Alle inzendingen over heimwee

zijn vergaan en tel met mij de maanden mee door ze in weemoed weg te dromen en aanhoor de zevenslaper zachtjes snorren in de maan Hier wil ik zijn in blauwe sneeuw om witte schoenen bij te dragen en te vallen in jouw schaamte tot de tijding is gedaan want hier is nacht allang geen nacht meer in het zwartst van alle dagen maar slechts heimwee…

Uit zijn ogen het blauw van vergeet-mij-niet, Dat in hemele-heimwee ten hemel ziet; Uit zijn lippen een meidoorn in rozepracht, Waar een nachtegaal jubelt zijn dromenklacht, Uit zijn boezem een reuzige zonnebloem, Goud van zijn lied en blond van zijn roem, Uit zijn armen lianen omhelzend teêr, Uit de wel van zijn tranen een helder meer…

Het ongeremde staccato van de onverzadigbare, doch rijk geaarde snaren, overstemt een onderliggend religieuze gevoel als zondeval, de tragiek - naast een verheerlijkt, maar vaker een gelouterd leven, dé toonaard vanaf de geboorte tot aan het reeds geopend graf, een immateriële heimwee die zich in de zielen hecht, theatraal geopenbaard…

Raadselig heimwee ging met de tijd vervagen. Alleen die ene liefkozing van lippen, die herinnering laat huidrillingen opdagen. Ze wacht, verlangt een nieuwe huid, een ander geluid, die verre stip uit handbereik al een adem lang. Ze luistert, verdwijnt in het lied van de wind.…

door en langs elkaar alleen de man achter het loket - een suffe engel - wacht op zijn eerste klant want wie het loket haalt wordt al snel neergehaald hier en daar flitst een dolk en in de hoek hoor ik een kettingzaag even verlang ik naar het lot van de verstekeling in de buik van de bananenboot en ik zoek de nooduitgang al in een vlaag van heimwee…

Ik houd van al die goudbruine schakeringen die heimwee en nostalgie uitstralen zodat mijn breekbare warm wordt gehouden Het is de herfst die in het lichaam is ingedrongen, mijn eigen tuintje waarin haar natuur metamorfose ondergaat van vroege morgen tot late avond, vorst nabij.…

Dat deze gevarieerde druppels nog even blijven hangen op menig autoruit, dak, muur tot vensterraam om te allen tijde te kunnen landen waar zij harmonieus naast elkaar liggen Op sommige plaatsen hoor je fracties heimwee tot melancholie van een voorbijganger.…

Vanop kale tak brengt moede huismus klanken voort van waar zijn akkoorden en toonsoorten zich laten meestromen op golven van heimwee en melancholie tegelijk trekken anderen naar verre zuiden over duinen zee en strand langs kustlijnen en rivieren.…

Vanop kale tak brengt moede merel klanken voort van waar zijn akkoorden en toonsoorten zich laten meestromen op golven van heimwee en melancholie tegelijk trekken anderen naar verre zuiden over duinen zee en strand langs kustlijnen en rivieren.…

Maar als hij ze opent, is er alleen het koude licht van deze kamer, en een heimwee dat hem zachtjes, maar onvermijdelijk, verteert.…

Als de logeerpartij er weer opzat en je moest weer terug naar huis had je altijd even heimwee en verlangde terug naar oma en haar bedstee. Maar het gewone leven stopte niet,oma ook niet want al is ze lang en breed gestorven één ding is me bijgebleven Een oma is onvervangbaar…

We praten over heimwee en Joodse muziek. Jaap van Zweden komt de dirigentenkamer binnen, zwart leren jack aan, vioolkist om zijn schouder. De dirigent en zijn opvolger omhelzen elkaar. Ook koningin Beatrix komt afscheid nemen. Lenny overlijdt in 1990. Als uniek musicus. Als moedig mens. Als titaan. Componisten en titanen sterven niet.…

Op welke wijze tranen vloeien bij rozen waarbij zij in een bui van heimwee zelfs nostalgie herinneringen ophalen over een afgelopen tijd waarin geuren en kleuren zich van hun beste kant lieten zien terwijl blaadjes beginnen mee te stromen op golven van stilte.…

Leven gaat voorbij afdrukken in ieders hart ooit vervliegen ze Hoe enige draden van heimwee en herinneringen van een afgelopen periode worden gevlochten in mijn hersenweefsel Horizontale en verticale lijnen kruisen en overlappen elkaar, op hetzelfde moment kronkelt een diagonaal doorheen het onvolledig en onafgewerkt spinsel.…

Ik houd van al die goudbruine schakeringen die heimwee en nostalgie uitstralen zodat mijn breekbare warm wordt gehouden Het is de herfst die in het lichaam is ingedrongen, mijn eigen tuintje waarin haar magische natuur metamorfose zal ondergaan op elk ogenblik, een vorst nabij.…

als je luistert, kun je horen dat ik heimwee heb naar iets wat nooit zal komen ik heb gelachen en gehuild gedanst en stilgestaan ik leef m’n leven zoals alleen ik dat kan.. m’n verdriet heb ik weggestopt onder het motto 'voorbij is voorbij' en m’n vreugde… m’n vreugde, dat ben jij..…

Heimwee of verlangen? Alles is hier een open raadsel. De oplossing echter vindt geen. Zacht autoritair de waard. Symbool van toekomst en verleen. En 't eeuwig spel van spelers schijn en wezen, vast het gelaat, niet te doorlezen; behoedzaam defensief, maar de sterkte van hen die niet vrezen.…

Vruchtbaar plekje waar hun klanken vloeien in een knisperende taal waarbij open en transparant zitten op één lijn terwijl fracties heimwee, melancholie en nostalgie in schoonheid en tristesse zich ook laten meestromen in deze nooit eerder gehoorde golven; een stille mijmering nabij.…

Weer gaat de herfstklok met traagheid tikken nu wij d' eerste blaren harken op het gazon verlepte bloemenharten en stengels knippen met heimwee naar hoe mooi het eens begon.…

Zomer brengt vreugde terug waarbij ik een lach op het gezicht ontmoet en schoonheid glinstert tot in kleinste details tot wanneer een veranderlijkheid en veranderbaarheid van herfst jou benadert Outfit krijgt meer aardse vormen, inhoud meedeint op golven van heimwee en melancholie.…

Hoe gevoelens van geluk en vreugde geheel onverwacht door heimwee wordt overgenomen, melancholie als schoonheid en tristesse Het jong ontluikende verliest het eerst ontsproten blad terwijl volwassenen hier en daar hun verval laten zien en treffen al voorbereidingen voor het overleven van de winter.…

Hoe geheel onverwacht en plots fracties vrolijkheid wordt overgenomen door heimwee, melancholie als schoonheid en tristesse Het jong ontluikende verliest het eerst ontsproten blad terwijl volwassenen hier en daar hun verval laten zien en treffen al voorbereidingen voor het overleven van de winter.…

Vruchtbaar plekje waar hun klanken vloeien in een knisperende taal waarbij open en transparant zitten op één lijn terwijl fracties heimwee, melancholie en nostalgie in schoonheid en tristesse zich ook laten meestromen in deze nooit eerder gehoorde golven; een stille mijmering nabij.…

Tijdens zomer geniet je ten volle, overheerst de kleur groen en tover je een brede glimlach op het gezicht tot wanneer herfst met zijn veranderlijkheid en veranderbaarheid jou benadert Outfit krijgt meer aardse vormen, inhoud meedeint op golven van heimwee en melancholie.…

Hoe groei je op passend onder een ledikant in de Bijlmer, maak je je stiller veilig onzichtbaar, ontbreken er oude weelden en speel je beslist soms geen buut vrij op ongevraagde momenten. Raciale spanningen, het steeds half slapend met alleen je pen en gedachten, herinneringen aan ooit dat verre land ontwaken in de Bijlmer, en steeds als het…

Het natrium opspattend uit deze verre ijzige zee, is mij als vlees en bloed gedwee, verdenk mij in deze middernachtzon, zie mij thans klaar verbeeld, verschanst en nimmer gedacht, een heimwee die deze dag en middernacht versteelt...…

Uit heimwee ging hij over de Pyreneeën terug naar zijn eigen geboorte-streek. Daar werd hij verhoord en vervolgens vermoord. Paus Benedictus XII heette Jacques Fournier en was, vóór hij tot paus werd gekozen, Aartsbisschop van Pamiers. Het 'Register van de Inquisitie' van Pamiers is intact.…

Verloren liep hij op de grachten waar hij had gevochten en dacht zonder heimwee terug. In de nacht werd het stil in de straten, hij keek naar het water dat glom vanaf de Stadhuisbrug. Er werd gefluisterd door de toren, zo zacht dat alleen hij kon horen, dat het tijd was de stad te verlaten.…

En hoe bij het zien van die hand alles onmiddellijk voor hem voorbij is zijn heimwee steeds terugkomt. Hoe met duizend dingen het ene benoemen zijn rouwrandjes onder zijn nagels zijn nachten zonder maan en sterren. Hij zocht een woord woorden en vond een beeld eigen angst een oog en veel naaktheid.…

Daar rept de vleugels 't rusteloos gedacht en stijgt nog hoger dan die sterren ijlen, en pegelt dieper dan die krachten werken, daar hem gedurig als een diepe wonde sert het ingeboren heimwee naar de Afgrond, het brandend langen naar het eeuwig Wezen, de ongenoemde, onbegrepen -- Hem, Hij schiep de afgrond waar de sterren ijlen, Hij schiep…