Alle inzendingen over heimwee

Maar onrustig jaagt mij ’t hart; ‘k Word beklemd van heimwee-smart, Van verlangens boezempijn, Als ik ver van u moet zijn. Heilige geboortegrond! Tot mijn laatste levensstond Hang ik aan u, als een kind, Dat zijn moeder teer bemint.…

hun verslaving van seks, drugs en rock en rol Ik baal zeker als een stekker van al die vrome christelijken veelal al op jongere leeftijd hun zonden te hebben overwonnen en nu te leven met en in De Heer Want als je goed kijkt naar hun mimiek als vragen: wat, wanneer, waar, hoe vaak gretig gesteld; welwillend beantwoord worden zie je hun heimwee…

akker, met leegte gevuld Liet water glimmen naar groen Drie boerderijen waren een dorp In een tijd die langzaam gleed Waar eens huisjes gehurkt Tegen wilgen leunden Waar de stilte wolken kleurde Het land met wind mee boog Werd dorps stads Boerenluchten verdwenen Zelfs de vogels zochten Een ander luchtruim Om te hangen Het asfalt dat heimwee…

als een orkaankracht vernielen kon dat verwoestende jaar toen die storm kwam in ons leven en jij jouw liefde gaf aan haar ik weet dat al die mooie dromen nu moeten ophouden met hun bestaan want jouw droom....die leidt een ander leven die wil met ons niet verdergaan ik droom dat er iets is op aarde dat heimwee…

Van heimwee, eenzaamheid en verdriet. Mijn moederhart schreeuwt. Niemand meer die mijn tranen ziet. Mijn moederhart is gebroken. Vanaf de dag dat jij mij bent ontnomen. Mijn moederhart is gebroken. Nu ik besef dat jij niet meer bij mij zal komen. Mijn moeder hart zal nooit meer helen.…

Heer, wij mogen kracht putten uit Uw woord Als wij ‘t heimwee in ons voelen branden Dan wilt U ons vasthouden in Uw handen In dit vertrouwen mogen en kunnen wij voort.…

Saudade 3 ( de heimwee van de ziel )…

Ver van zijn geliefde kasteel is hij heengegaan, terwijl de kraaien treurige gedichten reciteerden, en hij heimwee had, als laatste poëtische daad direct na zijn dood naar zijn veilige kasteel is gesneld, waar 's avonds de trappen blijven kraken.…

Het is bekend, alles wat onopgemerkt bleef leeft in stilte onder de wolkenzoen in het land van jouw heimwee geen schurken die de boel bedriegen of eenzame goden, het noodlot in de hand geen krant met leugens over liefde of een acteur op een zonnig strand met slechts de zon als gezelschap nu de liefde geluidloos is in alles overstemmend zwijgen…

In een Amsterdamse hotelbed heeft de zoete stilte heimwee leren kennen als een oude handelsvracht hier ruik je de ademzucht van de liefde nogmaals ouder geworden zoals de kromme bomen langs de grachten soms voel je het diepe slapen van de noordenwind de houten schepen uit een ver verleden halen de zeilen in matrozen hangen haring…

Ik achtervolg jou met een vogelkleur zo blijf ik nooit zonder beweging hemelkleurig in mijn dankbaarheid voor ieder likje kostbare verf haal ik de zuurstof uit mijn lucht Heimwee kleurt donkerblauw achter het wenken van de horizon geoefende schildershanden bereiken een korte stilstand in het denken zo blijft de horizon maar wenken.…

glimlach bedacht hoe slank je geworden was net als iedereen na het louterend vuur Andrea Bocelli “Con te partiro” zong de blinde bard van wie jij veel had hoe iedereen als lichtje begon eindigt als onzichtbaar infrarood Bach met “Air” mij op “Exception” bracht de jaren Zestig klassiek in popgewaad hoe elk moment verloren gaat en dat het heimwee…

Land van Heimwee - Mijl op Zeven dat van Kortooms en van Reve van een zuiderling die opging in fanfares - trammelant van stoere boeren met verstand die over jakkerlanden gingen dommekrachten lieten ploegen suikerbieten lieten zingen Van boerinnekes in schuurtjes waar geen kip zich had verschanst dan Sippejan die niet van hier was haar zou…

Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of waar de droom begint. En wijd van alle valse schijn, zo zonder teken, zonder woord, hebben ze, zuiver als ze zijn, elkander toebehoord.…

Wel is hij de spiegel van haar heimwee. Van haar verlangen om gewoon te blijven leven, nieuwe plekken te ontdekken. Altijd op reis zonder ooit aan de laatste reis te beginnen. De koffer verdwijnt in de kast en komt er pas uit wanneer ze naar huis mag.…

denkwereld ik ben als een schilderij verfstreken die met stilte dwepen jij vergeet de handgeschreven brieven in een land, niet ver van hier verwissel jij de postzegels met de meeuwen van de lucht om lief te hebben in stilte om je heimelijk en zwijgend te beminnen klinken er zachte geluiden in rustig verlangen om te ontsnappen aan heimwee…

duidelijk ineens was er veel licht en heldere kleuren een heel groot universum opende zich opgewonden werd ik door deze ervaring er was nu bewustzijn buiten mijn lichaam het was werkelijkheid, een vredig groen en geel landschappen trokken snel aan mij voorbij toen opeens, een reuze klap, terug op aarde één en al desillusie, direct had ik heimwee…

Getuige van haar diep gevoelde heimwee, die onaantastbaar woelt, resoneert het verhaal van blindelings zoeken naar schoonheid in metaforen, die het leven tot verhaal en mythe, tijd en thema bekoren. Tijd, de tijd bestaande uit weefsel door haar zelf geweven.…

Ik werd er niet verlamd, noch blind, noch doof, maar wél krankzinnig van: het heimwee naar zijn haar, de dorst naar zijn vermetel kruis, de honger naar zijn heupen, werden niet minder, maar na elke keer nog erger.…

Als je dat begrijpt hoopte ik dus dat je nog aspireerde ook Was ik maar van steen Maar niet de maan, vanwege heimwee We vallen gewoon niet op genoeg Omdat een mens te klein leek Misschien zijn robots toch de toekomst ...…

Dat je vroeger hun moeder wilde zijn Maar dat het Huis iets anders had besloten Terwijl jou slechts restte frustratie en pijn Je dochters waren opgevoed door andere mensen Wiens invloed ze moesten ondergaan Wat hun gedachten zijn dat weet je niet Maar hun leven is wel in jou ontstaan Je geeft de hoop niet op nog iets van ze te horen Vol heimwee…

Ik voel me zo goed als ik bij je ben Ik weet dat jij mij door en door ken Wat heb ik toch zo een heimwee Man wat moet ik ermee? Ik wil zo graag terug bij je zijn Alleen jij kan mij verlossen uit mijn pijn Waarom heb ik jou verlaten? Ik begin mezelf gwn te haten Het maakt me vet verward Waarom heb ik gespeeld met je hart?…

Aan heimwee toegegeven ben ik voor even in m’n oude dorp, loop langs het bruine water over het jaagpad naar de dreven, zie nog m’n oom hangend in z‘n zeel op ‘t oude pad en tante die aan de helmstok staat; mijn god wat voor leven was dat.…

Openbaring van heimwee die zich aan de zielen hecht, bron van alle rouw maar dan wel echt, niet afhankelijk van welke religie je berijdt, op bedden gele sneeuw van Mimosa, versleten rouwranden onder de nagels van de tijd en het hemels blauw van de Mediterranee.…

Jou te kennen is een genade Zoals een geliefde heb Je mijn hand gevraagd Te leven met het verlangen is leven met heimwee. Voltooi wat Je in mij begon, opdat ik in vrede thuiskom.…

Een kist zoekt de ruimte weer Inmiddels voor de zoveelste keer Voortdurend meedragend het onbekende lot Waarop geen antwoord gegeven wordt Maar oh, de eerste signalen De techniek of de mens die wellicht gaat falen Het lijkt nog enigszins te gaan Hoewel de tijd niet leek stil te staan De oproepen worden al snel heviger Heimwee naar veiligheid…

Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of waar de droom begint. En wijd van alle valse schijn, zo zonder teken, zonder woord, hebben ze, zuiver als ze zijn, elkander toebehoord.…

In de kerk waar een kaarsvlam innemende tinten laat schemeren, met zuilen en kazuifels vol heimwee, daar klinkt nu een bamboefluit vermengd met hoge orgeltonen. Het Oosten neemt het voortouw en probeert het vermoeide christelijke Westen te omhelzen.…

er met de natuur dan werkelijk iets mis de vorst gevoelige planten staan nog buiten en geven een zomergezicht achter de ruiten de sterren schitteren over groene sparrenbomen engeltjes verstrengeld in hun haren laten dromen dat er vrede en rust zal komen voor de mensen die in hun hart het goede en de vrede wensen voor vluchtelingen met heimwee…

Gisteren, maar vandaag opnieuw, hebben mensen verdriet gevoeld, in het verlangen van violen. In de smart van violisten. In dichterlijke dromen. In poëzie van muziek. Hebben ze de pijn gehoord, in het diepgaand verlangen, naar vrijheid en samenheid, terwijl de jaren klimmen. Goddelijk verlangen ervaren, naar het bewegend stilstaan, van…