Netgedichten

netgedicht (nr. 84.509):

In stilte van toen

Thuis in gedachten
de geur van oude ramen
ademt verleden

Hij zit bij het raam, terwijl de middag langzaam vervaagt in grijs,
zijn handen rusten op zijn knieën, stil, zoals de muren om hem heen.
De lucht buiten lijkt leeg, net als de gangen die naar niets leiden,
en zijn blik keert zich naar binnen, naar een huis dat niet meer bestaat.

Hij herinnert zich het hout van de vloer, de krakende trap in de nacht,
het geluid van regen op dakpannen, een vertrouwd en levend ritme.
De geur van koffie in de ochtend, de tafel vol kruimels en stemmen,
en hoe elke hoek van dat huis zijn ademhaling leek te kennen.

Hier is alles vreemd. Zelfs de stoelen spreken een andere taal,
en de klok tikt alsof ze hem uitlacht om wat hij mist.
Hij hoort een verpleger lachen in de verte, maar het geluid raakt hem niet,
want zijn hoofd is elders, in kamers vol licht en verleden.

Als hij zijn ogen sluit, is hij weer thuis, even, heel even,
voelt hij de warmte van muren die ademen, van leven dat hem omringt.
Maar als hij ze opent, is er alleen het koude licht van deze kamer,
en een heimwee dat hem zachtjes, maar onvermijdelijk, verteert.