Alle inzendingen over gloed

Verbitt'ring daarbinnen woedt, Doet sterven Lichtblijde erinn'ring in de vlamrode verven Van hare gloed! Gij mort, gij lijdt? Van uw lippen laat Dan vallen uw klagen, Nog eenmaal ontboezem Uw hart zijn vragen....…

En thans te ver van U en van Uw veile panden, de kus van wulpse mond, de gloed van kranke geest, de smaadlach van Uw oog en streling van Uw handen, 0 't schaamteloze schoon, dat huivrend is geweest. Geweest!…

III De lach der lippen zal vergaan Verdoven eens der ogen gloed; En hoe zou 't woord van trouw bestaan Tenzij-dan dat het Ú gemoet O Stilte, die in Leed en Strijd Uit 't aardse onze harten wijdt En voert ons zwijgend naar het land Waar 't onverganklijke het wijken bant.…

geven insecten, vissen, mens en dier bomen, struiken, gras en wier steeds kans biedt om te leven als elke schaduw korter wordt de dag tot even is verkort verliest de aard haar kleuren de bloem plooit kalm haar kelkje dicht om in het laatste avondlicht nog merkbaar zacht te geuren alsof de zon de nacht begroet hult zij zich kalm in rode gloed…

Nauw purperde ’t Oosten met rijzende gloed, Reeds snelde, Te velde, Met wakkere moed, Een jager, De plager Der hazen na d’oegst – Een jager zo woest. O jagerke, spoed wat uw gangen: Ras is er een haaske gevangen!…

Totdat de rotsen smelten in de gloed der zonnestralen - beminnen zal ik u zolang als ik zal ademhalen. Vaarwel, zoet lief, mijn enig lief! nu moet ik henenijlen - ik kere weer, al scheiden ons tienduizend lange mijlen!…

De boulevard en ’t donker doods plantsoen, je blauwe heliotropen volle hoed en in een groen gloed ’t felijnen lijf dat zwichtte en op jouw mond joúw mond, als droeve klacht die zacht verzwond, Verlaine’s lichte poëzie: ‘Voici…’ ---------------------------------------------- apache - straatbandiet heliotropen - blauwpaars getint…

in de magistrale gloed van namiddagzon die uitbundig jubelt als een zojuist opgepoetste koperen schuiftrompet dansen zingende muggen, rijst een oranje vuurzuil in de mosgroene vijver en waaieren losse handen gedachteloos vele kanten uit roerloos echter wat gazen vleugeltjes hangend aan wit wuivende bloemkelken hoe zelfbewust geuren zij daar!…

Loutrend mij door reine gloed, Daar Ge in mij niets bozes vond; Mijn gedachten, mijn gemoed Overtreden niet mijn mond. Voor de daad der rovers, God! Had ik uwer lippen woord, Dat beschermde mild mijn lot: 't Leidde mij door 't leven voort.…

Wij stappen met versnelde voet Op 't licht af van een hoger gloed. ’t Gebrekkige, dat ons omgeeft, Zo lang wij zijn aan 't stof verkleefd, Werpt onze vlucht ter neder; Vernietigde onze adelstam, En fnuikt en maakt de werkkracht stram Van de uitgespannen veder; zweven op, maar zinken weer, Als drukte een loden last ons neer.…

Hoor nu, hoe gij in de gloed 't kussend mondje zetten moet, om het zoetste zoet te kopen. Niet te dicht, en ook niet open. Laat één plaatsje (zo is 't wel!)…

Een zachtere wind zonnestraal schijnt door de wolk gloed op je gezicht. Open je ogen en zie: licht. ruimte. kansen. een volgende stap. De wind neemt je mee helpt je vooruit en je lacht echt, maar wel met pijn. Gebroken hartje in elkaar gezet maar niet helemaal geheeld.…

blijven samen ook dit keer Onvoorwaardelijke liefde bouw je op Je laat elkaar en soms in sop Maar dan kom je weer samen Wil dit dan ook samen beamen Vergeven en dan het vergeten Je best doen je er niet aan opvreten Weer uit liefde elkaar behandelen En weer met zijn twee gaan wandelen Alles is weer goed Gemoedelijk en liefdevol met gloed…

geen dezer lievelingen kan de pracht van mijne haren doven in de gloed van matelozer pracht, geen kan mijn bloed vermoeien tot de dood, uit elk omarmen schittert het schild van mijne schoot wit-stralender. de zuilen mijner schenkels spannen zich rijziger, uit de verstrengeling der leden puren de mijne kracht en glans, de hare welken week. zij…

Gij zijt de onwederstaanbre gloed, Die mij tot dichter maakte! Die in mijn rusteloos gemoed Sinds de eerste kindsheid blaakte! Gij zijt die min, wier zaal'ge smart Mijn eerste zuchten riepen, Toen in 't nog pas ontluikend hart Der driften stormen sliepen.…

stillekes valt de avond als ik door het duin naar het schor wandel, het lamsorenveld ligt in paarse gloed aan de voet van een groep oude begroeide duinen postelein,teunisbloem en klauwier markeren de overgang naar vochtig terrein, hier en daar staan plekken zeekraal, jonge konijntjes schieten voorbij waar zou hij zich ophouden, is het…

En thans, nog dwaas en stom van schrik, en d'eedle gloed in 't hart gesmacht, aanschouwt hij, machtloos, van de ree, die boze zee, - de levenszee!…

O vrouw, zon in zonnestralen, Uw lippen zijn bokalen, bokalen met klank, die vonken van gloed, Uw brandende bruisende bloed. Uw ogen twee zonnen Uw borsten twee bronnen, want heel Uw lichaam is drank! O vrouw, Gij zijt en zon en sterren en maan, de open wei, een diepe laan, Gij zijt een stad in 't middaguur, Gij zijt vuur. ...…

iemand groter dan wijzelf geluidloos roffelt op een trommel en alles op de vlucht doet slaan in natuurlijke, logische stromen het water dat dan dromen gaat en wind die klimt in de bomen zij is een slang in verzengende hitte wachtend op de sterrenloze nacht: roerloos zwoele woorden fluisterend wevend een lome zonsondergang een bloedrode gloed…

En ’t kusjen is verrukkend zoet, Wanneer ge ’t stookvuur van uw gloed Op ’t tintlend oog moogt wreken; Of als men op een schone borst Een wederzijdse minnedorst Met kussen aan mag steken!…

onevenwicht Hitte belazerd het licht Opgewarmde uitgestorven levensaderen Wintergloed is er water genoeg Zonder dat de dijken breken Voorzienigheid ons geluk Ons be-Heren Kleurrijk leven Oratorium in Avondzon Licht aan slapen toe-komt Sprekend in stille,verbindende maten: “Vriendelijk licht dat heel de dag aan de hemel hebt geblonken,dat uw gloed…

Ach, maakte eenmaal uw dwaas- heid plaats Voor dichterlijk gevoel; Ontvonkte eenmaal die gloed Uw bloed, Hoe liet u ’t beuzlend rijmen koel, Hoe streelde u ’t dichtrenkoor ’t Gehoor, Hoe zoudt gij hun verheven toon Eerbiedigen als ’t ENIG SCHOON, schoon, Hoe ruiste u die in ’t oor! In ’t oor?…

ja, geen gloed Van ’t kreefgestarnt’ schroeit dáár de veerkracht van ’t gemoed. Stroomde eens van Memphis grond de kunst naar Hellas stranden; Wellicht hereist de Nijl des aardrijks offeranden. Dan kweekt het maangebergt’, wiens kruin door d’ether dringt, Een Humboldt, die het meet, een Halle , die liet zingt.…

De wees, die nooit de liefdelach, De warme gloed van 't moederoog, Zijn treurig pad bestralen zag, Die, als hij hong'rend herwaarts toog, Slechts dorre stopp'lend vond voor brood, Vaart thans als beurtman op Buiksloot.…

" Wij zoeken 't ver:- Ik zoek de liefde en die gloed Die altijd brandt en nooit beschadigt, De diepe bron, die immer zoet, Toch immermeer mijn dorst verzadigt - Maar ach, van elke nieuwe min Proef ik het einde in 't begin!…

goede wijn is; 'k maak 'm open en snuif het rijk bouquet: kers met kaneel dan laat ik 't rode vocht m'n tong omspelen heel langzaam spoelt de weldaad door m'n keel die zachtjes klokt door haar fluweelzacht strelen de kleur is donker: karmozijn als 't bloed waarin nu machtig stromingen gaan woeden mijn slapen kloppen sterk; een warme gloed…

walsen dan mede, Kleurend de deining met sombere gloed. Moeten we wijken en zinkend bezwijken, Niemand van ons die ooit siddert of ijst… Recht is het ook dat met kaperse lijken, ‘t Golvengewriemel zich gulzigjes spijst. Gromt dan de zeestorm verbolgen ons uitvaart.…

Dàn, met een lang-gewend gebaar heb ik het ledig glas gevat, en uit een grauw-bestoven fles schenk ik het oud en nobel nat, dat in het helder lamplicht wint een diepe kleur, een donk're gloed - zo werd eenmaal dit ledig lijf gevuld met stromend bloed.…

Ik loop nog in het gindse, het anderszinse Van weggelopen dagen In een zoekend verlangend vragen En een bangend klagende gloed van zonden Bloedend aan mijn ziel die wondde Voorbij achten, de dag gaat heen Zinkt langzaam onder een dak van wolken Die het gegane azuur bevolken en de kleur van dagen molken Niemand weet waar ze wieken En portieken…

gewaad van uw schouder, Dat schitterend hulsel, zo blinkend schoon - Zijn bloedstroom stuit, zijn hart klopt kouder: In volle naaktheid staat gij daar, Een aaklig geraamte met holle kaken, Een spotgrijns op de vale mond, Waarop hij meende de zoen te smaken, Die gans zijn ziel met weelde en genot Zou vullen; huiverig koud de leden Wier gloed…