Alle inzendingen over grens

Dat ligt verborgen achter van doodgaan de grens. Hierin gewoon geloven kan niet anders dan behagen, Voorziet van binnenuit de nodige kennis aan elk mens. Tijden stond ik ver van Hem vandaan, Met een periode van vlammen die me zwaar griefde. Een heftig zielenleven die de weg deed ontstaan, Mijn eeuwigheid te zoeken in Zijn liefde.…

Waar ligt die grens? Opnieuw die toevlucht, naar dat grote zwarte ding Toenadering Maar niet beseffend hoe ontzettend kwetsbaar Wat ik mis, wat er ontbreekt, geen idee wat en waar Het geeft me gewoon zoveel, het geeft me alles, passie Voor die muziek, een enkele emotie Daar leef ik voor en daar leef ik mee…

De grens, klemvast, was een ver geheim. Het was nacht, de maan was rood. De hoge heuvel sleepte stenen aan waar 't licht afdroop als afscheidstranen. Het gevaar verbond de wond. We liepen. De bergkam had gaten in zijn tanden en het kind vleugels op haar rug: schooltasje, foto van de klas, krabbel van de eerste liefde.…

Voorbij een grens van progressiviteit, een dramatische stap naar dogmatisch conservatisme, ver van de beoogde creativiteit en van een reflectief denken, z'n bewustzijn verloopt dan instinctief, waarbij hij z'n verantwoordelijkheid ontloopt.…

andere vergeten filosoof *** De essentie van het zijn is de droefheid om het eigen bestaan de natuurlijke staat van de mens is het lachen of het weglachen van het onontkoombare leed om ons heen uiteindelijk verwordt het tot een natuurlijke reflex om te sterven in onverschilligheid want het onvoorwaardelijke raakt tot aan de grens…

Een land van tweeën, onafhankelijk 't een voor 't ander ontoegankelijk maar op die grens van waar of fout komt plots een nieuwe kosmonaut een eiland zonder vaste grond 't is de kleur grijs die hier ontstond De heersers roeren zich zozeer en voor je 't weet zijn ze'r niet meer waar zekerheid eerst rede nam scheert nuance nu de kam…

Op ‘n turfschip omgebouwd tot woonark groet mij een hand ik herken in de figuur mijn oom die al jaren dood is, ik heb de grens van waanzin overschreden, ben in ‘n waan beland.…

leven op wisselende ondergrond stond soms even stil bij gedachten of mensen die lachten om niets dat werkelijk bestaat en elke stap laat sporen achter soms in de maat en soms ontspoord let op je stappen,ik heb het vaak gehoord net als paradepassen waarmee werd gemoord de pasvorm was bepalend een optocht,een vierdaagse of ver over de grens…

Er is geen rand, geen grens of douane, die mijn streven verder zal tegenhouden.…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…

Een bergpas tussen Italië en het buurland Zwitserland duwt de overmoed van een mens soms over de grens van het gezonde verstand. Over de Zwitserse Alpen door de St. Bernard- pas begrijpt een mens op zo'n precair moment hoe kwetsbaar hij tot nu toe in werkelijkheid was.…

een adres boden w'ons als drenkeling aan Warme thee en een bed en vooral een cv en dekens Na middernacht pas werden mijn voeten ook warm De volgende morgen opnieuw moesten z' in natte schoenen Maar kranten weerden de kou en het was droog We liepen langs berm en langs water en het was kermis in dorpjes Vandaag bereikten we de grens…

Mijn leven lang woonde ik aan een rivier, een grens die ik niet passeren kon, voor geen geld passeren wilde, en toch, verlangde ik naar de landen aan de overkant.…

Tot hersenonderzoekers grootste verdriet Geef dus alle drugs vrij en laat ze los Natuurlijk zijn dan vele mensen de klos 'N verslavend Nederland tijdelijk en gros De verantwoording ligt echter bij de mens Die bepaald uiteindelijk de grens Zoals politici zuipen soms tot diep lens Ik neem nu een sterke bak cafeïne En als ik niet kan slapen…

Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten van gebergt', de diepten van de Oceaan, Die des turkooizen hemels vriend en onbeperkte gunsteling de verste grens van het heelal in zijn grootmeesterschap omving, En zeggen kon: mijn stalen arm noopt de bevolkte wereld gans, dat hij zijn opgebrachte cijns uitstorten…

zolang zijn geest aarzelt op de grens van weten en vergeten, cirkelt hij rond in huis, zoals de goudvis in zijn glazen kom die in de voorkamer op de tafel te pronken staat door het water glinstert een goud vlammetje van koudvuur met een kort geheugen van maar drie seconden, dus achter elke ronde wacht een heel nieuw avontuur vreugde…

Hij verft een balk dwars over de groeven, de grens van zijn lijf in gebroken wit en de vriend over zijn gestalte snoeven.…

Weet je nog die ene vakantie je was nog maar amper uit de straat de kinderen al ruzie en je vrouw al kwaad en jij op de grens van je tolerantie geschreeuw over ijs, chips en patat zeg, ken je dat?…

te zwalken soms komen er tranen iets gaat dan te snel intense prikkeling van nerveuze organen teer en terloops geraakt door een kwieke passante je denkt die is op mij je zag haar al vallen zij hangt nu in touwen een nestje te bouwen voor mijn tijd al gevallen blijf jong van geest en lijf het valt niet altijd mee om geturnd de grens…

Mijn excuses meneer ik kan u niet uitbetalen De door u verstrekte gegevens zijn niet toereikend De ingezonden stukken zijn niet meer te achterhalen Het is bijna genoeg, maar niet gelijkend Sorry mevrouw, uw subsidie aanvraag is niet aanvaard U verdient een euro teveel We trekken de grens niet tussen kop en staart We kijken naar ons belang en…

achteraf zacht wat u assertiviteit noemt geeft veel prijs Terwijl wij anders in het leven staan meer hoofs en graag het hof laten maken ons openen om in samenspraak te geraken tekens subtiel voor kaatsen gaan Benali ziet nu een wereld van verschil bij negatie van de twee verbale culturen zit men daar uit om de tijd te verduren bij de grens…

Oma is de grens van een menswaardig bestaan allang gepasseerd. Mijn lieve oma komt nooit meer terug. Haar lichaam, die haar wezen als een reiskoffer heeft beschermd, wacht geduldig op haar laatste reis.…

Zie hier het verhaal van mijn familie aan de Duitse grens.…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker worden om ook weer te worden herbegraven aanschouw de transparantie om ons heen waarin de natuur zijn gang gaat en niets aan het toeval overlaat, geaardheid getoetst aan de grootste gemene deler die in vervoering de grens moet bewaken…

deuntjes maar een enkele aanhef laat haar breken, Wie zal haar in haar poging steunen; zo lang eenzaam opzij gekeken… Achterlaten ís het leven, sla stoutmoedig je vleugeltjes uit Je kunt jezelf de hemel geven omdat je echt- en waarheid fluit Maar tussen werkelijkheid en wens verblijf je soms in Niemandsland, wanhopig struinend langs de grens…

stoken zo vilein Tot ze misselijk van hun eigen hypocriete praatjes zijn Heel de maand is het nu feest Jack ook terug van weggeweest Ik verheug me op de stemming nog het meest Gerd, de  enge  buikspreekpop trekt één wenkbrauw nog eens op  ' Door de knieën nóóit, en hoe bedoelt u een spagaat Als minister en als mens stond ik pal voor elke grens…

Strak sta je om me heen, herkenbaar, huiverend, als ik de grens oversteek en het niemandsland in loop. Je vermaant; stel je niet bloot, zeg je, val niet ten prooi aan de vogel die rooft. Ik kan van jou niet weg: je splijt niet slaat steeds met me op de vlucht en brengt me thuis. Je staat om me heen als een muur, hard, blindelings.…

Croissantjes belegd met hagelslag Alsook standjes op de Raststatte Vanwege ons wangedrag Doekjes voor wie er morst Evenals blokjes droge worst Had ze in huishoudfolie meegetorst Behalve dan het kruis van de afgrond Dat als een via dolorosa pal voor ons stond Moeder schrok zich lens Ravijnen langs haarspeldbochten Vrijwel linea recta over de grens…

Wat ruis voor mij Op een muurtje ben ik gaan zitten Op de grens van tuin naar plavuis Alleen, voor mijn huis en schuif De gordijnen van de dag opzij De zwangere lucht staart mij aan Vlijtige liesjes zwaaien per abuis De klimop staat moederziel alleen De schaduw staat met handen in de zij Het geluid om mij heen is verdwenen Ik wil de wind…

Op de grens van twee seizoenen zag ik het eerste levenslicht. De zomer maakte plaats, met planten die nog bloeiden een eerste blad getooid, met goud en licht. Geen wolkje aan de lucht, geen wind geen regen de eerste storm, die in stilte hoorbaar was.…