Alle inzendingen over hellend vlak

hogerhand mist, zeg nu niets veel is opzij gelegd in spaarzaam veel nauwelijks beweegt het woord zo goed als in de wind die nergens is zeg nu niets borstel niets uit in het teruggetrokken vlak van de avond waartegen nauwelijks en nergens het bestaan van hogerhand uitbreekt.…

het bos legt paden bloot stemt meerdere zonnen mild ter plekke denderen dreunbuffels omheint een hek einde verharding altijd honderd meter, zelden zacht enige wrijving dringt zich op zoals een wandelaar bukt voor een stormsonate modderstromen, zonsondergang ergens gloort schijnlicht uit vuurkorf en brandgang een sloot doorgrondt…

Vlak voor ze eeuwig aan randen verlamt…

dit moet het ergste zijn meer dan de onwetendheid de zekerheid van besluitloosheid een dilemma tussen goed verstandig of slecht gevoelig en geheel niets doen het wachten op een hellend zwaartepunt tot het omvalt en niet meer terug kunt behoed me voor het gevaar of is het al te laat…

wolken hoog gestapeld tegen de blauwe koepel daaronder het weidse land mondriaans vervlakt spiegeling in strakke vaarten met statige roze zwanebloemen siddering in de zomerwind hooi in groen plastic gehuld ontheemde koeien vergroten de stilte in een levensgrote schildering zijn de vissende kinderen in de strakke natuur die ons nog rest…

Benader jou op kousenvoeten, kom jij mij maar tegemoet op witte vlakken brengt het ontmoetingspunt ons misschien wel beiden van de kook Ik geef je mijn woord je verblijft niet langer in het ongewisse ik doorbreek je nevel wel en kus het op je mond, zodra ik alles van je weet.…

ijzige lijnen verbergen een stille strijd bevroren woorden…

Vlakken worden lijnen in dit jaargetij Je krijgt meelij met de herfst waarin blad blozen mag Voorbij gaat geen dag dat vlakken lijnen worden.…

waarom zeg jij niets laat je de stilte weerklinken als een uitgestrekte vlakte waar leven zichzelf verloren heeft waar vergane en blindgeworden zichten zwerven langs oude bomen met de dood achter zich aan waarom zeg jij niets laat je mijn stappen zinken naast de langzaam stervende morgen blootsvoets in het achteruitgaan oneindig ver…

beschijnt denk ik ver vooruit in het niets deze zwaarte heden ten dage houdt mij als het ware klein het drukt de last van innerlijke lagen voorkomt het peinzen in rechte lijn het is dromen in luchtballonnen die vertellen dat je bent, voelt maar hoeveel grauwe kleuren ik ook zou willen tellen misschien mag ik nooit weten wat deze vlakke…

Zo veel mensen, Zo veel zielen, Niet een aan De ander gelijk- Heeft de een Ravijnen gezien, De hoogste toppen Beklommen, de diepste Diepten meegemaakt Het verschil in Perceptie springt Wel het meest In het oog bij Zulke dingen: Iemand die nooit Achter de horizon Heeft gekeken Maakt uitsluitend Vlakke tekeningen…

Bij mij vlak voor het raam zie ik dagelijks een mooi meisje gaan. Morgen zet ik mijn raam op een kier, Als het roodborstje laat weten, Dat zij deelt in mijn plezier.…

Bij mij vlak voor het raam zit een vogeltje met een naam. Een mooi roodborstje genietend van een broodkorstje. Ik kijk er stil naar met het genoegen dat ik dan ervaar. De vrijheid van zo'n diertje. Ik zet het raam op een kiertje. Wat zou ik graag zoals hij zijn. Lekker in het zonnetje genietend, oh wat fijn.…

Hoe mooi het ook is, de witte sneeuwpracht, hoe schitterend het is, hoe prachtig de foto's die je maken kunt van die wonderschone witte wereld, ze is ook een vijand. Een vijand die je niet tegen je moet hebben, want wederom, net een maand na de vorige lawine, is er ook vandaag weer een vracht sneeuw, in de vorm van een lawine met mensen…

Langs een wilg met dode toppen, een geschoren hoge in zijn blaren onverminkte haag, een door waaiend hout beschaduwd raamloos muurvlak, blinde boerderij, buiten bomen, hellende, de holle wei, lichten aan de einder, vuurtorenlicht, een donker zwijgend paard dichtbij. ---------------------------------------------------- uit: verzamelde gedichten…

Niet de straat zoals ik die normaal zie: De geplaveide weg met aan weerskanten een trottoir vervolgens tuinhekjes en de voortuintjes en dan de gevels van de rijtjeshuizen, opgaand tot de dakgoten dan de achterover hellende daken tot aan de nok - alsof je vanuit een bootje over de zomerdijken naar de winterdijken van een rivier kijkt -.…

uit een winterslaap getrokken tast hij zonder sokken heel voorzichtig krabbend over mossen op zijn tuinterras een bedje krokus en een vroege tulp hangen stijf van schrik schuin over hellend naar de kiekkast van zijn gulp die half openstaat buurvrouw heeft het tafereeltje door lacht zich een bult over de schutting: kan geen toeval…

...een surrealistische séance... De aangevreten bundels folianten Verstikkend in het rime riche perkament Gedecoreerd beslag over het leder Tussen de Hades en de Styx gevangen Bijeengepakte kuddes olifanten Hiërogliefen in de mummiekamers Eclips van farao's in koningsgraven De pieken van de Kölner Dom - een queeste Naar luchtkastelen…

je zei nooit liefde is sterker dan wind alleen maar dat toekomstwoorden niet uit te leggen waren het waaide maar ik sliep zacht en warm want met wie kon ik anders praten dan het houtskool dat hellend de bloemblaadjes brandde vier deeltjes voor elk seizoen licht als witte kant jij bewaarde jouw nachten en zag losmakend…

vlak boven de bomen staat laag nog de zon ik sta te dromen vlak boven de bomen waar laatste stralen schromen bijna leeg die warmrode bron vlak boven de bomen staat laag nog de zon - rondeel - uit "Achtertuinen"…

vanavond heb ik mij gelaafd op plekken in de stad verspreid heel dankbaar voor het degusteren van wat geestrijk vocht een eeuwenoud recept dat doorgegeven werd in dienstbaarheid en dat tedju door weet ik wie in kwade trouw werd doorverkocht ik weet ook wel dat nuchter zijn vandaag mijn part niet is en dat mijn oordeel wat gekleurd is…

Van je gezicht zie ik de komma, rechts, vlak naast je mondhoek. --------------------------- uit: 'Buigzaamheden', 2002.…

Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land met prachtige vergezichten; Ik zie de bloemenvelden en het strand. Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land. Ik rijd op mijn fiets langs het Ouddorpse strand en ga op bezoek bij Goereese nichten. Geef mij maar de wijdsheid van het vlakke land met prachtige vergezichten.…

lijnen weerkaatsen oude gebeden wanneer geluid, wit als wierook, zich neerlegt op gevouwen handen mijn hoofd vult zich met landschappen en wat verder met overwoekerde dagen wanneer ramen sluiten, licht hellend als vergeten beloften zwarte gronden in gedragen huivering drijven me naar het boetekleed; de grens van weifelende leegte…

lijnen weerkaatsen oude gebeden wanneer geluid, wit als wierook, zich neerlegt op gevouwen handen mijn hoofd vult zich met landschappen en wat verder met overwoekerde dagen wanneer ramen sluiten, licht hellend als vergeten beloften zwarte gronden in gedragen huivering drijven me naar het boetekleed; de grens van weifelende leegte…

Bos, Balkenende, Haitske van der Linde, Zalm, Rouvoet, Hirsi Ali, Ratelband, Mat Herben, Jeltje, Femke, Agnes Kant - Ik prikte met mijn potlood in den blinde. Zo heb ik een van hen mijn stem gegeven, Maar nu ga ik weer lekker vier jaar zweven.…

Hellend gras dat golft met ferme slagen de zee als woest decor Mijn haren spelen mee met in mijn hoofd de westenwind die vogels vliegen laat Hij daagt me uit luidschreeuwend langs de duinen zijn zilte wilde manen kruipend over het land Roffels in mijn oren met vlagen strelend langs mijn huid raakt hij buiten adem Geluid vervaagt…

Vlak land, mijn vlakke land, Waar verontwaardiging regeert, Net als de rust, niets aan de hand. Vlak land, waar we graag gedogen, En de dingen doen die niet mogen. Waar onrust kraait, de wind waait. Vlak land, waar ’t altijd regent, Meneer pastoor nog altijd zegent En in het donker de kat knijpt.…

ze stijfkoppigen langs 's Hollands kimme de trilling van bollend ritme gevangen in felle kleuren zij bestendigen 's lands vlakke vlak…

in de loop van ongeregelde getijden kolkend weg uiteindelijk tijdenloos langs scheve vlakken schuivend weg uiteindelijk afgevlakt de loopse tijd is uitgedrift het schuinse vlak is afgeschoven…