Alle inzendingen over henen

diepgaand in de spiegel van de regen zie ik allermooist mijn gezicht vertrouwen in liefde met zoveel evenwicht loop voor jou door de regen afstand overbrugt doorleven.. verliest men rap het overzicht. begroet wel duizend keer speciale belofte vertrouwen…

Zie ze stralen, die verliefdheid… Vele prachtige levens leefden wij gewoon in een dag tijd Maar het lijkt nu alsof we ze en masse begraven Is het een doodlopende weg die we zijn ingeslagen richting die horizon die we wilden verbreden Wordt jij er nog wel gelukkig van Maakt mij dat nog wel tevreden Wanneer is de tijd met jou om me heen…

Een nieuwe beving En hulpgeroep Een nieuwe angst Van dezelfde groep Uitgedroogde babies Uitgehongerde monden Uitgeputte honden Mensen met opengereten wonden Help hen en geef het Nog niet op Er zijn er nog die leven En liggen onderop…

Een arm om je heen is het beste medicijn, zei ze omhelzend…

Ze keek met grote ogen Kijk naar mij, zie mij nou Zei ze met haar blik Hier -dat is- ben ik De wereld om ons heen Kijk maar vaak en goed Ik weet zeker dat je stapsgewijs Steeds meer zult zien en doet…

Die tijd is heen, want gij zijt ver van hier, Mijn pareltje, mijn duifje, mijn saffier, En zonder u gaat al mijn liefde dood; Waartoe der dingen schoonheid nog geprezen, Die slechts bestond bij gratie van uw wezen, Als bij de zon 't ochtend- en avondrood.…

Een schrammetje, blauw plekje of een snee, een wondje aan het knietje, zere billetjes… Voor onze broze basisschoolpupilletjes valt het verantwoord vallen echt niet mee! Dus komt er les. En om compleet te zijn komt rond de school een vangnet op het plein.…

Twee armen om je heen dan voel je je niet alleen. Het geeft warmte en een veilig gevoel... En heeft als doel samen verder gelukkig te zijn. In alle verdriet en pijn. Dat is liefde en medeleven.…

Laat ons leven om de stilte heen. Elbert Gonggrijp, Heerhugowaard, 26 november 2010…

Mijn moeder fietst weg. Ik voel het als zij bij mij zit, op mijn schoot. Al haar kracht lijkt gericht op het verlaten naar voren trappen, in het verleden praten. Ze is weer als het meisje, amper vrouw. Alleengelaten fietst zij in gedachten voort van Noord naar Rosmalen en terug. Haar benen gaan verwoed tekeer gestuwd door pulsen uit haar…

sla het gordijn weg voor eigen ogen vecht voor hen die jij lief hebt die zij liefhebben en sla een brug met hart en ziel!…

's Ochtends vroeg klapt de wandkast open uit die rappe hand suist een sterke starre wil onbezonnen naar de slaapdronken hemel ontmoet dampig voornemen zweeft terug tussen gladde kastplanken verblijft honkvaste kracht aanschouwt alles bedachtzaam beraamt knusse spookarbeid koestert zich in 't morgenrood van doorschenen wijnglazen.…

De spaceshuttle Columbia stond klaar. Ik zag de boosters naar de sterren wijzen. ‘Een nieuwe mijlpaal in het ruimtereizen’, aldus de droge stem van Titulaer. M’n jongensdroom vervloog, wat vreselijk: van trots der natie tot museumstuk.…

Van hier heb ik zicht op de overkant, niet meer dan vage contouren. Ik weet niets uit eerste hand, alleen de plek waar ik nooit was kan me kennelijk vervoeren. Het beloofde land is mooi omdat het onzichtbaar is. Gehuld in altijd zomerse tooi, als fantasierijke belevenis. Ik laat me gaan, met de stroming mee. Het lijkt er op dat ik altijd…

nachtelijke vlakte vult zie ik dromerig de velden met donkere silhouetten en wacht zonder te weten wie mij licht zal brengen om het pad niet te missen dat ik niet vind zonder flambouw zie tussen de bomen schimmen van verleden hoor ook hun stemmen door de kruinen reeds gaan voel hun ademzachte streling reik mijn handen naar omhoog ik wil hen…

Een vlakte dor en kaal zonder oneffenheid of gewelf geen hoogte of ravijn slechts een dode lijn en de vraag, waar ben ikzelf geen leven aan de horizon of ruis door het riet een rimpeling die water streelt briesje dat met gebladerte speelt maar ergens klinkt toch een lied.…

vermenigvuldig de liefde, deel de zorg.…

de moederschoot waarin ik me tot nu toe veilig waande is verdwenen daar ze vannacht zachtjes van ons is heengegleden hebben we haar teruggeven aan Moeder Natuur zachtjes dwarrelt sneeuw als 'n deken om ons heen tikt de klok gestaag toch voel ik me leger ieder uur…

In het bad van kleuren a…

stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers haar weelde verlegen als een windvlaag door een traliehek verstuift het donkerste uur door huid heen…

Waarheen zullen we gaan Heer U roept ons steeds maar weer Wij weten Heer, waar heen Niet anders, dan tot U alleen.…

de regen was geen spelbreker maar tekende allure op je lijf koelde zacht de eerste zonnebrand gaf onverwacht je vormen prijs een waternimf in het natte gras met madeliefjes om je heen ik nam de foto die niet mocht je lachte met de regen mee…

Opnieuw een akkefietje met de Russen Nu is er ingebroken in Den Haag Frans Timmermans krijgt weer de volle laag En hij moet al die brandjes zien te blussen Natuurlijk wordt het incident betreurd En Moskou is daarna weer aan de beurt.…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

Het moest zo zijn, wij zijn de reizigers die de glans deden verbleken in een oceaan van de voorspelbaarheid, in het wakend oog welt een traan als een liefdevolle bezinning, in de wederkerigheid ligt de kiem tot inzicht, een dialoog die wij tot heilsgebied hebben verklaard er was alleen de huid van aarde om ons heen.…

Die dwars door Alle donker heen Licht geeft aan Mijn verduisterd Hart dat zichzelf Niet meer voelt, Die dwars door De snijdende kou De warmte geeft Waar ik van leef, Bent de vaste Rots waar ik op Bouw…

drie oude stronken kijken mij aan met hun noestige doorleefdheid jaren leefden zij van twijgje tot woudreus zij waren goede buren ik hoor hun verhalen over kabouters, vogels elfen en reeën drie oude vrienden die ooit langzaam groeiden in het Deemsterwoud…

(en toch niet bleven) 'wie schrijft die blijft' zei men vroeger dikwijls maar jaren later weet ik beter denk ik aan de oude dichters die van ons zijn heengegaan natuurlijk zijn er nog de bundels die getuigen van hun bestaan maar blijvend zijn ze niet vraag uw buurman bijvoorbeeld maar eens naar de dichter C.Buddingh' wedden dat hij…

het gras is groen geschoren op het veld van eer de witte kruizen dragen namen van de helden uit weleer door hen die vielen zijn wij opgestaan nog altijd doet hun lijden zeer…

Vanaf het begin van mijn leven Een muur om mij heen van gewapend beton. De wereld daarbuiten kon mij nooit raken En ik eenzaam en alleen daarbinnen. Mijn leven één groot toneelstuk Ik de hoofdrolspeler en regisseur. Emoties binnengehouden, gevoelens weggestopt Niemand die mij raakte, niemand die mij kende.…