Alle inzendingen over gulden sporen

Ik sta stil bij deze grond met half open mond denk aan thuisgevoelens en elders het Friese land, wonderlijk voelt het zo nauw met deze polder verwant gewoon even op weg, wellicht als oudere gulden rand.…

De niet-flexibele mens beziet de wereld toch wat anders wel zo ongeveer als wij maar dan door een andere lens niet in de kern maar van opzij Hij denkt zoals de rails van een spoor die gaan opdat de trein kan blijven rijden rustig voort tot aan het vastgestelde oord zo leeft hij zijn bestaan Maar omdat ze toch vaak komen waar ze moeten…

Hij volgt de sporen van elke blinde doler die hem op zijn zoektocht anoniem zijn voorgegaan.…

Je zit als een stilleven in mijn droom te spelen met gedachten die mijn stilte ontnemen in een vlucht van tedere fluisteringen je lach breekt mijn nacht in delen van geluk en ik verdrink in een vloed van poëtisch genot we zijn een afdruk in de tijd sporen in een onzichtbaar heden krul je vingers om de mijne en laat ons in de nacht…

ik heb in je sporen bloemen zien bloeien hun harten kleurrijk oplichtend in tal van vormen voluit waar jij in een teder moment het kleinste bloempje in je handen liet groeien bloeien nu struiken de bermen uit donker ruizelen reuzen hun weemoedig refrein want jij was hier en zij willen zo graag ook hoog bij je zijn…

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

Vervang mijn gedachten ik krijg teveel klachten En heb onrust in mijn geest moet vast van een verkeerde donor zijn geweest Of zou het zo kunnen zijn dat ik nog leef met teveel pijn Het verleden heeft zijn sporen nagelaten maar daar wil niet meer over praten Geen pijn meer voor mij ik leg alles opzij Verdring het onbewust en heb daarom…

Wind speelde met je veren, maakte het vliegen zwaar, het spoor volledig bijster, en je zag nooit gevaar. Ja…als een vogel heb je gevlogen, ging naar de hemel en heelal, zag de sterren van dichtbij, maar kwam terecht in niemandsdal.…

Langs de grauwe muur waar grijze specie verhardt door de tijd geslagen gaten dicht banen slepende sporen zich een weg naar de ras naderende lente welke licht ontluikt een verdwaalde krokus duwt groen gras opzij het lijkt wel of ze knipoogt maar er is geen beminnen meer aan…

Het mos woekert door De sporen in een rotswand drijvend Listig badend in zonlicht De klimmer vertrappelt zijn vacht De voet schiet weg Het touw trekt strak Als een pion van de zwaartekracht Slingert hij boven een scherf Spartelend in wind Het touw verrafelt De vezels knappen Hij siddert in zijn dun pantser…

De kopiëen van jouw voeten staan nog vers in het zand Ze vagen langzaam weg Door de zee, de wind, een hand Ik volg het spoor dat steeds duidelijker begint te worden Tot ik eindig bij nu Er was nog veel te moeten Dromen al op papier De letters stromen weg Door tranen, de dood, nu hier Ik kan niet door zonder het samen eeuwig oud worden…

dat het in kleine dingen schuilt stof dat verborgen gaatjes vindt geen ruimte meer laat, aankoekt misschien ooit nog eens diamant een daad ernstig genoeg, moord op zoek naar sporen van DNA dichte plekjes openmaakt een oplossing aantreft voor raadsels teruggaat in de tijd naar nu geschiedenis geschreven raakt…

hij zaait hoop in haar hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor zichzelf de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu haar handen op zoek naar meer van hem laat hij haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkussen zij het verleden om te delen in het hier kom bij…

De nacht spookt de zee kleurt donker en weer wist het water haar sporen uit. Een spiegelbeeld ebt weg en breekt in zonnestralen steeds weer spoelt zij in scherven aan.…

Zieke geesten dwalen rond op een stukje dorre grond Roepend het is ons beloofd maar geen mens die dat gelooft Rovend, moordend wet verkrachtend ieder ander mens verachtend Trekken zij hun droeve spoor bidden zij nog steeds in koor Aan een strijdgod uit het verleden Heer verhoor onze gebeden.…

mijn winterkapstok hangt hier vol van beelden uit een lang verleden als mantels van een warm geluk in deze wonderlijke wereld verdwijnen zelfs de diepe sporen van liefdes koud als ijs hoe snel verandert nu in het geheugen de kleur van de herinnering zoals de parel doet met wat ik draag zo kleurt de bedding iedere stroom van wat er was…

Ik moet me vaak bedaren voor gezworen haat, vergaar het spoor waar ikzelf om vroeg, laat de daden stromen op nog niet gedichte wonden, bewoon het streven om niet in wraak te leven, het bloed blijft niet geronnen, het stroomt oprecht over kale botten en maakt me levensecht. Uit de bundel: 'Slip op de tong' (pama)…

Voetstappen zoeken naar nieuwe sporen de oude van gisteren, zijn nog onderweg naar morgen. Op zoek naar een nieuwe bestemming om alles van het verleden achter te laten verder te gaan met de blik gericht naar de nieuwe toekomst waar alles dan alleen nog maar herinnering zal zijn.…

de zon teerde in speelde haar laatste stralen in schaarse sporen van verleden tijd aarde abrupt in gebaar van gaan oog in oog staan met het onzichtbare overal zingt het oordovend in laatste onzuivere tonen in de oorsprong van dit alles is de aarde in een grote gedachte waarin de tijd de schepping ontmanteld…

Sporen van wreed besterven, van een huis dat niet meer bestaat. Een gapend zwart gat, een schaduw, het licht zelf zie je niet. Gewond is de stad die je achter je liet.…

Als een verloren ziel loopt zij doelbewust van hem weg zoekend, hoopvol, loopt zij door op een uiteindelijk dood lopend spoor. Daar staat hij dan toch weer bloedend hart, zeer... twee verloren zielen knielen aan het einde van die lange weg. Vertrouwde armen om elkaar heen samen, nooit meer alleen....…

hoe ze struikelt over de schaduw van de maan oude sporen zuchten in de takken van de bomen het bruidskleed van de nacht stilletjes bloedt in de dageraad van nooit gezegd ik raap verkrampte woorden op ruik de geur van kwetsbaar en alleen draag het meisje in de binnenzak van mijn schoot veilig en geborgen mag ze scheurletsels huilen…

hoe diep mijn zucht langs het vensterraam morgenzorgen mengen zich in de schrale lucht een spoor van zand leidt naar de hof een vertrouwde zetel nodigt als een open hand och, zie mij hier staren de verte heeft geen weet van dat… hetgeen ik wil bewaren ik kerf het in de nerven van een vallend blad zo is het vastgelegd de aarde zal…

Ieder spoor van zijn gedribbel moet verdwijnen, of hij zich in de drang om voort te leven zonder nadruk had vergist. -------------------------- uit: Sleutelbos (1999)…

Voor Omke Boom van machtige statuur, Wortels die zo diep in de Bodem verankerd waren, Reus die leefde van alle moois Om zich heen hier op dit Prachtige land, ons mooie Westerkwartier - Neergehaald door een Vroege najaarsstorm die Zich onverwacht liet gelden, Maar zijn schoonheid blijft, Laat voorgoed zijn sporen achter…

wis niet alle sporen laat de toekomst open één warme stap maar naar voren lopen ijs kan smelten dat, wat is bevroren wat wil je zien wat wil je horen? het is de onmacht die soms regeert niet ieder kan geven wat de ander begeert het leven is werkelijkheid vaak even wegdromen dichterbij het feit kan ik niet komen…

ik heb je ogen gekust met handen vol lust je warme lichaam gevoeld beroerde je lippen volgde lijnen waarin het leven je gezicht leek te schrijnen evalueerde het spoor van activiteit en weerstand in tijd tot voorbij lang geleden niets heeft je getekend door niemand ben je geketend voel je dus vrij kies maar voor mij…

onze ogen registreren verkleurde barakken wachttorens het prikkeldraad diepe barsten in droge grond kerven sporen in beladen aarde vanuit de dakgoot fladdert een mus naar de plas water in de modder een kraai ontwijkt het aangekoekte leed onze zintuigen ruiken de sepia dood…

van bewustzijn bij ons-aardbewoners heeft geslagen' Laten we het niet wagen het spoor, uitgezet, op aarde niet te volgen Van een rijdende trein te springen van een stilstaande.... is al een waagstuk.…

het oostelijk licht toont zich als een prelude tekent vergulde sporen in het verreikende dal ik draag de verademing als een begroetende droom teer nog rusten bloemknoppen op mijn uitgestoken hand ik zou ze willen strooien op een vruchtbare aarde zodat ze kunnen bloeien tot een onvergetelijke bloementijd wat meer nog zou ik…