Alle inzendingen over het eiland drijft

Schiermonnikoog betreurt wat is geschied: Het eiland was naar Groningen gewandeld, Maar nadat er geducht is onderhandeld Is het weer teruggekocht als Fries gebied. Toch hadden wij Schier nooit mogen verkopen: Dat eiland is niet zomaar weggelopen!…

De grote zanger zwijgt, maar wie nog horen kan, luistere naar zijn stem. De wijze dichter schreef, maar wie nog lezen kan, leze zijn gedichten. De grote ziener zag, maar wie nog kan kijken, ziet. Wie voluit durft te leven, dooft zijn eigen vlam.…

Geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen want wij zijn ondanks alles eensgezind. Door dik en dun, wij blijven immer één, geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen. Mijn psychiater spreekt van schizofreen, maar ik verklaar, wát hij ook van mij vindt: geen mens ter wereld drijft ons ooit uiteen want wij zijn ondanks alles eensgezind.…

eiland in de zon gedompeld in het zwijgen niets meer hetzelfde…

Met de laatste pont voeren ze naar het kleine eiland: de jongen en de man.…

Glooiend landschap met verkenning bergen, dieren speurend naar minimaal standaard Beter natuurlijk meer voor alles dat zijn grenzen uiteraard houdt Lijnen van vloed en horizon dus geen passer duldt Onze tijd van geslepen stenen hart door de wind van prachtig geurende bloemen gehard door kleuren die bij lange na nooit zullen weten hoe dit eiland…

In Scharendijke is een wolf gezien, Je weet, ze zijn heel moeilijk te verdrijven, Eerst is er één, dan zijn ze met z’n vijven, Vervolgens zijn er gauw een stuk of tien. We zijn hier bang - niet slechts de schapenhoeders -, En roepen luid om onze lieve moeders.…

dit oudste eiland zo onstuimig als zijn zee heet als zijn vulkaan…

ik kom terug na al je branden mijn eiland groen als een smaragd…

Het zit namelijk zo, dat het wezen van de mens niet kan worden begrepen zonder kennis te willen nemen van de waanzin - Het is de rauwe werkelijkheid die de mens van goede wil drijft tot razernij, die hem tot waanzin drijft.…

Op de zee van leegte drijft mijn vlot de wind van wanhoop drijft mij voort Zoek naar mij en vraag mij hoe het komt dat zonneschijn niet door mijn wolken komt Hoor mij zingen luister naar een innerlijke strijd hoor hoe eenzaamheid klinkt.…

speeksel van de dageraad Een bron van bruisbelletjes Een lelie zou in haar voetsporen groeien Murmelt de profeet in zijn baard (Versneden kul voor de sul die knielt voor het gouden kalf) De dorst van haar vezels Bloeit roezig onder mijn vingers Het sap gloeit vol Door de maalstroom van haar vrucht Perzikbloesem met een vleugje nimfenzweet Drijft…

Vanaf het eiland het meer over, een man zingt -- en de zon staat laag.…

Het sluipt, kruipt Brengt ongenoegen Ongevraagd ongewenst Drijft het feilloos de wig Geen lieflijk verleden Vreemdheid tiert alom Dan overgoten met gif Drijft men getergd uiteen Verliefden pakken elkaars hand Het sluipt………

Wolkenzee drijft hier in alle sereniteit over en voorbij.…

n blauwe lucht waarin ‘n berglandschap van lobbig geklopte room aan de horizon een eiland van grijs zand voor het eiland helderblauw water en daarin een stoel een stoel in het water niets meer niets minder en toch is de stoel zoals hij daar in het water onder de blauwe lucht met wollig witte wolken meer dan een stoel veel meer…

Recht door zee gaan en geen water in de wijn doen schept zijn leeg eiland…

Een kikkerlijkje drijft lichtend op de rivier pas doodgebeten.…

in de schittering van haar ijzige ogen drijft stil zijn wrakhout…

in mijn natte cirkel hang ik verblind de dove uit gevoelloos voor tekens van leven en van liefde zwemmend in een oceaan terwijl continenten langzaam eiland worden en eilanden verdwijnen in een zoute mist blijft verdriet van gisteren ook vandaag weer huilen zilte fontein die niet opdroogt eeuwig druppels achterlatend…

als laatste restant overleefde dit eiland de woeste binnenzee die de Dollard uitsleet een veenbult met klei overdekt noordelijk van de Oude Geut Munnekeveen, hooiland van het klooster Palmar vanuit zijn kwelders werd gevist, op zeehonden gejaagd gejut, alles wat maar van de rampen overbleef aanspoelde op het eiland de verdwenen dijk van…

Alleen het zijn zonder woorden als een dwaling in de wereld de herinnering drijft op een rilling in het bestaan twintig vadem diep onder de opperhuid is het oorverdovend het wit onder de oogleden ruisend in de schelpen de dag is geboren in een onwisse worsteling ergens op een strand de zwaarte drukkend licht smorend om het zwarte…

Angst verpakt in de dood de kogels van zinloos lood paniek jaagt op de tranen een man schiet op wanen Een eiland wordt een val podium voor een laffe aanval Mensen vallen bloedend neer niet een maar telkens weer. Waanzin drijft op het water angst slaat een diepe krater.…

eiland gestolde lava door wolken omhelst brengt een kostbaar goed water…

Het eiland is zo klein en de wereld zo groot. Bezitten hoeft niet, met kijken ben ik deelgenoot.…

Ooit wandelde de lesbische dichteres Sappho zorgeloos over haar pittoreske eiland en schreef ze de meest gevoelige liefdesgedichten. Ik kan dat eiland niet los van haar zien. Tegenwoordig worden de kusten van Lesbos vervuild door plastic boten en vesten, de hang naar poëzie is dramatisch ondergeschoffeld.…

Wie ben jij, jij ongrijpbare zeemeermin in mijn verhaal van verlangen en verveling? Mijn verhaal, mijn verhaal van schipbreuk en strand strand, strand, keienstrand Aangespoeld, dorstig en rillend van uitputting gewekt door de hete zon Strand, strand, keienstrand aangespoeld, ijlend van de honger en alleen helemaal alleen met jou…

Wat drijft ons mensen voort? Over het land en over zee. Door wie worden we gedreven? Ooit zijn we uit de zee ontstaan. Wind stroomt nog door onze longen. Water is in ons bloed gebleven. Een mens leeft als een veertje, dat drijft op een diepe oceaan. Zie, hoe veertjes zeilen gaan!…

op haar eigen beeld drijft de zwaan in de stroming die haar zacht meevoert…

hij drijft nog handel -de prijzen zijn slecht vandaag- de gang is veemarkt…