Alle inzendingen over glazen

Glazen grijpen en legen; veel jagen en reizen; vrouwen omhelzen en strelen; strijden op felle paarden en blinkende wateren splijten; spelen met licht en donker; den dag en den nacht doorrijden onder fluweel en schaduw en flonkrende sterrebeelden.…

Een kroeg bezoeken en naar glazen grijpen, je geest, een luchtballon, van zandzakken bevrijden, steeds hoger stijgen en blijmoedig verder hijsen, de hoogste tijd, een nieuwe kroeg, je geld, je jas, zo dweil je door de koude voorjaarsnacht en pist, je bent een man of niet, schuimkringen in de gracht.…

de waarheid stoot zich telkens aan dezelfde steen hoe schuldig kan je zijn aan onschuld, vraag ik me af of is het de som van dingen die aan het eind van de leugen wacht glazen waterlelieknoppen verdragen geen stenen ook niet op blauwe, bevroren lippen van sprookjes de wereld krimpt koud in uitgedoofde handen wanneer je vloekt om…

oceanen overzwemmen want het water zou je dragen, voeden en verwarmen kieuwen zouden groeien in de keel opdat je kon onderduiken, als de zon te fel rokende gaten zou branden in je vel Je moest aan regen denken, aan tranen verdampen en op een zonnig terras alleen op hem vallen en de mensen verbazen in wonder bovenwonder laten geloven nieuwe glazen…

En onder de glazen stolp van de maan ontbrandt een geweldloos gevecht tussen verwachting en vernieuwing rechter in een tijdloos niemandsland. Te dolen door eeuwen van dakloze bladeren, een plek waar niemand komt en de seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waarin we verdronken als minnaars vermomd.…

vanuit een half glazen geleide bolide kijk ik naar de koude kant betonnen wormen kruipen over zwarte paden - met witte streepjes ze zijn al gevuld met stromen heersbeestjes doorhangende lijnen spannen van paal naar paal naar paal, de grond is bevroren wit laagjes water plaveien hun pad naar de Po altijd vooruit altijd lager van glinst’rend…

De jeugd is wazig als kijken door tien glazen whisky. Maar ik zie je dansen; ik zie je op een paard zitten, zoals ik zat, radslagend, roodgespannen spinninglessen. Ik zie reisverhalen onder jouw naam, gedichten langer dan mijn muren, van toneel opgetrokken. Ik zie je staan in dat Laura Ashley jurkje.…

op het joelende verlichte plein zoekt een open legerjeep schuchter zijn weg door de verspreide feestvierders heen draagt boven zijn rechthoekig glazen aangezicht de woorden LANG LEVE DE JONGE PRINS bromt krachtig en met opbeurende verwachting over opgroeien en sterke ontpopping der toekomstig koning.…

Het was gewoon een appeltje zo'n mooi rood ding het lag gewoon te glanzen op die glazen schaal met zilv'ren ring. Gewoon een ruikend exemplaar wat niemand pakken wilde terwijl de rest van de schaal nou juist om opvulling gilde.…

na menig glazen drinken gaan zijn wazige ogen open ook de problemen met z’n handen, beginnen stilaan af te slinken. onzekerheid gaat nu verdwijnen hij begint zelfs al veel te praten maar het gevaar ligt op de loer, om zijn moraal te ondermijnen.…

rondhangen en bemerken weigeren naar huis te gaan niet meer op je benen kunnen staan moe zijn van dat zo gezegde werken het beest kwam boven en blijft drijven zinloze gesprekken, verloren dromen moeilijk daar nog doorheen te komen de duivel heerst, laat onrust verschijnen een cafeetje hier of een taverne daar wat jenever en wat glazen bier…

Vodden en wagons tekent en beschrijft zij zij braakt verzinsels, glazen deuren om achter te verschuilen, weer haar pruillip te stiften werkelijkheden niet te willen aanschouwen.…

polarisatie te doorbeken Waar communicatie niet meer mogelijk is schuilt 't gevaar Kunstlicht vloekt met daglicht - men zegt - ze zijn afgeweken Als bloemen treurig en slap die in dorre aarde vallen Gelijk een boom met kale takken waaraan geen twijgje Groeien openbloeien kan rondom kanonnen en knallen Schommelen de papieren bootjes tussen de glazen…

Haar handelen was vaardig maar zacht, draaide glazen kraantjes open of dicht. Toen ging ze weer weg waarbij ze even glimlacht, een witte engel zacht ruisend uit het zwakke licht.…

Je hoort zacht het vogeltje dat in verenkleed gestoken voor jouw venster fladdert het snaveltje tikt op de ruit als zij jou vrolijk opgewekt dit verjaardagslied toezingt laat de muzikanten komen schenk hen glazen gele wijn zet alle deuren royaal open vier dartel deze vrolijke dag geen lijstjes die jou vertellen wat-ik-moet-doen-vandaag…

o glazen ademstoot, o blauwte van heur stem, o lichte lik en zachte tonen, o diepte daar opdat ik!…

oh, ik haat dat commerciële dat verplichte en zovele de terrassen met te dure glazen bier plaatsbewijzen om te bidden of het God ook wat kan schelen dat de mens voor ’t geloof komt of ’t plezier zelfs de armoe van de schrijver in het kleine gouden straatje moet voortaan betaald met duidelijke munt waar een blik in het verleden…

trapje naar de grote keuken leidt waar ook nooit rust is want Vera in en uit vliegt met een geplukte gans of kip of allebei en kisten met tomaten De soep doorlopend trekt van al het verse uit de tuin Het tafeltje met stoeltjes uit een brocante stilleven dat tot leven komt als etenstijd de borden op gebloemde kleedjes zet en glazen…

van bal tot buikwand van baarmoedermond tot de bodem van jouw bekken nu kies ik tegen rotzooi en kabaal, voor sprankel en parel breng ik slecht nieuws, dan bries je door een tuit de paarse prop van jouw lippen, wankele wervelwind die over de schuit kantelt, een wieg van wrakhout ons onverwekte kind ligt guitig te fluiten in mijn kop de glazen…

je rijpt aan lange twijgen de ovalen pit verhult de korrel die twee lobben draagt beschut door een gave, taaie schil hij haakt met vezels en haren aan vlees dat meeveert als ik er mijn duim in druk je wekt de klieren onder de tong maar ik stel de aanval uit en vel de vijand de honger die ik gisteren nog bedwong je ligt nu in een glazen…

een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen mos in de voegen wilde wingerd woekert over de gevel aan de dakgoot hangt een flard ik herken het gaas van een bruidssluier de kanten zoom van jouw beha ik klauter over dakpanscherven wurm me door een kantelraam mijn spijkerbroek hapert aan een haak jij zit geboeid in een glazen…

na de duik uit de stalen romp val ik steil en vrij door het veld een makke pion van de zwaartekracht huid knelt in het malse harnas lucht perst mijn buik ruimte over en horizon rondom toch ben ik hier niet meer dan een klomp peillood in een glazen liftschacht de lens volgt de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing…

na de duik uit de stalen romp val ik steil en vrij door het veld een makke pion van de zwaartekracht huid knelt in het malse harnas lucht perst mijn buik ruimte over en horizon rondom toch ben ik hier niet meer dan een klomp peillood in een glazen liftschacht de lens volgt de tuimelaar achterwaartse salto met schroef uitgestelde landing…

De regen vormt gestaag Een druppel op m’n raam Het licht weerspiegelt En verspreid een Caleidoscoop aan kleuren Gevangen in een glazen bol Krachten absorberend Ontstaat een nieuwe wereld Kijkend van dichtbij Word ik beweging gewaar Een wereld op z’n kop Groeiend en groeiend Om me heen Verdwijnt mijn eigen wereld Verleid door fantasieën…

Ik laveer mijn wagentje bij haar in de buurt en even zie ik haar ogen: druppels uit de glazen zee. Ik schrik van het stilgevallen kind geklemd tegen haar borst en van de grote bolle bruine beer die in haar winkelwagen troont. Naast haar waakt haar vriend aandachtig. Schap na schap blijft de wagen leeg.…

Zwem ik in die glazen kom waar geen uitweg is in uitzichtloosheid verstard in structuur, genageld aan de plek het zand is geel en genadeloos Ben ik nog van deze tijd? In verontrusting zak ik weg de slopende, hamerende hand der tijd vernielt alles om mij heen keert zich tegen alles en iedereen Ben ik nog van deze tijd?…

weerkaatsend licht tot aan flarden van pluizige wolken de slaap wil niet vlotten en zie in het hoge gewelf een engel van vreugde dansen ik lijk de vrijheid te vieren aan geketende gedachten en in mijn rieten stoel een sigaret voortdurend vragen stelt; heeft het leven mij bedrogen met verwachten of zag ik de zon door een bril zonder glazen…

Gisteren veel glazen bier getorst en nu, zeven uren later sla 'k me driemaal op de borst. Heb 'k misschien toch weer een kater?…

nagels van haar klauwen rood en dan als kersje op de taart : de kleur van liefde en van dood een kleed dat heel wat inzicht bood vooral dan in haar drang naar vlees haar huid nu zacht, haar stem wat hees en niets dat naar relatievrees of naar de eeuwigheid verwees naar samenzijn een groot begeren ach bent U toch voorzichtig heren wat glazen…

Ja, ik heb je tekort gedaan Ja, ik heb gefaald Ja, ik heb gelogen Ja, wederom… Ja, je hebt alle reden om voor jezelf te kiezen Ja, je moet jezelf beschermen Ja, wederom… Ja, ik ben degene die je pijn heeft gedaan Ja, ik heb alle glazen ingegooid Ja, ondraagbare pijn heb ik je aangedaan Ja, berouw komt na de zonde Ja, wederom… Ja, ik…