Alle inzendingen over heimwee

bunzings geiten de radio staat knalhard aan gore wc’s als eindeloze rijen desolaat verder gaan zuchtend zieken schelden bidden ze om koele regen aangekomen storten ze ter aarde staan ze in de zee zwemmen kan niet vervuild water drukte muggen prikken ze slapen hangend kijken bij de buren terwijl ze likken stomme slome pikken hangen slap van hitte heimwee…

Ik was dicht bij huis Soms denk ik met heimwee aan de tijd Dat ik klein was, pappa’s kleine meid Mijn hand in die van hem die grote vuist Mijn vingers, omklemd in die stoere knuist Ik was dicht bij huis Ik liep naast hem, die grote stoere man Warempel hij kon de hele wereld aan Als ik naast ‘m liep, passen naast de zijne Probeerde ik hem…

Zijn heimwee deed pijn en als een smid boog hij het ijzeren leed in zijn vurige verlangen kunst te scheppen. Wat nou alchemie? Met zijn blote armen sloeg hij de goudmijnen open voor de blinde buitenwereld. Wees gegroet, integere man, uit een ver, eenzaam paradijs.…

M’n buurman, een oude dorstige zeeman met een verweerde kop vol heimwee en prachtige in whisky gedrenkte verhalen, heeft z’n zinnen gezet op een zoutwater vijver die hij kan ruiken, met golven die hij kan horen, om in ‘n moeilijk eenzaam moment, aan de oever door zilte geur en geluid der golven, te dromen van oceanen en liefde in verre havens…

Bij een boterham met siroop vertelde hij dan steeds verhalen, als het heimwee hem besloop, over hoe 't voor de oorlog was. Ik genoot met volle teugen van die dagen op het veld. Bij 't geruis van wiegend koren en de geur van paardenvijgen wilde ik niets anders horen dan vertelsels van mijn held.…

Azraël, o Azraël Uw aangezicht de windstreken gelijk Uw vleugelslag verduizendvoudigd doorheen de einders zo geijkt Neem mij zacht op van ’t aards besef opdat het loze tasten naar handen in voorgoed vaarwel te gane tijd slechts lengen wil, in vleug’len ingebed Mijn tranen reiken naar de wind waar heimwee zich laat leiden langs…

Schrale jij ontroost, mompel ik, ontroostbaar nu eenmaal van heimwee naar vroeger, toen voorjaar bestond zonder mij. Maar van weeromstuit rollen uit mijn knikkers weke parels en stralen sterren in hun bloeddoorlopen breken.…

boot met een glimlach naar mij zwaaien alsof ik weer die prins was die op een afstand kon liplezen hoe de toekomst voor hem klaar lag zwanen vlogen over de oevers spiegelvriend je schreef mij over toekomstdromen het schip met gevoelens voer met het innerlijk kind langs herfst bomen naar november haven waar je vroeg of ik nog heimwee…

Alleen liefde waar ik ben, Familie, vrienden, iedereen wenst me goed Ze houden van mij en ik van hen Ik besta in liefdesgloed Een traan die breekt mijn wang en op kijk ik, verschrikt De zon, mijn ogen, de pijn en het gezang De wind fluistert in de kuil, verstikt Het fluistert voorspoed, afscheid in een flard heimwee, verleden, een afgebroken…

slobberwijn op tafel, pantoffels radio mijmeringen over de zee vaak wanneer hij zich verplicht in het alleen zijn te peinzen vreest hij de eenzaamheid die in zijn jeugd voelbaar was het is hier niet heilig meer oude boeken door het stof gehaald liggen te huilen onder regenlaarzen achtergelaten in de hal; Hij betreedt regels der heimwee…

even staat hij stil bij de engel van het licht en haar bedoelde boodschap, belandt in de sporen waar de voornemens uit ontstaan waar geen gezeur of hindernis ons wacht en iedereen doodvriendelijk toelacht, het kerstidee door hebbedingen bedolven raakt, Hij denkt alweer aan z’n vertrek, voordat hij is gekomen, wat eindigt in een heimwee…

Hoe op een kale tak ik de gezangen van een huismus hoor wier akkoorden en toonsoorten zich laten mee- stromen op de golven van heimwee en melancholie tegelijk vermommen zich allerhande vlinders als dorre bladeren die een voor een zweven in de open lucht.…

Het doet me denken aan herfst waarin donker en heimwee schijnen over monotone dagen Een smart die men niet zomaar negeert laat staan niet zien staan Bovendien worden haar mooie woorden niet meer gehoord of geluisterd naar.…

Het doet me denken aan herfst waarin donker en heimwee schijnen over monotone dagen Een smart die men niet zomaar negeert laat staan niet zien staan Bovendien worden haar mooie woorden niet meer gehoord of geluisterd naar.…

Nog geen dag of drie logé geweest of heel mijn heimwee vierde feest. Mijn tante was mijn moeder niet, terwijl ze op haar leek. Mijn vader zag ik nergens meer, mijn oom leek op mijn neef. Ik wist nu niet wie wie nog was en sliep niet meer voor straf. De huiswei bood nog apppels aan de ochtend van vertrek.…

lach Is het leven meer dan een dag De zon op haar hoogtepunt De schaduw op haar kortst Nieuw zicht op oud nieuws Badend in het licht Op warmte gericht Afgewend van de nachtelijke kilte Drinkend van de bron met zilt water Verwekker van eeuwige dorst Is het leven meer dan een dag De keel gesmeerd in de west Uitgeleefd en uitgetest Heimwee…

zijn vergaan en tel met mij de maanden mee door ze in weemoed weg te dromen en aanhoor de zevenslaper zachtjes snorren in de maan Hier wil ik zijn in blauwe sneeuw om witte schoenen bij te dragen en te vallen in jouw schaamte tot de tijding is gedaan want hier is nacht allang geen nacht meer in het zwartst van alle dagen maar slechts heimwee…

Uit zijn ogen het blauw van vergeet-mij-niet, Dat in hemele-heimwee ten hemel ziet; Uit zijn lippen een meidoorn in rozepracht, Waar een nachtegaal jubelt zijn dromenklacht, Uit zijn boezem een reuzige zonnebloem, Goud van zijn lied en blond van zijn roem, Uit zijn armen lianen omhelzend teêr, Uit de wel van zijn tranen een helder meer…

Het ongeremde staccato van de onverzadigbare, doch rijk geaarde snaren, overstemt een onderliggend religieuze gevoel als zondeval, de tragiek - naast een verheerlijkt, maar vaker een gelouterd leven, dé toonaard vanaf de geboorte tot aan het reeds geopend graf, een immateriële heimwee die zich in de zielen hecht, theatraal geopenbaard…

Raadselig heimwee ging met de tijd vervagen. Alleen die ene liefkozing van lippen, die herinnering laat huidrillingen opdagen. Ze wacht, verlangt een nieuwe huid, een ander geluid, die verre stip uit handbereik al een adem lang. Ze luistert, verdwijnt in het lied van de wind.…

door en langs elkaar alleen de man achter het loket - een suffe engel - wacht op zijn eerste klant want wie het loket haalt wordt al snel neergehaald hier en daar flitst een dolk en in de hoek hoor ik een kettingzaag even verlang ik naar het lot van de verstekeling in de buik van de bananenboot en ik zoek de nooduitgang al in een vlaag van heimwee…

Ik houd van al die goudbruine schakeringen die heimwee en nostalgie uitstralen zodat mijn breekbare warm wordt gehouden Het is de herfst die in het lichaam is ingedrongen, mijn eigen tuintje waarin haar natuur metamorfose ondergaat van vroege morgen tot late avond, vorst nabij.…

Dat deze gevarieerde druppels nog even blijven hangen op menig autoruit, dak, muur tot vensterraam om te allen tijde te kunnen landen waar zij harmonieus naast elkaar liggen Op sommige plaatsen hoor je fracties heimwee tot melancholie van een voorbijganger.…

Hoe heerlijk het is om dit allemaal van dichtbij mee te maken waarbij natuur zich steeds verder terugtrekt tegelijk ontdek ik achter heimwee en weemoed dankbaarheid voor alles wat er was Hoe je het ook wendt of keert, het is een verbinding die ik niet zomaar voorbij laat gaan.…

Vanop kale tak brengt moede huismus klanken voort van waar zijn akkoorden en toonsoorten zich laten meestromen op golven van heimwee en melancholie tegelijk trekken anderen naar verre zuiden over duinen zee en strand langs kustlijnen en rivieren.…

Als de logeerpartij er weer opzat en je moest weer terug naar huis had je altijd even heimwee en verlangde terug naar oma en haar bedstee. Maar het gewone leven stopte niet,oma ook niet want al is ze lang en breed gestorven één ding is me bijgebleven Een oma is onvervangbaar…

We praten over heimwee en Joodse muziek. Jaap van Zweden komt de dirigentenkamer binnen, zwart leren jack aan, vioolkist om zijn schouder. De dirigent en zijn opvolger omhelzen elkaar. Ook koningin Beatrix komt afscheid nemen. Lenny overlijdt in 1990. Als uniek musicus. Als moedig mens. Als titaan. Componisten en titanen sterven niet.…

Op welke wijze tranen vloeien bij rozen waarbij zij in een bui van heimwee zelfs nostalgie herinneringen ophalen over een afgelopen tijd waarin geuren en kleuren zich van hun beste kant lieten zien terwijl blaadjes beginnen mee te stromen op golven van stilte.…

Leven gaat voorbij afdrukken in ieders hart ooit vervliegen ze Hoe enige draden van heimwee en herinneringen van een afgelopen periode worden gevlochten in mijn hersenweefsel Horizontale en verticale lijnen kruisen en overlappen elkaar, op hetzelfde moment kronkelt een diagonaal doorheen het onvolledig en onafgewerkt spinsel.…

Ik houd van al die goudbruine schakeringen die heimwee en nostalgie uitstralen zodat mijn breekbare warm wordt gehouden Het is de herfst die in het lichaam is ingedrongen, mijn eigen tuintje waarin haar magische natuur metamorfose zal ondergaan op elk ogenblik, een vorst nabij.…