Alle inzendingen over haaien

Ik rook kringetjes Kriebel dingetjes Paars gelakte nagels In zoete suikerwafels Ik betover woorden Streel witte boorden Zwijmel en verlang Naar liefde eerste rang Ik ga naar de haaien Gedachten die draaien lik boterzachte room Kreun in mijn droom Ik zweef en ik land Tussen gevoel en verstand Eet nootjes drink bier Verkreukel van…

Om wie zou onze aarde draaien om zelfs nog enkel te overleven Allen met elkaar naar de haaien; tot ‘t doek valt duurt maar even Om wat zou ‘t nu allemaal gaan om ons eigen egoïsme wellicht? Door aan de mens bloot te staan stierf op de aarde ’t heilige licht…

houden van heeft zijn lat relatie of kiest voordeur delen een kleine bloemlezing uit de groene wei waarin wij niet meer bloeien omdat we in de overvloed van regen al verdronken zijn of verbrand omdat een te scherpe koperen ploert alle samenhang heeft gemoerd waar kanker op heeft geloerd zodat zelfs het genetisch materiaal naar de haaien…

zijn glibberige armen om het hart slaakte hij een laatste zucht toen Elias hem vedreef tot in het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand alwaar de haaien…

Het licht dat verdwijnt, zodra ik het binnenga, mijzelf daarmee achterlatend op een oeverloos eiland, waar de geuren van eenzaamheid opstijgen uit wolken van gedachten die als hongerige haaien rondzwemmen; zoals filosofen dolen in de spelonk van ratio.…

zij hekelen de getergde gnomen die met hun waanzin de aarde vermoorden die niet net als ons op blote voeten door de kasteelgangen stampen bezaaid met glasscherven en lange neuzen er schreeuwt een stervende gevangene met luide keel en echte hysterie maar ik weet niet waar vandaan en onder het kasteel zwemmen nog steeds de vervaarlijke haaien…

In een opwelling van creativiteit Boetseer ik een realiteit Een duister, donker continent Waar iedereen me als een god erkent Drijvend op een heet lavaspoor Zwemmend tussen scholen witte haaien Rennend tussen horden tijgers Scherpe zee-egels aaiend Een zwart land, zonder zon, zonder maan Een land zonder vreugde, zonder vrede Geen hoop, veel…

Ik zwem daar tussen de vissen samen met een haai. Ik woon onder de grond, ik woon in een kanaal. Ik maak daar wel 500 vrienden, zelfs een kleine garnaal. Ik woon in de woestijn, ik woon in een meer. Ik loop daar op de bodem, wel een paar duizend keer. Ik woon op de aarde, ik woon op de maan.…

nu Jochem eindelijk slaapt trekken Erik en Mirjam in de donkere nacht een zwarte waterplas onder zijn bedje vandaan, aan het plafond worden een volle maan, duizenden zilveren sterren en wat zeemeeuwen geprikt van die zwarte waterplas wordt een oceaan gemaakt met zeewier, zeesterren, wat haaien en zeehonden en natuurlijk super veel vissen…

voelden zich verbijsterd het is geen vogelpest maar slechts de rest die overblijft als schone schijn al jaren aangepleisterd de bolle wangen vallen in en groeven tekenen verval dat was er altijd al werd even niet geteisterd pluimen waren niet echt in de kont geschoten van hen die vissen wilden zij werden stuk voor stuk door haaien…

werd edah een ah Alleen de groene agrosuperboeren En vlinders lieten zich een tijd nog roeren Maar nu is ook voor hen het einde daar 'Papier hier,' zegt de hollebollegijs 'Ik ben de hap-slik namenzuiveraar 'k Verzwelg u, koop u op, 't is werkelijk waar Voor 'n heuse supermarktconforme prijs Nee, 'k ben geen jumbo of geelzwarte haai…

Bloot slapen in een malariamuggen hemelbed therapeutisch zwemmen tussen de haaien een rodeostier met mijn dijen bedwingen in een ruimtecapsule naar de Grote Beer Om één keer hem te horen zeggen, vanuit zijn buik ik ben blij dat je weer bij me bent Ongekend.…

Zelfs voor een haai of rog is hij niet bang. Hij is dompteur en zwemt hun bek in, speurt naar etensresten, al wat hen besmeurt. In trance keert het beest hem de andere wang. Ik ben zo’n poetsvis. Ieder nieuw gedicht waarin ik steeds mijn innerlijke stem toon, wordt eindeloos gepoetst en doorgelicht.…

In de huidige maatschappij ben je verre van populair en kijken ze liever naar hazewindhonden, haaien en antilopen. Je traagheid vloekt met de snelheid van deze cultuur, die alsmaar opgevoerd wordt. Toch bemin ik je trage ritme als geen ander en hou ik van de milde blik in je ogen.…

ik voel me drijven in een oceaan van handen kerels en wijven die met hun vingers wijzen dreigen en graaien strelen en me aaien om me zo te paaien tussen zon en de haaien spiegel ik het water vlak probeer niet te verzuipen in mijn natte pak ze zoeken in mijn geest zijn overal geweest het rood van wonden littekens zijn nagelaten…

Slapende mensen op tv Lachende mensen op de radio Dansende mensen op straat Zingende mensen in huis Honden die praten Katten die tapdansen Computers die niet crashen Weekenden die niet voorbijgaan Foto's die niet vervagen Liefdes die niet worden verbroken Haaien die groenten eten Leeuwen die knuffelen Vredelievende mensen in Amerika…

zijn stervende moeder legde hem als eitje tussen de omspoelde kiezelstenen zijn stervende vader wolkte leven in hem in een ultieme stoot hij had geluk, als eerste voelde hij zich als een vis in het sneller stromende water daarna ging het stroomafwaarts bergafwaarts, velen volgden hem naar de haaien hij had geluk, keerde als eerste…

voor een weekje luieren wil zij wel in zee en dobberen in zonoverstroomde baaien kliploos opvarend in de mediterranee doch bruinbakkende beelden blijken té fraaie ploffend, aan de wind, de ingewanden draaien plat op ‘t achterdek gedwongen golft zij mee in stilte bidt zij de Mistral naar de haaien op: ”nog zo’n zeilreis?”…

We zaten op een bankje aan het water: De zon zweeg, het werd vroeg later, En ik dacht: Een paar zeemeerminnen, X aantal haaien zouden de boel, (het water) Niet ontsieren. Ik sliep die avond weer met het licht aan. Mijn teddybeer bovendien binnen handbereik.…

toestel door professor Prlwytzkofsky uitgevonden de vernuftige doos jaagt op Slot Bommelstein het huishouden op vernielt mooie vloerkleden de stad Rommeldam is vol radeloze burgers die verrast worden door een boze wervelwind vol drang tot verwoesten het schip Albatros ijlt wild deinend door de zee als een dol geworden haai…

Toch zwemt er een krachtige haai in de vezels en poriën, springt een panter van boom naar boom als in een droom, maar het is echt en mijn jonge hart is net als God zo energiek en ik bemin daarmee de liefste vrouw van deze aardbol, wat mij betreft is niets te dol! Gaat mijn jonge hart haar jonge hart verenigen!…

als plek waar rust te vinden was voorzagen slechts in dagrantsoen verstrekten mij geen toegangspas Elk schip waarop ik binkje bleek had goed verborgen averij De magen raakten niet van streek maar niemand keek ook eens opzij Bij stipjes in de oceaan met een aanlokkelijke baai waarin ik echt aan land zou gaan loert altijd wel een felle haai…

Een flauwekul gedicht Mijn vader was een sterke 'werke' dat heeft menigeen kunnen 'merke' Mijn vader gaf veel aan de 'kerke en investeerde zelf in een 'zerke' Mijn vader zorgde voor 8 'vlerke' en hield ze goed binnen de 'perke' Mijn vader kon goed 'graaie' en was er bij als de 'haaie' Mijn vader kon niet 'paaie' liet…

Thuis na een lange dag van school Ma vertellen hoe saai het was Maar luisteren ho-ho maar Ma speelt jas en danst heel raar Ze roept kleine woorden Als woei en haai en kri Ze lacht heel hard Alsof er iemand een grapje heeft gemaakt Maar alles wat ik hoor is een trommel en trompet Veel te snel om te verstaan Ma speelt jas en danst heel…

Let niet op de muizen, die je proberen te verdringen, noch op de waterslangen en haaien in de slotgracht, door mijn vijanden gevisualiseerd. Bij de cassière van het Kruidvat antwoordde ik steevast met 'O!', maar dan in diverse toonaarden. Ze dacht dat ik gek was. Ik dacht het ook. Maar ik was het niet.…

gevederde vriend de ochtend staat niet meer fluitend op met leeuwerikken het gloren rekt zich zwijgend uit over zwartgeblakerde regels leeg is leeg gevuld met kringelende opstijgende rook bevolkt de lucht wranger alleen met het oranjerood een neervallende avondzon er leeft een vraag waarom dragen boeren blauwe kielen zwemmen er haaien…

feest letterlijk iedereen zomaar lekker op de zwier met andermans vrouw of man onder vette knipogen naar gretige handen en wacht nou maar weer een jaartje de eerste dag van het jaar tot na de noen in het nest belegen gaat het dan verdomme toch nog sneeuwen blauw, paars, groen, rood, geel, oranje, bruin alweer een leuke zondag geheid naar de haaien…

aders Feyenoordbloed slaat hard tegen de kades van het gelensde bevoordeelde Hilversumse tuig Een verdacht hoofdstedelijk accent in de huig Schrijven de kranten ons deze keer kapot of legt de K.N.V.B. ons weer op het schavot Pakt de belasting ons niet in de knip dan staan onze transfers wel op de wip Afgebroken tanden wisselen bij N.O.S. haaien…

eerste klasse- centraal : een man schildert de zon zwart op het doek van de waarheid hij laat zijn naam achter als bewijs het maakt andere woorden overbodig wanneer hij het donkere stadspark binnenfietst op een zeepbel tussen gieren en kadavers in vlucht gekromd ik reis voorbij en zie een haai opduiken uit het gras naast Rome en moerassige…

Mannen met baarden in een baai redden jonge vrouwen uit de kaken van een haai. Onzelfzuchtig, niet voor de eer gaan zij er voor keer op keer. Ja ze zijn er nog de pretendenten; zonder tronen, niet voor de centen. Mannen die vrijwillig hun leven geven. Voor het behoud van een andermans leven.…