Alle inzendingen over hardste

Ik wens je vrede als het kouder wordt en geluk als warmte ontspoort ik wens je rust in eenzaamheid en grenzenloos nu je bent bevrijdt Ik wens je kracht met alle macht in daden die je niet had verwacht ik wens je beschutting tegen de hardste storm een nieuwe toekomst in topvorm ik wens je vrede door de eeuwen heen een licht dat je leid…

op dit harde pad waan ik mij een ster als liep ik over een rode loper knotten maken foto's het riet dat voor me buigt kieviten krijsen om het hardst zacht applaus van de wind paarse bloemetjes aanbidden de stam van een reus het mos ligt languit op de oever ik adem diep in en langzaam uit zie hoe een ooievaar groots opstijgt het…

Een spijker dringt door de hardste zolen heen. Nieuwe schoenen slenteren door de straat. Weer een paar in de menigte die zijn weg verstaat. Soms heeft men het leven niet voor elkaar. Wandelt het op schoenen van het verkeerde paar. Nieuwe schoenen dof en in slechte staat. Weer een paar in zijn passen uit de maat.…

oplicht muizen ritselen hun dag bijeen, een mier heeft het dagelijks wonder weer verricht Verpoederd stuift het vale zand een kier verwelkomt een laatste bries innig wikkelt de spin een hand in draden van voorgoed verlies Vond het maar ruimte om te kruipen bedompt en verstomd sluipt een luis om haar verpopt gebeente een hart uit het hardst…

Elke ochtend na het reveille fietsen we om het hardst van het kamp naar de Maas In vliegende vaart rijd ik de laatste bocht om, recht in spiksplinternieuw prikkeldraad onzichtbaar in het licht van de zon Als volleerde beulen botsen er meteen twee anderen op mij Lekke band, kapotte kleren In een stripverhaal zou ik nu horizontaal blijven…

ik tel de zegeningen van de tijd verdwenen zijn de uren van vervelen met verre vrienden kan ik ‘weemoed’ mailen een MP3 verdrijft de eenzaamheid de video verstilde tot mijn spijt een DVD zou alle wonden helen een Xbox waar ik dagen mee kan spelen al kom ik nooit als winnaar uit de strijd de magnetron ontdooit het hardste ijs in tram en…

Neen, want de hardste brullers krijgen alles voor elkaar. Toch van de dieren afgekeken....…

De zon is juist des nachts het hardste nodig en in het daglicht is-ie overbodig. Dit vind ik - op z'n zachts gezegd - wat vreemd. Ik sta van nóg meer rariteit versteld: de armen, die de centen 't meest behoeven, bezitten juist het allerminste geld. - De rijken, die 't niet nodig hebben, véél! Die wanverdeling kan me zeer bedroeven.…

tijdens drooglegging van aderen zoals turend door mijn raam vraag ik mij nuchter af zijn wolken wilsbekwaam of door toeval bevangen in de orde der onwrikbaarheid voorbestemd af te drijven gelijk aan hardste uren van de tijd laat mij aan indrukken onttrekken samengeraapt zonder doel door afwezige koudegolven stijgt de temperatuur van gevoel…

De stilte, het hardste geluid. Mijn gitaar blijft hangen aan de muur voor de reizen van later. Wanneer we elkaar weer mogen zien. Jouw hand, mijn hand in gedachten. Het schetsboek haalt adem. Geen gedicht gekregen van de muze tot vandaag. Al mag ik niet schrijven. Al mag ik niet verdwalen in mijn eigen poëtische vlindertuin.…

nog krult je lach in de hardste bouwstenen van onze fundamenten de veste die al generaties lang met degelijke normen- en waardenspecie de tijd heeft getrotseerd nog is de sleet buiten nauwelijks zichtbaar lijkt wat achterstallig onderhoud maar de echte breuk en scheuren komen diep van binnenuit waar rot en putlucht heersen over…

nieuwe subsidierijken naar bekwaamheden wordt niet gevraagd als jouw kruiwagen maar je salaris draagt wij warmen al tientallen jaren op geen bestuurder die dat snapt en stopt stikstof co2 en ook pfas doen al eeuwen mee in het naderen van hun dodelijk punt er is ons geen uitweg gegund dwazen zijn al onder ons schreeuwen om het hardst…

de warmte heb ik ijzig afgezworen mijn hart is van het hardste noordpoolijs er is geen plaats voor ‘redelijkerwijs’ de geest is al decennia bevroren geen opstand zal mijn schrikbewind verstoren met hand en tand, bereid tot elke prijs verdedig ik mijn arctisch paradijs een dik pak sneeuw zal elke noodkreet smoren ik ben uit een wolvin…

Twee hanen kraaien om wie het hardst kraaien kan. Roodborstjes en pimpelmeesjes vliegen van struik naar struik. Niet zeker wetend of de dag begonnen is. De mist voelt als grijze nacht. Een witte duif zit verdwaasd in een hoge boom. Even de weg kwijt. Jij snuffelt ongestoord je favoriete plekjes. Soortgenoten naderen.…

Eens is alle leed geleden, Alle strijd ten eind gestreden, Rust bekomt het hardste gemoed. Navond, navond, Vredige avond, De avond maakt de mensen goed. -------------------------- * 't Dumstert: de duisternis valt…

Het zijn zo pijnlijke voetjes, met veel te kleine afgesleten lederen schoenen, moeten dagelijks hardste ongeure kinderarbeid doen, misbruik en mishandeling is hun loon, voor het hongerige beetje en het straaltje liefdeloze dank.…

Bomen fluisteren uren aan elkaar ik hoor het ruisen in de stille bries Hun heimwee is welhaast tastbaar als ze praten over het stilteverlies Bomen praten zachtjes met elkaar rondom zerken uit ’t hardste steen ‘t Lover ruist zachtjes, jaar na jaar bomen staan als ik ..eeuwig alleen…

Al de momenten waarop ik het hardst vroeg aan mezelf te vechten tot in het vuur van de dood: het waren de mooiste secondes, minuten en uren: de allerheetste vuren voor water om van te leven. De momenten van vlagen in verstandsverbijstering: ik had het meest lief. Het waren de meest bijzondere tijden in het leven...…

Jij bent een aanwinst voor de wereld, de ultieme ouderswens, door jou wordt 't hardste hart vertederd, jij, wonderbaarlijk 'hoopje mens'.…

Liep ik de hele dag Te schelden op de wereld Want in hoe ik de wereld zag Had iedereen het mis Tot ik in de spiegel keek En zag dat mijn eigen gedrag Ook werkelijk nergens op leek Als iedereen nou zo was Zoals wij moesten zijn Dan had geen sterveling Meer dan dood te vrezen Gooi die eerste veldsteen maar En gooi dan op je hardst…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

berijdt, verbindt zich naar alle kanten in sommige gevallen traag en lui daarin raken we de richting kwijt en uit zich in emoties vol razernij verwond en ruimtelijk vermomd in een ongeremd gevoel, afstand nemen als sediment wordt uiteindelijk door de cijfers afgeremd. ontkenning als hekel punt, als het op je heeft gemunt verwarring in de hardste…

die tevreden loeien daarna roezemoest het kind met de schapen die vrolijk olijk blaten het geitje mè mè mekkert en springt in het rond bedelend om aandacht de paarden hinniken het kind hinnikt terug en loopt stapstappend naar de pony die hem blij begroet het kind kriebelt de pony daar zijn de kippen ze toktokken om het hardst…

Ik weet: bestand tegen de hardste vlagen Zijn de twee grote vlakken, mijn kwatrijnen, En mijn terzinen zullen, de twee kleinen, 'T evenwicht, als 't schomm'len mocht, veilig schragen.…

Is het de mens, die het hardste brult? Die zich in dierenhuiden hult? Is het de mens, die met zijn aardgenoten speelt? Die van alles neemt en nimmer deelt? In het dierenrijk lijkt zijn almacht groot Tot de slang hem aan zijn laatste maaltijd noodt.…

Maar het blijft bij dromen Schaamteloosheid van snelgroeiende gazellen In stroomversnelling slaat het hardst toe Dan uw stoppen, te eten, rustig doorstomen Naar het firmament op de dam En omgekeerd…

En vanaf nu nooit meer zeggen niet meer zeggen dat het er niet toe doet dat ik er niet toe doe ik heb behoorlijk veel te zeggen en al zeg ik het niet altijd goed wat ik nu zeg, dat doet ertoe ‘k Wou zeggen dat ik ooit eens wist hoe oorlog om kon slaan in vrede en dat, toen bleek da’k me had vergist, ik als hardste heb gebeden om weer te…

De hardste man breekt als een slappeling Slapend de regels die een stommeling Nog volgt - nee regels zijn niet uit de tijd, Maar angst, bewustzijn van onveiligheid. De massa slooft en zorgt, de optelling Van vuil en bier en onnauwkeurigheid Leidt elke keer wel tot hilariteit; Lach als je het niet laten kunt, maar spring.…

De jongens zijn al ver vooruit, En lopen wie om 't hardst. Jan deed graag mee, maar denkt: ‘mijn lei - ‘Valt die, dan krijgt ze een barst.’ ‘Toe, zusje,’ zegt hij, ‘draag mijn lei, Je hebt toch ook een tas, En krijgertje, zegt Moeder, komt Voor meisjes niet te pas.’ ‘Zeg, zusje, wil je 't voor me doen?’…

Houdt mij de bril van blindheid voor en breek het hardste licht tot wit in zwarte kleuren of laat het zoete zingen klinken in de zoutste herinneringen.…