Alle inzendingen over grens

Wat schuilt er in de bezielde mens, dat tussen werkelijkheid en dromen, men zich voorneemt voort te gaan met waarmee een grens wordt verlegd; met al waarmee men zichzelf ontzegt, en waar de twijfel niet lijkt over te gaan; hetgeen leidt tot wat niet meer kan worden voorkomen; door hen van wie het hart klopt voor het onderhuidse hersengespin…

Een bergpas tussen Italië en het buur- land Zwitserland duwt de overmoed van een mens soms over de grens van het gezonde verstand. Over de Zwitserse Alpen door de St. Bernard- pas begrijpt een mens op zo'n precair moment hoe kwetsbaar hij tot nu toe in werkelijkheid was.…

De opties zijn immens Daaraan zit geen grens. Hoezo begin ik te zweten? De interne strijd Die zich altijd verspreid. Ik voel me door mezelf bezeten. Een mening die ik spreek Leidt me tot een preek Die ik straks weer ben vergeten. Is het een gemis? Als ik mijn stem sis En me als de achtergrond verkleed?…

Geloof niet de leider die censurerend bezweert dat die tank niet bestaat op dat hemelse plein de weg slechts versperd door een moedig mens wantrouw de president die twitterend sneert die berichten in kranten zijn slechts schone schijn daarom versterkt hij met malle muren zijn grens bestrijd die laaghartige loochende lieden over kampen…

voor korrel wegteren Wie oog zegt mist jouw ogen Wie hand zegt mist jouw hand Wat meer weegt dan de bergen Ontglipt het enkelvoudig woord Ik noem je naam voozichtig Anna Totdat het jaar te zwaar Voor lichte rijm of eenvoud Zich onze lijven inschrijft Zo geeft de tijd en zij bedekt Onwetend wat wij samen bouwen In vistas zonder grens…

Het nachtwoud draagt mijn stem nu verder dan ooit terug, naar binnen, over de grens, zoekt daar in mij naar geluiden die niet gedragen worden door pijn, verwarring, brandend, geen branding.…

Je schilderde in blauw en geel de wereld aan je voeten Je wanhoop voor het leven versmolt met je eenzaamheid op de grens waar waan en werkelijkheid elkaar ontmoeten Je keek naar de sterren en de tranen bevroren op je ziel O wereld, bad je; heb erbarmen met mij, Vincent die al zwervend uit Gods handen viel Je korte leven werd een hel van niet…

Ook zij werken met kinderen Hun ouders zijn er niet, of niet nabij Net als bij ons, waar donkere kinderen wonen Die straks weer worden uitgezet ‘Déposh’ zoals zij zeggen Vissen zij achter het net en ach, hàdden ze maar een net Want ze hebben niets om bij de grens te overleggen… En ook wij als werkers Hebben dit verschil gemerkt Wij werkten…

Bocht om, nog maar drie kwartier Dan ben ik veilig de grens over. Ik zet Mijn stopwatch vast. Dan rij ik langs een Huis met een bordje in zijn tuin. Had ik daar vanmiddag geen afspraak? © 2003 Amas Socry…

gemeten het oordeel niet goed te praten 't Gevoel te hebben vergeten De gloed van liefde, extase van lust Onverzadigbaar, niet te stillen Vuur van vriendschap, nooit uitgeblust 't Gevoel te willen De sleur, stilzwijgend wachtend Geleefd door dagelijkse routen Het rad des tijds betrachtend 't Gevoel te moeten Op zoek naar de ultieme grens…

waar al die helder zien verblinden het verleden van de spijt zal heden met berouw verslinden pas wanneer de klok gaat preken en de kerk voor het altaar knielt zal hoop de droeve klepel breken die grote wijzers voorwaarts hield een traag bewogen warme deken verspreidt een frisse wind in kleur het spectrum blaast vanuit het midden geen grens…

wensen Contacten tussen boeren en verzamelaars Lijken te wijze op diffusie Langzame overname van gebruiken Ontaarden in een later stadium in hevige ruzie Vrouwen vertrokken massaal uit de mesolithische kampen Trouwden boeren voor een hogere sociale rang Teveel vertrokken op deze manier Gevolg was een toename in interne sociale rampen De grens…

De wijzers schrijnen verder, en de klanken bereiken hun grens, de tonen voor jou bereiken hun ouverture. Wanneer ik mijn ogen sluit voor de kou en de waarheid, zie ik enkel ogen, zomerlucht blauw, en zijn lach. De klok begint achter te lopen, mij laten wetend, vertelt me dat mijn herfst al voorbij is, en ik zag enkel blauw.…

Ik werd geboren door een verkeerde zet in de verkeerde richting volgens de verkeerde wet met de verkeerde verplichting Ik nam de verkeerde weg met de verkeerde kundigheid die leidde tot de verkeerde tendens Ik was op de verkeerde plek op de verkeerde tijd ging om verkeerde redenen over de verkeerde grens Verkeerd!…

Voorbij het laatste hoofdstuk de grens trekken naar plaatsen onweerstaanbaar licht weerkaatsen. Mahoniekleurig onbeweeglijk als door modderstromen lopen. Kunst ontwaakt dromerig als een bevallige tuinschilderij, eeuwig verzandend in razernij als romantisch “gevoelige klap”.…

dan de zee neemt tot het land een stille kring steeds aangeduid met ruisen door altijd aanwezige onbeperkte ruimte ik wist waar de pakketvaartlijnen kruisen op weg naar het warme zuiden schuine schoorstenen op rij langs de beeldrand volgens een groot plan ik kon liggen in het zand licht de afdruk van mulle warmte er was een grens…

Mama Biba wil de daders berechten die wars zijn van enige morele grens. Vechten, vechten, broederstrijd, mama Biba voor blank en zwart een hoeder. Mama Biba beslecht een verleden tijd. Aan haar borst zoekt een ieder een moeder. Vechten, vechten voor gezond verstand.…

Ik bedoel, er is toch een cesuur, een grens, een deur die open gaat en sluit, een leven met deksel open, deksel dicht, met zoet genot en giftig leed, en dan de finale, ooit. Maar vanavond nog niet. Straks kom je terug. Ongetwijfeld opgewonden over de dag. Dan gaan we lekker knuffelen, eten, kibbelen, ademen, zoenen.…

de stappen onbestemd, daarin dansen we de tango’s van verlatenheid verlangen daagt z'n klankkleur uit, het geluid van verzuring zwelt aan en ebt weer weg met de taal als zwaarte korst en leeft verder om los te laten voor het lichtste vers dat we gezongen hebben uit volle borst, die stem draagt altijd verder dan een kruispunt of grens…

Wat gezegd is is gedaan en wat daarna komt is hier niet ver vandaan Is de spanning er nu al af of zijn we overbeladen, want ik voel nu iets wat nog niet is ervaren Het is een droge grens voor wat we zien maar van binnen een oase dat veel gevoelens moet voorzien, voor een plekje in ons leven dat een stukje moet krijgen voor dat wat we nog niet…

In je kamers huizen heksendromen slaapdronken duik je op terwijl ik nachten wakker lig je ingewanden voel verstenen in mijn vermoeide lijf je verhaal broeit onderhuids laat zich lezen in een glazen bol waarin vleermuizen luchtledig schud me wakker leg je stenen ziel bloot laat de zon het uur aanwijzen het is tijd om terug te keren…

Mooie auto’s, dure huizen, ja dat is zijn wens Steeds mooier, steeds duurder, tot over de grens Want grenzen, die kent hij niet Net zo min als z’n eigen verdriet. Maar in mijn straat daar woont een vrouw Ze ziet dat hij steeds meer ontspoort Ze zegt: wie stopt er die diefstal en moord? 21/23-5-00…

De oude grenen kasten kraken, De meester komt…het vunze stof Dampt naar de zoldering duf en dof! Ik mag mij uit de voeten maken, Ik voel een bitse schouderklop, Ik zie twee opgesperde kaken… De boekeneter eet mij op!…

'People, I'm gonna leave this old world beyond' Peter Green Blote vrouwen, rijp, op ooglapjes na, schuddend met hun veelsoortige borsten, in een magische kring, schommelende wijnflessen, onterechte dompers, schermutselende zwaardvissen, vechtend met lachgas en kriebels, vreemde danspasjes in de lucht van zijde om door te prikken met dierlijk…

raakt er aan een grote familie gehecht begiftigd met talent bloeit hij hier volledig op gedreven en met een dosis humor bouwt hij aan nieuwe bruggen bijna naar iedereen "het gaat immers om de mens" wil dit gedachtegoed belijden is open en recht door zee soms met een chaotische hemel maar daar zit hij niet mee waar ligt immers de grens…

doet het pijn Niet doorzakken, dat vindt mijn lijf niet fijn Alles met mate, veel rusten Even een dutje, welterusten Ik ben niet oud, of soms toch wel Een pijnlijk lijf in een jong vel "Gaat wel over" zegt de arts Rusten, geduld, medicijnen slikken dat het barst Als je ze slikt ben je een ander mens EEN helpt niet, maar waar ligt de grens…

Alleraardigste trouwe lezers (V/M) Het was een hele berg om te verkroppen Mijn woordenstroom die kende haast geen grens U opperde waarschijnlijk vaak de wens ~Die kloris mag van mij nu eerdaags stoppen~ Maar ja, u weet hoe dat soort dingen gaan Je hebt een klauwtje rijmwoorden te pakken En voor je ’t weet sta je volop te bakken Dan ga…

Op de grens van land en water wacht het kinderpaard, gelaten. Hoofd omlaag, manen stug als helmgras. Ik streel haar hals en zoek haar blik. Zij likt mijn hand en ruikt richting de duinen. Daarachter is de stal waar zij het veulen weet. De paardenjongen tilt mij op.…

Misschien geef ik mijn grens niet goed aan dan, daarom moet ik dit zeggen Alsof je geen interesse in mij hebt Ik werd hier erg emotioneel van Misschien had ze wel een punt Ik ben mezelf in de loop Van mijn leven Behoorlijk kwijt geraakt Doordat ik altijd Met de ander bezig was Wat wil de ander Wat verwacht die van mij Hierbij ben ik mezelf…

De grens is een getal waarvan de cijfers onberekenbaar zijn.…