Alle inzendingen over het licht op doeken van van Gogh

Een maagdelijk witte nacht geschilderd door van Gogh met duizenden stippen in reflecterende verf geluiden dempen hoorbaar zacht en in de verte bast een hond wind streelt het dorre hout langs contouren van boerenerf van zilver schijnt de grond in licht van wassende maan die glans gaat in verstijfde water door alsof alle leven stil blijft…

ik heb gekrijt de lichtste lagen boven omdat olie vooral in donker bijt op maagdelijk doek mijn mes snijdt aan twee kanten streelt zacht het licht weerkaatst in dieper kerven de pijn van ons gewond gelaat kan het doek niet meer fixeren pas in drogen komen littekens weer boven weet dat ik je nooit verlaat…

Een hoorapparaat voor het gevolg van doofheid is als een oorzaak…

Een Deense Euro werd nog nooit gesmeed, dat muntstuk stak hun Kroon niet naar de kroon. Wij maken er nog bij, als eerbetoon aan Vincent, die zichzelf een oor afsneed. Hetgeen de Deense weerzin mooi verklaart: één Euro is niet eens twee Øre waard.…

een zonnebloem pas geboren ontwaakt in mij *detailbeeld uit 'de zaaier' van Van Gogh…

Vincent van Gogh vergrootte haar roem, de koningin der planten: de schone zonnebloem.…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

Kom ik misschien van Gogh wel tegen die zit te kniezen om zijn oor. Dan geef ik hem een oplawaai terwijl ik naar mijn nieren zwaai.…

Het licht aan`t eind der tunnel, dat meent men reeds te zien. Je weet nooit of de tunnel nog langer is misschien. Zal iemand in`t regeeraccoord, zich nog kunnen herkennen? Het is als met de volkswagen, ook sjoemel-ware gaat wennen.…

er scheen een zacht licht binnenskamers die nacht wakend over het restje droom voordat dekens en doeken zouden lichten en de naderende dag die het vale schijnsel bracht was het geestesuur in dagzoom waarvoor het lichaam in stilte zou zwichten…

Ik had gedacht dat ik hem niet zou mogen, De dader van de aanslag op Van Gogh, Maar zo te zien leek het een aardig joch Zo zonder zo'n zwart balkje voor zijn ogen. En dat je zoiets zomaar uit mag zenden Noemt men van nu af aan het balkenende.…

De lucht die betrekt. Er verschijnt een grijs wolkendek. De zon houdt zich schuil.…

Maar nu het aan Van Gogh is toegewezen Wordt het toch hoog geprijsd en hoog geprezen.…

Als het doek gevallen is de lichten uit vraag ik me af wat de verwachting was. En al die tijd was er niets niets meer dan het wachten en verloren gegane verwachting.…

Zo ver ging Van Gogh nooit. Jij wel. Alleen vonden de kunstcritici de naam Klaas inferieur aan de naam Vincent. Kun je nagaan hoe subtiel je bent benadeeld!…

zoet, waarin ik hopen mag, om die omstandigheid te verzachten, begrijp dat kennis niet in tijd te meten is, daarop te wachten duurt te lang, moet het doen met mijn theatrale voorstelling, éénakter, waarin het doek maar niet wil vallen.…

Dit blijspel opgevoerd naar de mondiale maat, de magie van innerlijke schoonheid aan alle komende generaties overlaat lief te hebben in elke tegenstelling, zo die tijd bestaat, als het doek zich sluit.…

Lag voor dood op de grond Kon niet meer opstaan Kou waarschuwde dat het niet goed was de hele nacht op de plavuizen te blijven liggen Kon niet anders Pas toen de heer des huizes de volgende ochtend ontbijt kwam maken, en hem uit zijn ooghoek plotseling, in een vreemde draai, gevonden had hoestend weer aan het haakje gehangen.…

het doek is wit een maagdmodel nog niet geopend het licht nog fel een schets met scherpe punt geëtst om tekening te geven met reliëf dat roze scheurt vulbaar openbloeit en in contouren groeit van pijn naar samenzijn creatie roept de schilder als hij zijn model verkleurt en wegzet in een hoek waar op de grond de druppels bloed…

Veel is het niet de bamboe bewegend onder fluisteringen het licht haast koud op wangen een stem die verdwaalde zinnen roept een hand nog steeds op zoek een bed verloren in het midden en een doek dat maar hangen blijft…

Als verf op linnen schilderen woorden zinnen, lijnen pennenstreken geletterd van zwart op wit ornamenten van nieuw licht Tot een doek zich laat lezen als gedicht, tekent taal het bericht.…

het linnen pakte niet de lijnen die ik in gedachten had sierlijk rond stond wat onwennig tegen een te lichte achtergrond in bewegen miste gratie de souplesse van talent heb het doek niet afgemaakt geen streek heeft nog haar ziel geraakt…

Voor mijn doen is het wat laat als bewonderaar en had ik wat meer streken nodig je te schetsen en te eren ondanks ik je al jaren ken je bent mijn cultuurplant onwetend op welke manier je makkelijk bent te bereiken: de één is de ander niet toch ben je mijn zonnebloem de pit die alsmaar groeit en groeit op elke goed gedraineerde…

Een krank en schamel hout, Het minste van het woud, Door iedre wind geslingerd, Reikte ik mijn ranken uit, Weerstaan, maar nooit gestuit, Een dorre wilde wingerd. Geen mens die naar mij zag. Al waar ik kroop of lag, Mijn groen ging alles dekken. Tot in dit woest revier De goede hovenier Mij wijs kwam stekken! Hij plantte me in zijn tuin…

Nu weet ik echt niet wat te zeggen maar wil zo graag iets uit gaan leggen omdat de wereld leeft van woorden; Maar eigenlijk weet iedereen dat ’t woord niet allereerst verscheen, maar wel het licht, het mooie licht als van een klein augustusdicht.…

Zijn uitzicht op winst werd echter ruw verstoord hemelwaarts sprintte Van Gogh onvoorzien veel kwieker.…

voor ons kantelde een zwarte paraplu sprong even op en viel dan weer neer de baleinen staken als gebroken benen door het doek heen, ze kermde zonder te bloeden, klapte tegen een hoge muur en bleef roerloos liggen in het lome licht was het een zij..…

Als er zoveel beweegt in mij, mijn buik, mijn hart en parallel in mijn hoofd overal chaos hoe zou ik dan stil kunnen zijn? Mijn spieren doen vertraagd mee, door de kleine onrust draait heel mijn lichaam zoals de aarde om haar as tolt, door heen en weer rond schietende elementaire deeltjes Ik zit er midden in en voel de snelheid niet…

LIEFDE Hij pakte een doek uit zijn zak En reikte die haar Zij bracht de doek naar haar neus Een niet ongebruikelijk gebaar Daarna klaar Ging de doek weer terug naar hem En daarna heus Ging de doek naar zijn neus En daarna weer terug in zijn zak.…

Goh goh Van Gogh Zo(on) gelovig(en) Zo geleden Zo (ge)ziek(t) Zo gewerkt Zo gevoelig Zo gefrustreerd Zo geschilderd Zo goed bevallen? Goh goh Jan Krediet Zo(on) gelovig(en) Zo geleden Zo (ge)ziek(t) Zo gewerkt Zo gevoelig Zo gefrustreerd Zo gedicht Zo goed bevallen?…