Alle inzendingen over groef

vertellen tranen dat de opgelegde taak te zwaar is om te dragen met je rug tegen de muur hou je je al zolang staande geef mij je angst dan hou ik je veilig voor de nacht wieg je voor zo lang nodig langzaam verstik je steeds meer in een web dat jij nooit gesponnen hebt uitzichtloosheid kenmerkt de plaat die is blijven hangen in dezelfde groef…

dit is mijn gezicht het is door lijnen getekend vroeger werkte ik op het land waar schilders stroompjes creëerden het zag vaak tegenslag groef zich vast in de winter in '63 schaatste ik de tocht die mij het leven zou leren over weemoed las ik de huisjes aan de Bonkevaart het ijs dat smolt onder mijn voeten over pijn leerde ik het…

heb je vingers gezien het leven in je handen lijnen rond je pols schreven hoe het leven je heeft veranderd streelde je gezicht vond verhaal in iedere groef en kuste de kleine rimpeltjes waarmee jij om liefde vroeg maar je lach geeft jeugd draagt warmte naar je ogen ja jij kunt als geen ander de tegenvallers aan en met wat speelse…

jij bent mijn zon ik naast koelte uit de bron die we samen dolven jij lierde stenen die diepte schampten verwondde zo mijn schenen ik groef uit vergaarde buit van wateraders die lang waren verdwenen bodemde met ragfijn zand gefilterd op een naamloos strand we putten zee en zon draaien zo met hemels water het woestijnen nogmaals…

het binnenbloed kruipt bij elke slag van het hart wast gewogen dagen weg gaat aan zaak of rede voorbij maar verlicht niet het gewicht van steen in weke maag doch tempert geruisloos de zucht waaronder een ziel buigen wil die weet van elke groef wat gangbaar leven vermag en dat terwijl we ooit het troebele water in een vroege baai…

Ik heb je als zandsculptuur opgebouwd vanuit droge korrels gaf ik je jouw gezicht met mijn vingers miljoenen verwerkend vormde jou vanuit een loze massa je belijning ragfijn door kosmos omhuld steeds dieper groef ik in mijn binnenste haalde jou eruit liet de wereld je zien totdat de storm je ondermijnde en ik moest toezien hoe jij…

nog zie ik aan de wand een verschoten beeld van het meisje met de rode zomerjurk was ik weer kind ik sloot mijn ogen duizendmaal telde de treden die steeds luider kraakten oorverdovend dan stil alleen de zwijgende boom die met koude handen wonden groef ijzig, zoals het laatste licht door mijn vingers glipte ik voelde…

verspreid, in tijdloos verder dromen onder versgevallen blad droogde slechts wat oude aarde over oude bomen viel het licht fel in een gat opnieuw geopend door de harde kern van wat ik ooit verloren had in de tussentijd van nu vergeef ik al mijn pijn tot aan de witte draden van het hoge zijn dat ooit zo droef mijn langgerekte paden groef…

tussen vergetelheid en het grote niets staat een koffer vol boosheid en verdriet de kunst om haar daar uit te halen uit het sombere, negatieve zoek ik naar verhalen uit de oudheid die ze zich nog feilloos kan herinneren een naam, een gebeurtenis tot de naald weer blijft hangen in dezelfde groef, en ze wederom in herhaling vervalt, bevestig…

zij groef de jaren op en stuitte telkens laag na laag op wat opnieuw met pijn weer bovenkwam waar ligt de bodem dan? hoe diep moet je nog gaan voorbij de jaren die zij deelden nog verder dan de rituelen dan liefde vol intimiteit nog sterker dan de steun, geborgenheid?…

heb ik tijd gemaakt een ideaal te koesteren of was mijn leven glad rimpels wegverzekerd tot het graf ben ik gegrepen door iets dat vingers had dat groef in mijn gevoel totdat mijn hart zich over gaf ben ik gegaan voor ogen die vroegen zonder denken voor handen die reikten verder dan wat geld ja, ik ben mezelf uitgegaan om jou…

Zijn naam is zwart gemaakt dus moesten de kleinkinderen hem wel loochenen, nee hun grootvader was Set de enige echte zoon van Adam en Eva die kanaaltjes groef en ledikanten maakte die schiep wat hij bedacht…

De lichtbaan reikt van mij naar ’t andre kussen, glijdt naar die mond in ’t nu zo vreemd gezicht, verlicht de donkre holten met de groef ertussen van man die, ‘t wonder missend, vast te slapen ligt.…

als ik naar je kijk lees ik het leven in ied’re groef die jouw gelaat doorslingert als twijgen van een wilde wingerd waardoor ik niet meer vragen hoef de diepte spreekt over je pijnen die niet naar je lippen willen stijgen geleden worden in berustend zwijgen en zich verwoorden in scherpe lijnen ik strek m’n hand en streel ze glad wil…

geeft haar pluimen hoopt opnieuw op zweven, van oost en west weer samen - richting zuid, belooft te ruien, schoont zijn serenades en overvleugelt zijn eigen stemgeluid, legt donzen kussen vleiend aan haar lippen, geen veertje laat zij: voor vallen kijkt ze uit voorbije blindheid opende haar ogen, de groef…

Daar groef ik een graf van twee monden diep onder de beuk. De duizend zoenen die volgend jaar rood en zoet uit de takken komen waaien, zijn allemaal voor jou. ---------------------------------- uit: 'Schaduwboekhouding', 2005.…

vlak voor ik wakker werd heb ik een droom gevangen zij draaide richting het dak om mijn venster te verlaten ik groef een gat in mijn geheugen vond een koffer met oude geluiden over holland en molens aan de vliet ik kende het lied van vreemde hand het walste onder een scherpe nagel maakte geregeld rare sprongen over tussenliggend land…

samen wiegden wij hoger en hoger in een ultieme strijd naar de zon jij hoopte met vorm en kleur meer licht te vangen ik groeide snel in verlangen wij wortelden in verschillende grond ik groef dieper waardoor mijn steel rechter stond jij draaide sierlijk naar steun en vertrouwen om ook met storm een hechte basis te houden herfst…

ik bouwde luchtkastelen op het strand, versierde ze met griekse en romeinse beelden de slotgracht groef ik in zand ze liepen vol, het water kon mijn spiegelingen niet verwijderen ze bleken holler dan het vaten legen dat de vloed had te vergeven toen eb de golf vertraagde en wij de torens in het schuim weer zagen heb ik de wal gebouwd…

ik brak takken van je boom in volle zomer de zon sijpelde in herfstig loom kleurde later nieuwe bladeren de resten legde ik voorzichtig aan je zoom verlicht bos jij wat minder de wind geeft weinig hinder je stam is sterk genoeg mijn takken hakkelen hun weelde aan je groef ik zie de open plekken waar het zonlicht…

Elk jaar opnieuw schieten ze als pijlen omhoog de hosta's met de ziel van mijn vader en moeder Ik groef ze uit hun aarde en plantte ze in de mijne en elk jaar opnieuw als ze hoog genoeg ontrollen zij langzaam generfde en gekerfde krachtige prachtige bladeren en dan op de dertiende mei de verjaardag van mijn vader zullen…

Vijf tuinkabouters stonden stijf van schrik Een grote steen die plofte keihard neer Op het gazon, net naast de conifeer Ze kregen ’t bijna aan hun rikketik Verroest, zei ééntje die was omgedonderd Het is een voetstuk voor dat bruin sculptuur Zodat de hele buurt het ding bewondert Men groef een gat –in ’t late middaguur Er werd gepraat…

ik groef in zand vond schelpen en wat waardeloze frutsels tot ik dieper stak en stootte op een eeuwenoud geknutsel ik schoonde laag na laag ontdekte kunst in het schrapen van de jaren jouw vormen kwamen bloot de zee kleurde je haren ik voelde hoe de tijd ontbond en las hoe jij me wilde sparen kuste zacht je zilte mond geen emotie…

wij zagen het warm stralen van je open hand hoorden ijs breken aan de buitenkant nog bewoog jij in een dualistische balans maar onbereikbaar emotioneel gestrand jij die altijd voor honderd procent bent gegaan verliest in brekende fundamenten bestaan het was geen controle verlies maar iets dat dieper groef dan hitte en ongerief…

als een vader van formaat zijn ronde buik met trots gedragen leerde hij gewetensvragen aan warme lippen hing de klas olijk wist hij uit te dagen stelde denken op de proef en hoe dieper dat de leerling groef hoe scherper zag zij feiten van bedrog hing alles samen grote mensen bleken zich in leugens te bekwamen vrij te pleiten door een…

Trek een cameraman aan schreeuw zo hard je kan in de natte aarde splits je in een fractie van een tel van een fractie af of spring over de Blauwe Bergen in Wageningen heen en zorg voor de nodige journaille zo werd het een persmoment dat zijn weerga niet kende hij groef het graf om overheen te springen zo tartte hij de dood met de aanloop…

Het stuift… In mijn hoofd stuit het verstand op de greppel die ik als kind groef tussen stekelige kruisbessenstruiken en margrieten in, en waar een kruis een graf benoemt en nog een steen met eeuwige letters aan die kant waar bloemen zijn. En het waait takken tegen mijn blote benen en het schramt op de huid die groeven draagt… Nu al.…

Daarna is er een happertje verschenen, dat trok toen even welgemoed van leer en groef zo tussen zevenen en enen een giga vijver, ja wat ik je zweer. Al vind ik het van hele grote klasse, ’t heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen.…

ik groef koel zand legde dat op warme eindeloze benen met liefdevolle hand we waren op het strand verbrandden voeten in de gang naar zee zij fluisterde verkoeling golven namen ons snel mee steeds verder uit de kust hitte werd met schuim geblust daar dreef je aan mijn handen in het spaarzame oranje pas toen braken voor mij alle banden…

De eenzame zonderling bleef een beetje achter in die andere werkelijkheid een lieftallige droomwereld zonder klagende vrouwen en verziltende zangknapen trommelende winkeliers en achterdochtige agenten corrupte politici hij groef zijn eigen kuil nooit voor een ander met vallen en opstaan in zijn eigen leven klom hij omhoog uit de…