Alle inzendingen over het licht op doeken van van Gogh

Pastelstippels regenen overvloedig chaos van inspiratie verwekt actie op doek Eén voor één met duizend tegelijk vegen spatten met ’n nostalgische pennenstreek een verslagen parasol de zwalpende beek in Dames speculazen ogen besterven ‘t wak accessoire smelt voor opgehaalde neuzen van neerbuigende elite Afgestorven traan treurt…

op de spotters, spuiers en ander kruipend addergebroed Bruin als een streep door het golvende leven van vervallen boerderijen en verdroogde oogsten onder een genadeloze zon blazend de volle kracht zonder een spoor van dempende wolken Realistisch kijkend en peinzend over de vertaling per spatel naar bepaalde nog lege gedeeltes van het doek…

Ballons, dat je ze aantreft Als een naam op een doek die je over het hoofd zag. Glijdend in van hun voorlopigheid De perfectie, tot de warme lucht op is En zij, uit zichzelf, zij dan dalen. ----------------------------------------------------- uit: 'Pornschlegel en andere gedichten', 1988.…

Heeeey een toverstokje in het stof wat zal ik daarmee eens gaan wensen geluk en lief voor alle mensen dat lijkt mij werklijk uiterst tof Geen ziektes meer of ongelukken vaarwel met pijn, de dood gevangen geen mens kan zich meer echt verhangen in de spiegel zien we ware stukken Wie schildert kan geen ezel kiezen het doek valt niet meer te…

Wacht ik doe eerst een doek om. Nog niet, nog niet. Liefkoos mij, zacht. Zeg dat je mij mooi vindt En alleen door te strelen In 't donker, mij ziet. Zullen wij spelen, Dat wie 't eerste lacht, Moet ondergaan Wat de ander bedacht? O, laat het doorgaan, Totdat wij doodgaan.…

ik heb je gezien uitzinnig in beminnen het steeds maar weer opnieuw willen beginnen door de spanning van het spel we schilderden verleden op doeken die we kleedden met het prille groen dat eerste lentebloesems deed ontluiken in het tedere toen magisch waren de nachten die meer uren telden in het wachten op elkaar surrealistisch de ontlading…

Vanuit zijn hart een zielenroersel Vanuit zijn arm: juiste beweging Vanuit de toppen van zijn vingers Streelde zijn hand het doek. Guernica. Baskenland Spaanse Burgeroorlog Picasso's protest tegen de Duitse bommen Met verf en kwast schilderde hij met getroffen Wezens, barbaren zoek.…

langzaam loop ik leeg gedachten verdwijnen als ik de zwaarte van mijn gevoelens weeg zij zijn omrand met gekartelde lijnen wegrollen kunnen ze niet dan wel morgen in enige hoop verwijlen ik zie de zon schijnen maar het leven niet herrijzen de groene bladeren gloren maar blijken onmachtig mijn ziel te bekoren traag valt het doek…

Voorbij is de kans op een open doek.…

op de ezel staat het doek gespannen te wachten op de eerste streek met gemengd gevoel en de kleur van limoniet die ik heb opgediept uit het moeras van mijn onderbewuste (waar sissend en borrelend de bellen barsten boven de kaartenhuizen die ik gebouwd had op te drasse grond) voorzichtig beweeg ik het penseel richting linnen en…

Het witte doek ben ik naakt gestreken, geen kreukel verleden op zoek naar bestaansrecht. Jij warmt je voeten aan het lijf in de kamer maar praat met de spiegel Het doet er niet toe. Want is houden van niet een doel op zichzelf? oh zij was Frans dus "je t'aime"…

Soms schilder jij mijn kwetsbaarheid op een spierwit doek van verlangen in sombere kleuren vol verwachting ergens tussen angst en hoop gevangen Soms teken jij mijn onzekerheid in een schrift met wazige lijnen een schets van zichtbare twijfels die nooit meer zullen verdwijnen En soms, heel soms sluit jij jouw ogen dan omlijn jij mij in…

het bos heeft jou herkend geeft met het knappen van wat takjes de paden aan die jij gelopen hebt het toont de mooiste plekjes de eerste groene stekjes die zich openend warmen aan jouw liefdevolle blik koel kabbelt water in het net ontwaakte ven waar al vliegen dansen in schemerige waaiers zon het bos geeft jou zijn doek met lichtpenselen…

En te ondergaan het vallende doek. Halt! Stop ho. Waar zijn reddende engelen? Voor hen versaagden die, vooralsnog geen moeite getroosten, zich doch ledig laten welgevallen. De dag zij geprezen nog voor de avond valt. Alle reserves verdwijnen bij een korte gedachte aan noodlot.…

Speelt mijn familie wie ze moeten zijn, of ben ik nu verfranst, dan ga ik af en laat het doek hier vallen, ik ren niet buiten adem meer om meneer Bergers hand, ik draaf die van mijn moeder in vanaf haar buitenkant.…

Op het tanende doek van de leeg gewaaide decemberlucht, de grijze zon constant onder, sterren luieren achter hun vitrage, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik deze dag zal velen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, dan ben ik een makkelijk te verwijderen beeld…

dromen van ooit een ander gedicht dat zich niet meteen ontbloot of gewonnen geeft zoals een schilder bij ‘n leeg nog maagdelijk doek in vage tinten verzonken blijft en de merel in de tuin nog een poosje zwijgt voordat hij in alle vroegte z'n liedje fluit zoals ‘n woord geduldig rijpt op zijn eigen uur en tijd in het daglicht kruipt…

jou te vormen, Nu ik je al zo lang Niet meer gezien heb, Ga in mijn hoofd Terug naar vroeger, Naar herinneringen, Bewegingen, het ritme Van onze muziek, En wil je van daaruit Opnieuw construeren, Neem dan mijn toevlucht Tot de verf die mij nog Nooit heeft teleurgesteld: Laag over laag breng ik Je aan op mijn bespannen doek…

Ik schilder het leven met liefde in liefde schilder ik de vrouw in de kleuren van vlees voelen ze teder en zacht en schuw componeer ik dan telkens jou ik swaffel ze met mijn penselen ik borstel ze glossy op mijn schepsels van oliepigment en doek tot ze glimmen en glanzen van eeuwige liefde en scheppend denk ik aan jou ik schilder…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen het naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat de dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

waar is de chemie de binding met het linnen voel het diep van binnen maar er komt niets uit naar penselen taal ik niet de messen heb ik opgegeven het enige wat lukt is dat ik de verf spuit verdund met tranen banen lange slierten zich een weg omlaag nog dieper in de put ik schud het doek om meer houvast in horizon te krijgen de…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

Er is veel aandacht nodig, je moet visie hebben en vertrouwen in je doek hebben. De kunstenaar doorbreekt de regels, net een gesloten omslag met zegels. Je breekt die toch ook om te zien wat erin zit wie de regels doorbreekt heeft pit. Je uit je met hart en ziel. Jij besluit wat kunst is.…

Mona Lisa, als een Eva; een schilderachtige appel op het doek. Die verleiding oproept in vele harten. Een onbeantwoorde liefde voor eeuwig naar de waarheid op zoek.…

Wie kon weten dat de tijd zou komen met handen vol zwarte bloemen en verscholen in zijn mantel het noodlot dat zijn ijskoude adem zou leggen over het gelaat van unieke schepselen maar onaangeroerd bleven de herinneringen standvastig in hun soliditeit als een erfenis van waardevolle schatten op het witte doek van gedachten soms, als in een…

zie in blauw de nevels van de morgen even zonder zorgen genieten van de dag ik weet het pad dat je in de verte zag we dalen snel penseel voor jou ravijnen, hun diepte voel je aan mijn hand in samen blikken zal hun dreiging vlug verdwijnen heb geen angst want in het groenblauw van je ogen krijgt hoogtevrees geen kans het doek…

De schildershand kan soms van Rembrandt zijn; die de werkelijke vrouwelijke schoonheid nimmer verfraait; die de vrouw op het doek geeft wat haar toekomt en nimmer om een naakte waarheid heen draait. De Gouden Eeuw vergulde zijn jaren; die zochten naar schoonheid en evenwicht. Doch Rembrandt zou zich daar nimmer aan storen.…

donder doet de aarde beven tot de zon straalt aan de blauwe lucht je lacht - en ik lach met je mee - tussen rood en wit geveerde pluimen de teevee met de gordijnen voor het zonlicht gesloten spint zij een cocon van kleuren in het atelier waarin zij woont tussen verhalen column en gedichten valt de stilte van woorden in een doek…

de zon is geel maar brandt geen gaten in het doek je ogen kijken maar ze spreken niet geen tranen in hun hoek het gras is groen maar ruikt veel minder dan voorheen naakt is tegenwoordig bloter door de lengte van het been ik schilder nachten omdat dagen me te helder zijn ik zie de pijn die kleuren doodt de grauwigheid…

Ik zag een vrouw Ik voelde wouw En al gauw Sprak ik haar aan Een open gezicht Als een open toneel Waarvan het doek niet valt Sprak ze ook mij aan Ze vertelde over rouw En die bleef rauw En ruw ook na 17 jaar Om haar verloren man Ik leefde mee met Die emotionele, intieme Bittere spontaniteit Welke tijdloos lijkt te blijven Maar…