Alle inzendingen over gloed

Tinten rood en groen, met zo'n mooie gouden gloed of een prachtige paarsblauwe hemel met een oranje randje rond- om haar, bovendien zorgen kriskras door elkaar getrokken witte strepen van gevleugelde en voorbijtrekkende vogels ook voor een echt en waar openluchtspektakel.…

jouw stem die versteent In het slakkenhuis van mijn oor Of beter nog Zwijg maar laat me getuige zijn Van jouw aarzelende pas Jagend naar nergens Hoeveel zinnen heb ik al verspild Een aangespoelde inktvis bleef ik Met zuignappen door een blakende zon verschroeid Er is altijd nog de huiver Het milde gebaar dat het bloed beroert Het is die gloed…

Jij godsgeschenk voor monomannen, als drager van de eeuwige hartstochtelijke gloed. Was het nieuwsgierigheid of valkuil onvermoed dat je, ondanks het oppergoddelijk verbod, een doodskoplogo en heel streng beloven, het doosje even kieren liet en tijd en eeuwigheid verschoven?…

De stormwind gierde met dof gedruis; 'k Doorstak de bruigom in Ada's huis; Daar binnen stond ze, en 's bruigoms bloed Stroomde op 't satijn met purp'ren gloed; Daar zonk ze neer, nu bleek, straks rood... Toen 'k haar omhelsde was ze dood. De stormwind giert nog met dof gedruis, En 'k dwaal weer treurig om Ada's huis.…

't Was of Gods niet te naken gloed, Die helder oplaait in uw ziel, Door blinkend prisma tot mij viel Met al de warmte van uw bloed. Even voor dit juwelen licht Heeft duizels donker mij bedekt. Toen heeft uw lach mij opgewekt En zag 'k uw glanzend aards gezicht. Uw handen hielden strak de toom En temperden de gulle draf.…

Hoe heerlijk dit leven, die voedende gloed. Maar plots is het weg, ’t warme verdwenen! Geen damp meer, wat is er gebeurd? wie was er nalatig, wat ging er versloffen, het vuur langzaam uit.…

Zo heimlijk en zacht is die stemme; Toch bruisen mijn zinnen en bloed; Zo week is de blik dezer ogen; Toch brandt hij met zengende gloed. Ik wil aan de tover ontsnappen En 'k volg steeds, bedwelmd en gedwee... Eensdaags zal dat oog mij verslinden Als de afgrond der kuilende zee.…

Gij slaapt, met argeloos, stil gemoed, Wen de morgenzonne met bloed'ge gloed, En met leliënwit uw hoofd beglanst, Lijk een priester die zijn offer bekranst: En gij slaapt! En hoort gij der smeden hamers niet? Sta op! sta op! Zo klinkt hun lied; O! zo gij het doel van hun zwoegen wist....…

- o Lente, die daar tiert in 't vreugde-hijgend streven; Lente, blij-flakkrend zijn van wijdse heerlijkheid; Lente, die 't broeiend vuur van 't bremstig gloren zijt dat ik, tot zang en daad, door hoofd en hand voel beven; Lente, o Lente in de macht van gloed-zaaiende goden; gierend uw wellust bij het zwoegen van uw willen: ik, zat…

Ik ben zó blij, ik weet niet wat ik doen moet, het is Herfst, en 't is mij of ik slechts kende het eerste stralen van een nieuwe Lente in een tere, gele gloed. Ik zou willen lopen en elk mens die voorbijkomt, door de lens van mijn geluk doen kijken.…

Boeken lezen, kaartjes schrijven in de gloed van een verlichte kerstboom en winterkransen, .dit alles samen met stemmige muziek brengt een kerstsfeer om van te dromen. Maar ’s avonds staat de TV op ; gaat ons land naar de vijfde golf?…

plastic tas zoals men dat van hem kent Het is niet te geloven man zijn stem is laag noch hoog Wanhoop doet hem schreeuwen de lippen gesprongen Hoe angstig klinkt zijn betoog Ik ging voor een radiootje ruitje tikken zoals het moet stond zo op de achterbank een nieuwe fax met telefoon en niemand die je wat doet Mot je kijken hij is gloed…

'k Ben ver van u, ofschoon gij, zoete bronne van al dat leven is of immer leven doet, mij naast van al genaakt en zendt, o lieve zonne, tot in mijn diepste diep uw aldoorgaande gloed. Haalt op, haalt af!... ontbindt mijn aardse boeien: ontwortelt mij, ontdelft mij!,..…

Nu wekt haar gloed, In mijn gemoed, Een vreugd, niet uit te spreken! 't Is of er bloemen open gaan En lentenachtegalen slaan En strakke windslen breken. 't Is of mijn hart Betoverd werd! Waar vloden al mijn zorgen? Weer heb ik iets van 't vrolijk kind, Die 't leven zag, in rozentint, Een korte, blijde morgen.…

middag avond ik mis je mond ik mis je arrogante gedrag je stomme grapjes geintje je lach nou dag en vergeet niet dat als ik je zie een gekke bek naar je trek want lief je weet ik ben zo gek als een deur ik mis het je geur je kleur in mijn grijs bestaan roep en ik kom er aan en zo niet ook goed maar ik blijf aan je de denken bij de gloed…

Hij speelt; maar onder 't borstlig haar der ogen Ontvonkt een gloed, wanneer het nimfental, Schuimblank, als zo de waterval onttogen, Zich steeds vermeerdert, door het klaar geluid Gelokt, dat soms verdroeft tot weker schal. Hij speelt; de rosse wimpers splijten smal, De vingers trillen aan de dunne fluit.…

Nu weet ik, dat ik éénmaal heb geleefd Op gouden troon in Hemels tent, En dat mijn ziel Gods gloed gedronken heeft En zuivre tocht gekend. Daar waaiden zilvren winden om mij heen En 't licht vloot rond in eeuwge dans, Daar drupten paarlen geuren en 't geween Van een juwelen glans.…

Klapwiekend stijgt op de vleugelen Druipend van 't vloeiende goud aan de kim d' Ochtend in 't kleed van saffraangeel, Maagdlijke bode des daags; En de gloed op haar blozende wangen Kondigt het rijzen des lichtgods.…

Er stijgt een warmte op, een gloed ze overweldigt mijn gemoed. Bij 't station neemt tringelend de tram mij mee langs zware kastanjes naar de zee. Op 't strand ligt de verlaten pier verroest tegen een blauwe hemel. Dichtbij lijkt Noordwijk hier, maar 'k kies de havenhoofden, die met hun armen schepen welkom heten.…

Een krans is 't van - kindren, gekweekt met u w bloed, Dat helder hun wangen doet blozen; - Van kindren, wier oogstraal nu blinkt van uw gloed, Wier lip is bedekt met uw rozen; Van kindren, in wie gij, o Moeder! herleeft, En ons weer uw schoon te bewonderen geeft! Buk, Moeder!…

Verzadigd van indrukken: Flarden van klank Flitsen van beeld in een sissend hoofd Ze vloeien onstuitbaar binnen Schelle tonen, scherpe kleuren De vezels tasten hijgend naar diepte, de gloed, de schemer.…

Een gloed! We bewaarden een half biljet, waardeloos in een borstzak. De kus lees ik nog net van jouw gezicht. Slaaf van de trouw word ik. De sloper met een kwaad geduld verandert de burcht in een heuvel van gruis.…

Venus' licht heeft minder gloed, Waar zij laat in 't West gaat dalen, Maar ... de zaligste verhalen Zijn het, die haar stem mij doet, Als ik tot haar neergebogen Zeg, dat háár mijn hart begeert, En, door zelfde drang bewogen, 't Hart haar 's werelds zoetst vermogen: 't Kussen van liefs lippen leert.…

En boven de bomen blonk er Het helle nachtgeflonker Van der gesternten gloed......... ------------------------------------------- uit: Onze Eeuw, jrg 23 (1923)…

Die streeft bestendig haar op zij, Daar deze uit afgelegen streken Haar eens in vijftig eeuwen groet, Of ligt, haar wijd gebied ontweken, Slechts eens bestraald wordt door haar' gloed.…

uw gloed Doet veerkracht in ons harte dalen, Gelijk een bundel zonnestralen Natuur in ’t Noord herleven doet. Ach! wat, wat toch is ’t menslijk leven, Zo niet de Godheid in ons hart Die zucht tot bijstand in de smart, Die drift tot redding aan het mensdom had gegeven?…

Nu is ’t nacht - - zij wacht, het hoofd gebogen de komst, die lichten doet de ogen met vreemde, helle gloed… omdat zij weet, dat zij verleiden moet. Dit is de nacht.…

Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt. Dees dichte sluier door te boren Hangt aan geen sterfelijke macht.…

Wij laten de ogen om ons waren; Maar vruchtloos is dat ijdel staren Naar 't vonklen van een flauwe gloed, Die 't dompig nachtzwerk op deed klaren Dat afschrik en verdelging broedt. Dees dichte sluier door te boren Hangt aan geen sterfelijke macht.…

Verbitt'ring daarbinnen woedt, Doet sterven Lichtblijde erinn'ring in de vlamrode verven Van hare gloed! Gij mort, gij lijdt? Van uw lippen laat Dan vallen uw klagen, Nog eenmaal ontboezem Uw hart zijn vragen....…