken is Nog voor mijn beide handen de zure bessen graaien en de geul dempen met uitgedoofde ogentroost Hier wil ik niet staan. Niet op deze rand Niet aan deze kant waar mijn hals vergeefs reikt, en pijnt… en mijn schouders kreunen onder de zwaarte. Ik kan geen vleugels dragen.…

De dotterbloemen vallen droog in de spiralen van het slib eens stond het water huizenhoog tot aan de rand van ieders lip baggerschuiten zijn vertrokken door verse geul in de rivier de natuur zit met de brokken en zucht onder een kwaaie pier de rechte weg leidt naar het geld en verdraagt geen puur gekronkel spaarbekkens worden niet…

wijsheid, recht en rede geen oorlogskreten, doch juristentaal de stenen van dit trotse tribunaal zijn dienstbaar aangereikt door mogendheden die lessen trokken uit een wreed verleden de toekomst kreeg een zonnig voorportaal de witte duiven kijken strak omlaag nog altijd zien ze Moeder Aarde smeulen het bloed stroomt dampend door de diepe geulen…

Een geul in het zand die om het dons Van haar kuiten gruist, glimmend brokaat Zeewater dat hij op haar navel morst Zijn afdruk bij de hare, finaal De luchtspiegeling: een strandhuisje Met een dak oranje zonnevuur De houtgeur van de zomerstede Stoffig licht kierend op haar figuur Zuchtende planken, mousserend vocht Een…

We waren toch zo mooi, nu ligt ons tulpenblad te rotten in de geul, tot pulpenzooi op de corso fel gekleurd en veel,  maar zonder steel en op de velden tulpen zonder kop er op. Mensen zijn onpijlbare wezens verplaatsen ze zich weleens in onze tere levens? wij verwerden tulpen zonder tulpenkop maar zij....…

ik zie mijn kind dat met grootse gebaren door onze vingers glijdt jaar na jaar gedijt in warm omsloten tijd hij draagt de zomer in zijn ogen gebogen over zijn prentenboek vol zelfgemaakte beelden met op de achtergrond de zee graaft hij een geul vol idealen en laat het zilte nat zijn gang bepalen, tot ter kimme in een gouden zon zijn…

Tot zijn hoogte trachtend zich vergewissend van zijn kracht haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de branding brekende kruikjes wenden zeeziek de steven.…

Tot zijn hoogte trachtend, zich vergewissend van zijn kracht, haar geulen klaar voor dieper water toont ze hem haar strand dat wacht. Een nonnengift, roze gekapt ligt teer neer in 't zand. Onder de branding brekende kruikjes wenden zeeziek de steven.…

Een cruise toetert door de geul Een rookkolom die afbuigt De schicht van de vuurtoren Als een zweefvliegende schotel Maar dan vleugellam Konden we maar mee…

En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul, Mijn lamp blijft helder branden, Uw olie drupt een geul Van rust tot aan Uw stranden. Het westen is al nacht, Maar ’t Oosten vlamt van vuren.…

mijn hartslag het woeste handschrift door mijn hartslag kom eens hier en luister naar mijn hart in dit laatste uur laat het voor altijd duren dit laatste uur alles is vredig alles is mooi in dit laatste uur moed, geluk en wijsheid brachten ons tot hier liefde in de schaduw van het slagveld moed, geluk en wijsheid wens me moed, geul…

garant voor een weerpraatje in de tram waar de ramen met condens beslagen zijn mijn verleden gaat jullie geen bal aan hierbinnen heeft het slagersmes een duidelijk omschreven functie zoals ook mijn witte schort mijn witte muts en de kadavers aan de haken een duidelijk omschreven functie hebben het bloed stroomt in de daarvoor bestemde geulen…

Knokke en rechts ziet ge Cadzand zoveel beelden, zoveel schoons en rust een hele grote groep plevieren kantelt in het zonneke, wolken van vleugels die afsteken tegen de horizon, terwijl de straatjes mee stapelluchten liggen te wachten op zee, zie maar oude staken van de zeeaster staan als witte paters in het ijs wat op de kanten van de geulen…

Hij toonde een oude kaart met tientallen eilanden en diepe geulen daartussen. Een ansichtkaart gekocht met een diepe vaart tussen de mooie bollen van een Zeeuwse jongedame met pit.…

uit deze natte benauwde stad de geulen van straten vol modderen huizen de lucht van afwas erboven de bomen geen bomen maar verdwaalde houten klazen het geraas van stinkdieren de verspijkerde broeken van ontuig dat vloekend&brommend voorbij daast het pils dat geel de gore kroegen uit stinkt….…

Toen ik de zwarte rotsen zag Waar blauwe golven braken Ging ik naast de palmboom zitten En at oranje fruit Ik hoorde hagedissen sluipen Ik rook het zout en zag de grond Door diepe geulen van het land Terug naar de koude diepte kruipen Veel verder nog vervloog de as Van een vulkaan tot rookgewelf Terwijl de oceaan mij duldde Zich aan…

brutale krassen van een botte schaats Een wolk van stof ontsnapt uit grotere scheuren als voorbode van 't verval, dat staat te gebeuren Opgemerkt maar ongemoeid voltrekt verder lot rammelend van kracht... verbazingwekkend vlot Dieper klievende kloven loeren al gapend rond zien in alles voedsel, voor een hongerige mond En gierig graaien geulen…

Onder weg zwierende zomervogels tegen teder geel gesneden horizon sluimeren driften gezwind en ontvlammen kussen naar lomer bindt de wind ons warm witte lichaam dat kronkelt oneindig tezamen op vocht groene mossen rond dieprood knisperend berk en beukenblad zojuist gevallen door de herfst zacht uitgelegd in geulen van ons verhittend…

verandert in een waterval als hij de rand van mijn kin bereikt het verdriet klettert in een dal alwaar ook de tweede dam bezwijkt Het hele lijf in paniek, de nood toestand van kracht als al het opgeslagen water zich een weg naar buiten vind een ramp voltrekt zich die nacht maar is voorbij zodra de ochtend begint De schade is enorm diepe geulen…

De achterneef van mijn vriendin Uit Susteren bij Schin op Geul Vertelde aan mijn minnares Uit Berkel c.q.…

straffe tegenwind soms kerend op mijn weg die ik schoorvoetend ga zie in mijn ziel,het zwartwit beeld naar bruin toe verkleurd een niet verleden oorlog de golven als mortieren denderen door mijn lijf schreeuwende meeuwen de paniek van verscheurde harten vluchtend door de onvoorstelbare verwoestende nacht ik struikel, een waterige geul…